Posts
 |
| Photo: Wout de Natris |
Zoals ik schreef, is 'Niemandsland' een zeer ingetogen plaat. Al het kenmerkende geschetter van het koper en de uitbundige woorden, zang en gebaren, zijn vrijwel afwezig. Het is een plaat die de aandacht vestigt op de verstilde schoonheid van al hetgeen dat van zichzelf niet mooi of schoon is. Een plaat die zich verzoend lijkt te hebben met de ondergang van de mensheid, waar niets meer te redden valt.
Zo was ook de sfeer op het podium. Weg waren de grote gebaren. Als bassist Mathijs Houwink de meest "woeste" man op het podium is, tijdens wat veel weg heeft van een bassolo, dan zegt het alles. Wat we te horen kregen, klonk ingetogen en was gericht op schoonheid. De Kift staat bekend om zijn hoekige en dwarse muziek, gecreëerd door soms onnavolgbare maatsoorten, waar eerlijk gezegd zelfs voor iemand die veel muziek luistert en zelf speelt, zoals ik, soms geen voor- noch achterkant aan te ontdekken valt. Maar wat bovenal opvalt in een paar nummers; het lukt De Kift om iets wat heel veel en onregelmatige hoeken heeft, perfect rond te maken. Dat is de beste omschrijving die ik kan verzinnen. Meer dan eens stond ik verwonderd en bewonderend te kijken. De Kift is een band die een, twee, drie, vier, kan aftellen, zoals alle bands doen en daarna losbarsten in een ritme waar die een, twee, drie, vier vast ergens diep onder verstopt zal liggen, maar wat het wel is? Zelfs tijdens een nummer wijzigt het. Ik probeerde percussionist Marko Heijne te volgen in een van de oudere nummers, maar het lukte me niet. Ik ga ervan uit dat hij wist wat hij deed. Accenten verschuiven per maat, zoals volgens mij ook één keer in de achtergrondzang.
Schoonheid ligt in de klanken van een xylofoon of een steel drum. In de menselijke metronoom die gitarist Pim Heijne is. In prachtige drie-, vier-, vijfstemmige samenzang en in de vele, vele toeters die in continu wisselende samenstelling gespeeld worden. Wat wel echt nieuw was, was de saxofoon van Roos Janssens. Dat geeft een geheel ander geluid aan de blazerssectie van De Kift en is een verrijking. Net als haar zangpartijen dat zijn. Janssens geeft een geheel andere toon aan De Kift en die mag er zeker zijn.
 | |
| Photo: Wout de Natris |
Nadat het applaus voor 'Niemandsland' in ontvangst was genomen, werd er een greep uit ouder werk gedaan. Zelfs tijdens het applaus werd er aan een distortion apparaat gedraaid. Dat kan eigenlijk maar een ding betekenen en inderdaad: "feeste!" De groene gitaar kwam naar voren en de enorm harde riff werd gespeeld. Ferry Heine kon eindelijk zijn ADHD kant los laten gaan en drummer Wim ter Weele zijn Braziliaanse carnavals trommels om hangen. Iedere keer als ik 'Bal' hoor verschijnt er een lach op mijn gezicht. Er bestaat geen ultiemer feestnummer dan dit. Daar tegenover staat het meest melancholische nummer van De Kift, waarmee de set werd afgesloten, 'Hoofdkaas'. Het was heel grappig om te merken dat er mensen in de zaal waren die nog nooit bij een De Kift show waren geweest. Dat viel op toen Ter Weele met zijn kartonnen doos vol lege conservenblikken begon te schudden in de maat van het nummer. Woester en woester. De Kift kan beroeren tussen deze twee enorme uitersten en dat is vrijwel geen band gegeven en misschien wel niet een andere.
Sinds de kindervoorstelling over Nova Zembla heb ik met uitzondering van 'Hoogriet' alle shows gezien. Covid voorkwam dat. Samen met mijn zoon van toen vier. We zijn ruim 26 jaar later, maar de indruk die De Kift live maakt is zo constant. Het zijn de albums die steeds beter geworden zijn door de jaren heen. 'Niemandland' is daar geen uitzondering op. We zijn allemaal grijzer en ouder geworden, maar ik hoop er nog jaren bij te kunnen zijn.
De show trekt nog tot en met januari door het land heen. Gaat dat zien!
Wout de Natris - van der Borght
De muziek van De Kift kun je hier bestellen:
https://winkel.dekift.nl/
No comments:
Post a Comment