Double Coda. The Glands

Vergeten band komt met een verzameling restmateriaal dat beter is dan het meeste dat ik de laatste tijd gehoord heb.

Ik had nog nooit van The Glands gehoord, terwijl het toch een tijdje een cultband was in de Verenigde Staten. Dankzij een verzameling restmateriaal ben ik echter volledig bij de les, want wat is (was) dit een leuke band en wat is dat ‘restmateriaal’ verschrikkelijk goed. Meer dan 20 volstrekt tijdloze en nagenoeg perfecte popliedjes komen voorbij. Na één keer horen wil je ze nooit meer vergeten, maar The Glands maken ook nog eens popliedjes vol verrassing, waardoor Double Coda leuker en leuker wordt. The Glands herschrijft voor mij de geschiedenis van de popmuziek en wordt alsnog toegevoegd aan de smaakmakers uit de periode 1995-2000.

Recentelijk verscheen een verzameling restmateriaal van de Amerikaanse band The Glands. De naam van de band deed bij mij eerlijk gezegd geen belletje rinkelen, maar omdat Allmusic.com hoog opgaf over deze verzamelaar ben ik toch maar eens gaan luisteren. Vervolgens was ik snel om, want wat een leuke band is, of beter gezegd was, The Glands.

The Glands is een band uit Athens, Georgia, die in 1997 debuteerde met Double Thriller, in 2000 een titelloze tweede plaat uitbracht en vervolgens in de vergetelheid raakte, tot voorman Ross Shapiro in 2016 overleed en flink wat tapes naliet aan zijn voormalige bandleden en producer.

Van deze tapes zijn nu 23 songs terecht gekomen op Double Coda dat bijna vijf kwartier muziek bevat. Het is misschien 'maar' een verzameling restmateriaal, maar het is ook een verzameling songs waarmee The Glands nog twee geweldige platen uit hadden kunnen brengen.

The Glands maakte tijdens haar bestaan indie-rock in de breedste zin van het woord. Double Coda bevat songs die alle kanten op schieten, die met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek stappen en vrijwel zonder uitzondering zijn te typeren als volstrekt tijdloos.

Het is muziek die bij mij associaties oproept met uiteenlopende bands als Pavement, Tom Petty & The Heartbreakers, Neutral Milk Hotel en Yo La Tengo, maar met het noemen van namen doe je de muziek van The Glands eigenlijk tekort. Ik hoor trouwens ook heel veel van The Kinks in de muziek van de Amerikaanse band, maar dit terzijde.

Double Coda staat vol met songs die op één of andere manier onmiddellijk bekend klinken en die zich makkelijk voorgoed in het geheugen nestelen. Het zijn songs die je humeur een flinke positieve boost geven, maar het zijn ook songs die steeds net wat anders doen dan je verwacht. The Glands beschikken hiermee over het vermogen om tijdloze, aanstekelijke en nagenoeg perfecte popliedjes te combineren met het nodige avontuur, wat in de popmuziek een zeldzame combinatie is.

Ik noemde het hierboven indie-rock in de breedste zin van het woord, maar Double Coda van The Glands past ook met enige regelmaat in de hokjes psychedelica, new wave, powerpop of in het hokje waarin platen die het goed doen op de Amerikaanse radiostations passen.

The Glands strooien op Double Coda met geweldige melodieën, ijzersterke refreinen, prachtige gitaarloopjes, bedwelmende zang en grootse arrangementen, maar de muziek van de band uit Athens, Georgia, mag ook aangenaam rammelen of toch weer andere wegen in slaan. Double Coda is zoals gezegd een verzameling restmateriaal, maar het is restmateriaal van een hele grote band, die helaas nooit groot is geworden.

Gelijk met Double Coda zijn ook de twee reguliere platen van de band opnieuw uitgebracht, maar op een of andere manier bevalt de verzameling restmateriaal me het best. The Glands bestaan al heel lang niet meer en gaan door het overlijden van hun voorman ook nooit meer een plaat maken, maar ik koester Double Coda als een van mijn grootste ontdekkingen van de laatste tijd. Wat een lekkere plaat is dit. En hij wordt alleen maar beter.

Erwin Zijleman



Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g