Posts
De nieuwe van Saul Hudson uit Hempstead is een lekker ding.
Niet te sloom, welgevormd, stevig waar het moet en fijnbesnaard waar het kan.
Het aardige is ook dat de liefde als onheilspellend wordt gekarakteriseerd, dus
het blijft tot het einde spannend. Saul weet waar zijn beperkingen liggen. Hij
is handiger met zijn vingers dan met zijn mond, dus riep hij de hulp van zijn
vrienden in. Goede gasten hoor, Myles Kennedy en zijn samenzwerende maten Brent
en Todd. Kun je er goed bij hebben. Met z’n vieren hebben ze de recente aanwinst
mooi opgedirkt, zo in de stille uurtjes tijdens de afgelopen wereldtour.
Hoewel Slash al veel langer uit Guns ’n Roses is dan hij erin zat, blijft hij zijn wereldwijde
bekendheid aan die episode ontlenen. Dat
is deels ook wel terecht, want zijn briljante gitaarspel uit die tijd zijn hoogtepunten
in de rockgeschiedenis, waarvoor terecht gelauwerd is in de diverse lijstjes en
de Rock and Roll Hall of Fame. Vaak wordt vergeten dat hij ook daarna diverse
grote successen heeft behaald met zijn eigen bands Slash’s Snakepit and vooral Velvet
Revolver, waarvan bijvoorbeeld het debuutalbum (‘Contraband’, uit 2004) op
nummer één
binnenkwam in de Amerikaanse charts. In
2008 begon hij aan zijn eerste solo-album, dat uiteindelijk in april 2010
uitkwam, onder de toepasselijke titel Slash.
Op het album speelden veel soulmates mee, zoals Ozzy Osbourne, Iggy Pop, de
meeste oude bandleden van Guns ’n Roses (behalve Axl natuurlijk – daar leeft
hij in onmin mee) Flea en Lemmy van Motörhead.
Verleden maand verscheen de opvolger: Apocalyptic Love.
Wat een heerlijke plaat! Zo’n zeldzame CD die alleen maar
beter wordt als hem vaker afspeelt. Waarvan wat je in eerste instantie dacht
dat zwakke plekken waren, bij nader luisteren verdwijnen. Die je nauwkeurig
moet afluisteren omdat je dan zoveel pareltjes van gitaarsolo’s hoort dat je er
verschrikkelijk blij van wordt. En Myles
Kennedy heeft er precies de juiste zang bij. Genoeg afwisseling, genoeg harde
gitaar, helemaal feest!
Geen echte zwakke punten te benoemen, maar voor de
liefhebber van harde, maar wel melodieuze rock, is er heel veel moois. ‘No more
Heroes’ bijvoorbeeld als rocksong met alle ingrediënten in de juiste
verhouding. ‘Halo’ met een intro dat op Appetite
for Destruction niet had misstaan. ‘We will roam’ heeft de beste riff die
ik tijden heb gehoord, gevolgd door jaren zeventig-achtige samenzang.
‘Anastasia’ dat met een (Spaanse) gitaar begint en daarna ontbrand met lekker harde
rock. Of ‘Hard and fast’ met zijn
opwindende speedrock-elementen, gevolgd door ‘Far and away’ voor de liefhebber van
een goede rockbalad op zijn tijd – en zijn wij dat niet allemaal? ‘Shots fired’
is het heerlijk harde einde van de reguliere CD, maar de mijne heeft nog twee
prettige bonustracks ‘Carolina’ en Crazy Life’ en een ook nog aardig DVD met de
‘making off’.
Het is te hopen dat Saul’s overspelige natuur over een
tijdje weer een nieuwe aantrekkelijke schone oplevert.
You can order Apocalyptic love here
or here
Geen opmerkingen:
Een reactie posten