The Wonder Stuff live. Paard van Troje, Den Haag 26 mei 2016

Foto: HareD

Wat een geluk. Het Paard heeft een in Nederland bijna onbekende band geboekt, waar ik na een tip destijds van een Schotse vriend al 25 jaar met veel plezier naar luister. Een band die grote successen kende in begin jaren negentig, maar getuige diverse recente You Tube opnamen nog altijd grote zalen uitverkopen in Engeland. En nu stonden ze in de kleine zaal van het Paard, voor krap honderd man. Voor het eerst in Den Haag, volgens mijn ‘buurman’ was het voor het eerst sinds 1992 dat ze in Nederland optraden. Het voorprogramma, het Delftse trio Weissmuller, was overigens ook niet verkeerd, hoewel de zanger niet echt bij stem was.

Bij wijze van nadere kennismaking een lang citaat van de website Muzine.nl, die een paar vragen kon stellen aan voorman Miles Hunt, die vijf minuten na afloop al weer in de zaal stond om met de fans te praten en op de foto te gaan.

“Begin jaren negentig gold The Wonder Stuff als een van de grootste bands in Engeland, met prominente plekken op festivals als Reading, Glastonbury en Phoenix, drie top 5 noteringen in de Britse albumlijsten, en zelfs een nummer 1 hit met single Dizzy. Anno 2016 moet de band het doen met kleinere zalen, en zonder de gigantische albumverkopen van toen. Maar dat lijkt Hunt totaal niet te deren. “Je zal me misschien niet geloven, maar doe het toch maar. In die jaren interesseerde de mate van commercieel succes me al geen ene reet, en dat doet het nu nog steeds niet. Het gaat me om de kwaliteit van de muziek die we maken, en niet om hoeveel mensen je zo gek kunt krijgen dat ze je platen kopen, of je volgen op twitter. Muziek maken is voor mij geen wedstrijdje, en dat is het ook nooit geweest.” Waarom dan toch een nieuwe plaat, 30 Goes Around The Sun, terwijl Hunt, terend op oude glorie, nog jarenlang zijn rondes langs de concertpodia had kunnen maken? “Voor mij was een nieuw album de beste manier om ons 30-jarig jubileum te vieren. De bezetting waarmee we nu spelen, heeft pas sinds twee jaar zijn definitieve vorm, ook al zijn we al veel langer bevriend dan die twee jaar. In die periode hebben we ontzettend veel lol gehad bij de repetities voor iedere nieuwe tour, en tijdens die repetities ontstonden er veel nieuwe ideeën tijdens het jammen. Ik heb toen voorgesteld om die nieuwe ideeën in een paar dagen ruw op te nemen in een studio, en daarna ben ik er thuis mee aan de slag gegaan om ze in hun definitieve vorm te gieten. Toen de songs vervolgens klaar waren, en ik ook de teksten af had, zijn we naar een studio in Stourbridge, de geboorteplaats van The Wonder Stuff, gegaan om alles in zijn definitieve vorm op te nemen. Vervolgens hebben we onze geluidsman uit de begintijd van de band, Simon Efemey, erbij gehaald om de plaat te produceren. Want als iemand weet hoe The Wonder Stuff moet klinken, is hij het wel.” Als ik Hunt tot slot vraag naar zijn hoogtepunten van de afgelopen dertig jaar moet hij het antwoord schuldig blijven. “Poeh, daar kan ik echt met geen mogelijkheid antwoord op geven. Er zijn door de jaren heen veel te veel echt fantastische momenten geweest die deze band me gegeven heeft. Eigenlijk ben ik vooral blij dat ik in deze band speel, er liedjes voor mag schrijven, en veel mooie tijden mee mag beleven. En wat wil een man nou nog meer?” 

Photo: HareD

Als man in het publiek wilde ik niets meer. Want The Wonder Stuff speelde met een passie alsof ze op Reading stonden, of dan tenminste toch in de HMH.  Veel uptempo, veel vrolijkheid en af en toe meer rock dan indie. Veel oude nummers, zoals het heerlijke ‘On the Ropes’ , ‘Mission Drive’, ‘Dizzy’, ‘Welcome to the Cheap Seats’, ‘Red Berry Joy Town’, ‘Caught in my Shadow’. Et cetera, et cetera, want ze speelden bijna twee uur. Gelukkig ook veel van de nieuwe cd, 30 Goes Around the Sun dus, die werkelijk prima nummers bevat. Helaas deden ze niet ‘In clover’, wat mij betreft het beste nummer van de cd. Op mijn verzoek daartoe antwoordde Hunt dat ze dat helaas niet hadden gerepeteerd. Slechte zaak natuurlijk, maar je kan niet alles hebben.

Photo: HareD

Het bijzondere aan The Wonder Stuff is de prominente plek voor de elektrische viool in hun muziek. Sinds een paar jaar wordt dat verzorgd door Erica Nockalls, die in haar vuurrode jurk en witblind haar een mooi contrast met de overige, oude, rockers vormt. Drummer Arthy speelde strak en vol passie, en gitarist Dan Donnely heeft nog meer energie dan Hunt. Bassist McCarthy straalde de rust uit die traditioneel met zijn instrument samenhangt. Hunt is vanzelfsprekend de charismatische zanger, die de boel ook nog vrolijk aan elkaar praat. Maar The Wonder Stuff is vooral een ijzersterk collectief. Ik ben blij ze live gezien te hebben na zoveel jaar. De thuisblijvers hebben een boel gemist, maar ik heb genoten van de ruimte, van het vooraan staan en de heerlijke show. Hoe een goedkope plek (12 en halve euro) zeer waardevol werd.

HareD

Je kunt hier luisteren naar 'Don't You Ever':

https://www.youtube.com/watch?v=AIxM2R2bcH8        

Of koop het laatste album hier op Bol.Com