 |
| Foto: HareD |
Enige maanden terug, bij het huisconcert van Elenne May te huize Wo., vertelde HareD Wo. dat hij naar Midnight Oil ging in de zomer en dat hij maar snel kaartjes moest zien te krijgen. Het concert in Vredenburg circa 1993 indachtig, deed Wo. dat ook, maar helaas: het was al uitverkocht. En toen kwam een mailtje binnen met de kop "stukje! je hebt echt wat gemist, spijt het mij te moeten zeggen!". Au! Hij zal het hiermee moeten doen.
Wat een band, wat een verhaal, wat een muziek. Veruit het
beste concert in tijden. En ik ben toch best verwend op dit vlak. De muziek van
Midnight Oil kwam met hun enige Nederlandse hitsingle Beds are Burning (1988) in
mijn leven en is nooit meer verdwenen. Mooie herinneringen. Ik had de heren in
de jaren negentig twee keer gezien. In 1993 in Vredenburg en vervolgens in het
vermaarde theater The Forum in Londen, najaar 1996. Of bijvoorbeeld het
tientallen keren afluisteren van het cassettebandje van hun live album Scream
in Blue. Op de walkman, tijdens de lange dagen in de bus, kriskras door
Australië. Er waren zelfs vriendinnen die hun muziek mooi vonden, wow! (sowieso
een zeldzaamheid, vrouwen die mijn muzieksmaak delen, maar ja, dat is weer een
heel ander verhaal).
 |
| Foto: HareD |
Opgericht in 1976, eerst alleen populair in hun thuisland,
maar met hun zesde album Diesel and Dust uit 1988 kwam het grote internationale
succes. Fervent voorvechters van rechten voor Aboriginals, betere milieubescherming
en felle strijders tegen kernenergie. Eind 2002 gestopt, omdat zanger Peter
Garett de politiek inging. Eerst als parlementslid, later werd hij minister,
eerst van milieu, later onderwijs. Een paar losse optredens tussendoor, maar
verleden jaar kondigde ze ineens een wereldtournee aan. The Great Circle,
letterlijk de hele wereld rond, begonnen in Brazilië, vervolgens Noord-Amerika,
nu in Europa aangekomen. Later door naar Zuid-Afrika, Singapore en weer terug
de Verenigde Staten, om vervolgens af te sluiten in Nieuw-Zeeland en Australië,
met de laatste show in thuisstad Sydney op
17 november. Zijn ze acht maanden op pad geweest, de zestigers, en de
meeste shows zijn stijf uitverkocht!
 |
| Foto: HareD |
Zo ook in Paradiso. Ze zijn natuurlijk wel wat gewend als Aussies,
maar de hitte was groot en toch speelden ze twee uur en een kwartier op volle
kracht, met slechts korte pauzes tussen de twee toegiften, en ook maar twee of
drie gedeelten met rustigere nummers. Garett bleek ook zijn min of meer
spastische manier van dansen nog niet verleerd. Het was dus vooral op volle kracht
vooruit, met alle fantastische nummers die zij door de decennia hebben gemaakt.
Van Progress en Truganini, tot
Read About It en In The Valley. Forgotten Years, Dream World, Beds Are Burning,
Blue Sky Mine, Sometimes, Now Or Never Land, Harrisburg, The Dead Heart. En
nog veel meer moois. In de tweede toegift ook het epische Power And The
Passion, met de mooiste trompetsolo in de rockmuziek. Kortom: het was zo mooi,
zo heerlijk, zo gaaf, zoals je het maar zelden meemaakt. Tjonge, wat een feest.
HareD
Posts
No comments:
Post a Comment