Na de recensie van Wo. (http://wonomagazine.blogspot.nl/2014/08/are-we-there-sharon-van-etten.html) is het de beurt aan Erwin Zijleman om zijn licht te schijnen op de nieuwe cd van Sharon van Etten.
Met het in
2012 verschenen Tramp schaarde de Amerikaanse singer-songwriter Sharon
Van Etten zich definitief onder de smaakmakers in het genre. Helemaal
als een verrassing kwam dat niet, want ook haar eerste twee platen,
Because I Was In Love uit 2009 en Epic uit 2010, vielen al in zeer
positieve zin op.
Op haar
platen blijkt de Amerikaanse singer-songwriter met Nederlandse
voorouders tot dusver van vele markten thuis. Waar ze zich op haar
debuut nog beperkte tot bijzonder ingetogen of zelfs bijna Spartaans
uitgevoerde folk, liet Sharon op haar volgende twee platen horen dat ze
ook uit de voeten kan met veel voller klinkende songs, die ook rauw en
stevig kunnen zijn. Tramp werd daarom vooral vergeleken met het werk van
PJ Harvey, maar dat had wat mij betreft slechts betrekking op een van
de vele gezichten van Sharon Van Etten.
Waar Sharon
Van Etten op Tramp nog leunde op de productionele vaardigheden van The
National’s Aaron Dessner, deed ze dit keer de productie grotendeels
zelf, al schoof de onder andere van Elvis Costello, Antony & The
Johnsons en St. Vincent bekende Stewart Lerman aan als co producer. Net
als op Tramp laat Sharon Van Etten zich ook op haar nieuwe plaat weer
bijstaan door flink wat muzikale vrienden, onder wie dit keer leden van
The War On Drugs en Shearwater en Jana Hunter, Peter Broderick en
Torres. Desondanks is Are We There uiteindelijk een hele persoonlijke
plaat die vooral het stempel van Sharon Van Etten bevat.
Wanneer ik
Are We There vergelijk met Tramp valt vooral op dat de gitaren een
stapje terug hebben moeten doen. Synths en opvallende drumcomputers
hebben aan terrein gewonnen, net als de piano, maar net als je denkt dat
de gitaren genoegen moeten nemen met een plekje op de achtergrond eist
The War On Drugs gitarist Adam Granduciel toch weer even nadrukkelijk de
aandacht op.
Dat Sharon
Van Etten en de liefde een lastige combinatie vormen weet iedereen die
zich ook maar enigszins heeft verdiept in de teksten van haar vorige
platen. Ook op Are We There komt weer het nodige relatieleed voorbij,
maar meer dan ooit grijpt Sharon Van Etten je bij de strot met haar
indringende teksten en haar intense, emotievolle en expressieve manier
van zingen.
Ook in
muzikaal opzicht is Are We There een indringende plaat. Zwart en
donkergrijs overheersen en slechts heel af en toe laat Sharon Van Etten
andere kleuren toe in haar soms bijna beklemmende geluid. De
arrangementen en de instrumentatie zijn misschien nog wel mooier dan op
Tramp. Sharon Van Etten is ook dit keer een meester in het met toch
redelijk veel instrumenten creëren van een warm en intiem geluid vol
onderhuidse spanning. De ene keer doet ze dit alleen met piano, de
volgende keer met fraaie blazersarrangementen, dan weer met donkere
synths of een voller rockgeluid vol mooie gitaarloopjes.
Het levert
een opvallend intense plaat op. De instrumentatie speelt hierin een
belangrijke rol, maar het meeste effect wordt toch gesorteerd door de
geweldige vocalen van Sharon Van Etten. Op Are We There voel je elk
woord dat Sharon Van Etten zingt en maakt ze je deelgenoot van haar
pijn, angst, woede, haat en spaarzame geluk.
Wat verder
opvalt is dat Sharon Van Etten met haar muziek zo langzamerhand haar
eigen hokje heeft gecreëerd, waarin folk, rock en soul zijn versmolten
tot een uniek eigen geluid. Het levert een plaat op die nog intenser en
indrukwekkender is dan zijn drie voorgangers. Jaarlijstjesplaat? Ik denk
dat bijna niemand er onder uit kan en wil.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar: 'Taking chances'
https://www.youtube.com/watch?v=80-_CpH07QQ
No comments:
Post a Comment