Professor Nomad Sessions: The Cure Tribute ft. Bettie Serveert, De Boerderij, 28 maart 2015

Dat was een leuke avond! Enkele leden van je favoriete bands zien die covers spelen van een andere band waar je erg van houdt. Gezien het hoogtepunt in de jaren tachtig van die laatste band was het ook nog een ‘trip down memory lane’.

Bartel Bartels is een muzikant die als Professor Nomad odes aan de groten der muziekaarde organiseert, gespeeld met Nederlandse topmuzikanten. In 2013 deed hij een Tribute to AC/DC bijvoorbeeld. Eerder dit jaar was er een tribute-tournee aan Neil Young, met Henk Koorn van Hallo Venray en Ben Kribbe van Van Dik Hout. Zelf speelt Bartels op bas en Van der Meijden is de vaste drummer.

Maar nu dus een ode aan The Cure. Wij werden vermaakt door:

Carol van Dyk – Zang (Bettie Serveert)
Peter Visser – Gitaar (Bettie Serveert)
Patrick van Herrikhuyzen – Toetsen (Van Dik Hout)
Bartel Bartels – Bas – (Professor Nomad)
Stephan van der Meijden – Drums (Independent)

Op diverse websites vond ik het volgende commentaar van Carol: "Toen Bartel mij vroeg of ik zin had om mee te doen aan een cover sessie was mijn antwoord meteen een volmondig 'Ja!'. Het toeval wilde dat we met Bettie Serveert ooit een cover hebben gespeeld van Boys Don't Cry, waarbij de overige Betties verbaasd waren dat ik, als Canadees zijnde, met een Brits accent kon zingen. We zijn allemaal fan van The Cure: die band heeft zoveel geweldige hits geschreven, hoe kun je het nou níet leuk vinden om hen te coveren?"

Dat plezier was duidelijk aanwezig bij band én zaal. Sterker, Peter Visser leek blij verrast dat de zaal (ik schat rond de 150 mensen) er vanaf het eerste nummer zin in had. Maar dat kan ook van de band gezegd worden. Stipt om half negen het podium oplopen en gewoon lekker spelen. Carol inderdaad met een behoorlijk Engels accent, wat vooral opviel in haar nadrukkelijke “can’t” in  Zuid-Engels ‘posh accent’. Als ik het goed zag had zij ook dezelfde lippenstift als Robert Smith opgedaan en in ieder geval hield zij ook op dezelfde manier haar ogen verborgen onder heur haar. Qua impact op het publiek maakte het trouwens helemaal niet uit dat een vrouw de zang van The Cure voor haar rekening nam. Visser kon zich uitleven met de gitaarvervormers en had er ook zichtbaar lol in. Maar alle bandleden waren goed, zeker ook drummer Van der Meijden.

Het geluid was erg goed, en de nummers werden veel strakker gespeeld dan je bijvoorbeeld op de live albums van The Cure zelf hoort. Daarbij: wat hebben die jongen toch een stel lekker nummers bij elkaar gecomponeerd en op plaat gezet. Letters to Elise, 10:15 Saturday Night, Close to Me, Friday I am in Love, Killing an Arab, A Forest, The Love Cats, een mooie langgerekte versie van Lullaby, enzovoort.  Alle hits op een rij, vijf kwartier lang: feestje.  En als toegift nog een keer Boys don’t Cry en Why Can’t I be You. Mijn voeten gingen dan ook makkelijk van de vloer.

Bartel, kunnen we ook verzoektournee’s indienen?

HareD