Parkpop 2013, 30 juni

Bob Geldof on screen. Foto HareD

‘Nederlanders zijn de slechtste opvoeders van de wereld. Altijd aan het zuipen.  Er lopen hier verdomme dronken kinderen rond van vijf jaar oud. Weet je wat jullie nodig hebben: een goeie Ierse opvoeding’. Aldus Sir Bob Geldof tijdens zijn concert op Parkpop.  Wel verfrissend, een artiest met een mening die niet politiek-correct handelt over de schulden van Afrikaanse landen of de opwarming van de aarde. Niet dat het publiek erg onder de indruk was trouwens. Hooguit hadden de taps het daarna nog wat drukker.

Hoewel ik pas om een uur of vijf arriveerde en dit verslagje dus maar een deel van het aanbod bestrijkt, is het kernwoord van Parkpop 2013 volgens mij: relaxed. De organisator zei dit blijkens nu.nl ook tegen de pers, en hij had helemaal gelijk. Gepensioneerden, jongeren, gezinnen, ADO-supporters, allemaal bovenop de vertrouwde variëteit aan festivalbezoekers. Het stond allemaal tussen elkaar en het ging er gemoedelijk aan toe, ook toen later op de avond de drank en dergelijke bij sommigen toch echt in het spel was. Relaxed was meestentijds ook de muziek: geen menigten die uit hun dak gingen, geen heel grote uitschieters (voor zover ik kan beoordelen)

Aan het begin van de dag schenen de meeste mensen zijn geweest, maar overdreven druk was het nergens.  Het best bezochte optreden dat ik zag was van Barry Hay en Flying V Formation, dat grofweg driekwart van het veld vulde voor het Jupiler-podium. Het was een puike show, met een goede gitarist. Deels eigen nummers en toch ook wel heel veel Golden Earring werk. Tja, dat blijft gewoon lekker: Radar Love, When The Lady Smiles  en -vooral- Long Blond Animal. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Parkpop 2013, foto HareD

Een tegenvaller was Dexy’s, een voorzetting van de jaren tachtig band Dexy’s Midnight Runners. Je weet wel, die jongens van de wereldhit ‘Come on Eileen’. Maar ook hun andere nummers uit die tijd waren lekker, dus ik verheugde mij zeer. Maar wat er werd voorgeschoteld was volslagen suf.  Een voortdurend en flauw toneelstukje tussen zanger en de (waarschijnlijk bij de vernieuwing toegevoegde) zangeres, wat eerder aan Kid Creole and the Coconuts deed denken dan aan een Britse arbeidersband. Het beste wat je er van kunt zeggen is dat het wel een beetje swingde. Gelukkig was het etenstijd….

Bob Geldof had er niet al te veel zin in. Hij deed wel zijn best, maar erg veel vuur zat er niet in zijn spel. Veel Ierse folk-achtige nummers, en gelukkig ook  ‘I don’t like Mondays’. Herhaald probeerde hij het publiek tot meezingen en meeklappen te bewegen, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Toch was zijn set niet verkeerd, prima voor de afwisseling op een festival. Maar toen hij de (neem ik aan) contractueel vastgelegde vijftig minuten had gespeeld was het inpakken en wegwezen.

Wat ook leuk is aan een festival is dat je verrast kan worden door bands waar je nog nooit van gehoord heb. Dat gebeurde dit keer op het Haagse podium. De naam van de groep zet je een beetje op het verkeerde been, maar liefhebbers van een stevige, energieke rock: luistert naar de jongens van Soul Sister Dance Revolution. Heeft dus niets met soul of dance te maken! Overigens zijn ze niet helemaal onbekend, want klaarblijkelijk al wel uitgeroepen tot Serious Talent op 3 FM. Maar ja, dat luister ik nooit. Hun debuut CD heet Playground Kids, lijkt mij een aanrader!

Sinead O’Connor was de afsluitende act op het Staedion-podium. De wind waaide inmiddels hard over het veld en de meeuwen deden ook hun best de aanwezige mensen te verdrijven. Dan hoop je op een opzwepende show, met uptempo nummers die de boel nog een keer aanjagen. Maar daar dacht zij heel anders over. We kregen dus ingetogen, mooie nummers voorgeschoteld. Op zich helemaal goed, zeker omdat ze nog altijd die prachtige stem heeft. Ook ‘Nothing Compares 2 U’ kwam langs, maar verder weinig werk van haar tweede grote CD’s uit de jaren tachtig. Halverwege vonden wij het daarom wel mooi geweest.  Al met al was het echter prachtig geweest in het Zuiderpark.

HareD