Interview met Gerrit Van Dyck van The LVE

Gerrit Van Dyck. Foto verzorgd door The LVE

Interview met Gerrit Van Dyck van The LVE

Door Wout de Natris


© WoNo Magazine 2016

Niet alle lezers zullen bekend zijn met The LVE. Hoe wil je jezelf voorstellen?

Wij spelen ingetogen en melancholische popmuziek in een dromerige en intieme sfeer, die regelmatig elegant en zweverig open bloeit. Referenties die genoemd worden zijn Eels, Devendra Banhart, lo-fi indie en dreampop. Ik denk – dat als je die bijeengooit – je wel ongeveer bij iets als onze muziek komt

Verder zijn wij 5 jongens en 1 meisje, wij brengen veel samenzang bovenop de al goed gelaagde sound, wij kunnen ons goed relativeren (zie onze clips) en amuseren (zie onze clips) maar tegelijk zijn wij ambitieus en leggen we de lat hoog!

De band is begonnen als een eenmansproject, maar is nu een band. Hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Een jaar of vijf geleden vond ik dat het tijd was om de kleine, zweverige liedjes die ik al een tijdje in mijn eentje opnam eens deftig vast te leggen. Die nummers pasten niet in de set van de groepen waar ik toen bij speelde, maar waren wel mijn eerlijkste songs en het meest ‘ik’.

Sara had ik al een paar keer gevraagd om op die lo-fi demo’s mee in zin te zingen, en ook Thomas had al eens slide gitaar en keys ingespeeld op zo’n demootje.

Ik kwam terecht bij Joes en zijn SputnikStudio en wij begrepen elkaar meteen, hadden daar amper woorden voor nodig.

Op korte tijd namen we de eerste EP op, Joes speelde bas en drums in, percussie en synths. Thomas kwam een nummer meezingen en keys inspelen, Sara kwam zingen en Bert een solo inspelen.  Rienk maakte de hoes en toen zat ik met een probleem: hoe ga ik die plaat live spelen?
Met de druk van een eerste optreden in zicht viel de puzzel in mekaar: die puzzel was eigenlijk niet moeilijk te leggen. Iedereen die aan de EP mee werkte kwam in de groep terecht en we waren vertrokken! 

Foto verzorgd door The LVE

Is er echt een moment aan te wijzen als omslagpunt?
Zeker. Toen we samen begonnen spelen waren we nog niet echt een band. De mannen en vrouw van de groep zijn allemaal super getalenteerd, maar speelden in’t begin gewoon de plaat na – zonder daarin echt heel veel van zichzelf te steken.

Na een 20-tal optredens begonnen we nieuwe nummers te maken en dat ging op een nieuwe manier: ik neem een crappy demo op, daarna maken we daar met zijn allen een nummer van. Het eerste nummer dat we zo echt als band maakten was Milky Sea, kort daarna namen we Love When You Don’t Want It samen op. De groep groeide mooi synchroon muzikaal en interpersoonlijk – het klinkt en klikt echt prachtig goed tussen ons. Dat is echt niet vanzelfsprekend en maakt me echt blij.

Als je een voorbeeld mag noemen wat de invloed van een band om je heen hebben is op een nummer t.o.v. alleen werken, wat zou je dan noemen en waarom?
Ik werk graag alleen, maar vooral in beginfase. Ik speel heel graag met muziek – experimenteren en prulletjes maken. Ik doe dat in mijn ‘kajuit’, dat is mijn mancave – mijn torenkamertje waar ik me goed voel en ver weg van alles dingen maak.

Ik heb al in veel groepen gespeeld, maar bij The LVE heb ik een droomgroep om me heen: in eerste instantie denk ik omdat iedereen heel goed weet (of net niet) wat we doen – we delen een visie en ego’s staan niet in de weg. Er zijn geen secret agenda’s.

Dat we zo nummers kunnen maken en spelen zorgt voor een meerwaarde – de groep werkt backings mee uit, arrangementen, ieder gooit zijn magic op het geheel … En dat alles samen maakt The LVE. Ook Joes, onze producer, is een man bij wie ik me van in’t begin heel goed voelde en met wie ik de visie over platen maken en opnemen deel. Wij zijn niet bang om een nummer express slecht op te nemen met een cassetterecorder, of om iets totaal anders te doen dan we in’t begin van plan waren. Eigenlijk zou je een eerste demo eens moeten vergelijken met een eindresultaat en dan heb je het antwoord op je vraag: als je de demo’s door de groepsfilter en de producerfilter haalt – dan krijg je pas echt The LVE!

Voor de release van het debuut album is er besloten tot een naamswijziging. Was er een speciale reden voor?

Lightning Vishwa Experience, die naam stamt uit de MySpace-tijd. Of van nog vroeger: Lightning Vishwa was mijn bijnaam op de middelbare school. Ik gebruikte die naam als alter ego op MySpace voor wazige experimentjes. Toen de eerste EP opgenomen werd twijfelde ik tussen Vishwas of Lightning Vishwa Experience, we gingen toen voor de laatste optie.

Ondertussen waren we het toch wat beu dat mensen al afhaakten voor ze heel de naam hoorden, altijd verkeerd uitspraken (op tv, op de radio), en we vonden ook niet meer dat die naam de lading goed dekte. Wel jammer voor diegenen die de naam onder de knie kregen: respect aan jullie allemaal!
We maakten een lijst met 3000 alternatieven, om te eindigen bij Vishwas of The LVE. Het werd The LVE – vooral omdat Rienk daar het mooiste logo voor maakte. Klinkt iets catchier en past mooi bij wat we doen denk ik. Al blijkt het nog moeilijk om uit te spreken – raar maar waar :-). The Love, The Live, The LVA … :-)

Foto verzorgd door The LVE

Op het album zitten twee verwijzingen naar ‘Here Comes The Sun’ van The Beatles. Wat betekent dit nummer voor je?

Het is een van mijn lievelingsnummers en ik zit er vaak mee in mijn hoofd. In jazz solo’s worden wel eens quotes gespeeld van andere nummers, dat vind ik altijd leuk. Op de repetitie vinden vooral Sara , Rienk en Bert het heel leuk om telkens als ik een nieuw nummer heb daar iets van Anouk, Eagle Eye Cherry of Alanis Morisette over te zingen, alsof het gepikt is. Tel die factoren samen en dan leek het mij wel leuk en gepermitteerd om af en toe een hint naar dat prachtig nummer te geven!

Wat zijn andere invloeden met betrekking tot de muziek op deze plaat?

Joes is zeker een invloed. Joes is onze drummer en producer, hij runt Sputnik Studio’s. Hij heeft een heel fijn beeld van platen maken: heel deskundig, maar met heel veel gevoel en steeds met een link naar echt zijn, naar amuseren, naar voorzichtig experimenteren. Hij heeft dus zeker invloed gehad op de sound van deze plaat.

Iedereen van de groep heeft er ook wel zijn of haar eigen stempel op gedrukt, dat heeft zeker ook de muziek mee gemaakt

De muziek die ik of wij veel hoorden in de periode dat we de plaat opnamen speelt ook altijd wel een rol denk ik. Dat gaat dan van Beach House over The Beatles, van Devendra Banhart via Little Joy naar Youth Lagoon, van Eels tot Paul Simon en van Motown en Soul weer naar echte popklassiekers!

Hoe komt een “gemiddeld” The LVE nummer tot stand?
Ik schrijf een nummer thuis, op mijn gitaar en neem dat op via mijn tascam 8-sporen opnamebak. Ik voeg soms al ideeën toe voor backings, keys, tweede gitaar en bas – vooral om de gewenste sfeer al een beetje duidelijk te kunnen maken. Het is moeilijk om een sound die in je hoofd zit uit te leggen, dus een eerste ‘sfeer’ maken helpt wel om sneller te kunnen werken.

Dan neem ik die demo mee naar de training (zo noemen wij onze repetities), laat het horen en meestal doet ieder dan toch een beetje zijn zin :-). Omdat ik mijn groep echt vertrouw en bewonder en wij heel goed weten wat ons gemeenschappelijk doel is, gaat niemand voor een egotrip en wordt het nummer er enkel beter van.

Soms gaat het heel snel: milky sea was op twee uur klaar. Soms duurt het jaren: Little Sunny heeft een 10-tal arrangementen gekregen voor we tevreden waren.

Foto verzorgd door The LVE

‘Closer’ is de nieuwste single. Daarvoor zit ‘Bags’, die volgde op ‘Love When You Don’t Want It’. Dat lijkt een mogelijke, misschien zelfs onvermijdelijke  volgorde. In hoeverre zijn je songs autobiografisch?

Mijn nummers beginnen heel vaak autobiografisch. De volgorde die je nu aanhaalt klopt trouwens ook wel :-).

Maar ik moet dat autobiografische wel nuanceren. Mijn eerste teksten zijn vaak heel hard, direct en persoonlijk. In de beginfase schrijf ik meestal enkel een eerste strofe en een refrein. Als ik dan achteraf dat nummer ga afwerken, trek ik het thema vaak open en leef ik me in in verschillende personages die dat thema op hun manier kunnen meemaken. Ik maak de nummers vaak ook iets minder persoonlijk, de eerste teksten zijn soms echt wel heel hard.

Ik vind het wel grappig en interessant dat mensen zich in de teksten herkennen en mij dat vertellen, maar dat het vaak heel andere verhalen zijn dan het verhaal dat ik in gedachten had. En dan is het opzet van de tekst open te trekken wel zeker gelukt.

‘Bags’ gaat niet alleen over gemis en opnieuw beginnen, maar ook over een definitief gemis. Verwerk je grote gevoelens in je teksten en muziek?
Eigenlijk wel. Niet altijd, maar wel vaak. Mijn nummers kunnen ook over dromen gaan, maar ze gaan vooral over gevoelens. Ik ben door een diep dal gegaan en veel en diep verlies moeten meemaken, dat heeft lang invloed gehad op mijn gevoel en veel nummers op de plaat gaan dan ook over het verliezen van mijn vader of ander verlies dat daarmee gepaard ging. Ik ben toen zelf een beetje gestorven en heb mezelf opnieuw moeten vinden en opbouwen.

Daarover schrijven is louterend: zeker als ik blij ben met het nummer. Ten eerste ben ik dan blij omdat ik iets moois gemaakt heb, ten tweede is er dan toch iets weg uit mijn vaak chaotisch hoofd.

De opener ‘Hello’ wijkt totaal af van de rest van het album. Wat is het verhaal achter deze collageachtige song?
Axis / Bold As Love van Jimi Hendrix vind ik een topplaat. Die plaat heeft een heel coole, korte intro die toch al iets lost over de plaat. Met deze intro wou ik extra in de verf zetten dat wij met The LVE vrij zijn en doen wat we willen. Onze plaat is een mix van tradionele popsongs, lo-fi indie, breed uitgesponnen arrangementen en heel directe nummers.

Ik wou ook onze fantastische zangeres Sara laten spelen: zij heeft – buiten de bas – alle lijnen in die intro gezongen. Daar zitten veel quotes in van nummers die achteraf op de plaat volgen. Joes, onze producer en drummer, houdt van goeie grooves en dat zit er ook mee in. En los daar van vind ik zo’n spielerei leuk om een plaat mee te beginnen. Maar intro’s: er zijn lovers en haters :-).

Wat zijn de Milky Seas?
Milky Sea is zo’n nummer dat echt vanzelf tot stand kwam. Ik zat al 2 dagen met een tokkeltje in mijn hoofd en elke keer ik voorbij mijn gitaar liep begon ik dat te spelen. De derde dag kwam ik na mijn werk thuis en de tv stond op National Geographic. Een oude Schotse kapitein vertelde over de mooiste herinnering in zijn leven: varen op een Milky Sea. Als je ’s nachts op de oceaan vaart is er een heel kleine kans dat bepaalde algen door de stand en het licht van de maan appelblauw zeegroen gaan kleuren en die belichten van onder uit de oceaan. Dat is nooit gefilmd geweest of op foto vastgelegd, zo zeldzaam is dat. Die kapitein vertelde dat hij daar vaarde, onder de sterrenhemel, op een magisch verlichte oceaan.

Ik vond dat echt mooi en nam een blad papier, schreef de tekst neer in 5 minuten.

Wat is het verhaal achter de enorm leuke videoclip van ‘Love When You Don’t Want It’?
Wij zijn geen fans van de U2-achtige clips. Er zijn al genoeg bands die zicht iets te serieus nemen, wij gaan niet ons best doen om er om ter coolst uit te zien. Wij zijn ook DIY-mensen – wij maken al onze clips volledig zelf: concept bedenken, locatie vinden, danspasjes uitzoeken, kledij scoren, monteren … Voor deze clip was de inspiratie de Motown-clips en acts van groepen als The Temptations. Die hebben prachtige choreografieën en geven echte shows – wij gingen dat eens naspelen.

Onze kledij zijn we gaan halen in H&M – die kan je de dag erna terugbrengen en je krijgt je geld terug :-). De choreo heb ik verzonnen in mijn living, gefilmd en aan de band geleerd. Die is grotendeels mislukt in het eindresultaat – dat maakt de clip weer extra leuk! Rienk, onze bassist heeft leuke achtergrondjes gemaakt en de algemene sfeer hebben we bedacht door wat foto’s en filmpjes te bekijken van Motown artiesten.

Los daarvan is dat iets wat we goed kunnen, clipjes maken. Zijn altijd heerlijke avonden. We lachen ons kapot en gaan altijd super goed gezind naar huis. :-) Soms denken we op voorhand ‘my god … wat gaat dit worden’, maar na montage door Rienk is het resultaat altijd wat we hoopten dat het zou worden of nog beter. :-) 

‘The LVE’ is gemaakt tussen wat ik gemakshalve het leven noem. Was het moeilijk om de plaat te maken tussen alles door?
Dat vind ik een goede vraag :-). Evident is dat niet. Maar als je iets echt heel graag doet maak je daar tijd voor. Ik ben door heel harde en heel mooie zware tijden gegaan. Maar ik hou zoveel van muziek en onze groep dat ik daar altijd tijd voor maak. Ik laat daar slaap en een sociaal leven voor vallen :-). 
 
Wij werken ook zonder management en ik heb heel veel tijd gestoken in het promoten van het album of met praktische zaken. Dat is minder leuk, maar als je een album maakt waar je in gelooft en veel uit wil halen moet je ook die investering doen. 

Het album is gemaakt over een lange periode. Wat voelde je toen hij er echt lag?
De plaat was grotendeels opgenomen en plots had ik het gevoel dat de nummers té goed waren: te goed uitgewerkt en opgenomen, te groots. Ik voelde me een beetje verdwaald van wat ik als groep wil doen: een soort wereld creëren waar veel kan, daar horen ook lo-fi songs en experimenten bij.
Ik zei dat tegen Joes en we besloten om een paar nummers op cassetterecorder op te nemen (hi on love, dance dance dance) en om de intro ineen te prutsen.  Heel leuk om die nummers op een andere manier op te nemen. En bijvoorbeeld express te kiezen voor weinig sporen, voor crappy klinkende instrumenten, voor de basis. En plots begon de plaat wel te kloppen. Rienk maakt de prachtige hoes en plots klopte alles.

Wat ik toen voelde? Groot geluk, trots, onzekerheid (wat gaan de mensen er nu van vinden), ambitie en drive :-).

Wat zijn de plannen voor de komende periode?

Ik ben juist bezig met mijn jaarplan :-).

We willen nu veel spelen om onze plaat ‘The LVE’ maximaal te promoten. Ook in Nederland, trouwens! We plannen nog twee singles (februari en april) en gaan proberen airplay te krijgen en zo nog meer optredens te versieren. In de zomer graag een paar festivals, in het najaar willen we nog eens een LVE & Friends avond organiseren (we nodigen dan bevriende bands uit om met ons mee te spelen, vorig jaar voor ’t eerst gedaan en was super).

Wij zullen zeker nog voor een paar verrassingen zorgen dit jaar, dat is zeker. Hou ons goed in de gaten op onze Facebookpagina!

En in het najaar volgt een nieuwe single, de song of songs, zeg ik dan graag – hij zit in mijn hoofd maar is er nog niet helemaal uit! :-)