one hand on the steering wheel the other sewing a garden. Ada Lea

De Canadese muzikante Ada Lea valt op met de lange titel van haar nieuwe album, maar uiteindelijk vooral met een serie uitstekende songs die vol zitten met aangename verrassingen.

Alexandra Levy debuteerde twee jaar geleden zeer verdienstelijk als Ada Lea met een album dat zich makkelijk opdrong, maar echt indruk maakte door heel veel muzikaal avontuur. Het is eigenlijk niet anders met one hand on the steering wheel the other sewing a garden, al is het tweede album van de Canadese muzikante nog een stuk beter. Ada Lea nam haar nieuwe album op in Los Angeles, maar het is een fraai eerbetoon aan haar thuisbasis Montreal. Net als op haar debuut kan het in muzikaal opzicht alle kanten op, maar het album klinkt ook consistent. Het debuut van Ada Lea was charmant, maar met album nummer twee zet ze een reuzenstap en kan ze met de allerbesten mee.

De Canadese muzikante Ada Lea baart tussen de nieuwe releases van deze week in ieder geval opzien met de titel van haar album, one hand on the steering wheel the other sewing a garden (geen hoofdletters). Ook zonder de lange titel was het album me overigens wel opgevallen, want ik heb net iets meer dan twee jaar geleden erg genoten van haar debuutalbum what we say in private (ook geen hoofdletters). 

Op dit debuutalbum toverde de muzikante het ene na het andere memorabele popliedje met invloeden uit de indierock, indiepop, lo-fi, folk, rock en nog veel meer uit de hoge hoed. Het knappe van het debuut van Ada Lea was dat ze je ook keer op keer op het verkeerde been zette met haar op het eerste gehoor toegankelijke songs. 

Het deze week verschenen one hand on the steering wheel the other sewing a garden, vanaf nu in deze recensie one hand …, maakt net zo makkelijk indruk als het debuut van het alter ego van Alexandra Levy en is ook net zo fascinerend. 

Openingstrack damn (Ada Lea houdt niet van hoofdletters) is een even aanstekelijk als interessant popliedje, met een mooi en zwierig gitaarloopje, een aantrekkelijk refrein, aansprekende zang en heel veel tekst. Het is een popliedje waarmee Ada Lea aansluiting vindt bij de smaakmakers in het genre, al laat de Canadese muzikante zich niet zomaar in een hokje duwen. 

Op one hand … werkt de muzikante uit Montreal samen met producer Marshall Vore, die eerder werkte met Phoebe Bridgers. Het is niet de enige link met Phoebe Bridgers, want de gitaarlijnen op het album komen deels van haar gitarist van het eerste uur Harrison Whitford. Het zorgt er voor dat one hand … hier en daar doet denken aan de muziek van Phoebe Bridgers, al heeft Ada Lea absoluut een eigen geluid, dat ook mijlenver verwijderd kan zijn van de muziek van de Amerikaanse muzikante. 

Ada Lea bespeelde overigens een groot deel van de instrumenten zelf toen ze de demo’s voor het album opnam in het Canadese Banff, waarna het album werd afgemaakt in Los Angeles. Ondanks de uitstapjes buiten de eigen thuisbasis Montreal is one hand … een album dat zich uitsluitend in de Canadese stad afspeelt en inzoomt op plekken die belangrijk zijn voor Ada Lea. 

Net als het debuutalbum van Ada Lea is ook one hand … een album dat zich direct makkelijk opdringt met aantrekkelijke songs en een eigenzinnig geluid, maar dat ook vol aangename verrassingen zit. Die zitten deels in de zeer gevarieerde instrumentatie, maar ook in de stem van Ada Lea en in de structuren van haar songs, die variëren van sober tot uitbundig. 

Ada Lea laat zich met haar nieuwe album niet in een hokje duwen, maar verwerkt uiteenlopende invloeden in haar songs, die wel stuk voor stuk klinken als Ada Lea songs. Op het debuutalbum was het charmant, maar ook wel wat wispelturig, maar op one hand … slaagt Ada Lea er in om een hoog niveau vast te houden. 

Het tweede album van de Canadese muzikante is een album dat past in deze tijd met alle bijzondere twists, maar als je goed luistert duiken er keer op keer flarden uit de rijke muziekgeschiedenis op, waarbij net als op het debuut een vleugje postpunk en wat van Bowie uit zijn Berlijnse periode niet worden vergeten. 

Het zorgt er voor dat one hand …. van Ada Lea niet alleen steeds aangenamer, maar ook steeds interessanter wordt. In het genre zijn alleen dit jaar al stapels albums verschenen, maar het tweede album van Ada Lea is er absoluut een om te koesteren en schaart de Canadese muzikante onder de smaakmakers in het genre.

Erwin Zijleman