Santana IV. Santana

Santana is nooit helemaal mijn ding geweest. Te Latin, te exotisch, te bombastisch, soms te ongefocust en vaak te esoterisch. Alles bij elkaar heeft de band/man wel een aantal goede songs bij elkaar gespeeld, waaronder zeker een flink aantal in deze bezetting. Het spectaculaire aan Santana IV is namelijk dat de originele band zoals die tot en met het album 'Santana III' samen speelde, voor het eerst sinds 1971 de handen ineen slaat en met een nieuwe plaat is gekomen.

De meeste muziekfans zullen beamen dat een reünie doorgaans weinig spectaculairs oplevert. Dat is in het geval van Santana anders. Santana IV is een plaat waar bij tijd en wijlen de vonken afspringen en in de instrumentals 'Samba Pa Ti' naar de kroon wordt gestoken.

Het geheim van Santana is de gitaar van Carlos Santana, gecombineerd met Mexicaanse percussie, rock drums en een vet Hammond orgel eronder en over. Samen bood deze combinatie veel ruimte om te experimenteren rond een thema, waarop de band loos kon gaan. Lange instrumentale tracks op de eerste drie elpees getuigen hier van. Voor mij het minst interessante deel van Santana, toen ik de band ontdekte in de eerst helft van de jaren 70. De meer jazz-rock platen van midden jaren 70 waar vrienden van mij mee wegliepen, waren beslist een van de minst erge in het genre. De hits van 'Moonflower' onovertroffen goed. Daarna? Ach, laat ik me maar op de vlakte houden. Een concert in Ahoy rond 1984 was zeker goed.

Op 'IV' is het toch het rock element dat uitgebreid wordt verkend door Santana, met injecties van de boven beschreven Santana specialiteiten. Als ik dat in ogenschouw neem, dan is deze bezetting daar volledig in geslaagd. De taakverdeling is ook minder helder. Dit is een band van gelijken, waar de naamgever weliswaar Carlos Santana is, maar de leden allen invloed hebben op het geluid. Waar vanaf de late jaren 70 alles ten dienste stond van Carlos en zijn solo's, is het nu opnieuw een moddervet geluid dat uit mijn speakers knalt. Het geluid van 'Black Magic Woman' en 'Jingo-Lo-Ba'. Denk daarbij de moderne productie mogelijkheden en de luisteraar krijgt een diep, prachtig geluid voorgeschoteld, waarin ieder instrument zijn eigen plek heeft. De zang van Greg Rolie klinkt weliswaar ouder, maar zeer vertrouwd. Het is de bijdrage van Ronald Isley waar het plakplaatje "te oud" op van toepassing verklaard kan worden, maar waarom zou ik dat doen? De oude soulzanger uit het pré-Santana tijdperk heeft zijn plek hier.

De verschillende facetten van Santana komen uitgebreid op Santana IV aan bod. Van percussie knallen en meer exotische percussie instrumenten naar het vette geluid van Santana's gitaar en Rolie's Hammond. Die jazzrock komt voorbij en de Latinrock, zoals bijvoorbeeld in Nederland Massada zo goed kon spelen rond 1980. De nieuwe nummers voegen stuk voor stuk iets toe aan de bestaande. Hooguit is de verrassing weg, maar dat wordt gecompenseerd door de verrassing dat de band weer samen is. Daar staat tegenover dat wie drummer Michael Shrieve niet meer gezien heeft sinds de 'Woodstock' film, de tijd een grote schok met zich mee brengt.

Voor mij duurt IV te lang, maar dat heeft te maken met mijn allereerste opmerkingen over Santana hier boven. Voordat dat moment toeslaat, heb ik allang geconstateerd dat het gebodene (enorm) goed is. Er is menige band die enkel kan dromen van een comeback als deze. De heren van de eerste Santana line up zijn volkomen in hun opzet geslaagd. Een spectaculaire live band, die ik alleen van de 'Woodstock' film ken, overtuigt definitief op de plaat. Santana IV heeft voor mij niets met sentiment te maken, want die heb ik niet heel veel waar het Santana betreft. Ik kan jaren zonder naar de band te luisteren. Voor mij is Santana (IV) misschien wel beter dan ooit te voren, al zit de vorm die op 'Abaraxas' wordt geëtaleerd hier heel dicht bij.

Santana IV? Kom maar op met deel V.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Yambu':

https://www.youtube.com/watch?v=G5cmnFskzgQ&list=PLTjq2zlQ60ZS-gNuGCmftxoEHOn-jdtPh

of kopen op Bol.Com