De langste adem

Muziek moet als nieuw leven in ons klinken. Smaken verschillen, maar we willen allen dat hemelse bereiken. Liefst iets nieuws horen of voelen. Laten we zeggen een vertrouwd gevoel. Wat? Dat kan van alles zijn. Waarbij een oud zeeman met grijze baard, en een bebloede lap voor het ene oog. Zojuist heeft hij op het dek een touw op vakkundige wijze een zeemansknoop met een lus vervaardig, waar menig nek omheen kan, dat kraakt aan de houten galg, aan een kalme zee, met enige voortvluchtige vogels.

Voor de meesten geldt genegenheid, bepaalde eigen geilheid met muzikale klanken vanuit elke richting, dat voelbaar is tot in de ziel.

Let wel. Hoe meer men tegen de laatste adem zit, hoe gelukkig en hoopvoller en onzin wij in deze hoedanigheid ons bestaan zien. Een mens kan beter Dood zijn! Daar kan geen muziekstuk, toneelvoorstelling of wat dan ook tegenop. Het levensritme wordt meer en meer opgevoerd.

Liefst van rechtse politiek. Immers de dixieland muziek moet te allen tijde worden aangehoord door hen, die het goed hebben en graag in stand willen houden tegen alle conventies in. Niet alleen de schoorsteen moet roken en de sigaar moet goed smaken. Terug naar de muziek die het liefst live moet klinken. We hebben kunnen genieten in de alom bekende Q-Bus, muziekhuis in Leiden.

Terwijl de oude zeeman zit te kijken door de lus naar de blauwe hemel valt hij langzaam in slaap. Althans, hij zoemt even weg, en hoort zachtjes de natuur klinken. In zijn hoofd ziet hij een eenhoorn die op de schone maagd loopt en zijn hoorn in haar schoot legt. Passie en vreugde dat moet blijven klinken door menige sing en songwriter.

Marcel R. van der Kwaak