De Heerhugowaardse band, ook wel het lo-fi soloproject van Mark Lohmann, Moon Moon Moon is geen vreemde op dit blog. Vorig jaar bespraken we de platen 'Help! Help!' en 'Oohohoo' en trokken zowel .No als Wo. naar een optreden waarover beiden uitgebreid rapporteerden. Na het optreden in de Amsterdamse Vondelbunker, spraken Wo. en Mark Lohmann af een interview te doen. Hieronder staat het resultaat.
Interview: Wout de Natris
© WoNo Magazine 2018
Je lijkt een voorstander van dingen in twee- of meervoud zeggen. Hoe kwam je op de band naam?
Interview: Wout de Natris
© WoNo Magazine 2018
Je lijkt een voorstander van dingen in twee- of meervoud zeggen. Hoe kwam je op de band naam?
Ik stel me je voor als iemand die de
hele dag op zijn kamer bezig is met kunstzinnige dingen. Tekenen,
schrijven, opnemen. Hoe ziet een gemiddelde dag eruit voor Mark Lohmann?
Ik probeer me aan een soort routine te houden, dat helpt namelijk
om niet gek in je hoofd te worden. Tijdens de maand december, toen ik
elke dag een nieuw liedje schreef, opnam en online zette was ik op m'n
gelukkigst! Het vulde me met een soort duidelijke reden om te leven; om
in ieder geval die dag een zo goed mogelijk nummer af te maken. Pretty
sad, maar goed.
Als je moest kiezen tussen tekenen of muziek, wat zou het dan worden en waarom?
Muziek. Ik vind tekenen, animeren, videos maken etc. geweldig en
het is soms op z’n eigen manier een stuk rustgevender en fijner dan
muziek maken, maar een groot deel wat me plezier geeft tijdens het
tekenen is muziek luisteren. Ik dacht vandaag toevallig nog hoe
vervelend ik het vind dat ik niet naar andere muziek kan luisteren
terwijl ik zelf met opnemen bezig ben. Muziek luister ik vrijwel altijd
en beweegt mij op zo’n manier door het leven dat ik erachter ben gekomen
dat dat echt het belangrijkste is voor me.
Gelukkig hoef ik in real life niet te kiezen! Nog beter.
Gelukkig hoef ik in real life niet te kiezen! Nog beter.
Afgelopen voorjaar bracht je voor het eerst een plaat uit via een label. Wat bracht je tot deze keuze?
Deels een droom die veel optredens, meer luisteraars en reviews
liet zien en deels dat ik Tiny Room Records gewoon heel tof vond. Stefan
Breuer gaat echt door het vuur voor dingen die hij mooi vindt, zonder
kleine lettertjes en what not. Het is een zeldzaam iets, maar hij doet
het.
In hoeverre is dit echt anders ten opzichte van een zelfrelease?
Het was fijn dat Stefan hielp met het plannen van de release +
releaseshow. Hij stuurde de muziek ook rond naar blogs en mensen die hij
kent. Ik heb zelf veel minder contacten omdat ik meestal niet praat op
momenten waarop je kunt netwerken, dus in dat opzicht was het anders. En
het is gewoon fijn om bij een collectie andere toffe muzikanten te
zitten.
Waarschijnlijk te snel, volgens mij weet bijna niemand dat ik dat
heb uitgebracht, maar fuck dat, ik zou het zo weer doen. Ik denk dat het
belangrijk voor mij is om niet te lang te blijven hangen in eindeloze
gedachtes over wat wel of niet slim is om succesvoller te worden.
Uiteindelijk komt het hier op neer: ik focus me gewoon 100% op het
maken van muziek, zo goed als ik kan, en als iets online staat kan ik
makkelijker doorgaan naar het volgende. Zolang ik bezig ben met iets
maken, ben ik OK.
Je maakt je platen in principe alleen, thuis. Je hebt ook een band. Wat maakt het aantrekkelijk voor je om alleen aan de slag te zijn met je muziek?
Je maakt je platen in principe alleen, thuis. Je hebt ook een band. Wat maakt het aantrekkelijk voor je om alleen aan de slag te zijn met je muziek?
Het is hoe ik vrijwel altijd dingen heb gedaan dus dat proces voelt
voor mij heel natuurlijk aan. Het geeft mij ook de vrijheid om
duizenden verschillende dingen te proberen zonder dat ik studiotijd moet
betalen of iemands geduld op de proef stel. Soms heb ik in één dag een
nummer af, maar soms ben ik uren bezig met een orgelstuk van 30
seconden.
Maar sinds ik in een band zit met mensen die wél echt een instrument kunnen spelen zie ik bijvoorbeeld ook hoe waardeloos mijn drumtracks zijn in sommige nummers, dus ik hoop dat ik toch eens hulp durf te vragen aan de jongens voor dat soort dingen!
Maar sinds ik in een band zit met mensen die wél echt een instrument kunnen spelen zie ik bijvoorbeeld ook hoe waardeloos mijn drumtracks zijn in sommige nummers, dus ik hoop dat ik toch eens hulp durf te vragen aan de jongens voor dat soort dingen!
Het wordt steeds makkelijker naarmate we beter worden als band. In
het begin was het een hel en kwam ik na elke oefensessie hopeloos thuis.
Tegenwoordig gaat het een stuk fijner. Het ligt ook aan de albums. Het
eerste album ‘I Want! I Want!’ was veel lastiger te vertalen dan latere
albums.
Je hebt kunnen deelnemen aan de Popronde. Wat is de invloed op je carrière? Merk je een verschil met ervoor en achter?
Het heeft positiever uitgepakt dan ik dacht! Voor de Popronde
bestonden we voor mijn gevoel niet echt in de ogen van “mensen", na de
Popronde zijn we een soort geest geworden. We bestaan, als je er in
gelooft. Het meest positieve effect dat ik heb ondervonden is hoe leuk ik
die maanden vond en hoe fijn ik het met mijn band heb “on the road”.
Daarnaast ben ik door de Popronde ook de Journal Entry liedjes gaan
schrijven, waar ik blij mee ben.
Wie zijn je grootste invloeden en hoe verhouden zij zich tot je werk?
Sparklehorse, Eels, The Microphones, Grandaddy, Daniel Johnston. Die bands die ik noem zijn tot een zekere hoogte (lo fi)
eenmansprojecten en die heb ik altijd heel inspirerend gevonden,
inspirerender dan grote money-backed projecten. Mark Linkous die “fuck
it” zegt tegen de regels en z’n eigen producer werd in z’n garage en
precies deed waar hij in geloofde en daarmee de mooiste muziek ooit
maakte. Super inspirerend.
Verder wil ik ook The Smashing Pumpkins nog wel graag noemen, dat
heb ik super veel geluisterd en ben ik nu weer opnieuw aan het
ontdekken.
Ik denk dat de overeenkomst is dat het allemaal super hardwerkende
mensen zijn achter die projecten, wat mij altijd hoop gaf, want hard
werken kan ik wel, geluk hebben met dingen; not so much!*
*Behalve dan dat ik in de westerse wereld ben geboren met genoeg eten en een huis en een familie, etc.
In het nummer ‘Disintegration Loop’ had een sample moeten zitten, maar dat lukte niet. Wat maakte het zo moeilijk om te regelen?
Redelijk kort verhaal: William Basinski mailde me in eerste
instantie terug dat hij het heel mooi vond etc. maar dat het misschien
lastig was om de samples te ‘clearen’ door het label. Toen ik zei dat ik
het wel graag wilde proberen stuurde hij ook dat hij het na ging vragen
hoe dat moest. Maar toen een paar dagen later kreeg ik een mail dat hij
z’n muziek toch liever uit mijn nummer wilde hebben. Die sample was
Disintegration Loop dlp 1.1, wat eigenlijk 3 akkoorden zijn. Een
variatie daarop heb ik dus toen maar zelf in gespeeld met een bassoon.
De song ‘Oohohoo’ lijkt een soort hoorspel. Wat is het verhaal achter deze opname?
Toen ik dat album aan het afronden was zat ik nog even te scrollen
door mijn iPhone memo’s, ik kwam dat geluidsfragment tegen. Dit is
ongeveer het verhaal achter de opname: waarschijnlijk was ik een nummer
aan het schrijven in de avond maar moest ik weg. Ik ga altijd op het
laatste moment weg dus moest ik snel mijn jas en schoenen aandoen. Om
melodieën niet te vergeten neem ik ze altijd op als een iPhone memo,
maar dat had ik door de haast deze keer niet gedaan. Op de fiets nam ik
dus alsnog de zanglijn op, maar terwijl ik aan het zingen was fietste ik
opeens langs twee mensen. Ik had ze niet gezien omdat het donker was.
Als de verlegen jongen die ik ben, schaamde ik me kapot. Dat soort
dingen ergeren me altijd aan mezelf, dat ik me dan vervelend voel om
zo’n klein ding, ik wil namelijk heel graag de impulsieve spontane
persoon zijn. Met de belachelijke titel “Oohohoo” probeerde ik een
persoon te zijn die niet elk minuscuul ding overdenkt en gewoon rare
dingen durft te doen. Vandaar dat die opname en het album Oohohoo heten.
‘Taylor Swift’? Een eerbetoon aan een beroemde artieste of meer aandacht door een beroemde persoon in de titel trekken?
Hahaha! Zeker geen eerbetoon en zeker niet voor aandacht. Zoals bij
veel van mijn nummers gebruik ik (in dit geval) Taylor Swift slechts
als een voertuig om mijn eigen psyche te verkennen. Die zin klinkt
vreemd.
Wat zijn je plannen voor 2018?
Je kunt het werk van Moon Moon Moon beluisteren en kopen op Bandcamp:
https://themoonmoonmoon.bandcamp.com/
On facebook it read "an interview with "Wononoblog"". It said a lot. Too bad it was changed to "Wonoblog"....
ReplyDelete