Paul Weller live. Paradiso, maandag 22 mei 2023

Photo: HareD

In een uitverkocht Paradiso stapte Mr. Cool het podium op. Gesoigneerd, simpel maar stijlvol gekleed, gebruind kop met genoeg groeven voor zijn leeftijd (hij is uit 1958), aardig maar beheerst in het contact met het publiek, ervaren en toch altijd nog enthousiast. Kortom, Paul Weller deed na 6 jaar weer Nederland aan. De wonderman van de muziek, omdat alles wat hij aanraakte in goud veranderde: The Jam, Style Council, en daarna solo.

Dat was niet voor niets, hij heeft heel veel heerlijke nummers gemaakt en doet dat overigens nog steeds. Weller speelde bijvoorbeeld een paar recente en ook nog een heel nieuw nummer, dat was erg prettig allemaal. Hij deelde het podium met een band van 6 man, die niet alleen bestond uit bas, gitaar, toetsen en blazer (saxofoon, fluit), maar ook twee drummers had. Dat zie je niet vaak. Als ze synchroon speelden was het imposant, vaker combineerden ze drums met de meest uiteenlopende vormen van percussie. Daarbij was het ook handig, want de ene drummer speelde af en toe een nummer mee op gitaar, vanachter zijn drumkit. Kon de ander toch nog trommels beroeren.

Spelen konden en deden ze, en lang (ruim twee uur). Wat een goede band zeg. Weller speelde afwisselend gitaar en piano en zijn karakteristieke stem had niet veel aan kracht ingeboet. Het  samenspel met de rest was top, en het geluid fantastisch. Puur vakmanschap, een genot om te beleven. 

Zeker in het begin van het concert volgde de korte nummers elkaar in hoog tempo op. Een mix van solowerk en meer Style Council dan The Jam. Dus wel ‘Shout to the Top’, maar helaas niet ‘Town called Malice’. Maar meer dan genoeg andere lekkere nummers, zoals ‘Above the clouds’, of  ‘All the pictures on the wall’. Kortom, het was een cool feest.

HareD