Now Would Be A Good Time. Folk Bitch Trio

Folk Bitch Trio is een drietal uit Australië dat op haar debuutalbum Now Would Be A Good Time verrast met fraai gitaarspel en mooie songs, maar imponeert met prachtige zang en werkelijk wonderschone harmonieën.

Ik had tot deze week nog niet geluisterd naar de muziek van Folk Bitch Trio en was daarom niet voorbereid op de schoonheid van het debuutalbum van het Australische drietal. Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair verrassen met fraai en origineel ingekleurde folksongs, maar de betovering is compleet wanneer de drie beginnen te zingen. De solozang is al prachtig, maar wanneer de stemmen van de drie samenvloeien zijn de songs van Folk Bitch Trio van een unieke schoonheid. Folk Bitch Trio staat op Now Would Be A Good Time garant voor harmonieën van het allerhoogste niveau en wat komen ze keihard binnen. Wat een betoverend mooi album van down under.

Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair kennen elkaar van de middelbare school in het Australische Melbourne. Wanneer Heide Peverelle een zelfgeschreven song deelt, besluit het drietal om een “folk bitch trio” te beginnen. Het is de start van Folk Bitch Trio, dat deze week haar debuutalbum Now Would Be A Good Time heeft uitgebracht. 

De naam van het Australische trio heeft mij wel enigszins op het verkeerde been gezet, want bij Folk Bitch Trio verwacht ik op een of andere manier toch wat ruwere muziek dan is te horen op het debuutalbum van de band. Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair verrassen op het eerste album van hun band echter met de mooiste koortjes en harmonieën die ik de afgelopen tijd heb gehoord en de lat lag hoog. 

Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair namen hun debuutalbum op in het Nieuw-Zeelandse Auckland, waar ze de studio in doken met de Nieuw-Zeelandse producer Tom Healy, die onder andere albums van The Chills en The Veils en albums van zijn eigen band Tiny Ruins produceerde. Tom Healy koos ervoor om het eerste album van Folk Bitch Trio analoog op te nemen en dat pakt prachtig uit. 

In de muziek van het Australische drietal staan gitaren centraal en deze zijn zowel akoestisch als elektrisch. De akoestische gitaren voorzien de songs van Folk Bitch Trio van een folky geluid, terwijl de elektrische gitaren de muziek van het drietal voorzien van wat gruizige accenten en een randje lo-fi. 

De muziek op Now Would Be A Good Time is absoluut smaakvol, zeker wanneer fraaie elektrische gitaarakkoorden gecombineerd met atmosferische klanken in de ruimte zweven, maar op het debuutalbum van Folk Bitch Trio draait alles om de stemmen van Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair. Het zijn stemmen die individueel mooi en karakteristiek zijn, maar als de drie Australische muzikanten hun stemmen combineren gebeurt er iets bijzonders of zelfs magisch. 

Het is in dat geval verleidelijk om de harmonieën elkaar in rap tempo te laten opvolgen, maar deze worden op Now Would Be A Good Time knap gedoseerd, wat de kracht van de gecombineerde stemmen alleen maar vergroot. Naast harmonieën tekenen Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair ook voor bijzonder mooie koortjes, die de op zich spaarzaam ingekleurde songs van Folk Bitch Trio op fraaie wijze versieren. 

Now Would Be A Good Time is vanaf de eerste noten van het album betoverend mooi, maar het Australische drietal lijkt er in de harmonieën steeds weer een schepje bovenop te doen om in de slottrack een bijna onwaarschijnlijke schoonheid te bereiken. We zijn de afgelopen jaren absoluut verwend wanneer het gaat om folky songs met bijzonder mooie harmonieën, maar wat Folk Bitch Trio op haar debuutalbum laat horen is wat mij betreft next level. 

Dat is deels de verdienste van de wat sobere gitaarklanken, die het effect van de stemmen van Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair nog wat versterken, maar de vocale prestaties van het drietal zijn ook ongekend. Op basis van de naam Folk Bitch Trio verwachte ik iets totaal anders dan de vocale pracht die is te horen op Now Would Be A Good Time en wat ben ik blij dat ik het album niet op basis van onjuiste veronderstellingen heb laten liggen. 

In de zomer verschijnt er normaal gesproken niet zo heel veel bijzonders, maar het album van Folk Bitch Trio gaat over een maand of wat echt heel hoog eindigen in mijn jaarlijstje. Veel mooier dan Now Would Be A Good Time heb ik dit jaar immers nog niet gehoord.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Now Would Be A Good Time hier luisteren en bestellen:

https://folkbitchtrio.bandcamp.com/album/now-would-be-a-good-time 

Bye Bye Jackie. Laura-Mary Carter

Laura-Mary Carter entered my life as the singer/guitarist of Blood Red Shoes in the first decade of this century. The band played an obviously U.K. version of The White Stripes. Although the band's last two albums were less exciting than what came before, it was far from its rope's end. At the time of writing, I have no information whether Blood Red Shoes is no more. I am writing about Carter's first solo album though, called Bye Bye Jackie.

To give Laura-Mary Carter a lot of, deserved, credit, it is as far removed from her band sound as I am from being in my twenties. If anything, she has released her inner Nancy Sinatra, I would say. And with that comes some Lana del Rey as well. This album is filled with bittersweet pop music that hovers somewhere between sad and resigned.

The listener should therefor not expect a jolly pop album. Instead you will hear a singer that is doing exactly what she wants to do. And that means that you are about to be pleased no little.

On the other hand, I can't help but wonder that a singer known for her work in alternative rock duo Blood Red Shoes even would want to make an album like Bye Bye Jackie. It is so far removed from her previous work, that I can't comprehend it really. This level of pop music is no part of alternative rock in any way.

An open mind helps though, as what is on offer is loaded with quality. Laura-Mary Carter taps into a totally different side of herself. And that side seems to include visits to her grandmother (or father) and hear them play their Doris Day albums. Just listen to the title song for example closing the album.

With Sometimes I Fail the album starts with this totally relaxed song. I can't help and hear the association with Lana del Rey and because of that the Doris Day and Debbie Reynolds connection I always hear with that. The music may be far more modern than 1950s orchestrated music, the connection is there without a doubt. Carter does not do a Lana, for that Bye Bye Jackie has far too much its own feel and above all: guitars. This album is filled with slow moving guitar licks. She remains a guitarist primarily. What she has managed to do successfully, is tap into a pop vein that was less obvious in all the guitar and drums fired songs of her band.

Although I hope that Blood Red Shoes will release a new album in 2026 or 27, with Bye Bye Jackie Laura-Mary Carter has released a very successful solo album that is so different that is a true solo album. For now, she made a just as strong as it is a bold move.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Bye Bye Jackie here: 

https://laura-marycarter.bandcamp.com/album/bye-bye-jackie 

 

2025 Week 39. 10 singles

 

Fall is here and the weather is sort of looking like it. Tree leaves are slowly growing into the dark green they get before they change colour. Time for some more singles, although the opening one is not a single. After this listening suggestion you'll find something old and something new, so, enjoy! 

The return of Girlyman?

Girlyman pulled the plug after a disastrous tour of Europe that left the band broke. I saw the band in Q-Bus, Leiden at the time and was amazed about how the four sang together, with a little help from tour manager, driver, roadie Ingrid at the end of the show. In 2025 three of the four sit down once again. It was time to heal, as they expressed it themselves. I hope that it is a fresh start as well, as not many people sing this good together. No new single, but great news instead. Copy this link and find out for yourself.

https://u53092314.ct.sendgrid.net/ls/click?upn=u001.pMh5hUTQpMwwo5fU3r-2BK-2Fc1PsAArqDwavdA9pIdW0IIHCiAt8nLIdCzUIuBu1w2fbMibKOKi14-2FH-2Fjrx99QY9uqVXrG3732GFH2-2BmYXMgium0w-2F4pT-2B-2Fi1vzQ6wq2P1chiOGVHOSq0BOdet9z1paMJh-2FaP1I7Zc-2FujpVAys6p7Ay99sR-2FtmrzoNNDTazOaL72SSW_7AaYPpYdQXeCdAPfWDTzSEhGQGFvY3sJnRgw0TP9ANOHg6oV8yD1jmMZdSwnODGIEzbmgfh5m8k4QKjHcXwLpdXBYdnSB-2B2Vc6QCW6mGLNL-2F43BIu8sFf20LorhKg0FMnV3cz-2BK2BCYfmO9-2BxE2Z3ct8AJUoTgqMlMMljIv3j1PihaSJzxRvRzLbHe8F7DeURASIW0GcMuVLXwJqqk1OVLRrw1P2AMDJ9zgqAAJTC-2BSb8Wuc-2FNL4ErKMBdGIQfnCmjbo2fQoKRBdsZ9zVzJsgZyONussUpFDv2m9-2FWESVdXHeMq9wlRmZj46beuevC0jeooSqbhylVJ4Et18HW3PxSYp7kS7Bw6KnzgEbgr8axc-3D

Additional Animals. Laptop

What a vibrant single! It sounds like this is one big party track, mixing Britpop with a dance rhythm and pop from all parts of the world. A song that invites people to dance to with huge smiles on their faces, with a drink in one hand, who knows what in the other and only smiling people around them, who are enjoying the evening and night with total abondon. A little message is nagging in the back of their minds though, "we only need additional animals". Why would we ever need that? We are having a blast, go away! Laptop is Jesse Hartman, who released three albums in the 00s under the name Laptop and returns in 2025 with assistance of his son Charlie. The upcoming album titled 'On This Planet', to be released in spring 2026, gives another hint that not all is well in the universe. Mankind is notorious for not facing slow burning issues like climate change and extinction. Laptop tries to influence the minds of people by way of a great and optimistic pop track. Don't be fooled though and listen to the message and act, now that you still can!

Howard Johnson's. Jessie Kilguss

Former actress turned musician Jessie Kilguss debuts on this blog with a tough sounding countryrock/pop track. Funny, for a European "going to Algiers" immediately brings the capitol of Algeria to mind. You have to know just a litlte more of geography than average to know that there is an Algiers opposite of New Orleans, Louisiana. And what is a Howard Johnson's? 'Howard Johnson's', Jessie Kilguss' single comes with a lot of questions. And then the video starts with a desert, implying the other Algiers anyway! This single doesn't raise a lot of questions though. The melody is just fine and Kilguss' voice has a level of depth, yet is very feminine, making it so pleasant to listen to. 'They Have A Howard Johnson's There' is Jessie Kilguss' sixth, upcoming, album. To me she's a new name but if the rest is this good, I'm all ears.

Play. Figures On A Beach

What a nostalgic sounding track, I thought listening to Play. This song has a very authentic eighties sound. And then I read the bio. This track may be released in 2025, it was recorded in 1991 by a band who had released music in the 1980s and called it quits after not being able to sign a new recording deal in the early 90s. It tells me two things though. That this music was going out of style fast in 1991. Hardly any 80s band survived the grunge explosion of 1991-92. The other point is that Play is a very strong song. Fans of 80s bands like Tears for Fears, Spandau Ballet and why not Simple Minds should take an interest in Play. The extra attention is that Play is an obvious link to what happened two years later, the first album of Suede. Chris Ewen: Synthesizers, programming, Anthony Kaczynski: Vocals, keyboard bass, piano, Rik Rolski: bass guitar and acoustic guitars, Michael J.F. Smith: drums and Perry Tell: Electric guitars may just have called it quits to early. Who knows if they would have blended in perfectly just two years later. In the U.K. that is.

Nearly There. Steve Gunn

The name Steve Gunn is found on this blog exactly once in Erwin Zijleman's review of his 2016 album 'Way Out Weather'. In the bio of Gunn's upcoming album 'Daylight Daylight', 7 November, it says that this time he only recorded a demo of himself and his guitar and sent the result to his producer James Elkington. He was requested to arrange the songs any way that he felt like. This resulted where Nearly There is concerned in the addition of strings, as can be heard in the intro, but also dreamy backing vocals. I'm reminded a little of early solo work of Ryan Adams, partly because of the depth of the sound. But also of Wilco where the mood of this song is concerned. In other words, we are in high quality territory and Nearly There stands its ground with ease. Despite a length of over six minutes, I cannot get enough of the music. Gunn and Elkington do a lot right on Neary There.

Extended Play. The Jive

WoNoBlog and time machines. It is starting to become a common topic. There are so many labels that specialise in music that seems to come from the past. (Occasionaly, it is a re-release or belated one, in like decades.) With The Jive's Extended Play it concerns a completely new release that is nothing but an energy jolt of  poprock like they used to make and still do. The Jive fits nicely under the likes of Geoff Palmer and Brad Marino but of course also The Cars and acts like them from the late 70s and early 80s. Extended Play's songs are full of melody, energy and good-time fun. And where else can an EP like this be released than on Rum Bar. I sometimes imagine myself stepping into Malibu Lou's garage and that he tells me that I can select my two favourite releases on the label. It is a thought that could turn into nightmare from choice anxiety. It is that good that I think this EP is. It contains songs to sing along with, dance to, jump up and down to and simply greatly enjoy. There's absolutely no need to mention an individual song. They are all just great.

Live In Toulon. Naima Bock

Naima Bock has found herself on this blog but with Live In Toulon she shows a totally different side of herself: the singer-songwriter performing with only her acoustic guitar. Although I had to get used to her in this setting, it took me only one song to be on her side. With her voice, she steps into a long line of U.K. female folk singers. Believe me, with this five song EP she deserves the spot in that line totally. The playing on the guitar is almost fully supportive, so do not expect intricate fingerpicking. Naima Bock builds on the strength of her voice, digitally supported with a harmony vocal, but that is it. How far she has moved from her past as a member of Goat Girl, but even from her two solo albums, 'Giant Plam' (2022) and 'Below A Massive Dark Land' (2024). Nothing in there prepared me for what I'm hearing on Live In Toulon. If she is playing acoustically because of economic restraints, then it is a giant blessing in disguise. She sounds like a natural in this setting. "Now I say goodbye and drink a beer", she says at the end of the final song 'Giant Palm'. That is one deserved drink. 

Let's Make A Tulpa! Tulpa 

Let's make a tulpa? What is a Tulpa? Questions, questions. Tulpa itself is a band from Leeds that is on route to release its first album late November called 'Monster of the Week'. Tulpa is very new, as the label reports. Let's Make A Tulpa! is its first release. The song is an upbeat, alternative rock/pop track. Don't expect an earth-shattering original song. No, expect a decent track that explodes into an upbeat chorus that calls us all out to go and make a tulpa. It makes me think of Dutch band De Kift, that starts an album with the statement that the singer has taken a "Noek" into his home. Nobody knows what a noek is, but that is totally beside the point as we learn. The same goes here. Whatever a tulpa is, the band has fun and is sharing that fun with us. Tulpa may be in the alternative corner, it is far from dangerous. Let's Make A Tulpa! is all in good fun and for nearly everybody. (Of course we looked it up. A tulpa is an imaginary being and so is a noek.)

Temporary Circus: Act 2 EP. Derek Smith and the Cosmic Vultures

In June we wrote on Act 1 of Temporary Circus. With Act 2 Derek Smith and the Cosmic Vultures take us on another nostalgic musical trip to the 1970s. Smith and co may record in the 2020s, their music could have been written, recorded and released something like 52 to 42 years ago. The years that James Taylor was on a roll, at least in the U.S.. When Christopher Cross scored his hits. In other words, smooth songs that are part of the singer-songwriter tradition. Songs that flow so easily forward, that it is like A.I. already existed, with background vocals that seem to come and and leave as steady and predictable as the tide. The three songs on Temporary Circus: Act 2 are far from identical, especially 'Opium Revolver' is tougher and carries a mean sounding guitar solo, yet they all have that flow. The difference is what makes the EP even more interesting to listen to. As I wrote before, not all Derek Smith release is to my taste, but there is always something there for me, as this EP once again proves. Fans of smooth, mature songs with a 70s flavour know what to do.

Traagkes Groeien. Het Zesde Metaal

Het Zesde Metaal vindt zichzelf opnieuw of WoNoBlog met een nieuwe single. De titel, Traagkes Groeien, geeft eigenlijk alles weg. Wannes Capelle en companen staan in de laagste versnelling en meanderen als een grote rivier door het laagland richting zee. Voor de luisteraar resteert dan ook gewoon te gaan zitten en genieten van de langzame schoonheid die stukje bij beetje wordt uitgeserveerd door de band. De weemoed die een ouder voelt bij een te snel opgroeiend kind, is het thema van Traagkes Groeien. De ouder die wil dat het kind nog even klein blijft. Terwijl het kind alleen maar door wil denderen. Je bent nooit klaar met troetelen, maar het kind wordt groter en groter en ontwurmt zich aan dat troetelen. De wens is de vader van de gedachte en Het Zesde Metaal vangt dit prachtig in zijn muziek. In het West-Vlaams, maar ook voor een Hollander met een deels Brabantse opvoeding, prima te verstaan. Traagske Groeien is gewoon heel erg mooi.

Wout de Natris - van der Borght 

Billionaire. Kathleen Edwards

Kathleen Edwards leverde meer dan twintig jaar geleden een ware klassieker af met haar debuutalbum Failer, maar blijkt ook op haar deze week verschenen nieuwe album Billionaire weer uitstekend in vorm.

Wanneer ik een lijstje moet maken met mijn favoriete rootsalbums van vrouwelijke muzikanten staat Failer van Kathleen Edwards daar zeker op. Ook de andere albums van de muzikante uit Ottawa zijn de moeite waard, maar het debuutalbum van Kathleen Edwards blijft toch een klasse apart. Met het deze week verschenen Billionaire komt de Canadese muzikante toch opeens dicht in de buurt. Samen met producers Jason Isbell en Gena Johnson keert Kathleen Edwards weer terug naar de rootsmuziek van Failer en het is rootsmuziek met weergaloos gitaarwerk van Jason Isbell. De alleen maar mooier geworden stem van Kathleen Edwards en haar aansprekende songs maken het feestje compleet.

De Canadese singer-songwriter Kathleen Edwards debuteerde in de eerste weken van 2003 met het album Failer. Het is een album dat me vrijwel onmiddellijk dierbaar was en nog altijd is. Het is een album met geweldige songs, met gitaar georiënteerd rootsmuziek die staat als een huis en met een stem die tien songs lang het oor streelt. Failer is wat mij betreft een van de beste rootsalbums van dit millennium, maar het is ook een album dat voor Kathleen Edwards niet te overtreffen en nauwelijks te benaderen bleek. 

De muzikante uit Ottawa probeerde dat wel met Back To Me uit 2005, Asking For Flowers uit 2008 en Voyageur uit 2012. Alle drie prima rootsalbums, maar geen van allen zo memorabel als Failer. Het werd vervolgens stil rond Kathleen Edwards, maar in 2020 keerde ze terug met het wat meer pop georiënteerde en mede door de van Kacey Musgraves bekende Ian Fitchuk geproduceerde Total Freedom. Ik vond Total Freedom beter dan zijn drie voorgangers, maar het album bleef achter bij het onaantastbare Failer. 

Met het deze week verschenen Billionaire komt Kathleen Edwards dichter in de buurt bij haar debuutalbum, want het nieuwe album van de Canadese muzikante heeft me zeer aangenaam verrast. Op Billionaire laat Kathleen Edwards de flirts met pop weer achter zich en kiest ze voor een gitaar georiënteerd rootsgeluid dat doet denken aan dat op Failer. 

Het gitaarwerk klinkt direct vanaf de eerste track fantastisch en dit kan ook bijna niet anders, want niemand minder dan Jason Isbell tekent voor een groot deel van het gitaarwerk op het album. De Amerikaanse muzikant tekende ook voor de productie, die hij samen deed met studiotechnicus Gena Johnson, die misschien wat minder bekend is, maar stapels aansprekende rootsalbums heeft voorzien van een fantastisch geluid. 

Ook Billionaire klinkt geweldig, maar dit is slechts een van de vele sterke punten van het album. Het bij vlagen lekker ruwe rootsgeluid klinkt onweerstaanbaar lekker, zeker als Jason Isbell er een vlammende gitaarsolo tegenaan gooit, maar ook de andere muzikanten op het album spelen fantastisch, met een speciale vermelding voor het orgelspel van Jen Gunderman. 

Zussen Shelby Lynne en Allison Moorer duiken op in het achtergrondkoortje, maar ook Kathleen Edwards zingt prachtig en nog wat mooier dan op haar inmiddels meer dan twintig jaar oude debuutalbum. De Canadese muzikante schreef bovendien een serie fraaie songs, die ook al niet onder doen voor de songs op Failer. 

Het is lastig om een net verschenen album te vergelijken met een 22 jaar oude klassieker, maar Kathleen Edwards komt voor het eerst aardig in de buurt van haar onaantastbaar geachte debuutalbum. De samenwerking met Jason Isbell blijkt een schot in de roos, want song na song is het gitaarwerk echt fantastisch, maar hetzelfde kan gezegd worden van de zang van Kathleen Edwards, die laat horen dat ze nog steeds in staat is om een zeer memorabel rootsalbum te maken. 

Ik vond Total Freedom vijf jaar geleden echt een prima album, maar Billionaire is wat mij betreft van een duidelijk hoger niveau. Het zat Kathleen Edwards na de release van haar geweldige debuutalbum heel vaak niet mee, maar met Billionaire heeft ze een bijzonder sterke troef in handen. Een groter verrassing dit nieuwe album van Kathleen Edwards.

Erwin Zijleman

Je kunt Billionaire hier luisteren en bestellen:

https://kathleenedwards.bandcamp.com/album/billionaire

All That Is Over. SPRINTS

With All That Is Over another new album is released this year by a band that managed to land itself as my personal favourite in one of the past years. SPRINTS managed to do so in 2024 with its debut album 'Letter To Self'. An album that started, for me, with that explosive and über fantastic single 'Literary Mind'.

Only 20 months down the line, including a grueling touring schedule, the Dublin, Ireland based band returns to the pop front with a new album. Karla Chubb (vocals, guitar), Sam McCann (bass, vocals), Jack Callan (drums) and Zac Stephenson (guitar) are on a roll and they want to make the world aware of it.

Can the same band ever make such a huge impact again on an unsuspecting listener, like SPRINTS did with 'Literary Mind'? I'm not stating 100%, but I can't think of one example spontaneously. 'Literary Mind' is the kind of song that made me listen differently to alternative rocksongs. Not even 'Chaise Longue' comes close, as very soon better songs were provided, like 'Wet Dream'. So it is in the 'Mr. Pleasant', 'Hey Jude', Wish You Were Here', 'Space Oddity', 'Jack Candy', 'Take Me Out' and '(I Bet That You Look Good On The) Dance Floor' category.

That is all in the past, all that is over, as SPRINTS claims itself. With a new album, there's some sort of a new slate. From the very first moment I listened to All That Is Over, I knew that I would not be disappointed by the album. The way it starts, already signals that the album has an inner tension that makes you want to listen. 'Abandon' draws the listener in, making me wonder what will happen next. There is no release, just Karly Chubb sharing with the world that she "used to live here". That calm continues with 'To The Bones'. A single riff is played on an acoustic guitar(!) over and over. Under Chubb's voice and that guitar again a mood is created that makes me wonder will the release come. And as soon as Chubb shares that it is cold to the bone, the band goes off. After a while that single riff returns from under that unslaught. Another strong feature comes forward there as well. Chubb may have a voice like a foghorn at times, when she sings together with one of the male members of SPRINTS, things become stronger and varied.

Further on on the album the energy is released with full abandon. Starting with single 'Descartes' the band stops holding back and shows the other side that it is so good at, the alternative rock band lending some elements from punk, including some anger that the band is not afraid of showing. Porridge Radio and Wet Leg are references of other recent bands in this segment that lead the pack in my view and all female fronted. But with 'Something's Gonna Happen', I'm even reminded of Tramhaus. There's even a link in the title 'Make It Happen'. The song is fantastic by the way and shows how varied SPRINTS can sound successfully.

SPRINTS without any issue keeps that level of energy going and with All That Is Over proves it is far from a one album band. This album is at least as strong as 'Letter To Self' and may well prove to be better in the months to come. Although it is still a long way off before the band is playing over here, I'm already looking forward to it. And that number one spot this year? Time will tell, but SPRINTS is a contender for certain.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order All That Is Over here:

 https://sprintsmusic.bandcamp.com/album/all-that-is-over

Blue Reminder. Hand Habits

Hand Habits, het alter ego van de Amerikaanse muzikant Meg Duffy, is nog niet heel bekend, maar maakte al drie prima albums, die deze week gezelschap krijgen van het wat mij betreft nog veel betere Blue Reminder.

De albums van Hand Habits zijn tot dusver helaas wat ondergewaardeerd, maar met name het derde album van het project van Meg Duffy was echt heel goed. De verdiende doorbraak moet haast wel gaan komen met het deze week verschenen Blue Reminder, want het vierde album van Hand Habits is nog een stuk beter dan zijn voorgangers. Het is een album dat wat zelfverzekerder klinkt, wat je hoort in de songs, de muziek, de zang en de teksten. Blue Reminder bevat een serie prachtig gearrangeerde en vakkundig geproduceerde popsongs en het zijn avontuurlijke popsongs die me steeds dierbaarder worden. Met Blue Reminder heeft Hand Habits echt een prachtplaat afgeleverd.

De eerste twee albums van Hand Habits vielen me in het enorme aanbod van dat moment niet op, maar het in 2021 uitgebrachte Fun House vond ik echt een uitstekend album. Op dit album maakte het alter ego van de Amerikaanse muzikant Meg Duffy, die zichzelf ziet als non-binair persoon, indruk met intieme maar ook bijzonder fraai klinkende popsongs, die afwisselend in de hokjes indiepop en indiefolk pasten. 

Na mijn ontdekking van Fun House kreeg ik ook de eerste twee albums van de Amerikaanse muzikant in het vizier, waardoor ik na drie uitstekende albums behoorlijk nieuwsgierig was naar nieuw werk van de muzikant uit Los Angeles, California. Dat nieuwe werk is deze week verschenen.

Meg Duffy profiteerde op Fun House flink van de productionele vaardigheden van Sasami Ashworth, die we ook kennen als de singer-songwriter SASAMI, en van de vakkundige mix van ervaren krachten die eerder albums van Beach House voorzagen van een mooi en opvallend geluid. Meg Duffy produceerde het nieuwe album van Hand Habits samen met studiotechnicus Joseph Lorge, die dit jaar ook muziek van onder andere Japanese Breakfast, Perfume Genius en The Weather Station onder handen nam, en ook niemand minder dan Blake Mills schoof aan. 

Blue Reminder van Hand Habits klinkt, nog meer dan zijn voorganger, echt prachtig en laat een geluid horen dat deels bekend klinkt, maar dat ook duidelijk andere wegen in slaat. Ook dit keer maakt Meg Duffy vooral lekker in het gehoor liggende (indie)pop, maar zeker wanneer de gitaren net wat steviger klinken schuift de muziek van Hand Habits ook op richting indierock, terwijl andere songs juist aansluiten bij tijdloze singer-songwriter muziek. 

De songs van de Amerikaanse muzikant zijn wel een stuk complexer dan in het verleden en bevatten ook absoluut invloeden uit de jazz(rock). De muziek op Blue Reminder klinkt wat meer uitgesproken dan we van Hand Habits gewend zijn en ook de zang op het album klinkt wat expressiever en krachtiger. Het maakt de muziek van Meg Duffy alleen maar mooier en interessanter.

Blue Reminder werd gemaakt met een aantal gastmuzikanten en klinkt niet alleen complexer en rijker, maar ook wat voller dan we van Hand Habits gewend zijn. Meg Duffy speelt ook in de band van Perfume Genius en een aantal van de leden van deze band duiken ook op het nieuwe album van Hand Habits op. Zeker het gitaarwerk op het album, dat vooral van Meg Duffy komt, incidenteel van Greg Uhlmann en eenmaal van Blake Mills, valt direct op en wat mij betreft in zeer positieve zin, maar ook de rest van de instrumenten neemt geen genoegen met een bescheiden rol. 

Het klinkt fascinerend, zeker als ook nog blazers worden ingezet, wat met enige regelmaat gebeurt en de muziek een verdere jazzy impuls geeft. Hand Habits maakte, zeker op de eerste albums, behoorlijk intieme muziek, maar op Blue Reminder is het geluid meer naar buiten gekeerd en hebben relatief sobere songs plaats gemaakt voor songs met fascinerende arrangementen en bijzondere impulsen, die er voor zorgen dat je nieuwe dingen blijft horen op het album.

Ik vind de muziek op het album echt bijzonder mooi, maar ook de stem van Meg Duffy maakt meer indruk dan in het verleden, zeker als ook nog koortjes worden ingezet. Met een album als Blue Reminder kan de Amerikaanse muzikant zich zomaar scharen onder de smaakmakers binnen de indiepop en de indierock maar ook tussen de interessantere singer-songwriters van het moment en dat had ik op voorhand niet voorzien. 

Blue Reminder is ook een persoonlijk album, waarop Meg Duffy worstelt met gender en identiteit. Het voorziet het album van een bijzondere lading, maar Blue Reminder is ook een album met een aantal goed gemaakte popsongs, die in de meeste gevallen door Meg Duffy en flink wat gastcomponisten werden geschreven. Ik had hoge verwachtingen van Blue Reminder en deze worden meer dan waar gemaakt.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Blue Reminder hier luisteren en bestellen:

https://handhabits.bandcamp.com/album/blue-reminder 

The Whale. Chantal Acda

Chantal Acda returns to the blog with her new album The Whale. With her voice the Dutch-Belgian singer has found a soft spot with me. Yet, with The Whale she has gone a next level with me. This album is in many ways different where the music is concerned. And then that voice. It's a golden combination.

Chantal Acda must have found it necessary to change a few things. Has changing record label led to the ability to change? I don't know, but fact is, she's rocking in quite a few songs, while she has not forgotten the jazzy, more introspective side of her oeuvre. The result is an album that is varies between styles in a very pleasant way.

Not all has changed. Take the single 'Hit The Verge'. This slow and lingering song seems able to lengthen, stretch time, like a Sunday morning can, when there's no need to do anything for a change. All the instruments and the singer take their time in playing and singing. The result is jazzy song of great beauty. At the same time it pays off to listen really closely as far more is happening in the music underneath Acda's voice and the instruments that stand out most, piano, drums and horns.

Compare that to the final song's intro, 'Make It Happen'. It is almost impossible and unfair to compare 'Make It Happen' to Tramhaus' song with the same title, but by comparison, Chantal Acda's is far more impactful because of the contrast with her other songs and the verse following the intro. Again, musically this song is so rich. As listener you are changing position and impression the whole of the time. With the rocking 'Heads' as torch barer. What an energetic and mysterious song. Besides that, it is as if Traffic's Chris Wood was raised from the dead for this song. 

The other songs on The Whale are somewhat between these extremes. Fans of old will recognise enough to be pleased and may be challenged to follow Chantal Acda down a few new roads. For me this approach works perfectly. I already liked her albums of the past few years and with The Whale I have moved to a new level of appreciation. When all is said and done, I'm more of a rocker than an easy listening kind of guy. The Whale appeals to both sides of the equation.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order The Whale here:

https://chantalacda.bandcamp.com/album/chantal-acda-the-whale 

 

Dog Eared. Billie Marten

Het is knap hoe de Britse muzikante Billie Marten steeds weer net wat andere wegen in slaat, maar ook steeds beter wordt, wat goed is te horen op het aangename maar ook spannend klinkende Dog Eared.

Billie Marten staat later dit jaar in de Melkweg en verkoopt die nog niet zomaar uit, maar de jonge Britse singer-songwriter moet wel degelijk worden gezien als een van de grootste talenten binnen de folky pop van het moment. Op haar nieuwe album Dog Eared kiest ze voor een geluid dat zich direct opdringt, maar het is ook een geluid dat de fantasie prikkelt en dat veel diepgang verraadt. De Britse muzikante beschikt ook nog eens over een bijzonder mooie stem, die op haar 26e nog een stuk mooier en rijper klinkt dan op haar 17e. De lat lag hoog na het vorige album van Billie Marten, maar met Dog Eared gaat ze er wat mij betreft toch weer overheen. Jaarlijstjeswaardig wat mij betreft.

Billie Marten, het alter ego van de Britse muzikante Sophie Tweddle, is nog altijd pas 26 jaar oud, maar is met het in juli verschenen Dog Eared toch alweer toe aan haar vijfde album. De Britse muzikante debuteerde in 2016 op haar zeventiende met het uitstekende Writing Of Blues And Yellows dat ik pas een paar jaar later op de juiste waarde wist te schatten. 

Het is net als het tweede album van Billie Marten, het in 2019 uitgebrachte Feeding Seahorses By Hand, een album met vooral ingetogen folksongs. Het zijn folksongs die opvallen door een goed gevoel voor tijdloze popsongs en een voorkeur voor het toevoegen van subtiele toevoegingen, die er voor zorgen dat ook het tweede album van Billie Marten geen moment een standaard folkalbum is. Op haar eerste twee albums liet de Britse singer-songwriter bovendien horen dat ze beschikt over een bijzonder mooie stem, die ouder klinkt dan Billie Marten was op het moment dat ze haar eerste twee albums opnam. 

Ik viel zelf pas voor de muziek van Billie Marten toen in 2021 haar derde album Flora Fauna verscheen. Het is een album dat wat voller en avontuurlijker is ingekleurd dan zijn twee voorgangers en de muziek van Billie Marten van folk naar het hokje indiepop sleept. Flora And Fauna is bovendien een album waarop de stem van de Britse muzikante volwassen is geworden, iets wat overigens ook geldt voor de songs op het album. Flora Fauna werd iets meer dan twee jaar geleden overtroffen door Drop Cherries, dat weer wat meer ingetogen en akoestischer klinkt dan Flora Fauna en dat niet alleen opvalt door prachtige orkestraties, maar ook door wonderschone zang. 

Op basis van de vorige albums begon ik met zeer hooggespannen verwachtingen aan Dog Eared, zoals gezegd alweer het vijfde album van Billie Marten. Het is een album dat toch weer anders klinkt dan Drop Cherries en de drie albums die hier aan vooraf gingen. Het nieuwe album van Billie Marten klinkt weer wat voller en avontuurlijke dan de zo sfeervolle voorganger, maar het is wederom een album dat direct indruk maakt. 

Billie Marten kiest dit keer voor een wat zonniger en lomer geluid en dat is precies wat we op het moment nodig hebben. Het is een fris klinkend geluid, maar Dog Eared klinkt af en toe ook als een album dat al een aantal decennia oud is. De nieuwe songs van Billie Marten zijn folky, jazzy en poppy en vallen niet alleen op door zonnige klanken maar ook door de soepele stem van de Britse muzikante, die met nog wat meer overtuiging is gaan zingen. 

Billie Marten liet haar vaderland dit keer achter zich en nam haar nieuwe album op in New York, waar producer Philip Weinrobe, vooral bekend Adrianne Lenker en Tomberlin, aanschoof. Dog Eared werd opgenomen met flink wat muzikanten, onder wie muzikanten van naam en faam, die het album hebben voorzien van een loom en wat broeierig maar ook gevarieerd en fantasierijk geluid met een vleugje jazz en een snufje Latin. 

Het is een geluid waarin de stem van Billie Marten uitstekend gedijt en nog wat mooier klinkt dan op haar vorige albums, waardoor ik Dog Eared echt met geen mogelijkheid kan weerstaan. Het levert een album op dat zich kan meten met de beste albums van het moment en dat af en toe wel wat heeft van het 70s geluid van Clairo, wat mij betreft een van de grootste talenten binnen de indiepop van het moment. Ook Billie Marten hoort wat mij betreft tot deze talenten, zeker na aflevering van het sublieme Dog Eared.

Erwin Zijleman

Dark Sky Reserve. Robin Kester

Robin Kester may have started to release her music in earnest when she was somewhat older than the average artist starting his or her career, now that she has, her pace of release is quite fast. In late winter 2023 the world was treated to 'Honeycomb Shades', 2024 brought her EP 'Patch' and now we have Dark Sky Reserve.

On her new album Robin Kester goes deeper into her music. The result is an album that is even dreamier than her previous work, yet there are more than enough details that will keep the listener from falling asleep. In fact, (s)he's kept on his toes at all the right moments.

Dark Sky Reserve was recorded in the U.K. with Ali Chant producing with mostly local musicians in supporting roles. This makes the album different from what came before. With a song like 'Talybont-on-Usk I even wondered if Nick Drake would sound like this had he recorded his music today.

This is not the case in the song that have a firm percussive drive. But even here the mix of indie and jazzy parts take the music in an unexpected direction. Here the sound of Bowie's 'Blackstar' shines through. The dreamy, yet mature voice of Robin Kester is the anchor that makes it Robin Kester's music. Because of these surprises, Dark Sky Reserve is a far more experimental album that I gave it credit for after the more superficial listening sessions. This is an album that only gives its secrets away when listening seriously to it. It grows because of the attention, as there is so much more than I heard at first.

For one the album is far more electronic than I gave it credit for. 'Game Sounds' is almost a sort of erratic dance track. While in other songs there is a clear folk reference but the music is dressed up as something totally different. An artist I think of at times is Chantal Acda. No matter how different, both work from a certain mood and that links them musically at some points. Robin Kester does not provide much of a handle to hold on to. Dark Sky Reserve is the kind of album that you just have to undergo, move with the flow it offers. When you do, you are rewarded in quite a satisfying way.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Dark Sky Reserve here:

https://robinkester.bandcamp.com/album/dark-sky-reserve 

 

2025 week 38. 10 singles

This week we go from heaven on a Canadian island to a high school in Australia as if it's nothing. In between you'll find musical time machines, a real protest song, a real surprise for me and a chanson. If this doesn't make you curious, I do not know what will. Enjoy!

Heaven EP. Lauren Mann

12,5 Years ago Lauren Mann with her The Fairly Odd Folk made her debut on this blog. Since October 2020 things remained quiet around her, but here is Heaven, a new four song EP, released last Friday. Years ago Lauren Mann moved to a relatively isolated part of Canada, Pender Island. Not only a shift of scenery but also of the way she lives her life, in work, as a wife and motherhood. Still, there is music that finds itself a way out, that needs to be written and recorded. Heaven is the product of this process. The four songs all have a light touch, celebrate life with the windows wide open to let the sunlight in. Two songs are new and two songs never found their way to an album. One of these is the opening song 'Different Light', released as a b-side of a single years ago. The song is upbeat and presents a Lauren Mann who seems to be bouncing through the studio of sheer joy. The contrast between the rhythm that keeps going, albeit in different forms, and the accents created with the piano, synth or pedal steel guitar makes the song far more alive than if everything had been plugged up with instruments. It makes for an open and layered sound that makes all played come across in such a strong way. I'm always surprised that artists are able to let one of their best songs shelved, as that is what 'Different Light' to me is.

The following songs are all more intimate. She shares her happiness, her life, her love with the world. Again, listen to the sparse piano notes in 'Collarbone', in the style of her countryman Patrick Watson, where Lauren Mann remains more wordly. Take the time for it and beauty washes over you. In the second new song 'Sing Your Song' an electronic rhythm accompanies her, giving the song a different vibe, but not topic. This is a personal song, perhaps about the support she gets for her artistic work but it could also be about her child learning her own voice. The final song, 'Maybe Heaven', is the kind of song many artist have: the one they don't know how to finish. That happened, finally and is presented on Heaven with great result. The final version is a dreamy track, with the richest arrangement with strings (or synth treated voices?) in the background and heavenly background vocals. Does heaven on earth exist for Lauren? It seems like it. I'm betting it is found on Pender Island.

Four songs, each different musically, but each so worthwhile hearing. With twins on the way, it may be some time before we hear more new music by Lauren Mann. It will be worth the wait, as she proves once again with Heaven.

Zydeco Sont Pas Salés. The Rolling Stones and Steve Riley 

Here I am months after the release without having had a clue. Somehow I totally missed that The Rolling Stones' contribution to a Clifton Chernier tribute album had been released as a single. Now zydeco is a music genre that operates at the fringe of my musical taste, it usually makes me feel good when the uptempo accordeon driven music reaches my ears. That is no different with Zydeco Sont Pas Salés. The music fits The Stones like a glove. Joined by accordeon player Steve Riley the old rockers obviously have fun playing some Stones riffs underneath and over the typical Zydeco/Cajun rhythm. My guess is that it's Keith Richards' riffs flying around mostly, with Jagger's harmonica topping things off. Zydeco is dance music and The Rolling Stones deliver it in spades.

I'll Drive. The Bros. Landreth

I'll Drive starts as a The Rolling Stones song from the first half of the 1970s could have started or a solo effort by Keith Richards. When the singing starts that illusion is over. The Canadian duo David and Joey Landreth provide a great rock song with some southern rock infused licks here and there. It's the kind of song that does not need a lot of words to convey in writing that it has this dragging kind of rhythm bands like The Black Keys have become famous for. I'll Drive rocks, is filled with powerful licks and riffs and some dirty guitars supported by a warm Hammond.

 

Mingle. Georgia Knight

Will the music scene of New Zealand ever stop surprising me? Georgia Knight, originally from Melbourne, is a new name to me and with Mingle she has released a single that is as mysterious as it is confrontational. With her breathy voice (French sigh girl style) she sings over a dark track that is laced with electronic sounds that go straight for the jugular while the rhythm keeps pounding my brain. In between is all that mystery, created by layers of synths and keys that all play a different melody and they all fit perfectly. They go from swaths of sounds like a shaggy rug, to alarming sounds like fog horns in the night and everything in between. Nothing is "normal" the way the music in Mingle is presented. And yet it is so intriguing and good. Georgia Knight parachutes herself into my musical universe with this single.

Let me tell you something ‘bout my country. Sophie Straat

Protest songs still exist and Sophie Straat has released one recently. Sing-shouting in the style of Amy Taylor of Amyl and The Sniffers she sums up everything that she thinks is wrong with The Netherlands. From colonisation to siding with the U.S. in many wars in the past decades and everything she thinks was wrong in the centuries in between. The music can be called an electronic kind of punk music. The beat is strong and electronic synth sounds are all over the place. And that is exactly what makes this song so attractive to listen to. Sophie Straat is angry and wants the whole world know it, the reason why she sings in English for the first time ever. You can agree with her or not, a great song is a great song. For those who do not agree, just think how much she picked up from her history lessons. There's always a positive side. All others can sing with Sophie Straat: "FUCK!!!!!"

Revolution. Spidergawd

And here I was thinking that the 1970s ended almost 46 years ago. It seems one band managed to escape through a time capsule or machine. I truly thought to have heard all Uriah Heep, Deep Purple, Black Sabbath, etc., songs of the day and here comes Revolution. It really is a song that sounds like it is from the first half of the 70s. Fast, heavy metal, classic rock but above all a great song. Twin guitars, tough bass and a drums part that is classic "Animal". The singer has the voice to match all behind him. Revolution is a strong melodic song by the Trondheim based Norwegian band. It's new album is released on 10 October and is the first one not numbered as could be expected, 'VIII'. Instead it is called 'From Eight To Infinity'. If Revolution is anything to go by, it will be a killer album.

Lucky Guys EP. The Mono Kids

In my first The Mono Kids review in January 2023 I wrote: ".. three songs that could have started with one, two, three, four, counted off very fast and go". The latest EP by the Eindhoven duo actually starts with: "One two three four". Where have I heard that one before? What follows is in line with the famous, but literally dead, band The Ramones. Becoming a member was not a healthy choice it turned out. That does not stop others from making the kind of punk rock that made The Ramones legendary. The Mono Kids have already reached a certain age and keep the fire burning. From the very first second drummer Roelof and guitarist/singer Michel take off like a car race with a flying start. Six songs long the pedal is pushed beyond how deep it can physically go. There is no need to pick out individual songs or it should be because of a hellish guitar solo in 'L.O.V.E.' or background vocals, yes! It is all a part of that seemingly endless discharge of energy. What strikes me every time, is that The Mono Kids never forget that a good song needs a melody to go with that energy. The band delivers there once again by adding little pop elements here and there, only to strike back with an even more fuzzed out guitar in the next song. What also strikes me, is that it is not even three years ago since the duo contacted me pointing me to its music. The output is so regular, that I could have sworn that The Mono Kids are on the blog for far longer. With Lucky Guys they are once again and with its longest lasting EP to date. "One two three four" it sounds all over in my ears.

Mille Vagues. Feu! Chatterton 

Three or four years ago I was tipped on a band called Feu! Chatterton. The French band had released it's fourth album, 'Palais d'Argile' and it hit home with me immediately. The album remained on the stash of recent ones for quite some time and was played regularly. But at some point I sort of forgot about it. And then I read somewhere that there's a new album out. Mille Vagues is one of the singles that was released a while back. It has exactly that modern chanson atmosphere that I associate with the band. There is this saxophone solo sounding like it can in the labyrinth of the metro in Paris. Music comes from somewhere, but you may never see the musician. The song starts with two guitars that play a simple respectively a more complex picked pattern. Over it Arthur Teboul sings with his chanson voice. I hardly understand a word but melody does the understanding for me. Mille Vagues is so full of atmosphere that album 'Labyrinthe' must, again, be a very good one.

The Ghouls. Midlake

'The Trials Of Van Occupanther' and more precise 'Roscoe' is the song that defines Midlake for me and I realise how long ago it is since I bought the album and how long ago it must be that I played it last. Somewhere in the past years I read that Midlake called it quits and I sort of forgot about the band, I guess. Comes the late summer of 2025 and a new album is announced with the release of single The Ghouls. It gripped me immediately. It has that Midlake drive and yet I feel there's a new urgency on display. The single sounds a little tougher, more direct than the songs I remember from the past. The dreamy part that often accompanied Midlake's music is missing, as if the band has some catching up to do. If this is the deal, count me in. 'A Bridge Too Far' is available from 7 November onwards.

Dipped. HighSchool

HighSchool is a duo from Naarm/Melbourne, Australia. Rory Trobbiani and Luke Scott recently announced the release of their debut album, Highschool, on 31 October. Did I write about Spidergawd, see above, that it sounded like the music came from a time machine, you might get the same idea when you put on Dipped for the first time. Except that the music is not classic rock but somewhere in between new wave and post punk. HighSchool excels in emulating the darkness of bands from the first half of the 1980s like Big Country, The Armoury Show and of course The Cure. The difference is that total annihilation, at least for now, seems a bit further off than around 1980 (although I personally always believed Sting more about Russians and children) and that shows through in HighSchool's music. This is about personal stuff and not the end of the world as we know it. "Wasting my time", the topic of choice is. Musically Dipped works really well. This is no duo as such at work but a nicely layered song with a lot of care put into the details of the song. 'Highschool', 31 October!

Wout de Natris - van der Borght 

The Past Is A Garden I Never Fed. The Reds, Pinks & Purples

Je weet zo langzamerhand waar je aan toe bent bij een nieuw album van de Amerikaanse band The Reds, Pinks & Purples, maar ook op The Past Is A Garden I Never Fed benadert Glenn Donaldson keer op keer de perfectie.

Het is ongelooflijk hoe productief de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson is. In een paar jaar tijd staat er een aardig rijtje The Reds, Pinks & Purples in de platenkast en dat is nog maar het topje van de ijsberg. De muzikant uit San Francisco had nog wat singles over en die zijn terecht gekomen op het deze week verschenen The Past Is A Garden I Never Fed. Het is een album vol bitterzoete popsongs vol nostalgie, maar Glenn Donaldson is zeker niet blijven steken in de jaren 80 of 90. The Reds, Pinks & Purples zou in de jaren 80 ongetwijfeld een van mijn lievelingsbands zijn geweest, maar dat is de band in het heden ook, want ook The Past Is A Garden I Never Fed is weer betoverend mooi en echt onweerstaanbaar lekker.

The World Doesn’t Need Another Band zingt de Amerikaanse muzikant Glenn Donaldson in de openingstrack van het nieuwe album van zijn band The Reds, Pinks & Purples. Ik denk het eerlijk gezegd ook wel eens wanneer ik wekelijks een imposant stapeltje nieuwe albums beluister, maar het gaat zeker niet op voor de band van Glenn Donaldson, wat die is zo langzamerhand behoorlijk onmisbaar. 

De muzikant uit San Francisco dook een jaar of vijf geleden op met zijn band en voor mij was het liefde op het eerste gehoor. Laat de muziek van The Reds, Pinks & Purples uit de speakers komen en een tijdmachine flitst je in een paar seconden terug naar de jaren 80 en af en toe naar de vroege jaren 90 en dat zijn decennia waarin heel veel mooie muziek werd gemaakt.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van The Reds, Pinks & Purples smaakte vooral naar veel meer en hiervoor ben je bij Glenn Donaldson gelukkig aan het juiste adres. De Amerikaanse muzikant bracht de afgelopen vijf jaar niet alleen het ene na het andere prachtige album uit, maar schreef in totaal zo’n 200 songs, waarvan een aantal als losse track werd uitgebracht. Een aantal van deze tracks zijn nu verzameld op het deze week verschenen The Past Is A Garden I Never Fed, dat weer veertien 24-karaat popsongs toevoegt aan het geweldige oeuvre van The Reds, Pinks & Purples. 

Dat Glenn Donaldson alleen maar geweldige songs schrijft is maar een van de vele zekerheden die je hebt wanneer een nieuw album van The Reds, Pinks & Purples verschijnt. De cover van het album is weer veelkleurig, de inspiratie komt vooral uit de jaren 80 en 90 en zowel de zang als het gitaarwerk van Glenn Donaldson bedwelmen weer meedogenloos. 

In al mijn besprekingen van de albums van de Amerikaanse band noem ik een imposant rijtje namen van bands uit met name de jaren 80, maar ik hou het er deze keer maar op dat The Reds, Pinks & Purples muziek maakt die het beste van een groot aantal van mijn persoonlijke favorieten uit de jaren 80 en vroege jaren 90 combineert. Het zijn vooral favorieten die zich destijds toelegden op het schrijven van nagenoeg perfecte en vooral bitterzoete popsongs. 

De jaren 80 waren deels bijzonder donker gekleurd en dat hoorde je in de muziek uit het decennium, maar ik had ook een geweldige tijd en die hoorde ik terug in de wat dromerige en melodieuze songs van bands waarvan ik de namen dit keer dus eens niet ga noemen. Ik ga ze niet noemen omdat ik Glenn Donaldson hiermee tekort doe. De muzikant uit San Francisco heeft immers alleen de afgelopen vijf jaar al een aantal direct memorabele songs geschreven waarvan de meeste bands uit de jaren 80 en 90 alleen maar kunnen dromen. 

Het zijn songs die worden gedragen door de bijzonder aangename stem van Glenn Donaldson en de onweerstaanbaar lekkere gitaarakkoorden, die ook zeker zijn beïnvloed door de janglepop, maar ook in de rest van de muziek klopt echt alles. Het klinkt allemaal direct bekend, maar The Reds, Pinks & Purples heeft toch ook weer flink wat songs toegevoegd die ik echt niet had willen missen. 

Hier en daar klinkt het net wat gruiziger, soms juist net wat meer ingetogen, maar alles dat Glenn Donaldson aanraakt op The Past Is A Garden I Never Fed verandert weer in goud. The World Doesn’t Need Another Band zingt Glenn Donaldson in de openingstrack en hij heeft in ieder geval even gelijk, want ik ben nog lang niet klaar met het wederom geweldige album van zijn band.

Erwin Zijleman

 

Je kunt The Past Is A Garden I Never Fed hier luisteren en bestellen:

https://theredspinksandpurples.bandcamp.com/album/the-past-is-a-garden-i-never-fed 

Bleeds. Wednesday

Here I sit listening to Bleeds and vivid images enter my mind. I see Karly Hartzman floating in a rubber dingy down a river. Everything seems smooth and easy, but just underneath her piranhas are lurking and a colony of crocodiles are out to get her. Water is splashing all of a sudden, only to quiet down once again. Before she knows it the river becomes smaller and her dingy enters a rough patch, bumping up and down on the waves and eddies, bumping off a rock here and there. All the time Hartzman remains calm itself. Until she has had enough, explodes and turns into a storm. And then it starts all over again, with calm flowing water....

With Bleeds Wednesday calls up vivid images in my mind through the music and the singing. Although I have listened to 'Twin Plagues' and 'Rat Saw God' a lot at the time of release, this is the first time that Wednesday makes a shattering impression on me. Bleeds is next level, where everything seems to come together. The country elements are there, so is the southern rock but most of all a punk ethos that makes the songs on Bleeds sparkle and, yes, bleed. Harzman's voice, the amps, my ears, probably the bandmembers' ears, everything is bleeding from sheer exhaustion by the end of the album.

Wednesday is also Xandy Chelmis (lap steel, pedal steel), Alan Miller (drums), Ethan Baechtold (bass, piano), and Jake “M.J.” Lenderman (guitar). Together they turn Kathy Hartzman's songs in complete powerhouses. They take a sledgehammer to the listener and ram the songs in. In New Zealand there's The Beths, were it not that on its latest album 'Straight Line Was A Lie' the band shows a softer side to itself, where Wednesday definitely went into the other direction. Both are fine albums, but nothing prepared me for Bleeds. A song like 'Townies' perhaps comes closest to the repertoire of the two bands, where things go totally out of hand, are reigned in and set loose again.

It's just the beginning as later on Kathy Hartzman's singing and the band's playing show their certified punk side in 'Wasp'. I can only imagine that she will not sing this song every night, as she'll have no voice left after a week. What was the inspiration to go so all out? It can't be a happy experience. 'Wasp' is the most extreme song on the album, as such it stands out as something being the middle of Bleeds, from which the two halves play themselves out.

For me it's quite clear that a band like Nirvana was an inspiration for Bleeds. The unchannelled anger that shines through regularly is a dead giveaway, but that is only one part of the story. There are far more traditional influences as country and southern rock, both translated to an alternative rock band in the 2020s. The single 'Elderberry Wine' is almost traditional country as played by a band like Wednesday. And there's so much more, because where does a song like 'Caroline Murder Suicide' come from? There's definitely a Lou Reed/The Velvet Underground tension underneath it all throughout the song and that title of course. And that leaves the final song, 'Gary's II', an uptempo traditional country song, with Chelmis' pedal steel all over the place. (The abrupt stop is very surprising though.)

With Bleeds Wednesday for me made is best album to date. The album is varied but above all extremely exciting. So much is happening that it is almost impossible to keep up with all the musical plots and twists. There remains enough to discover for quite some time to come.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Bleeds here:

https://wednesdayband.bandcamp.com/album/bleeds 

Rick Davies (1944 - 2025)

Last week Rick Davies died at the age of 81. He was world famous for being one of the singers, keyboardists and composers of Supertramp, the English band that is now lumped in mostly with symphonic rock, but was so much more. He was part of one of the best bands of the 1970s, that mostly due to an as tragic as it was definite split with co-everything Roger Hodgson, never got to enjoy to grow old successfully and gracefully. The band could not truly exist without Hodgson.

I had not intended to write anything, simply because I would always wind up with his counterpart in the band. His songs are, at least for me, the best. Until I realised that I would sell Davies rather short. Together they made light and dark, day and night. The band's best two albums, 'Crime Of The Century' and 'Breakfast In America', are so good because of that division. Without the one there is no other, as everything after the split has proven abundantly, with the exception of that one Roger Hodgson single from the mid 80s. It is good to be reminded of this and a little contemplation did. The songs work together and make each other shine.

What surprised me this week is that Rick Davies and the two Dutch singers who died recently, actors and comedians and ex husband and wife, Gerard Cox (1940) and Joke Bruijs (1952) were roughly the same generation. For some reason I always took them for being of my parents' generation, which logically they could not have been, but it felt that way. All three died within days of each other. Cox and Bruijs, both from Rotterdam-South were honoured with an applause in the local football stadium yesterday evening. I can only wonder if something similar was organised for Davies, despite being far more famous, at least at some point in time. I doubt it.

It's time to play those albums once again and buy 'Crisis. What Crisis? soon. I still haven't got that album.

Wout de Natris - van der Borght 

Foundlings vol. 1 & 2. Various Artists

Tiny Room Records celebrates its 10 year anniversary this year and its ninth year on this blog. The oldest post I could find was from 2016 by Queen of the Meadow. Ever since then output of the label run from the attic of founder Stefan Breuer's house has found its way here regularly. There's even an extensive interview with Breuer by Wino Penris from 2018 (read here: https://wonomagazine.blogspot.com/2018/04/tiny-room-is-eigenlijk-een-familie.html).

The label celebrates its anniversary with a double compilation album containing foundlings, songs that never fitted on an album but were lying around in a digital form somewhere on a disk or harddrive. 27 Of them were recovered and compiled on two elpees. You will find many names that you could have found on this blog over the years.

I always have a lot of trouble finding the right words for a compilation album with various artists on it and I'm not going to try and find them today. For that the songs are too different and it's impossible to do everyone right. When you look at the tracklist you will find I Am Oak, in which Breuer played bass for years, Toby Goodshank, Bonnie 'Prince' Billy, Astral Swans, Queen of the Meadow and Breuer's own band The World of Dust among the artists present on the compilation and many, many more.

Some of the songs are a bit esoteric but for others I can only imagine that it was because of having to make hard choices on what can be on the album and then sort of forget about the song later. Believe me, the compilation is very much worthwhile getting to know. As most people know, leftovers often taste better the next day after reheating. Foundlings vol. 1 & 2 proves that the same goes for songs left over.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order Foundlings vol. 1 & 2 here:

https://tinyroomrecords.bandcamp.com/album/foundlings-vol-1-2 

OCD. Tamar Berk

Five albums in five years, it is an output that not many artists manage these days and certainly not the big names. Go back sixty years and you see bands matching this level of output and perhaps even more. Look at the albums though and you will see covers of well and less well-known songs and some filler. Tamar Berk released her fifth album recently and does so at a very consistent level of quality.

Here lies a little danger though, With such a consistent level of output, the saturation point is getting close. It is very easy to get used to what I'm hearing and starting to take it for granted. When I listened to OCD for the first time, this was my initial thought. There are a lot of similarities with what came before. For some albums just a fraction of listening time is more than enough to realise whether it will be worth my while to invest time in it. Of course, it could be that I miss something brilliant because of it. With Tamar Berk, based on my past experience with her music, one session is not enough. It turned out this was the correct decision to make.

Let's start with the opening song, 'Stay Close By'. It starts with a guitar sound that brings me back to the 1990s. Over it Tamar Berk sings with her typical voice, soft, delicate, with a depth that gives it resonance and high enough to be able go up convincingly. The further the song develops, the more happens and it all fits. She must have spent hours to make all the guitar parts fit exactly. In other words from that familiar sound a song came forward that has an astounding depth and richness. There are several songs like this on OCD, which stands for obsessive compulsive disorder. Songs that want me to listen to them again and again.

In the title song, where she faces her demons a bit more, the influence of a band like Fleetwood Mac, more specifically Christine McVie, shines through. Just listen to the synth part and you'll think of a song like 'Everywhere' with me. In other words 'OCD' is a song that could have been a big hit in the 1980s.

Admittedly, there are always two or three songs on Tamar Berk's albums that do not get to me. The rest though goes down really well. What it shows is that the songs on her albums have a width that is missing with most artists. Her influences and tastes are simply a little wider than mine. It's because of the ones that do resonate, resonate really well, I always return to one of her albums. Most of these new songs add to that experience and this results in a review that is positive. With OCD Tamar Berk once again manages to play rock and roll from several decades, soft and hard ballads and some pop, in ways that many artists aspire to do but never come close to an album like OCD.

Wout de Natris - van der Borght

 

You can listen to and order OCD here:

https://tamarberk.bandcamp.com/album/ocd 

Before The Future. Rebecca Schiffman

Rebecca Schiffman trekt nog niet heel veel aandacht met haar muziek, maar met het deze week verschenen Before The Future maakt de singer-songwriter uit Los Angeles eigenlijk in alle opzichten indruk.

De Amerikaanse muzikante Rebecca Schiffman neemt de tijd voor haar albums, maar levert wel werk van zeer hoge kwaliteit af. Het is ook weer te horen op het uitstekende Before The Future, dat opvalt met sterke en zeer persoonlijke songs. Het zijn songs met een tijdloos karakter en hier en daar een jaren 70 vibe en het zijn songs die opvallen door de zeer fraaie inkleuring en de trefzekere productie. Rebecca Schiffman beschikt ook nog eens door een mooie en bijzondere stem, wat Before The Future nog wat verder optilt. Het levert een sterk album op dat zich makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere albums in het genre. Absoluut een aanrader dit album.

Het is best bijzonder dat ik nog nooit wat heb geschreven over de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Rebecca Schiffman, die in juli haar vierde album heeft uitgebracht. Ook de vorige drie albums van de muzikante, die New York onlangs heeft verruild voor Los Angeles, zijn immers zeer de moeite waard en het zijn albums die mij als liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters zeer zouden moeten aanspreken. 

Nu trekt de Amerikaanse muzikante in Nederland tot dusver helaas weinig aandacht met haar muziek. Op het Nederlandse muziekforum MusicMeter is geen letter geschreven over Upside Down Lacrimosa (2003), To Be Good For A Day (2009) en Rebecca Schiffman (2016) en ook rond het deze week verschenen Before The Future is het vooralsnog angstvallig stil. 

Het is gelukkig anders in het prachtige Britse muziektijdschrift Uncut, dat in het augustus nummer flink wat woorden besteed aan het nieuwe album van Rebecca Schiffman. Ik vertrouw over het algemeen op het oordeel van het gerenommeerde Britse muziektijdschrift en ook dit keer heeft Uncut het bij het juiste eind. Before The Future is immers direct vanaf de eerste noten prachtig en nu ik het album wat vaker heb beluisterd is het album van Rebecca Schiffman me zeer dierbaar geworden. Het is een album dat is te omschrijven als een folkalbum met invloeden uit de pop en rock, maar Before The Future klinkt ook als de tijdloze singer-songwriters die in de jaren 70 werden gemaakt. 

Rebecca Schiffman heeft veel aandacht besteed aan de muziek op haar nieuwe album, waarvoor flink wat muzikanten werden ingeschakeld. Het zorgt voor een warm en lekker vol geluid, waarin van alles gebeurt en waarin vooral het prachtige gitaarwerk opvalt, al zijn ook de bijdragen van uiteenlopende synths niet te versmaden en is ook het baswerk fenomenaal. Ook de andere muzikanten op het album verdienen overigens een compliment, want het nieuwe album van Rebecca Schiffman overtuigt song na song met prachtige klanken en arrangementen. 

Het is allemaal bijzonder knap geproduceerd en dat kan ook bijna niet anders, want gedurende de wat langere periode waarin het album werd opgenomen werkte Rebecca Schiffman samen met topkrachten als Sasami Ashworth, Luke Temple en Chris Cohen. In muzikaal opzicht heeft de Amerikaanse muzikante een hoogstaand album gemaakt, maar ik ben ook zeer onder de indruk van haar stem, die ook in de wat voller klinkende songs centraal staat. 

Het is een stem die me af en toe wel wat aan Suzanne Vega doet denken, maar ik hoor ook flarden van vergeten Amerikaanse folkies uit de jaren 60. De stem van Rebecca Schiffman wordt alleen maar mooier wanneer koortjes worden ingezet en dat gebeurt met enige regelmaat. Het versterkt de 70s vibe die het album heeft, maar Before The Future is zeker geen retro album. 

Ik heb het tot dusver vooral gehad over de vocale en muzikale kwaliteiten van Rebecca Schiffman, maar ze schrijft ook nog eens geweldige songs. Het zijn songs die je makkelijk betoveren, maar die ook de fantasie blijven prikkelen. Ik heb er door de ontdekking van Rebecca Schiffman opeens vier geweldige albums bij en van deze albums schat ik Before The Future het hoogst in. Zeer warm aanbevolen dus dit nieuwe album van deze zeer getalenteerde singer-songwriter uit Los Angeles.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Before The Future hier luisteren en bestellen:

https://rebeccaschiffman.bandcamp.com/album/before-the-future