HareDs persoonlijke collage van het muziekjaar 2021

Foto: HareD

2021…pff, het was niet veel op muziekgebied. Maar gelukkig gebeurt er altijd wel iets, dus hierbij mijn meest opmerkelijke gebeurtenissen.

Live. Welgeteld één liveoptreden maakte ik mee, gezeten op een stoel, in de Ronda van TivoliVredenburg, iets meer dan een uurtje, op de eerste dag van de avondlockdown. Het gaat om Professor Nomad, oftewel bassist Bartel Bartels, die met een gelegenheidsformatie een Tribute aan The Cure bracht. Ik heb er al eens eerder over geschreven, want ze gaan al enkele jaren het land rond met dit programma. Deel van de formatie zijn Carol van Dyk en Peter Visser van Bettie Serveert. Een uur vrolijkmakende muziek met alle hits van The Cure, waarbij Carol Robert Smith nadeed. Lekker hoor! Het  verlangen naar meer concerten werd weer danig aangewakkerd, maar voorlopig groeit alleen de stapel met kaartjes van uitgestelde en/of verplaatste shows. Pearl Jam zelfs al drie keer inmiddels….

foto HareD

Beetje live. Sommige artiesten werken ook thuis, net als kantoorslaven zoals ikzelf. Een aantal daarvan doet of deed ook shows per Teams of ZOOM. Een van hen was voorman Miles Hunt van The Wonder Stuff. Hij gaf zelfs een hele reeks online concerten, onder de naam At Home with the Custodian. Sommige gratis, andere na inschrijving, waarna zelfs een kaartje werd opgestuurd. De shows zijn ook nog steeds te koop via de website van The Wonder Stuff. Het was wel mooi, Miles (of Milo zoals hij zichzelf noemt) op de bank thuis, met twee gitaren, en een fles rode wijn. Mooie liedjes, en zoals altijd veel geouwehoer tussen de nummers door. Ik heb mij er een paar zaterdagmiddagen goed mee vermaakt.  Zozeer zelfs dat ik mij heb laten verleiden om een kaartje voor hun aanstaande show in de Shepherd’s Bush Empire in London te kopen, eind juni. Dan zal het toch wel kunnen….

Laatste keer live. De grootste shock op muziekgebied dit jaar was ongetwijfeld de aangekondigde laatste tour van Midnight Oil.  De heren houden het na ruim 40 jaar (met een break van 10 jaar) voor gezien. Het overlijden, verleden jaar, van bassist Bones Hillman gaf het laatste zetje, hoewel de mannen niet uitsluiten nog eens met elkaar op een podium te staan of muziek te maken. Ze gaan er uit met een ‘bang’, met een nieuwe CD, getiteld Resist, die in februari uitkomt. Enkele nummers circuleren al op Spotify en internet. En Midnight Oil doet dus een afscheidstournee. Maar ja, covid enzo: voorlopig gaan zij alleen naar Nieuw-Zeeland en thuisland Australië. Ik hoop dat ze ook nog een rondje Europa zullen en kunnen doen. Ik bewaar zulke goede herinneringen aan de vier keer dat ik de Oils heb gezien, ik zou er heel graag een vijfde concert aan vastknopen en wellicht dan ook nog wel een paar meer…

Foto: HareD

Toekomstig live. Ik kan zeker niet (meer) claimen bovenop de laatste ontwikkelingen in muziekland te zitten. Van een afstandje volg ik het graag, maar dan wel nadat alle hypes, bandjes, namaak-Beatles, of de zoveelste singer/songwriter, door de grove zeef van de tijd zijn gegaan. Dit jaar werd ik door een jonge collega getipt om eens naar Sam Fender  te luisteren. Bam, raak! Komt uit Newcastle, en is al een grote meneer in Engeland sinds zijn debuut in 2018, met optredens op een reeks grote festivals. Indierocker, met twee CD’s: Hypersonic Missiles (2019) en Seventeen Going Under (2021). Heeft wel iets van de jonge Springsteen, ook dankzij de saxofoon op sommige nummers. Komende bevrijdingsdag in de AFAS. Toch maar weer kaartje gekocht….    

Hared