Samen voor Oranje. Live in Ahoy

Sommige dingen komen als een verrassing in het leven voorbij. Mijn gang naar Ahoy op de kroningsdag, 30 April 2013, was zo'n dag. Via een familielid kreeg ik twee kaartjes aangeboden. Nou, dat was niets voor mij, maar wel voor mijn vriendin, dus op de terugweg uit Noord-Brabant de auto geparkeerd bij Ahoy, dat opvallend goed bereikbaar was per auto. Mijn herinneringen aan parkeren bij Ahoy in de jaren 90, hebben mij altijd met de trein en metro doen gaan sinds die dagen, maar eigenlijk kom ik er bijna nooit meer, besefte ik mij ook. Op 30 april dus wel, maar wat zouden we mee gaan maken. (Zonder oranje franje van mijn kant. Mijn vuvezela, het enige oranje attribuut dat ik bezit, stond thuis op de vensterbank, als relikwie van een verloren finale.)  Ik had geen idee.

Als eerste wandelde Paul de Leeuw het podium op. Nee, hè! Maar ere wie ere toe komt, Paul de Leeuw kletste het programma goed aan elkaar en kondigde alle artiesten aan met, niet altijd geslaagde, kwinkslagen, maar vooruit. We oefenden samen het Koningslied voor straks, met kleine beetjes tegelijk. Ik deed nog niet erg mee. Gedurende de middag en vroege avond veranderde er wel iets. Met de meeste optredende artiesten had ik niet zo veel. Dat zal de volgers van dit blog niet helemaal verbazen. Vooral het kattengejank van Glennis Grace ging mij door merg en been. "Nee", riep ik terug, maar ze ging maar door.

Wat de sfeer er bij mij erg goed in kreeg, waren de medleys van het Metropole Orkest samen met het achtergrond koor, dat om de beurt lead mocht zingen. Allemaal jeugdsentiment en voor de tweede keer in iets meer dan een jaar tranen in mijn ogen bij het horen van 'Hey Jude' in Ahoy. Mijn eerste, zelf gekochte, single (dat is een rond schijfje met één liedje per kant dat op 45 RPM afgedraaid moest worden op iets dat een grammofoon of pick-up heet) blijft raken in een dergelijke ambiance. ABBA, Olijfje, nog meer ABBA, nog meer Beatles, disco en soulhits van ruim dertig jaar terug en Nederlandstalige dingen waarvan ik het meeste weer niet kende. Waar was "Land van Maas en Waal' of 'Venus'?, vroeg ik me wel af. Heerlijk mee staan zingen en de stemming kwam er goed in. Zeker toen Feyenoord alsnog om de hoek kwam kijken, want Robbie's 'Angels' werd heel slim, voor iemand uit 010 dan, gevolgd door 'I will survive'! Daar moet over nagedacht zijn, twee dagen nadat dit lied zes maal(!) op een zondagmiddag voorbij kwam in Rotterdam-Zuid.

Anita Meijer deed 'Why tell me why' nog eens en Ruth Jacott zong en Paul de Leeuw zelf en ene Nielson. Rowen Hèze deed het bier rond vliegen, ik stond gelukkig droog, tijdens 'Bestel mar' en we lulden allemaal Limburgs voor we het in de gaten hadden. Een hoogtepunt. Alain Clark zingt erg soepel, al is het mijn muziek niet. Zeker een hoogtepuntje, vooral toen "de vader van Alain Clark" (heeft de man geen naam? Ik voelde me weer aan de poort van de kleuterschool staan), mee deed. De stemming steeg alom hoger, zodat we echt aan de bak mochten: het oefenen van met HET LIED. Met de artiesten samen. Twee maal en toen zagen we onze koning, koningin en drie prinsesjes op de schermen te voorschijn komen. Ook al was het een uiting van Rotterdams minderwaardigheidscomplex om toch ook iets richting 020 te doen, dit was wel heel speciaal. Ik heb live een soort 'We are the world' of 'Band Aid' mee mogen maken. Dit was eenmalig en nooit meer met duizenden samen en een keur aan artiesten met een groot orkest een vreselijk lied zingen via een straal verbinding voor het kersverse koninklijke gezin. Het besef dat ik daar bij was, voelde ik overduidelijk en had ik niet willen missen. Dus, ja, ik heb het Koningslied heel hard mee staan zingen en mijn hand maakte ook het, voor gehoorgestoorden verkeerde, gebaar voor een "W". De "W" van Willem.

(Maar wat is dat toch met dat lied? Dit is het lied van het Nederlandse volk. Dus stop eens met zeuren. De melodie is iets anders. Vrij vlak, maar goed mee te zingen, dat wel. Om de een of andere reden had ik in de twee dagen na het feest nog steeds een nummer uit Jesus Christ Superstar in mijn hoofd zitten. Het nummer over een apostel willen zijn.... Dat mag Buma Stemra uitzoeken hoe dat zit. Dit was het lied van ons Nederlanders aan onze koning. Dan had je maar zelf mee moeten schrijven. Heb ik ook niet gedaan, dus houd ik me stil en verwonder mij over alle ophef. Waar gaat dit over?)

En zoals Lee al tegen de gulle schenkster van de twee kaartjes had aangekondigd, hij sloot het bal voor het oranje volk. Hij zong, nou, wij zongen voor een groot deel, 'You never walk alone' en iedereen ging nog eenmaal uit zijn dak met Lee Towers. En ineens was het over. Artiesten klopten elkaar op de schouders, de orkestleden stonden op. Als een nachtkaars, anders dan bij een "normaal" concert.

Met een oranje gekleurde Raket, met de complimenten van Ahoy en het Oranje Fonds stonden we weer buiten in een oranje zee, in volle zonneschijn. Verbaasd over mijn tevredenheid en over het vroege tijdstip. Het was feest geweest in Rotterdam. Uiterst tevreden reden we samen terug naar huis.

Wo.