Je kunt hier naar 'The stars (are out tonight)' luisteren.
Nadat eerder Wo. de eerste single 'Where are we now?' (klik hier) en The next day (klik hier) besprak, is het nu de beurt aan Erwin Zijleman.
Wie een paar maanden
geleden een nieuwe plaat van David Bowie had voorspeld, zou
waarschijnlijk voor gek zijn verklaard. Bowie leek na zijn serieuze
gezondheidsproblemen van een aantal jaren geleden definitief de stekker
uit zijn actieve carrière te hebben getrokken en tot voor kort wees
helemaal niets op een terugkeer. Inmiddels weten we beter. David Bowie
is terug met The Next Day en staat opeens weer in het middelpunt van de
belangstelling. Op basis van de single is The Next Day al door menigeen
uitgeroepen tot de beste Bowie plaat in een aantal decennia, waardoor
mijn verwachtingen op zijn minst hooggespannen waren. Nu zegt de beste
Bowie plaat in een aantal decennia niet zo gek veel. Voor zijn laatste
wapenfeiten moeten we minstens tien jaar terug in de tijd en komen we
terecht bij de aardige maar zeker niet opzienbarende platen als Reality,
Heathen en Hours. Hiervoor zaten een aantal platen waarvan ik geen
chocola kon maken (Earthling en Outside) en flink wat zwakke broeders
(Black Tie White Noise, Never Let Me Down, Tonight en in iets mindere
mate Let’s Dance). Hiervoor kwam de laatste echt goede Bowie plaat,
Scary Monsters, maar die plaat is inmiddels al 33 (!) jaar oud. Van
Scary Monsters naar Heroes is maar een stapje van drie jaar en Heroes is
naar verluid een belangrijke inspiratiebron geweest voor The Next Day.
Dat zie je op de hoes, die voor een belangrijk deel is gebaseerd op de
hoes van Heroes, maar je hoort het ook terug in een aantal tracks op The
Next Day. The Next Day blijft echter zeker niet hangen in de Berlijnse
jaren van David Bowie, maar lijkt vrijwel zijn hele oeuvre te recyclen.
Als je goed naar The Next Day luistert, hoor je zo ongeveer de hele
carrière van David Bowie voorbij komen, maar een herhalingsoefening is
de plaat zeker niet. Zeker in de beste tracks op de plaat horen we de
David Bowie die we al heel lang niet meer gehoord hadden. Bowie is nog
altijd uitstekend bij stem, heeft zich omringd met muzikanten uit zijn
rijke verleden en wist niemand dan oude meester Tony Visconti te
strikken voor de productie. Veel belangrijker is het feit dat Bowie
eindelijk weer eens geïnspireerd en urgent klinkt en dat hij eindelijk
weer eens songs heeft geschreven die iets memorabels in zich hebben. De
luxe editie van de plaat bevat 17 songs en dat is misschien wat veel van
het goede, maar tussen deze 17 songs zitten er zeker 10 en misschien
zelfs wel 12 die je weten te betoveren. Met name de songs die refereren
aan de muziek die Bowie in zijn beste jaren maakte en de meer
gitaar georiënteerde songs weten steeds meer te imponeren, vooral omdat
Bowie er op één of andere manier in slaagt om de inspiratie uit het
verleden om te vormen tot een fris en eigentijds geluid. The Next Day is
uiteindelijk op meerdere manieren te beoordelen. Wanneer je de plaat
vergelijkt met de klassiekers uit Bowie’s rijke oeuvre, volgt The Next
Day op bescheiden afstand in de subtop. Als je de plaat vergelijkt met
alles wat Bowie sinds Scary Monsters heeft gemaakt, steekt The Next Day
er met kop en schouders bovenuit. Uiteindelijk kun je de plaat misschien
maar het beste als een op zichzelf staande plaat beoordelen. In dat
geval doet David Bowie mee met de betere platen van het moment. Wie had
dat een aantal maanden geleden durven voorspellen? Ik niet.
Erwin Zijleman
Je kunt The next day hier bestellen
of hier
No comments:
Post a Comment