Something More Than Love. Lera Lynn

Lera Lynn leverde met het uit 2020 stammende On My Own een zwaar onderschat prachtalbum af en houdt het hoge niveau van dat album vast op het minstens net zo mooie en jaarlijstjeswaardige Something More Than Love.

Lera Lynn maakte een verpletterende indruk in de HBO serie True Detective, maar ook de albums die ze sindsdien maakte vind ik van een overrompelende schoonheid. Na het geweldige maar helaas grotendeels genegeerde On My Own uit 2020, keert de muzikante uit Nashville deze week terug met Something More Than Love. Het is wederom een album waarop Lera Lynn verschillende invloeden weet te combineren in een mooi eigen geluid, waarop ze indruk maakt met songs die zich makkelijk in het geheugen nestelen en waarop ze meedogenloos verleidt met haar mooie stem, die de zorgen van deze rare tijd verruilt voor zorgeloze zomerdagen van lang geleden. Wederom een prachtalbum van de Amerikaanse muzikante.

De naam van Lera Lynn blijft voorgoed verbonden aan het tweede seizoen van de Amerikaanse HBO serie True Detective, waarin ze was te zien als zangeres in een nogal duistere nachtclub en waarin ze de aardedonkere sfeer van de serie perfect wist te vangen in een aantal beklemmende maar ook wonderschone songs. 

Sinds deze eerste kennismaking ben ik fan van Lera Lynn en weet ze me steeds weer te verrassen. In 2016 haalde ze de top 15 van mijn jaarlijstje met het bij vlagen wat stevigere Resistor en in 2020 voerde Lera Lynn mijn jaarlijstje zelfs aan met het prachtige On My Own, dat in Nederland helaas volkomen werd genegeerd. 

Deze week keert de Amerikaanse muzikante terug met een nieuw album en ook Something More Than Love is weer een geweldig album. Ook op haar nieuwe album, inmiddels alweer haar zesde, verleidt Lera Lynn makkelijk met haar stem. Het is een stem die ik het mooist vind in songs waarin het tempo wat lager ligt en de sfeer wat loom of zwoel is en Something More Than Love staat vol met dit soort songs. 

Alleen vanwege de zang vind ik Something More Than Love al een prachtig album, maar Lera Lynn slaagt er ook dit keer in om invloeden uit meerdere genres en meerdere periodes uit de geschiedenis van de popmuziek met elkaar te combineren. Something More Than Love bevat een bijzondere mix van invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, pop, rock, singer-songwriter muziek en een vleugje Serge Gainsbourg. 

Zeker vergeleken met Resistor hebben invloeden uit de rock flink aan terrein verloren, terwijl de muzikante uit Nashville dit keer vaker put uit de archieven van de singer-songwriter muziek die in de jaren 70 vorm kreeg. Vergeleken met On My Own schuift Something More Than Love wat op richting pop, tot toch weer een pedal steel opduikt. 

Lera Lynn heeft haar nieuwe album bijzonder smaakvol ingekleurd. Het gitaarwerk op het album eist vrijwel nooit de hoofdrol op, maar is prachtig en speelt uiteindelijk een centrale rol in het vaak warme of zelfs wat zwoele geluid, waarin ook strijkers en keyboards met enige regelmaat een belangrijke rol spelen. Ook op haar nieuwe album stapt Lera Lynn weer flink door de tijd, al heeft het album vaak een zonnig en zorgeloos jaren 70 sfeertje. 

Na mijn zeer positieve recensie van On My Own kreeg ik veel reacties van muziekliefhebbers die er niets in hoorden en het maar wat voort vonden kabbelen. Ik kan me op zich voorstellen dat ook Something More Than Love deze reactie gaat oproepen, maar voor mij is echt alles raak op het nieuwe album van Lera Lynn. 

De muzikante uit Nashville schrijft zeer aansprekende songs, die lekker in het gehoor liggen maar ook verrassen, het album klinkt echt prachtig en de zang streelt steeds weer op ongekend aangename wijze het oor, waardoor ik song na song net zo in katzwijm lig als onze kat op een te warme zomerdag.

Something More Than Love doet me qua concept wel wat denken aan Golden Hour, het met afstand beste album van Kacey Musgraves en een album waarop uiteenlopende invloeden prachtig samenvloeiden in even tijdloze als eigentijdse popmuziek. Kacey Musgraves is inmiddels een wereldster en zover is Lera Lynn nog lang niet, maar ik kan me toch niet voorstellen dat Something More Than Love hetzelfde lot wacht als het zo genegeerde On My Own. 

Zelf ben ik er al lang uit: Lera Lynn is er wederom in geslaagd om een album af te leveren dat heel hoog gaat eindigen in mijn jaarlijstje en Something More Than Love is echt nog lang niet uitgegroeid en streelt het oor steeds wat intenser, liefdevoller en meedogenlozer.

Erwin Zijleman