II. Thisell

"In de zomer van 2010 besluit de Zweedse singer-songwriter Peter Thisell om met een aantal bevriende muzikanten een plaat op te nemen.
 
De muzikanten strijken, samen met vrienden, kinderen en huisdieren, neer in een leeg schoolgebouw in Lur, in het bosrijke zuiden van Zweden.
 
Het is een prachtige zomer. Zweden is groener dan groen, de dagen zijn zonnig en lang, de avonden loom en broeierig. Het klinkt als een hele mooie vakantie, maar er wordt ook hard gewerkt door Peter Thisell en zijn muzikale vrienden.
 
De songs voor de plaat krijgen stuk voor stuk vorm, worden geperfectioneerd en vervolgens live opgenomen in de tot een studio omgebouwde school. Aan het einde van de zomer van 2010 is er uiteindelijk genoeg materiaal voor een plaat en het is een prachtplaat”.
 
Met deze zinnen begon ik bijna tweeënhalf jaar geleden mijn recensie van I; het in de lente van 2014 dan eindelijk volop verkrijgbare debuut van Thisell. Kort geleden verscheen, bijna uit het niets, de tweede plaat van Thisell en ook II is een prachtige plaat.
 
Ook op de tweede plaat van Thisell grossieren Peter Thisell en zijn medemuzikanten in bijzonder stemmige Americana. Het is muziek die direct opvalt door de bijzondere klankkleuren. Thisell kiest ook op haar tweede plaat voor betrekkelijk ingetogen akoestische muziek, die vervolgens fraai wordt ingekleurd door melancholisch klinkende violen, voorzichtig tegendraadse gitaren, sfeervolle accordeon klanken en andere trefzekere accenten. Het kleurt prachtig bij de eveneens van melancholie overlopende stem van Peter Thisell, die zoveel emotie in zijn stem legt dat kippenvel niet uit kan blijven.
 
Net als het debuut van Thisell doet ook de tweede plaat van de band me af en toe denken aan Neil Young en My Morning Jacket, maar II heeft soms ook het sprookjesachtige van de muziek van Mercury Rev of verruilt de groene Zweedse zomer voor de koude en donkere Scandinavische winter. Tenslotte heeft de muziek van Thisell iets ongrijpbaars door subtiele invloeden uit stokoude folk, de psychedelica of zelfs de progrock.
 
Het debuut van de band vond ik in 2014 sensationeel goed. Dit keer is de verrassing natuurlijk wat minder groot, want II ligt duidelijk in het verlengde van zijn voorganger. Aan de andere kant heeft de muziek van Thisell zeker aan schoonheid en kracht gewonnen, waardoor het een plaat is die kan concurreren met het beste dat dit jaar is verschenen.
 
Het debuut van Thisell kreeg in 2014 veel te weinig aandacht, maar dat moet nu echt anders zijn. Je doet jezelf in elk geval flink tekort als je deze prachtplaat laat liggen.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Will You Have Me?':

https://www.youtube.com/watch?v=O3r5A_QhSec