Het maken van een compleet onweerstaanbare popplaat kan zo makkelijk zijn.
Neem
wat heerlijk jengelende gitaren, voeg af en toe een aangenaam zeurend
orgeltje toe, zorg voor nonchalante vocalen, maar kies boven alles voor
geweldige melodieën en voor refreinen die je na een keer horen echt niet
meer vergeet.
Giet
dit alles vervolgens in stekelige popliedjes van hooguit drie minuten
en je hebt een plaat als America’s Velvet Glory van The Molochs.
Ik
weet eigenlijk niets over The Molochs. Op hun bandcamp pagina dragen ze
de tags rock’ n roll en California aan. Dat zijn tags die ik goed kan
plaatsen na beluistering naar het debuut van het duo (?) uit Los
Angeles.
The
Molochs hebben goed geluisterd naar de Amerikaanse garagerock uit de
jaren 60, maar zijn ook niet vies van zonnige Westcoast pop uit dezelfde
periode en overgieten hun songs bovendien met invloeden uit een aantal
andere decennia.
Zo
neemt America’s Velvet Glory je het ene moment mee terug naar de jaren
60 in California, maar wordt je het volgende moment naar de deprimerende
Britse industriesteden uit de jaren 90 gesleurd. In deze momenten doet
de muziek van The Molochs me flink denken aan die van de zwaar
onderschatte The Inspiral Carpets, maar bij de meeste songs domineren
namen uit de jaren 60 en 70, variërend van The Byrds tot Television, van
The Stones tot The Only Ones of van The Velvet Underground tot Violent
Femmes.
America’s
Velvet Glory is een tijdloze rockplaat, maar het is vooral een
onweerstaanbare rockplaat. De songs van The Molochs zijn goed voor een
brede glimlach, maar het zijn ook songs die prikkelen, buiten de
gebaande paden treden en hierdoor keer op keer verrassen.
De
ene keer klinken The Molochs zorgeloos, de andere keer bezorgd,
waardoor America’s Velvet Glory een lekker veelzijdige plaat is. Het
heeft soms ook wel wat van de muziek van Jonathan Richman, maar waar
deze cultheld het schrijven van perfecte popliedjes slechts met mate
deed, grossieren The Molochs er in.
Het
was natuurlijk pas echt bijzonder geweest wanneer The Molochs in de
jaren 60 deze baanbrekende plaat zouden hebben gemaakt, maar het klinkt
allemaal zo aangenaam dat je The Molochs een af en toe opduikend gebrek
aan originaliteit graag vergeeft.
In
33 minuten jaagt de Amerikaanse band er een elftal popliedjes doorheen
en ze zijn allemaal even lekker. Ik was even bang dat het snel zou gaan
vervelen of dat ik snel op zoek zou gaan naar originelen uit de jaren
60, maar voorlopig blijft America’s Velvet Glory een plaat die ik
eigenlijk niet kan weerstaan. Zo eenvoudig, maar zo lekker.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'No More Cryin'':
https://www.youtube.com/watch?v=XolDdCFsqSg
No comments:
Post a Comment