Het kan iedereen zijn. Foto: Wo. |
Toch is dit verslag wel heel speciaal. Toen ik hoorde dat De Staat in het voorprogramma van The Rolling Stones mochten spelen, dacht ik: 'wow, wat goed voor ze'! Na Muse, nu de Stones.
Niet iedereen was naar de ArenA gekomen om De Staat te zien. Zoveel was duidelijk aan de vele lege plaatsen (die zich vlak voor 20.45 uur toch vulden). En wat er zat was lang niet allemaal bekend met deze muziek. Veel zielen heeft de band om mij heen, althans waar ik zat hoog boven- en achterin, niet gewonnen.
Mij vielen een paar dingen op. De Staat speelt beter en strakker dan De Stones, maar hebben niet de hits waar die band al 50 jaar op kan bogen. De Staat heeft nog wel de frisheid en een duidelijk doel: verder groeien.
De muziek bleef moeiteloos overeind in die enorme bak. Dat moet gezegd, De Staat kreeg qua geluid ook de gelegenheid om te stralen. In ieder geval bij ons was de afstelling perfect te noemen voor deze galmbak. De enorme TVs waar de beelden op getoond werden, waren ook van onze afstand nog te klein. Als de band gebruik had mogen maken van de videowall van The Stones dan waren meer mensen onder de indruk geraakt. Torre Florim heeft een duideljke podium personality en de creatieve ideeën om visueel uiting te geven aan zijn muziek.
Als laatste zijn er de songs en dan blijkt dat in het stevige half uurtje dat de band kreeg, zij voldoende songs hebben om een enorm gedreven en energieke set neer te zetten. Muziek die volkomen overeind blijft staan in de galmbak die ArenA heet. Muziek die voor veel mensen te extreem zal zijn. In mijn geval: ik heb nieuwe helden zien spelen samen met mijn oudste helden op een avond. Het kan beslist heel veel slechter in het leven. Heel veel beter wordt het niet gauw.
De Staat heeft wat mij betreft aangetoond dat het dit podiumformaat aan kan. Nu het publiek nog vinden dat daarbij hoort. Ik gun het de band van harte, maar ze zien en horen spelen in mijn lokale poptempel is minimaal 100 maal leuker.
Wo.
No comments:
Post a Comment