Bevrijdingspop 2017 Haarlem

Op een frisse, maar niet onprettige dag vierden we de vrijheid. Een groot goed wat in West-Europa zo vanzelfsprekend lijkt te zijn geworden, dat vaak vergeten wordt waar het voor staat. Een blik over niet eens zo heel verre grenzen laat al zien hoe pijnlijk geen vrijheid is. Hoe het is om ieder gesproken woord te moeten wegen en allerlei slinkse wegen te moeten bewandelen om iets voor elkaar te krijgen. Wij hebben dat allemaal wel en toch heerst er een chronische ontevredenheid onder veel mensen, die leidt tot intolerantie en angst, al dan niet leidend tot haat voor het vreemde. Feit is dat wij Nederlanders het ongelofelijk goed hebben vergeleken met heel veel anderen in de wereld. Vrijheid is niet over een festivalterrein rondlopen en slempen. Vrijheid is kunnen zijn wie je bent, kunnen denken, zeggen en schrijven wat je voelt, waar je in gelooft, vrijheid is beseffen dat "die ander" dat recht ook heeft, ook al ben je het er niet mee eens. Wij hebben die vrijheid. Een enorm groot goed, waar heel voorzichtig mee omgegaan moet worden. Het is weg voor je het weet. De laatste mensen die daarover kunnen vertellen, sterven om ons heen in iedereens familie. Laat ze hun verhaal vertellen, zodat zij die achterblijven leren waarom wij de vrijheid vieren.

Zo, dat is gezegd. Ik heb gisteren natuurlijk ook voornamelijk muziek geluisterd, gedanst en meegezongen. Zes acts in totaal, waarvan ik naar een aantal echt uit heb gekeken.

Douwe Bob
Het parade paardje van de Nederlandse singer-songwriters had ik op mijn lijstje staan om eens live te zien. Het was er nog niet van gekomen. Niet dat ik een enorme fan ben, maar een aantal van zijn liedjes in de afgelopen jaren mag ik graag horen. Live blijkt de band geweldig ingespeeld te zijn, met een aantal fantastische muzikanten om Douwe Bob Posthuma heen. Hammond, keyboards, gitaar, bas en drums creëren een warm geluid dat de wisselingen tussen pop, rock (and roll) en country telkens van de juiste invulling voorzien. De charmante verschijning van Douwe Bob zelf bracht menig meisje in vervoering om mij heen en er werd hard meegezongen, door jong en oud. Een teken dat zijn muziek een heel breed publiek aanspreekt. Ik was onder de indruk, maar zal nooit een echte fan worden. Daarvoor maakt Douwe Bob net geen keuzes genoeg. Voor mij is het net te braaf, maar petje af voor de prettig lopende songs en de presentatie. Deze band zit heel lekker in zijn vel.

Rilan & The Bombardiers
Twee of drie jaar geleden stond Rilan Romhane ook op het grote podium met een enorme band om zich heen. Een compleet showorkest met een tweeling op achtergrond zang. Dat alles is verdwenen. Over is een vijfmansformatie met een traditionele line up. Waar ik het toen allemaal net iets te geforceerd van klinken, stond er nu een funky swingende rockformatie op het podium die op de juiste momenten de funk, swing en soul door het stevige geluid een gooide. Nu kan ik alles over deze band zeggen, maar niet zonder aan te geven dat Rilan echt vanuit zijn tenen staat te zingen. Er blijft echt geen onsje over na een optreden. Rilan is een showman, in de James Brown traditie. Ik vind niet alle nummers even goed. De twee waarmee de set begon waren uitzonderlijk overtuigend overigens. De rest swingt en zorgt voor een feestje. Telkens een gitaarsolo van een van de twee gitaristen en een bijna vuurspuwende drummer. Een overeenkomst met meer bands. Er traden heel veel hardhitters op op dit festival. De afsluiting was gepast met radiohit 'Supernatural'.

Twee jaar geleden geloofde ik hier echt niet in. Inmiddels heb ik mijn beeld bijgesteld. De focus die ontstaan is op de muziek ten opzichte van het aantal muzikanten doet Rilan & The Bombardiers duidelijk goed. Rilan en band hebben een paar prima stappen gezet.

Spinvis
Zoals op dit blog te lezen viel afgelopen maand, bevalt de nieuwe plaat van Spinvis mij vrij goed. Een novum, want hiervoor boterde het niet zo tussen de Nieuwegeinse bard en mij. Met 'Trein Vuur Dageraad', het nummer, heeft hij in mijn ogen een tijdloze song geschreven die het verdient over jaren nog gespeeld te worden.

Op het podium stond een zes koppige band gelijkwaardig naar sexe verdeeld. Op Eric de Jong na wisselde iedereen van instrument, wat voor de drummer betekende dat hij een basorgel bediende bij het drummen als de bassiste naar de piano opschoof. Het leek De Kift wel qua instrumentwisselingen alleen gebeurde het hier wat bedaagder, zoals bij deze stemmige muziek past.

Natuurlijk is de muziek van Spinvis niet bedoeld voor grote festivals, maar ik zag wel veel mensen blij worden van het luisteren naar deze muziek. Van tieners tot jongere ouderen, om in Koot & Bie speak te treden, werden de teksten meegezongen.

En ik? Het klonk lekker, oude en nieuwe nummers. Met uitzondering van 'Hallo Maandag'. Het was net of de verschillende partijen maar niet bij elkaar wilden komen. Hoogtepunt dat nummer dat ik al genoemd heb. Mooi, gelaagd en veelzeggend.

Onze held Mr. Weird Beard

Indian Askin
Dit was het optreden waar ik persoonlijk het meest naar uit keek. Na hun prachtige debuut 'Sea Of Ethanol' vorig jaar was het me niet gelukt de band live te zien. Nu dus wel. Indian Askin is enorm gegroeid in de jaren sinds ik ze voor het eerst zag in het voorprogramma van De Staat tijdens de 'I-Con' tour. Behoorlijk zelfverzekerd stonden de vier jongelingen op het podium. Wat mij al snel opviel is dat een liedje een schil is waarmee de band aan het werk ging. Vervolgens mocht er flink geëxperimenteerd worden, waarbij de band niet noodzakelijkerwijs terugkeerde bij het leitmotiv. Een enorme bak herrie daalde over het publiek neer gemaakt door een band die enorm veel lol had in wat het deed. Is dat waarvoor ik kom? Nee, want ik wil de liedjes horen die ik ken. Was het leuk? Ja, geweldig. Prima band dat Indian Askin en om de liedjes te horen zet mijn EP op vinyl of de cd nog wel eens op.

Rondé
Nog maar pas geleden verklaarde ik de liefde aan de fantastische single van Rondé, 'Naturally'. Die kwam natuurlijk ruimschoots aan bod tegen het einde van de set. Heel lang bleef ik het idee houden, leuk, maar net niet. Net te weinig uitstraling, net te netjes allemaal. Al gauw bleek dat de set prima was opgebouwd. Het werd niet zo wild als bij de vorige band, maar zeker wild. Rondé bouwde een aantal dansachtige invloeden in haar muziek en gecombineerd met de rock attitude die de band zeker ook kan etaleren, ontstond er behoorlijk dansbare muziek. Hoogtepunt bleef natuurlijk 'Naturally', maar er waren nog een stuk of twee nummers die top zijn op het podium. Waarom er een ballad werd gespeeld na 'Naturally' weet ik niet. De afsluiter 'Run' daarentegen deed het helemaal. Zelf dat merkwaardig ritmische tussenstukje is live prima.

En die stem? Op het podium is de Adele, Duffy, Amy invloed gewoon weg en staat er een zangeres die een lichte stem heeft, maar prima en helder zingt. De twijfel is nog niet geheel weggenomen, maar er zijn zeker weer positieve punten bij gescoord.

Jungle By Night
Het hoogtepunt van de dag? Uiteindelijk toch het feestje van deze geroutineerde jongens die met hun weet ik veel wat allemaal invloeden en een fantastisch feest van maken. Om de beurt mag iedereen even loos gaan op zijn instrument en de rest feest er om heen. Spetterende toeters, gierend orgel, knallende percussie, funky, Afrikaanse gitaar ritmes, heerlijke bas en een drummer die de hele tijd vol doormept wat er ook gebeurd. Vreemd genoeg kwam ik thuis met 'Once In A Lifetime' in mijn hoofd. Dat riffje lag aan de bodem van een van de uitgesponnen jams, net als het gitaarintro van 'Heaven On Their Mind' de hele tijd onder een andere jam lag. Het waren slechts uitgangspunten voor de andere intrumenten om loos te gaan. Vaak is het een koperarrangement dat het bal opent en waar het eindigt, daar tussen kan er van alles gebeuren. Het ging volkomen los voor mijn neus en ik heb zelf geen seconde stil gestaan. Het was mijn tweede keer met Jungle By Night op een festival en deze keer beviel nog beter.

Het was mooi geweest. Een prima dag van 13.00 tot 21.00 uur. Wat hebben we in Nederland, en ik kan dat niet genoeg herhalen, toch ontzettend veel leuke, goede en afwisselende bandjes. Of dat nu alleen maar aan die opleidingsscholen ligt, hoor je mij niet zeggen, maar feit is dat het aanbod na de jaren 60 nooit meer zo goed is geweest als de laatste pak 'm beet 10 jaar.

Dank alle vrijwilligers voor een prima georganiseerd festival. Het was weer top!

(Alle foto's van) Wo.