Recentelijk verscheen het nieuwe plaatwerk van van vader en zoon Cohen. Dit feit zetten we twee dagen centraal met de recensies van Erwin Zijleman. Gisteren Adam, vandaag Leonard Cohen.
Leonard
Cohen vierde recentelijk zijn 80e verjaardag, maar zijn hoge leeftijd
weerhoudt hem er niet van opnieuw een nieuwe plaat uit te brengen. Deze
nieuwe plaat volgt op een jarenlange, buitengewoon indrukwekkende,
tour, die hem vorig jaar nog twee keer naar Nederland bracht, en is de
opvolger van het in 2012 nog als slotakkoord aangekondigde Old Ideas.
Popular
Problems is pas de dertiende studioplaat van Leonard Cohen, die in 1967
debuteerde met het inmiddels tot een klassieker uitgegroeide Songs From
Leonard Cohen en inmiddels een zeer memorabel stapeltje platen op zijn
naam heeft staan, waarin zwakke schakels ontbreken (zijn zwakste plaat
is waarschijnlijk Various Positions uit 1985, maar dit is wel de plaat
met Hallelujah; inmiddels waarschijnlijk zijn bekendste en een van zijn
meest geliefde songs).
Leonard
Cohen nam in zijn lange carrière vaak de tijd voor het uitbrengen van
nieuwe platen, maar is op zijn oude dag, want zo mag je het
langzamerhand toch wel noemen, opvallend productief. Leonard Cohen
levert bovendien uitsluitend vakwerk af, wat op zijn leeftijd een
betrekkelijk zeldzaam fenomeen is. Ook
Popular Problems is weer een opvallend goede plaat, die prima aansluit
op de platen die Leonard Cohen de afgelopen decennia heeft gemaakt en
die sinds I’m Your Man uit 1988 een opvallend consistent geluid laten
horen.
Popular
Problems werd gemaakt met topproducer Patrick Leonard, die een flinke
vinger in de pap heeft op de plaat. Patrick Leonard is nog altijd vooral
bekend van zijn werk voor Madonna, maar heeft inmiddels gewerkt met een
hele waslijst aan topmuzikanten en was ook op Leonard Cohen’s Old Ideas
al van de partij. De Canadese topproducer schreef mee aan flink wat
songs op de plaat en was voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor
de instrumentatie, maar Popular Problems is uiteindelijk in alles een
Leonard Cohen plaat.
Popular
Problems klinkt buitengewoon ingetogen, grotendeels akoestisch en
bijzonder stemmig en valt op door fraaie accenten,
waaronder wonderschone accenten van de viool, die ook tijdens zijn tour
zo'n belangrijke rol speelden. Hiernaast spelen ook op Popular Problems
ondersteunende vrouwenstemmen weer een belangrijke rol. Leonard Cohen
beperkt zich inmiddels deels tot het voordragen van zijn nog altijd
bijzonder indrukwekkende teksten, waarna de vrouwenstemmen mogen zorgen
voor de melodieën en de frivoliteit. Het zijn dit keer niet de
zangeressen waarmee Cohen de afgelopen jaren toerde, maar het resultaat
mag er zijn.
In zijn
teksten bespreekt Leonard Cohen op Popular Problems net zo makkelijk
persoonlijke ongemakken, terugblikken op zijn leven als de grote
politieke thema’s, maar in alle gevallen doet hij dit met zoveel gevoel
dat het de luisteraar niet onberoerd kan laten. In
muzikaal opzicht is Popular Problems een veelzijdige plaat. Cohen
schotelt de luisteraar een aantal bluesy tracks voor (waarin hij stiekem
richting Tom Waits kruipt), maar kiest ook voor jazz, folk en een
vleugje country; alles ingebed in het inmiddels zo herkenbare Leonard
Cohen geluid.
Zeker in
vocaal opzicht heeft Leonard Cohen de afgelopen jaren flink moeten
inleveren, maar de sterke songs, de mooie teksten, de indringende
voordracht en de prachtige instrumentatie compenseren veel. Persoonlijk
vind ik zijn stem overigens nog altijd prachtig, zeker wanneer Cohen wat
meer aanzet en de ruwe emotie aan de oppervlakte komt. Op een aantal
momenten doet Cohen veel meer dan het voordragen van zijn teksten en
weet hij nog altijd de juiste en zeker een gevoelige snaar te raken.
Leonard
Cohen heeft met Popular Problems al met al een plaat gemaakt die er echt
toe doet. Er zijn heel wat jongere muzikanten van naam en faam die
dat al heel lang niet meer gelukt is, wat Popular Problems alleen maar
meer glans geeft. Popular Problems bevat een aantal hele mooie songs die
op fascinerend gedreven wijze worden vertolkt door de man die van geen
ophouden wil weten. Een diepe buiging is op zijn plaats.
Erwin Zijleman
Je kunt hier naar 'Almost like the blues' luisteren:
https://www.youtube.com/watch?v=9VYXECtjOos
No comments:
Post a Comment