Posts
Het is inmiddels een flinke stapel uitstekende albums die de Amerikaanse singer-songwriter Amy Speace op haar naam heeft staan. Ook het on oktober verschenen The American Dream is er weer een en het is een typisch Amy Speace album geworden. Het is een album waarop Amerikaanse rootsmuziek wordt gecombineerd met een randje pop, waarop de songs stuk voor stuk aansprekend zijn, waarop de Amerikaanse muzikante mooie en indringende verhalen vertelt en ze bovendien indruk maakt met haar krachtige en emotievolle stem. Amy Speace is in Nederland niet heel bekend, maar behoort binnen de Amerikaanse rootsmuziek inmiddels al flink wat jaren bij de beteren in het genre.
De Amerikaanse singer-songwriter Amy Speace brengt al sinds het eind van de jaren 90 albums uit, maar ik ken haar muziek zelf sinds het in 2013 uitgebrachte How To Sleep In A Stormy Boat, wat al het zesde album was van de muzikante die haar carrière begon in de folk scene van New York, maar inmiddels al geruime tijd Nashville als thuisbasis heeft.
How To Sleep In A Stormy Boat, dat ik in 2013 aanzag voor een debuutalbum, vond ik een geweldig album. Het was een album waarop Amy Speace, bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten, liet horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kan. Het album maakte misschien nog wel meer indruk met de songs, de teksten en vooral de stem van de Amerikaanse muzikante.
Ook het in 2015 verschenen That Kind Of Girl en het in 2021 uitgebrachte There Used To Be Horses Here vond ik overtuigende albums, maar er verschenen ook nog een album en een mini-album dat ik heb gemist. Het deze week verschenen The American Dream trok echter direct weer mijn aandacht.
Het is wat mij betreft een typisch Amy Speace album geworden. Ook op haar nieuwe album maakte de Amerikaanse muzikante weer makkelijk indruk met haar krachtige stem en haar sterke teksten. Het zijn teksten die zijn verpakt in aansprekende songs, die ook dit keer een breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek bestrijken, maar die ook niet vies zijn van pop.
De openingstrack en titeltrack is lekker vol ingekleurd en zou niet misstaan op een album van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band. The American Dream bevat veel meer van dit soort lekker vol en toegankelijk klinkende songs, maar de muzikante uit Nashville kan ook genoeg hebben aan de piano.
Het klinkt wat minder traditioneel dan de vroegere albums van Amy Speace, maar ik heb wel wat met de bijzonder lekker in het gehoor liggende songs op het album. Het zijn songs die soms zo lijken weggelopen uit een andere tijd, wat ook niet zo gek is, want Amy Speace kijkt op haar nieuwe album terug op haar jeugd, op de weg die ze sindsdien als muzikante heeft afgelegd en op het einde van haar huwelijk.
Ze profiteert op het album nadrukkelijk van producer Neilson Hubbard en van de paar gelouterde muzikanten die haar begeleiden op het album. Gitaren en de mandoline spelen een hoofdrol op The American Dream, waarop incidenteel ook keyboards, orgels en strijkers opduiken. Vergeleken met haar vroege albums klinkt de stem van Amy Speace iets ruwer en doorleefder, wat de kwaliteit van haar songs alleen maar ten goede komt en wat de vaak wat melancholisch aandoende songs op het album voorziet van extra kracht.
Amy Speace draait inmiddels ruim 25 jaar mee als muzikante en dat hoor je op The American Dream. Je hoort het in het gevoel waarmee ze zingt, je leest het in de teksten die af en toe lezen als een roman en je hoort het in de songs, die zich makkelijk opdringen en ook interessant blijven wanneer je ze meerdere keren hoort.
De melancholie en nostalgie druipen er af en toe vanaf, zeker wanneer de strijkers aanzwellen en The American Dream zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zwaar is aangezet, maar Amy Speace overdrijft het nergens en maakt op haar nieuwe album ook tijdloze feelgood muziek, die nog altijd naar veel meer smaakt.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment