Follow your dream! Interview met Jan de Bloois

Naar aanleiding van het interview met Jarig van Sinderen kreeg ik een berichtje van Jan de Bloois. Ik moest maar eens naar Phoenix Lights luisteren. En naar Fashion and Music komen. Hij organiseerde dat! Ik kende Jan niet. En wist ik veel? Fashion and Music? Wat was dat? Ik kon niet, op 7 maart. Maar, het liet me niet meer los. Het feit dat ik helemaal niets met mode heb en alles met muziek, was al genoeg om geïnteresseerd te zijn. Vooral in Jan. En wat betreft Phoenix Lights? Blijf WoNo volgen!

Bij een kop koffie ontmoeten we elkaar. We blijken elkaar al van gezicht te kennen. Van deze zelfde koffieautomaat dus. Een van de weinige met echte koffie in plaats van dat dieptrieste ambtenarentreurbocht dat op de meeste verdiepingen aan nietsvermoedende hardwerkende ACM-ers wordt geserveerd. Ik had Jan op het eerste oog ingeschat op een inhuurkracht of extern consultant op het gebied van ICT. Met mijn fenomenale mensenkennis had ik dat meteen gezien. Maar de plek van de koffieautomaat (om de hoek bij I&A) en het feit dat ik hem tegen een collega allerlei onbegrijpelijke termen had horen gebruiken, speelden hierbij misschien ook wel een bescheiden rol. Hoe dan ook, ik blijk aardig in de richting te zitten.

Jan zit sinds april 2014 op een tijdelijk contract bij I&A. Vanwege zieke collega’s en het vertrek van een medewerker is daar tijdelijk ruimte ontstaan. Jan is overigens de vader van Mareille. Hij heeft haar op de vacature gewezen. Way to go! Zo blijft de vette aanbrengpremie in ieder geval in de familie!

De projecten waar Jan aan werkt zijn eigenlijk geheim, maar Jan heeft me schriftelijk toestemming gegeven om te onthullen dat ze betrekking hebben op grootschalige geautomatiseerde verwerking van gegevens. Jan is een all-round IT-er. Hij heeft al van alles gedaan, van programmeur, database- en netwerkbeheer, via systeemontwerp en projectmanagement naar informatiemanagement. Ook heeft hij een paar keer een afdeling gerund. Eerst 25 jaar als vaste kracht bij diverse bedrijven en de laatste jaren op tijdelijke basis. “Het enige dat ik nog nooit gedaan heb is iets met informatiebeveiliging”, zegt hij. Later zal blijken dat dat gelogen is [zie kader].

En wat voor muziek vindt Jan leuk? Nou, op die vraag komen er aanvankelijk nog goede bekenden langs: Bob Marley, Jimi Hendrix, The Roots, In This Moment, King Fisher Sky (uit Den Haag), Prince, Fleetwood Mac, dat soort werk. Maar al snel wordt het wat aparter. Een collega in de Marine speelde Rockgitaar. “En dan echte Rock, met een grote R, niet dat kinderspel van bandjes als The Rolling Stones, om over The Beatles maar helemaal te zwijgen. Denk aan Michael Schenker (de ex-gitarist van de Scorpions): keiharde Rock, maar wel melodieus.”

Je ziet het op het eerste oog niet aan hem af, maar dat soort muziek staat Jan dus wel aan. Hij heeft er bovendien een grote liefde voor het gitaarspel aan overgehouden. Zijn grote gitaaridool is wijlen Paco de Lucia. Hij is ook helemaal weg van Eric Vaarzon Morel, een nederlandse flamenco-gitarist. Jan speelt zelf ook gitaar: elektrisch en akoestisch, alhoewel hij zelf vindt dat dit meer proberen is dan spelen. Ik schat deze kwalificatie in op valse bescheidenheid.

Lalah Hathaway en Jan

Sinds hij in 2000 voor het eerst het North Sea Jazz Festival bezocht (aan welke kant van de Laan van Meerdervoort lag dàt eigenlijk? En Rotterdam, dan?) is Jan gewonnen voor of juist verloren aan de Jazz en bezoekt hij regelmatig concerten en festivals, waaronder North Sea, The Hague Jazz (inmiddels failliet) en gelegenheden als LantaarnVenster en Bird (Rotterdam) en NorthSeaJazzClub (Amsterdam). Hij houdt niet zo van de ‘wilde' Jazz, als Bebop, maar van meer melodieuze of symfonische Jazz. Denk aan Marcus Miller, Miles Davis, Chet Baker. Ook ‘crossover’ tussen Jazz en wereldmuziek vindt Jan mooi. Denk aan Michael Franti & Spearhead of Raoul Midón.

De vraag “welke soort muziek vind je nu echt het mooist?” is eigenlijk heel gemeen, zeker als je hem stelt aan iemand met een zo brede smaak als Jan, maar ik heb het toch gedaan. Ik krijg zeldzaam rap antwoord: “BFF!” 

Euh, BFF, even denken. Ik hoor mijn dochters deze term wel eens gebruiken: “Best Friends Forever? Oh, is dat een band?” Als Jan is bijgekomen van het lachen licht hij me voor: Blues, Fado en Flamenco. Hij legt uit dat deze muziekstijlen veel gemeen hebben: liederen vol vuur die gaan over het leven en diepe emoties. En de gitaar neemt een centrale plek in. En dan komt toch weer Eric Vaarzon Morel op de proppen. Echt fantastisch hoe deze Nederlander Flamenco speelt.

Ik bekijk Jan nog eens van top tot teen en denk: “Nu moet het er maar eens van komen”. Jans kleding is namelijk smaakvol, maar niet bepaald extravert, laat staan extravagant. Ik plaats hem niet direct in de wereld van mode. Dus ik vraag heel subtiel: “en Jan, hoe zit dat nu met die mode?”

“Ach dat komt door mijn belangstelling voor fotografie. Vanaf mijn veertiende een grote hobby. Mijn eerste toestel was een Zenith…” [Aangezien .No zelf met een Praktika is begonnen, dat andere Oostblok-budget-merk van de jaren ’70, ontspint zich nu een discussie over de voor- en nadelen van Zenith boven Praktika en vice versa waar ik u niet mee zal vermoeien. Onthoudt u nu maar gewoon dat Praktika beter was.]

Maar goed, in tegenstelling tot .No is Jan het experimenteerstadium in de fotografie wèl ontgroeid en heeft hij zich tot (semi-) professioneel fotograaf ontwikkeld. Van sportfotografie, bijvoorbeeld het C-elftal van FC Den Haag (een voetbalclub) via natuurfotografie naar modellenfotografie en concertfotografie. De laatste vijf jaar legt Jan zich steeds meer toe op modefotografie. Dat is gewoon zo ontstaan, via opdrachten. “Langzaam maar zeker rol je dat wereldje binnen.”

Tsja, en dan is de stap naar Fashion and Music niet meer zo groot. “Dit bestond gewoon nog niet. Modeshows vind ik meestal erg slecht georganiseerd en geproduceerd. Dat kan veel beter. Wervelender. En ik heb inmiddels een aanzienlijk netwerk van artiesten, ontwerpers en modellen. En je hebt mensen om je heen nodig om je droom te verwezenlijken. Dus heb ik het zelf maar georganiseerd. En grotendeels gefinancierd. Er waren een paar kleine sponsors, maar het meeste geld kwam van mezelf. Een behoorlijk risico. Maar je moet er wat voor over hebben om je droom neer te zetten.” 7 maart 2015 was de eerste, maar niet de laatste. “Ik wil er ieder jaar een gaan organiseren!” Dus volgend jaar zijn er weer kortingskaartjes via WoNo Magazine te verkrijgen. Toch, Jan?

En Phoenix Lights? .No is inmiddels gegrepen door hun muziek en zal er binnenkort in WoNo en misschien in Kairos op terugkomen.

.No

Jan werd geboren in Utrecht, maar al op zijn eerste besloot hij naar een echte stad te verhuizen: Den Haag. Hij is een rasechte Hagenees, dat wil zeggen dat hij aan de goede kant van de Laan naar Meerdervoort is opgegroeid. Vlakbij de vroegere ZHB (voor de Hagenaers, de Amersfoorters en de overige vreemdelingen onder ons: Zuid-Hollandsche Bierbrouwerij, bestaat nu niet meer. Tussen de Schilderswijk en het Centrum). Samen met zijn vader ging hij naar wedstrijden van ADO (een voetbalclub), totdat dat te heftig werd. Op de tribune wel te verstaan. Google maar eens op “Het Monster van het Laakkwartier”, dan weet je wat Jan bedoelt. 

Na zijn VWO wilde hij beroepsmilitair worden, maar al kort na aanvang van de opleiding tot officier bij de Marine, kwam hij erachter dat dit toch niet ‘zijn ding’ was. Toen moest hij nog wel even zijn dienstplicht vervullen als ‘schrijver eerste klas’. Hij kwam bij bureau NATO terecht aan de Koningin Marialaan. Daar moest hij vertrouwelijke stukken verzenden. Dat gebeurde met lakzegels (voor de jeugd: een soort voorloper van Diginotar): een confidentieel stuk kreeg één zegel, een zeer geheim stuk drie zegels.