Thuis en de tiende.

Interview met Dirk Janssen

 “Van directeur bij ACM naar ambassadeur van Nederland in een Latijns-Amerikaans land. Dat is nogal een stap. Ik snap er niets van. Weet hij wel waar hij aan begint? Van een toch behoorlijk intern gerichte functie in een relatief kleine en specialistische overheidsorganisatie, naar het vertegenwoordigen van ons hele land in een ver land met een heel andere cultuur. Er zijn niet veel mensen die die stap kunnen maken.”

Dit gaat allemaal door me heen in de lift naar de tiende verdieping van de Muzentoren, waar Dirk Janssen tegenwoordig ACM connected resideert.

Dirk is momenteel de directeur Strategie van ACM. Ik kende hem van een afstandje. En van een paar keer dat onze paden kruisten, bijvoorbeeld bij de oprichting van ConsuWijzer. Een zeer kundige en makkelijk toegankelijke manager met een enorme dossierkennis.

Bart, Dirk en Felipe Janssen in Het Paard. Den Haag 11-4-15

Onlangs verbaasde Dirk mij, en ongetwijfeld velen die hem ook niet zo goed kennen, met de mededeling dat hij deze zomer begint als ambassadeur van Nederland in Panama. En ongeveer tegelijkertijd kwam mij ter ore dat hij helemaal gek is van muziek. En dat laatste was voor mij voldoende alibi om mijn nieuwsgierigheid naar de mens Dirk te gaan bevredigen met een interview.


Al mijn vragen verdwijnen als de subtiel geklede wereldburger van onschatbare leeftijd me verwelkomt. “Wil je koffie?” vraagt hij op een toon alsof we elkaar al vanaf de lagere school kennen. Pats! Raak! Ik voel me gelijk thuis op de tiende. Zijn tweede vraag is: “ben jij soms in Limburg opgegroeid, ik meen iets van een Limburgse tongval te horen.” Dirk blijkt afkomstig uit een Limburgse familie en kent de ‘plekjes’ in Limburg. Het feestje kan nu niet meer stuk!

Dirk zit de hele tijd onopvallend aan de knoppen. Nog voordat ik me realiseer dat er een onderwerp zit aan te komen waar we het mogelijkerwijs niet helemaal over eens gaan worden, heeft Dirk alweer bijgestuurd. Speelse provocaties van mijn hand worden soepel gepareerd en weggemasseerd. Maar nooit vergeten. Voortdurend op zoek naar overeenstemming, naar ‘common ground’ waar we samen op kunnen staan alvorens dan toch uiteindelijk aan te komen bij de door hem zorgvuldig opgespaarde punten van verschil. Hier wordt niets onder het vloerkleed geveegd. Alles wordt behandeld. En dan blijken verschillen moeiteloos overbrugbaar. Wauw, dit is zoooo knap! En ik twijfel er geen moment aan dat hij dit met iedereen kan. Hier zit Meneer De Ambassadeur! Er is geen twijfel mogelijk! Een jongensdroom gaat in vervulling.

En Panama? Dirks echtgenote is in Spanje geboren en opgegroeid. De Janssentjes hebben een tweede huis in Andalusië. “Vlak bij waar Manuel de Falla heeft gewoond!” voegt hij er trots aan toe. Ze droomden al langer van wonen in een Spaanstalig land. Nu kreeg Dirk deze kans. Het kon niet mooier uitkomen. En de kinderen gaan gewoon mee. Die zullen zich soepel aanpassen en een ervaring voor het leven opdoen.

Enneh, euh, oh ja! Muziek!

Dirk groeide op in een uiterst muzikale familie. Vader speelde viool en moeder piano. Maar, net als uw redacteur had de jonge Dirk veel gevoel voor muziek, maar weinig talent voor muziek maken. Hij had al een jaartje of wat gitaarles, toen zijn jongere broertje Bart de gitaar pakte en vroeg: “mag ik ook eens proberen”? U raadt het al… binnen een week speelde Bartje beter dan Dirk. De droom van het concertpodium viel definitief in duigen. Des te meer ruimte voor die andere droom! Zo werkt het in het leven. En Bart? Die is nu musicus. Doet toetsen en zang in Splendid. En hij schrijft veel nummers. Splendid is een echte feestband, die een zaal compleet plat speelt. Ze zijn nu internationaal aan het doorbreken. Ze spelen in alle grote clubs en op grote festivals als Lowlands en Sziget.

En het talent voor muziek maken heeft kennelijk alleen Dirk overgeslagen, want zoonlief is een geboren drummer en zijn broertje speelt prachtig piano. (“Ga niet naar Omsk, Dirk!” denk ik dan. “Houd het bij Panama!” Maar dit terzijde).

Muziek is voor Dirk dus enkel voor consumptie bedoeld. En hij consumeert veel. Hij noemt zichzelf een muzikale veelvraat, maar persoonlijk vind ik fijnproever of zelfs connaisseur een meer gepaste beschrijving voor onze nieuwe ambassadeur. Nog een leerpuntje, Dirk!

Het begon thuis op zijn tiende. Zijn ouders hadden een grote platenkast met heel veel Bach, Beethoven, Mozart en Haydn. Het deed Dirk niet zo veel, maar op een dag ontdekte hij een prachtige psychedelische hoes: Sgt. Pepper. En die muziek greep hem meteen. Als elfjarige schreef hij samen met een paar vriendjes een heus boek over The Beatles. Daarin gingen ze onder andere in op het hardnekkige gerucht dat Paul McCartney dood zou zijn. Voor wie ze wil zien, zijn daar veel aanwijzingen voor. (De enige aanwijzing die er echt tegen spreekt is het feit dat de goede man anno 2015 nog steeds muziek maakt.)

Na The Beatles kwamen The Rolling Stones. En David Bowie.

Dirk vindt de tegenstelling tussen de Stones en de Beatles opgeklopt. Hij denkt dat deze kunstmatig is gecreëerd. Om commerciële redenen. "Het is wel grappig, als je weet dat de heren goede vrienden van elkaar waren. Ook interessant is dat de Beatles in working class gezinnen zijn opgegroeid, terwijl de Stones uit de middle class zijn voortgekomen. Ze positioneerden zich precies omgekeerd in de markt."

En daarna kwam Bob Dylan. Dat was toen Dirk de Engelse taal zo ver machtig was dat hij de teksten kon doorgronden. Goede teksten zijn sindsdien heel belangrijk bij het genieten van goede muziek. Muziek en tekst vullen elkaar aan: “de muziek raakt me in mijn onderbuik en de tekst in mijn hoofd.”

En zo kwam hij uit bij Steely Dan. “Dit komt voor mij het dichtst bij de ultieme muziek”. Ook weer prachtige, diepzinnige teksten en schitterende, jazzy en funky muziek. “Hierbij krijg ik beelden uit mijn jeugd. Als ik op een mooie zomerse dag Steely Dan hoor, ben ik gelukkig.”

En uit de liefde voor Steely Dan heeft zich dan weer de belangstelling voor de Jazz ontwikkeld. En voor New Orleans, een soort vrolijke blues. Denk aan Allen Toussaint, Dr. John (bekend van ‘In the right place’.), Professor Longhair (http://bit.ly/1CxJLdg), The Meters (Rejuvenation) of James Booker III (Gonzo). Allemaal muziek, overigens, die uw redacteur ook geweldig vond en vindt. En dat geldt zeker ook voor Steely Dan. Dus wat was het gezellig, beste lezer!

Dirk bezat ooit een Mercedes cabriolet uit 1972. Een keer stond hij met die auto stil op de Mauritskade voor een rood stoplicht. James Booker III schalde uit de luidsprekers. Van de circa twintig bouwvakkers op de steiger begonnen er zo’n tien te dansen en te fluiten. Dat soort muziek, dus.

En daarna volgden Ella Fitzgerald, Billy Holiday en Miles Davis. Miles heeft hij nog live gezien op het Noth Sea Jazz Festival. Met name het album ‘Kind of Blue” is erg mooi. En ook daar is uw redacteur het weer helemaal mee eens.

Dan komt Kairos ter sprake en blijkt Dirk ook gevoel te hebben voor meditatieve muziek. Hij noemt een paar uitstekende tips van Davisnummers die geschikt zouden kunnen zijn. Ik heb ze getest en inderdaad…Ik zou zeggen, beste lezer, blijf het programma volgen!

In verband met zijn nieuwe baan verdiept Dirk zich nu in Latijns-Amerikaanse muziek. Nu is hij helemaal weg van Murcof. “Op de grens tussen elektronisch en klassiek”. En dan de muziekstijl Cumbia. (Hé, die term ken ik dan weer van de dansles!). Dansmuziek ergens tussen Latin en Ska in. Dit is weer een heel nieuw terrein om te verkennen.

Pas de laatste tijd begint Dirk zich ook voor klassieke en ‘oude’ muziek te interesseren en raakt hij thuis in de tiende. Hij is vooral geïnteresseerd in Spaanse componisten. Manuel de Falla, Isaac Albeniz, Joachim Rodriguo. En ook houdt hij steeds meer van Flameco-muziek. “Flamenco moet je niet draaien, daar moet je bij zijn! Het vuur spat eraf!”

En dan gaat het dus toch weer over zijn nieuwe baan. En over wat hij hier achterlaat. “Ja ontzettend jammer, wat ik hier moet achterlaten. Ik heb de leukste functie die ik me hier kan voorstellen. Alles van ACM komt bij mij langs. Ik heb ACM mee opgebouwd en ik ben ermee vergroeid. En ACM is een geweldige club mensen. Ik zal het heel erg gaan missen! Dat doet pijn!”

Ach, Dirk, volgens mij is er in Panama genoeg om de pijn te verzachten. En je neemt toch zeker Steely Dan mee?

.No