Seesaw. Beth Hart Joe Bonamassa

Je kunt hier luisteren naar 'I'll love you more than you'll ever know'.

Joe Bonamassa behoort inmiddels al een aantal jaren tot de betere gitaristen in het rootssegment (en ver daarbuiten) en heeft bovendien een aantal prima soloplaten op zijn naam staan (persoonlijk vind ik vooral Dust Bowl uit 2011 heel erg goed). Beth Hart had na haar doorbraak met Screamin’ For My Supper (met hierop de single L.A. Song) uit 1999 moeten uitgroeien tot een wereldster, maar een bijzonder wild leven (dat flink wat mannelijke rocksterren degradeert tot koorknapen) stond een glanzende carrière vaak in de weg. Twee jaar geleden vonden Beth Hart en Joe Bonamassa elkaar en doken ze de studio in. Het leverde de geslaagde selectie covers op Don’t Explain op. De samenwerking beviel de twee zo goed dat de studio alvast werd geboekt voor een opvolger en die is nu verschenen. Seesaw is een logisch vervolg op Don’t Explain, maar is ook in alle opzichten beter dan zijn voorganger. De ingrediënten zijn voor een belangrijk deel hetzelfde. Beth Hart en Joe Bonamassa zijn de studio ingedoken met een geweldige band die de pannen van het dak kan spelen, maar ook gas terug kan nemen om Beth Hart te laten schitteren, topproducer Kevin Shirley (Led Zeppelin is de meest indrukwekkende naam op zijn goedgevulde cv) zat wederom achter de knoppen en voor de songs vertrouwden Bonamassa en Hart wederom op de goedgevulde archieven van de popmuziek. Net als op Don’t Explain is het gitaarwerk van Joe Bonamassa verder om je vingers bij af te likken en Beth Hart zingt ook op Seesaw of haar leven er van af hangt. Toch is Seesaw een veel betere plaat dan zijn voorganger. De keuze van de songs is een stuk ambitieuzer en soms zelfs behoorlijk gewaagd. Wie durft zich nog te wagen aan een uitgemolken song als Nutbush City Limits en wie durft Billie Holiday’s versie van Strange Fruit naar de kroon te steken? Beth Hart en Joe Bonamassa durven het aan en komen er mee weg. De keuze van de songs is echter niet bepalend voor de kwaliteit van Seesaw. Belangrijkste verschil met Don’t Explain is dat we nu twee muzikanten horen die elkaar door en door kennen en elkaar bovendien perfect aanvoelen. Wanneer Beth Hart de emotie uit haar tenen laat komen houdt Joe Bonamassa in en wanneer Bonamassa de snaren betovert neemt Beth Hart even genoegen met een plekje op de achtergrond. De chemie tussen de muzikanten op de plaat springt makkelijk over op de luisteraar. Seesaw bevat heerlijke blues, soul en rock, waarin vooral de geweldige stem van Beth Hart opvalt. Beth Hart zingt op Seesaw als Janis Joplin, maar ook als Etta James, Aretha Franklin en noem nog maar wat grootheden op. Samen met het gitaarspel van Bonamassa voorziet het iedere klassieker op deze plaat van een nieuw laagje chroom. Het is vrijwel onweerstaanbaar op kille zondagochtenden als deze.

Erwin Zijleman