Je kunt hier luisteren naar 'Queen of Elba' luisteren.
Laura Jansen, dochter
van een Amerikaanse moeder en een Nederlandse vader, brak een paar jaar
geleden door met haar debuut Bells. Bells werd in opvallend brede kring
de hemel in geprezen en daar was wel wat voor te zeggen. Bells viel op
door lekker dromerige songs, een bijzonder fraaie, door piano
gedomineerde, instrumentatie en vooral door de prachtige stem van Laura
Jansen. Ondanks mijn begrip voor de lof die Laura Jansen met Bells wist
te oogsten, had ik zelf niet zo heel veel en al snel helemaal niets meer
met de plaat. Bells was de eerste paar keer nog wel aangenaam, maar
vervolgens vond ik het al heel snel veel te gewoontjes en dat wist zelfs
de prachtige stem van Laura Jansen niet te compenseren. Ik had daarom
geen hoge verwachtingen van de nieuwe plaat van Laura Jansen, maar nu ik
Elba een aantal keren heb gehoord durf ik het best een sensationele
plaat te noemen. Wat Elba zo bijzonder maakt is dat Laura Jansen ook met
haar tweede plaat vol inzet op de verovering van de wereld, maar
tegelijkertijd heeft ze ook een plaat gemaakt die sprankelt en continu
weet te verrassen. In de eerste tracks op de plaat weet Laura Jansen dit
te realiseren door de stemmige pianoklanken van haar debuut te
vervangen door een flinke batterij elektronica. Dat is al snel goedkoop
effectbejag, maar de instrumentatie en productie van Elba zijn zo
smaakvol en zo trefzeker dat de plaat zelfs de grootste criticus snel de
mond zal snoeren. Elba is in muzikaal opzicht een grootse plaat en dat
was niet zonder risico. De prachtstem van Laura Jansen, die op het
debuut nog in de watten werd gelegd met voortkabbelende pianoklanken,
moet opeens de strijd aan met een imposant elektronisch klankentapijt.
Heel wat zangeressen zouden het loodje hebben gelegd, maar Laura Jansen
komt alleen maar sterker uit de strijd. Op Bells vond ik haar zang mooi
maar ronduit saai; op Elba doet Laura Jansen in vocaal opzicht spannende
dingen en het resultaat is op zijn minst wonderschoon. Na een aantal
tracks waarin Laura Jansen nadrukkelijk de grenzen opzoekt kruipt ze ook
nog wel een paar keer achter de piano, maar ook hier horen we opeens
een andere Laura Jansen: zelfverzekerder, dynamischer en avontuurlijker.
Laura Jansen is van een mainstream zangeres opeens een serieuze
concurrent geworden voor de meer eigenzinnige zangeressen met een piano
(Fiona Apple, Tori Amos). Dit onderstreept ze vervolgens in een aantal
songs waarin de elektronica net wat subtieler wordt ingezet en de twee
gedaantes van Laura Jansen samensmelten. Net als op Bells kiest Laura
Jansen ook dit keer voor de vertolking van een song van anderen. Waar ik
haar versie van Use Somebody persoonlijk zouteloos en slaapverwekkend
vond, verrast Laura Jansen dit keer met een geheel eigen versie van
Smalltown Boy van Bronski Beat en sluit ze in deze versie ook nog eens
een paar keer naadloos aan bij Johnny Come Home van de Fine Young
Cannibals. Elba is al met al een indrukwekkende plaat van een zangeres
die haar status als wereldster weet te consolideren, maar in artistiek
opzicht een sprong maakt die waarschijnlijk bijna niemand voor mogelijk
had gehouden. Bells wist me niet te verleiden een paar jaar geleden,
maar mijn liefde voor Elba is nu al grenzeloos. Prachtplaat!
Erwin Zijleman
Je kunt Elba hier bestellen
of hier
No comments:
Post a Comment