Morrissey Live. Amsterdam, AFAS Live, donderdag 19 juni

Foto: HareD

De onbetwiste, zeker volgens zichzelf, koning van de Britpop kwam, zag en overwon. Morrissey, de aparte vogel die de popmuziek veranderde met The Smiths. Die een iets te hoge dunk van zichzelf heeft, maar daar ook wel weer met zelfspot grappen over kon maken tijdens het concert. Die niet meer de lieveling van de popjournalisten is, omdat hij niet tot het woke-kamp te rekenen is, zo liet de Volkskrant optekenen. Die een concert nog kan eindigen met het doormidden scheuren van zijn T-shirt, dat in het publiek gooide, en vervolgens louter met een knikje het podium verliet. Maar dat dan wel nadat even daarvoor ieder bandlid apart naar voren was gekomen om iets aardigs over Amsterdam of het publiek te zeggen en te bedanken. Ze stonden als bij schoolgym in een rijtje opgesteld. En die het concert begon met een 40 minuten durende video, met daarin vooral clips van al dan niet zoetsappige nummers uit begin jaren zeventig, schat ik, met Bowie’s Ziggy Stardust als afsluiter.

Die Morrissey dus, die gaf gewoon een superconcert. Met een dijk van een stem als in zijn jonge jaren en een steengoede band, samengesteld uit muzikanten uit de VS, Colombia en Italië.  En dankzij de over het algemeen korte nummers toch heel veel waar voor je dure kaartje (95 euro), in een concert van anderhalf uur. Natuurlijk hoopte ik, net als vele aanwezigen, op meer The Smiths nummers dan er zouden komen. Dat was een zekerheidje. Maar het oeuvre van Morrissey zelf is ook imposant. Dus het was genieten, met veel variatie, en ook veel kort geklets tussendoor, vaak van het volledig onbegrijpelijke soort!

Foto: Hared

Het feest begon al met opening, ‘You’re the one for me, fatty’, een van mijn favoriete Morrissey nummers, waarna de eerste van de The Smith’s langskwam, ‘Shoplifters of The World Unite’. Het ging in midtempo door met ‘I Wish You Lonely’ en ‘Rebels Without Applause’. ‘Sure Enough, The Telephone Rings’, ‘All You Need is Me’, ‘One Day Goodbye Will Be Farewell’ waren iets steviger. Morrissey benadrukte van tevoren dat ‘I ex-Love You’ zeker niet over ons ging, en ‘Istanbul’ was een van de hoogtepunten, omdat het heerlijk intens werd gespeeld. Daarna twee rustige The Smiths songs: ‘I Know It’s Over’, en het fijne ‘How Soon is Now’. ‘Life is A Pigsty’ was mooi en ‘Everyday is Like Sunday’ was het absolute hoogtepunt van de avond. ‘The Bullfighter Dies’ was prachtig, net als ‘The Loop’ waarna hij doortrok met ‘Scandinavia’. ‘Jack The Ripper’ werd zo zuiver gespeeld, heerlijk, net als ‘I will See You in Faraway Places’. De toegift was maar een nummer lang, ‘Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me’, een The Smiths klassieker, waarbij de toesteniste alle kans kreeg en nam om de intro prachtig uit te voeren. Genieten.

Ik heb geen zwak moment gezien of gehoord, allemaal mooie nummers, subliem gebracht, met een perfect geluid. Morrissey, wat een held.

HareD