World on fire. Slash

De vraag was of het niveau van Apocalyptic Love (2012) zou worden geëvenaard. Dat was namelijk een heerlijke cd (Lees Hared's recensie hier.). Aan de line up lag het in ieder geval niet, want Slash doet het ook deze keer samen met Myles Kennedy and The Conspirators. Met 17 songs nu, versus 15 de verleden keer, kan ook aan de ijver en inzet niet worden getwijfeld.

Het begint heerlijk met de titelsong waarin alle kwaliteiten van de heren samenkomen: stevige en duidelijke gitaarrock, plus de bijzondere en ook opvallend heldere stem van Kennedy (althans voor dit genre muziek) die uitnodigt tot lekker meebrullen. De tekst is niet direkt voor de poëtisch ingestelden onder ons: i think it’s time to set this world on fire/i think it’s time to push it to the edge/I’m so fucking bored so trip the wire/it may never be this good again. Maar ja, dat verwacht je waarschijnlijk ook niet bij een cd van Slash.

De plaat is nergens slecht, maar er staan wel iets te veel niet bijster inspirerende of verrassende nummers op. ‘Shadow Life’ is een op zich een prima nummer, maar ook een beetje saai. Gelikte loopjes, meezingers en uithalen, veel herhaling, een weinig bijzonder gitaarsolo van Slash: allemaal best in orde, maar niet erg spannend. Het zelfde geldt voor nummers als ‘Bent to fly’ (dat begint als ballad ), ‘Stone Blind’, ‘Too far Gone’, ‘Avalon’, het instrumentale ’Safari Inn’, de broeierige slotsong ‘The Unholy’ of het zware ‘Beneath the Savage Sun’. ‘Dirty Girl’ begint veelbelovend, maar zakt ook snel af naar standaardniveau. Kortom, in plaats van 17 hadden de heren zich ook makkelijk tot 12 kunnen beperken.

Maar er is ook genoeg te genieten. Neem ‘Automatic overdrive’, lekker opwindend, heerlijke gitaarsolo als opening, je staat weer direct op scherp als luisteraar.  Het tempo blijft op hoog niveau, kortom heerlijk. De heren gaan op dit niveau door met ‘Wicked Stone’, hoewel dat qua compositie ook niet verrassend is. Maar ’30 years to life’ springt er weer positief uit: strak, snel en over de spijt van een moordenaar in death row. ‘Whithered Delilah’ is behoorlijk vrolijk en pakkend, ‘Battleground’ eveneens.

‘Iris of the Storm’ laat Kennedy schitteren, een van de beste nummers van de plaat. ‘The dissident’ begint met een oude krakende countryplaat, gevolgd door een mooi openingssalvo en ook hier is het de zang van Kennedy die er een bijzonder nummer van maakt.

Al met al wordt het niveau van Apocalyptic Love niet gehaald. World on Fire is degelijk, helaas soms een beetje te voorspelbaar, maar met een paar lekkere uitschieters.

HareD

Je kunt hier luisteren naar 'World on fire'

https://www.youtube.com/watch?v=ybJHEgk2FBw