Westward And Faster. Libby DeCamp

De jonge Amerikaanse muzikante Libby DeCamp sleept je op haar buitengewoon fascinerende debuut het diepe zuiden van de Verenigde Staten in en bovendien een aantal decennia terug in de tijd.

Libby DeCamp is pas 22, maar klinkt op haar debuutalbum als een oude ziel. Ze gaat op fraaie wijze aan de haal met Amerikaanse rootsmuziek uit het verleden en smelt invloeden uit de country, folk, blues en rock ’n roll samen in een bijzonder eigen geluid. Het is een geluid vol prachtig gitaarwerk, maar het is ook een geluid vol bijzondere accenten en een geluid dat goed laat horen dat Libby DeCamp een getalenteerd zangeres is. Westward And Faster lijkt af en toe weggelopen uit een ver verleden, maar het album doet het ook in 2021 uitstekend. Direct bij eerste beluistering was ik onder de indruk, maar inmiddels vind ik Libby DeCamp geweldig en ben ik heel benieuwd wat we nog van haar kunnen verwachten.

De Amerikaanse muzikante Libby DeCamp is pas 22 jaar oud, maar brengt desondanks al een jaar of zes muziek uit. Deze week verscheen haar debuutalbum en het is een album dat direct vanaf de eerste noten iets met me deed en sindsdien alleen maar beter is geworden. 

De wieg van Libby DeCamp stond op het platteland in Michigan, waar ze al op jonge leeftijd geïnteresseerd raakte in de wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek. De Amerikaanse muzikante opereert inmiddels vanuit Detroit, maar haar voorliefde voor traditionele Amerikaanse rootsmuziek is Libby DeCamp niet verloren. 

Op Westward And Faster klinkt de jonge Amerikaanse muzikante een stuk ouder dan ze daadwerkelijk is, want de meeste songs op het album klinken niet alleen traditioneel, maar ook rauwer en doorleefder dan je van een 22 jaar oude muzikante zou verwachten. 

Libby DeCamp opereert voor de afwisseling eens niet uit Nashville en dat hoor je. Het overigens in California opgenomen Westward And Faster klinkt anders dan de meeste andere rootsalbums van het moment en weet zich daarom vrij makkelijk te onderscheiden. 

Vergeleken met alle frisse countrypop van het moment is het debuut van Libby DeCamp een album dat uit een ver verleden lijkt te komen, vaak zelfs vanuit de jaren 50. De muzikante put uit de archieven van de country, de folk, de blues en de rock ’n roll, maar geeft ook haar eigen draai aan alle invloeden uit het verleden. 

Dat hoor je in de instrumentatie, die meestal wat donker aan doet en uiteenlopende invloeden combineert. Het zijn vooral invloeden uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten, wat een heerlijk broeierig geluid oplevert. Het is een vrij ingetogen en open geluid, dat grotendeels vrij is van opsmuk. De bassist speelt geen noot teveel, de percussie is opvallend maar trefzeker en de schitterende gitaarlijnen waaieren over het algemeen breed uit, maar kunnen ook elementair klinken. 

Hier en daar worden wat bijzondere accenten toegevoegd, waaronder zeer karakteristieke bijdragen van blazers, een banjo en de onmisbare pedal steel, maar over het algemeen geldt het devies “less is more” op Westward And Faster. 

Het vooral door lekker rauw klinkende gitaren gedomineerde geluid van Libby DeCamp bevalt me uitstekend. Het is een geluid dat we tegenwoordig niet al te vaak meer horen, maar wat klinkt het lekker en wat past het goed bij de stem van de Amerikaanse singer-songwriter. Het is een stem die enerzijds past bij de jonge muzikante die Libby DeCamp is, maar wanneer je Westward And Faster vergelijkt met de albums van haar leeftijdsgenoten klinkt het album een stuk oorspronkelijker en doorleefder. 

Persoonlijk ben ik zeer gecharmeerd van de stem van de muzikante uit Detroit, die in combinatie met de bijzondere instrumentatie een geheel eigen geluid creëert. Libby DeCamp schrijft ook nog eens songs die een flink aantal decennia oud hadden kunnen zijn, maar die zeker niet gedateerd klinken. Het doet me af en toe wel wat denken aan het geweldige debuut album van Sarah Borges uit 2005 (Silver City) al was dat wat meer rock ’n roll dan roots. 

Ik heb al veel sterke punten genoemd, maar Westward And Faster is ook nog eens een beeldend album, dat je afwisselend meeneemt naar de oevers van de Mississippi of naar een duistere nachtclub vol ongure types en Libby DeCamp als enige lichtpunt. Al met al een prachtig en zeer veelbelovend debuut van deze jonge Amerikaanse muzikante, die me nu al nieuwsgierig maakt naar alles dat nog in het vat zit.

Erwin Zijleman