Shapeshifter. Someone

Na het wervelende en sprankelende ORBIT II kiest Tessa Rose Jackson, wederom als Someone, voor een meer ingetogen en stemmig geluid, dat veel subtieler is volgestopt met heel veel moois.

ORBIT II van Someone was een van de beste albums van 2020 en krijgt nu, bijna uit het niets, een opvolger. Shapeshifter bevat hier en daar flarden van het zo bijzondere album van vorig jaar, maar is over het algemeen genomen een intiemer, ingetogener en folkier album. Tessa Rose Jackson kiest dit keer voor een soberder en akoestischer geluid, maar het is ook dit keer een geluid vol bijzondere accenten. Het levert een intiem maar ook beeldend album op, dat net als zijn voorganger makkelijk betovert. Dat betoveren doet de Amsterdamse muzikante ook met haar stem, die wat meer ruimte krijgt en deze ruimte op fraaie wijze inneemt. Someone imponeerde een jaar geleden en doet dit nu nogmaals, alleen wat anders.

Ruim acht jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Tessa Rose Jackson. Op haar debuutalbum Songs From The Sandbox liet de Amsterdamse muzikante horen dat ze bulkte van het talent. Songs From The Sandbox stond bol van de belofte en wakkerde het verlangen naar nieuw werk van Tessa Rose Jackson stevig aan. 

De opvolger van Songs From The Sandbox verscheen vorig jaar en werd onder de naam Someone uitgebracht. ORBIT II maakte de belofte van het debuut van Tessa Rose Jackson meer dan waar en moet wat mij betreft worden geschaard onder de allerbeste albums van 2020. 

Waar de Amsterdamse muzikante met haar debuutalbum met enige fantasie nog in het hokje folkpop paste, liet ORBIT II een fascinerend geluid horen dat alle kanten op schoot. ORBIT II klonk psychedelisch, zwoel, dromerig, funky, jazzy en nog veel meer en betoverde van de eerste tot de laatste noot met een mix van organische en elektronische klanken en de aangename stem van Tessa Rose Jackson. Ik noemde ORBIT II vorig jaar een album waarop Prince hopeloos verliefd zou zijn geworden en dat moet genoeg zeggen over de kwaliteit van het album. 

ORBIT II kreeg deze week, toch wel wat onverwacht een opvolger, Shapeshifter, dat overigens wordt gepresenteerd als debuutalbum. Shapeshifter is een wat minder uitbundig album dan ORBIT II en opent met folky akoestische gitaren en de mooie stem van Tessa Rose Jackson. Het album heeft het intieme van zoveel albums die tijdens de coronapandemie werden opgenomen, maar het is geen echt lockdown album. 

Het album opent sober en folky, maar naarmate de openingstrack vordert wordt het instrumentarium rijker en duikt ook wat van de elektronica van het vorige album van Someone op. Deze elektronica wordt wel veel spaarzamer ingezet, waardoor Shapeshifter een totaal ander album is geworden. 

Ondanks mijn liefde voor ORBIT II bevalt het geluid op het nieuwe album van Someone me wel. De instrumentatie is warm en sfeervol, maar het is ook een instrumentatie vol bijzonder fraaie accenten, waaronder strijkers, die Shapeshifter niet alleen voorzien van veel verleidingskracht, maar ook van een eigen geluid. 

Het is een geluid dat de mooie en vaak fluisterzachte vocalen van Tessa Rose Jackson alleen maar versterkt. Shapeshifter is veel meer een singer-songwriter album dan zijn voorganger en Tessa Rose Jackson domineert als zangeres en als songschrijver.

Hier en daar klinkt ook Shapeshifter wat psychedelisch en dit zorgt er direct voor dat de muziek van de Amsterdamse muzikante een beeldend of zelfs filmisch karakter krijgt. Shapeshifter is, net als zijn voorganger, hierdoor een album dat uitnodigt tot wegdromen en dat er in slaagt om je te bedwelmen met klanken en vocalen vol magie. 

Zeker in de wat folky momenten maakt Tessa Rose Jackson geen geheim van haar muzikale helden, maar ze blijft hier zeker niet in hangen en kiest keer op keer voor bijzondere muzikale uitstapjes. Van die muzikale helden hoor ik Joni Mitchell het meest frequent opduiken, maar de cover van Dylan’s Blowin’ In The Wind staat ook niet voor niets op het album. 

Het is een cover die wat mij betreft het talent van Tessa Rose Jackson onderstreept, want probeer maar eens wat toe te voegen aan een van de klassiekers van een grootheid als Bob Dylan. Ik vind de songs van Tessa Rose Jackson overigens een stuk spannender.

Shapeshifter maakt misschien niet zo’n verpletterende indruk als ORBIT II dat vorig jaar een compleet nieuw geluid liet horen, maar het is wel weer een geweldig album van Someone en onderstreept nogmaals het enorme talent van Tessa Rose Jackson. En die plek in mijn jaarlijstje? Die gaat ook dit jaar goed komen.

Erwin Zijleman