Two Flies In One Clap. Itches

Whoa, fasten your seatbelts, hold on to the side bars and prepare for a take off that comes close to a rocket launch. Itches goes the whole length on its album Two Flies In One Clap. The Belgian band rocks no little in other words. Garage rock for the 21st century, I think that comes closest to describing the music on the album.

Itches comes from the Kempen, an area with farmland, small towns, an arboretum, walking trails through heather and forests, all to the east of Antwerp and beneath the Dutch border. This tranquil and calm landscape in no way announces the storm on Two Flies In One Clap. Itches is Philippe Peeters (vocals/gitar), Jonas Torfs (bass) and Arno Sels (drums). The rhythm section keeps up a huge wall of sound over which Peeters can do all he can to complete the storm that is Itches' music.

Listen closely and you will find some overdubs of all kinds that a trio can't reproduce on stage, the little sounds, an extra guitar or rhythm, not to forget background vocals, that make a song more fun to listen to. This band knows what songs take to make them more fun and better alright. There are extras in a lot of places.

The basis though is the song and Itches scores no little here, as I've found that a lot of them had crept into my head in one go and stayed there. In other words, the vocal melodies are strong, as are the songs'. Regularly there are nice oohs and aahs in the right places, always a good sign. Peeters plays some nice guitar solos as well. The songs overall are so strong, that there's no need to pick one or two out.

Itches comes to their garage rock with a punk attitude. The band goes for it with a positive kind of aggression, to make the most of their shot at making the best music they can. The band's influences start in 1963 with The Kingsmen's "Louie Louie' and from there to 'You Really Got Me' (1964) down into the recesses of garage rock and its more modern incarnations. The songs may be influenced by bands from 60 years ago, the sound is totally modern. Every band can record with a great sound nowadays. Two Flies In One Clap has a huge sound, which makes the album sound impressive as well.

I had never heard of Itches until this album found its way to my mailbox. As it was released during my vacation I had nearly forgotten about it. Just in time I found the reminder in that same mailbox. Am I glad I did. Okay, time to unbuckle and enjoy the rest of my Sunday.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to order Two Flies In One Clap here:

https://itches.bandcamp.com/album/two-flies-in-one-clap

Instruments Make Play

Instruments Make Play.
Kunstenlab Deventer
Tot en met 3 november 2024                      

CD ‘exended loudspeakers’ van Pierre Berthet (Sub Rosa).
O.a. te koop bij Kunstenlab.

 

 

 

Tradities ontstaan waar je bij staat. Astrid en ik zijn een keer na een dagje Pieterpad terechtgekomen bij ‘Brasserie de Biester’ in Holten. Heerlijk ijs en lekker eten voor een redelijke prijs. En de persoonlijke sfeer van een dorpscafé. Voor herhaling vatbaar. Dat deden we dan ook. Maar ja, het Pieterpad gaat maar door en als je op een gegeven moment al in Noord-Limburg loopt ga je niet eten in Holten…

Maar, we zitten in een intervisiegroep die om de twee maanden op vrijdag bij elkaar komt in Deventer. En Deventer-Holten is te doen, dus gaan we altijd na afloop naar Holten. Maar ja, we hebben dan wat tijd over. De Keuken gaat pas om 17.00 open!

Dus is de traditie ontstaan dat we na de intervisie een museum in de buurt bezoeken. Traditie nummer twee. Zo kwamen we afgelopen vrijdag terecht bij het Kunstenlab in het havenkwartier van Deventer. Nooit van gehoord. Een prachtige industriële locatie. Een intrigerend gebouw. Is dit de ingang? Wat zit er achter die deur? Het was noodweer buiten. Binnen was het warm en wit.

We werden welkom geheten door een allervriendelijkste jonge dame die gelijk vroeg of ze even koffie voor ons zou zetten. Die bleek gratis, net als de toegang. We kregen een toelichting op de tentoonstelling: kunstenaars hadden de vrije hand gekregen in het maken van installaties en muziekinstrumenten. Alles maakte geluid en/of bewoog op geluid. In interactie met ons. Waar je ook keek of luisterde. Drie zalen. Een witte, een zwarte en een waarvan ik me de kleur niet meer herinner.

Ik was gelijk weer helemaal terug in mijn jeugd. Ik was vaak aan het experimenteren met elektronica, geluid en muziek. Twee bandrecorders naast elkaar. De linker stond op opname, de rechter op weergave. De band had ik doorgelust: hij rolde van de linkerspoel van de linkerrecorder naar de rechterspoel van de rechterrecorder. Dus wat de linker recorder had opgenomen gaf de rechter vertraagd weer. Dat werd dan weer opgenomen door de linker, samen met het live geluid enz. enz. Wat je dan krijgt na een minuut of tien is met geen pen te beschrijven. Dat vonden mijn ouders in ieder geval. Ik vond het prachtig. Ook werkte ik met motortjes die ik liet voeden door een geluidssignaal. Die motortjes werkten dan als een soort zoemende luidsprekers. En ik liet ze allerlei constructies aandrijven die dan ook weer geluid maakten. En ik sloopte luidsprekers uit elkaar om de -op muziek bewegende- spoel te verbinden met allerlei voorwerpen die dan geluid gingen maken. Dat soort werk. En omdat ik niet heel handig was, zat alles met plakband aan elkaar. En dat maakte ook geluid. Spelen met geluid, of zoals neef Hans een keer zei: gepiel met geluid. Dat was geloof ik niet echt bedoeld als aanmoediging om ermee door te gaan.

Instruments Make Play is eigenlijk drie zalen vol met Winootjes. Maar dan kunstzinnig uitgevoerd. Is dit een aanbeveling? Ik vind van wel, Hans waarschijnlijk van niet. Maar ik zou zeggen, luister af en toe naar Kairos en wat ik daarin doe met soundscapes. En verder, ik vind dat kunst dingen los moet maken, mensen moet bewegen. Het hoeft niet altijd mooi te zijn, het moet raken. En dat doet deze expositie zeker. Bij mij raakte het een gevoelige snaar, bij jou misschien een open zenuw. Maar dan kun je in ieder geval zeggen dat je je hebt laten raken.

En nu gebeurt het dus weer. Terwijl ik dit stukje zit te typen heb ik de cd ‘extended loudspeakers’ opstaan die ik bij Kunstenlab heb gekocht. Eén lange soundcape. En het tikken van mijn toetsenbord resoneert met de geluiden van de cd en veroorzaakt schitterende wervelingen en echo's in mijn hoortoestellen. Een unieke, persoonlijke dimensie, die jij helaas niet kunt horen. Of gelukkig niet.

Maar. Mocht je in Deventer zijn en wat tijd over hebben, Loop er in ieder geval even binnen. De koffie was sowieso heerlijk. En ik kan me bijna niet voorstellen dat het -wellicht heel diep weggestopte- kind in jou niet op zijn minst heel even een klein sprongetje maakt. En wie weet word jij er dan net zo blij van als Astrid en ik.

En dan ga je daarna naar De Biester. Voor een ijsje.

 

Wino Penris

 

 

 

 

When A Thought Grows Wings. Luna Li

Luna Li trok helaas niet heel veel aandacht met haar uitstekende debuutalbum Duality uit 2022 en verdient met het nog wat betere en buitengewoon verleidelijke When A Thought Grows Wings absoluut een beter lot.

Ik was Luna Li zelf eerlijk gezegd ook al lang weer vergeten, maar toen ik naar haar debuutalbum van ruim twee jaar geleden luisterde was ik direct weer onder de indruk. Opvolger When A Thought Grows Wings is nog een stuk beter en is wat mij betreft een album dat er uit springt in de eerste volle releaseweek na de zomer. Luna Li schrijft immers aansprekende songs met een vleugje R&B en het zijn songs die stuk voor stuk bijzonder smaakvol zijn ingekleurd. Het zijn songs die stiekem allerlei invloeden verwerken en die niet alleen aangenaam maar ook fantasierijk zijn. Het wordt allemaal afgemaakt met de bijzonder mooie stem van de Canadees-Koreaanse muzikante die dit keer nog wat meer indruk maakt.

De Canadees-Koreaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Luna Li, het alter ego van Hannah Bussiere Kim, maakte een aantal EP’s, voor ze in het begin van 2022 haar debuutalbum Duality uitbracht. Het is een album waarop de klassiek geschoolde violiste vol ging voor de pop en de rock.

Duality viel mij direct in positieve zin op en ik vond het album zelfs zo goed dat ik het in het begin van 2022 al had over mijn jaarlijstje en het album vergeleek met het briljante Jubilee van Japanese Breakfast, dat een paar maanden eerder de top 3 van mijn jaarlijstje over 2021 had gehaald.

Aan het eind van 2022 was ik Luna Li helaas alweer vergeten en ik was zeker niet de enige. Mijn bericht over het album op het populaire forum MusicMeter is bijvoorbeeld nog altijd het enige bericht dat is gepost over het zo goede debuutalbum van Luna Li. Het verbaast me dan ook niet dat het vooralsnog stil is rond het deze week verschenen tweede album van de muzikante uit Toronto, die volgens de informatie op haar bandcamp pagina inmiddels naar het zonnige Los Angeles is verkast.
 
Op haar debuutalbum maakte Luna Li indruk met zeer smaakvolle indiepop met een aangename R&B vibe en die omschrijving is ook van toepassing op haar nieuwe album. Ook op When A Thought Grows Wings maakt Luna Li wat bedwelmende maar ook zwoele muziek, die absoluut invloeden uit de R&B bevat. De Canadees-Koreaanse muzikante combineert lome beats met wat zweverige klanken en met haar bijzonder mooie en wat dromerige stem.

Het heeft minimaal een R&B vibe, maar When A Thought Grows Wings laat zich zeker niet volledig in het hokje R&B duwen. Haar muziek bevat ook invloeden uit de jazz en de soul en weet steeds weer te verrassen door bijzonder mooie accenten in de muziek en verrassende wendingen in de songs, waarvoor ze een heel arsenaal aan instrumenten uit de kast heeft getrokken.

Die accenten verraden af en toe ook de klassieke opleiding die Luna Li heeft genoten, waardoor haar songs zich makkelijk onderscheiden van andere R&B pop, zeker wanneer ze haar harp er bij pakt. Met het predicaat R&B pop doe ik Luna Li ook wel wat tekort, want zeker wanneer je When A Thought Grows Wings met de koptelefoon beluistert, hoor je hoe knap de songs op het album in elkaar zitten.

When A Thought Grows Wings heeft ook nog eens de zo verleidelijke jaren 70 sfeer die ik de laatste tijd wel vaker hoor, maar van de albums met een duidelijke jaren 70 vibe behoort het nieuwe album van Luna Li, samen met bijvoorbeeld het recent verschenen album van Clairo, bij de betere albums in het genre.

Ik vind When A Thought Grows Wings ook nog net wat mooier dan het zo hopeloos onderschatte Duality uit 2022. De Canadees-Koreaanse muzikante zingt op haar nieuwe album nog wat mooier en de songs op When A Thought Grows Wings zijn niet alleen tijdlozer, maar vallen bovendien nog meer op door het vakmanschap van Luna Li. Ook het vakmanschap van producers Monsune (SZA) en Andrew Lappin (L’Rain) draagt overigens stevig bij aan het niveau van het album, want wat klinkt het tweede album van Luna Li prachtig.

Het doet het allemaal fantastisch bij de zomerse temperaturen van het moment, maar ik verheug me stiekem ook al op gure herfstavonden en koude en donkere winteravonden met dit wonderschone album, want het nieuwe album van Luna Li is voor mij een blijvertje.

Erwin Zijleman

Je kunt When A Thought Grows Wings hier luisteren en bestellen:

https://lunali.bandcamp.com/album/when-a-thought-grows-wings

Midas. Wunderhorse

Wunderhorse has released its second record recently. The first album, 'Cub', did not make it to these pages, despite it being on the stack for a while. The same fate seemed to be in the books for Midas. it didn't though, with thanks to its press agent here in NL. Since, the cd is in rotation in the home alright.

Wunderhorse is the band of Jacob Slater. It started as a solo project but grew into a band, when guitarist Harry Fowler, drummer Jamie Staples and bassist Peter Woodin joined, at first for live shows. After the extensive touring after the release of 'Cub', they started to record Midas as a band, where 'Cub' had been a studio project of Slater.

Midas is an album that has some aspects of post punk bands but more in the grunge and power pop. The combination makes for a varied album with some good rocking songs and solid alternative rock embedded balladry. A song like 'Silver' is a good example here. Rock fans will find enough to their liking, even if the tempo remains mid section at best. Guitars are tough enough, the solo fiery.

In 'Arizona' Wunderhorse manages to latch on to the change most post punk bands from Ireland and the U.K. are finding themselves after a few albums. Despite the way it is played, it is far more direct for one, this is a song in line with the Fontaines DC and Shame playbook. Being from the U.K. that is not that strange, although I hear elements in Midas that give away Slater likes bands from the U.S. from around 1980 that really liked to rock out, like The Romantics or The Knack.

Wunderhorse does show more than one face of its music though. It is far from afraid to bring the tempo really down. Of course, with electric guitars and a drum that is only quiet in a relative way and an underground tension that betrays a deep felt want to explode. 'Superman' is an exercise in reticence. You can feel everyone wanting to jump up and down to and putting up the volume. It's for you to find out what happens here. The arrangement makes for one exciting song.

All in all, I have to conclude that Midas grew on me, slowly but surely. The resulting review is totally deserved.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Midas here:

https://wunderhorse.bandcamp.com/album/midas