Buffalo Tom live. Paradiso Amsterdam, 8 juni 2017

Ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van succes-CD Let Me Come Over deed het Buffalo Tom ook Paradiso aan, na de avond ervoor in Maastricht te hebben opgetreden. Geen voorprogramma, maar twee sets. Een normale met nummers van hun hele oeuvre sinds hun oprichting in Boston in 1986 en na de pauze de integrale weergave van 'Let Me Come Over'. Ze speelden ook nieuw werk van een cd die zij binnenkort gaan opnemen en in de toegiften kwamen er nog een paar gouden ouwen langs. Het was een mooie combinatie van harde gitaarrock, midtempo nummers en een paar ballads. Bill Janovitz (zang, gitaar), Tom Maginnis (drums) en Chris Colbourn (bas en zang) hadden er na ruim 30 jaar nog zichtbaar lol in, met elkaar en met het publiek. En band die je niets wijs meer maakt, goed speelt en het exclusief de pauze bijna twee uur volhield. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat de zang niet het beste onderdeel is van hun spel. Janovitz excuseerde zich er op een gegeven moment ook voor, maar ook als hij wel op zijn best is blijft het magertjes.

Foto: HareD

Voor de pauze was het absolute hoogtepunt het allereerste nummer dat door hen op CD werd gezet, Sunflower Suit van debuutalbum Buffalo Tom uit 1988. En natuurlijk I am allowed, de enige andere single van de band die het in Nederland tot de Single Top 100 heeft gebracht. Persoonlijk werd ik ook erg blij van het nummer Summer, van de cd Sleepy Eyed, dat heerlijk onheilspellend begint en je daarna bij de kladden pakt. Het nadeel van een pauze van 20 minuten is wel dat het goede gevoel en de sfeer toch een beetje wegglijdt. Persoonlijk ben ik voorstander van gewoon achter elkaar doorspelen.

Foto: HareD

Let me come over is bij velen bekend van het nummer Taillights Fade, dat inderdaad een ander topmoment was. Het blijft een bijzonder nummer, dat met veel passie werd gebracht. Er staan ook voldoende andere goede nummers op het album, maar het had toch iets geforceerds om de hele CD, ook nog in volgorde, af te werken. Voor een fan als ondergetekende leuk, zeker omdat de uitvoering goed was, maar voor veel andere aanwezigen toch ook regelmatig reden om eens bij te praten met de buurman. Dat was jammer. Iedereen was gelukkig weer bij de les bij de tweede toegift, waarvan het nummer Bird Brain uit 1990 mij een derde moment van gelukzaligheid bracht.

 
HareD