2024. Week 26, 10 singles

Week 26, we are halfway through the year, the longest day is behind us already for a week. At 23.30 there's still light in the sky in the north west. But after a few days of summer, the relative cold and rain will be upon us again. The wettest year ever? It may well become so. In the mean time I have listened to some recent singles once again. It's New Zealand what the clock strikes this week and all so different. The water remains good and strong there, whatever it is what is in it.

Everyone. Voom

Voom could be found on this blog in the first week of this year, with its first release in quite some time. Where 'We Don't Care' was described as a grungy song, Everyone is an alternative singer-songwriter song with a Beatlesque undertone swimming in a form of acoustic grunge. The beginning is long, circa a minute long. After an instrumental intro, Voom bursts into the chorus straight away, and elaborating on it as well. When the verse starts, also the intricate background vocals are introduced. Everyone has the kind of chorus that anyone can sing along to near instantly. The delicate playing and great singing endeared me to the song immediately. Add the little extras that shine through the music every once in a while and Voom has me alright. The only criticism here is the ending. Sorry, but couldn't you have used a little imagination here? It's a real shame for such a nice song. But then, it's the end I'm complaining about -:).

Medicine. Lauren Mann and Johnny Aitkin

It is well over three years since Lauren Mann's last album 'Memory & Desire' was on this blog. Today she returns with a soft folk ballad together with Johnny Aitkin with whom she wrote the song. As always, Lauren Mann's voice steals the show. It has a quality that makes me want to listen to her more. Medicine though is not about Lauren's voice but about the story it tells about the situation of indigenous people on the island she lives on ("Lauren of the Island"). It's about them and their call for medicine. This is only the easy message. I also hear a call for medicine against are modern world and what it destroys on the indigenous lands, land that needs healing. Mann and Aitkin have caught this message in a beautiful song, that is adorned by the playing of Adam Iredale-Gray, fiddle, percussion and what not, besides the keyboards most likely played by Lauren Mann and the acoustic guitar by Aitkin. With Medicine Lauren Mann once again shows that far more people ought to know her name by now.

Alles Begint Bij Vandaag. Hiigo

Inmiddels is de debuut EP van Hiigo al een maand uit. De single komt vandaag pas aan de beurt hier. Ik zal zeggen dat het niet veel had gescheeld of er had niets gestaan, over Hiigo dan. Het eerste couplet klonk mij teveel als een mix van Bløf en Racoon in de oren (niet mijn bands). Het refrein is nog steeds pop, maar van een steviger soort, waar een nog oudere band als Toontje Lager om de hoek komt kijken. De mix van de twee werkt dus wel, merk ik. Daardoor ben ik beter gaan luisteren en hoor hoe lekker de muziek onder de coupletten klinkt. De eerste indruk betrof toch vooral de zang. Als geheel klinkt Alles Begint Bij Vandaag wel iets glad, zoals jaren 80 bands dat deden (nog steeds doen natuurlijk). En dan komt die gitaarsolo. Net als Sander van Herk Het Goede Doel echt tot leven kon brengen, zo doet Dion van der Geest dat bij Hiigo. Ja, dat is heel veel jaren 80 in deze recensie, maar zo klinkt de band gewoon.

One Hell Of A Time EP. The Lost Weekend Band

The best singer in the world? Undoubtedly not. The best musicians is the world? Certainly not. Combined The Lost Weekend Band is the best bar and bluesrock festival band anyone could wish for. You will have heard it all before and yet you will find yourself singing along, dancing, jumping up and down and drink a few beers like you once used to. Where bands like The Black Crowes and Stevie Vaughan and Double Trouble, a few great songs apart, always sounded too forced to me to truly like, The Lost Weekend Band simply does what bands like The Rolling Stones and The Faces were so good at over 50 years ago: rock with R&B old style worked in. The surprise is that some of the band members have their legacy in punk and hardcore bands like Agnostic Front and Slipknot. This music, honky tonk country and rock, could not be much further apart. The songs on this EP are powerful. Perhaps that is a result of the past experiences. With a ballad in the middle and an acoustic outing at the end, One Hell Of A Time is even diverse. The way the EP opens is something no one takes away from us rockers. What counts overall, is the warmth in the sound of the whole EP. It simply shines with the love for this kind of roots music.

Tuck Belly Up. Clown Sounds

Todd Congelliere played in bands and then had a bunch of songs on his hands that didn't fit these bands and were stuck on a demo called Clown Sounds. We are speaking of 2010. Come 2024 there is a band called Clown Sounds, since 2017, and it has released a nice punky rocking single called Tuck Belly Up. It is a powerful affair without overdoing it. Two guitars set the sound, panned left and right in the mix playing a riff that is as strong as it is effective. In between the bass echoes the guitars and the drums keep everything going with force and enthusiasm. The nasal, punky voice makes the exact right sound for this bouncy, sprightly song. The album is called 'Par For The Curse' and will be released on 12 July.

All My Life (I Love You). Motorpsycho

Opening You Tube to start working on this week's singles again, the first song presented to me is a new release, on 28 June, by Motorpsycho. I clicked anyway, which I usually do not as I'm diligently sticking to the order of this list. And here Motorpsycho is, skipping the line, because it is Motorpsycho but also because the song is so tremendously different from what the Norwegians present in general. Long spun-out experimental tracks. All My Life (I Love You) is not even 3.30 minutes! It has a clear beginning, middle and ending. The only information shown by the video is Motorpsycho - Alexander Lee Spence. Skip Spence, the first Jefferson Airplane drummer, Moby Grape member, solo album 'Oar' and mental patient homeless man who died in ...? Wiki answers yes and Spence died in 1999. Motorpsycho's rendition has a huge sound, just listen to the big bass sound and drumming. The singing is totally different than usual, as it has that folky-pop upbeat style that was popular in the 1960s. All My Life (I Love You) is not the best song around but it does have a great feel about it and Motorpsycho makes that jump out. Great single.

Nightbug. Mystery Waitress

Back to New Zealand. Flying Nun Records is about to release Mystery Waitress' second album, 'Bright Black Night'. Nightbug is the first single and again I can't help but musing how it's possible that so many strong and especially female artists come from this relatively small country and so isolated in the world? The band is a new name on the blog, so let me introduce the band first. It consists of songwriter and guitarist Tessa Dillon, Olivia Campion on drums, Xanthe Rook on bass guitar, and James Morgan on synths and guitar. Dillon has got a story to tell in Nightbug. She is hellbound to make the same mistake twice and lets us know in a forceful way. Nightbug is an alternative rocksong with some pop in the middle. Somewhere between Melanie Brooks' 'Bitch' and a couple of Hole songs Nightbug has found the middle ground where it is nice to be in. I will not mind hearing the album, I'm sure.

No Strangers. FEDERALE

In the bio accompanying No Strangers the name of the late Lee Hazelwood is mentioned and listening to the single, it is immediately clear why. It's in the way of singing, not the depth of voice as Collin Hegna has no chance of matching that. Secondly, it is the mix of pop and country the music presents. Just listen to how the strings are allowed to swirl thorough the song. Thirdly, it is the lyrics that tell the kind of story Hazelwood could have presented. There are differences as well. Nancy is missing for one but more importantly the sound is bigger, the drums louder. Now, I do not know most of Hazelwood's work, I have one solo album, but what I do know does not resemble the full sound of FEDERALE. No Strangers in that sense is huge. Following the previous single 'Heaven Forgive Me', it makes two out of two. 'Reverb & Seduction' (12 July) ought to be very much worthwhile.

New Life. Ringlets

Has Dogs Die In Hot Cars singer Craig Macintosh or perhaps the whole band, moved to New Zealand? That question crept into my mind listening to New Life, the new 7" released single of Ringlets. It has that selfsame rhythm in the songs that makes it sound different and yet somehow be a pop song at the same time. And then that voice?! New Life immediately stuck with me, for the same reason the first six, seven songs of 'Please Describe Yourself' did exactly 20 years ago. Both came as a bit of a surprise. Looking at the names, Arabella Poulsen, Arlo Grey, László Reynolds, Leith Towers, the immigration is not the case. In the meantime New Life is a song to enjoy. It is alive alright and like many animals capable of running immediately. I had never heard of Ringlets but the introduction does beg for more.

How Bizarre. Reb Fountain

How Bizarre is a cover of OMC, a song totally unknown to me. In 1995 I was not on the internet yet, so how could I ever have heard of the Flying Nun store, label and newsletter alerting me to great music from down under? This is the fourth song from New Zealand this week and that tells you all how things have changed in the past decades. Reb Fountain is almost a veteran of this blog in 2024. Ever since her self-titled album she finds her way to these pages with ease. Her music is always somewhere between earth and something else. This is no different on How Bizarre. Her voice is up front with behind her a piano playing the same three chords over and over. The rest is more vague and completely at the back that typical Reb Fountain atmospherics that somehow always is in the background of her music and brings that mystery to her music. It always gets to me and How Bizarre is no different, no matter how deep down this is a very simple song. It's how it is presented that makes it stand out. Can Reb Fountain ever go wrong? I doubt it.

Wout de Natris

Postindustrial Hometown Blues. Big Special

From subterranean to postindustrial is a 59 year gap. Musically it is a huge gap. And yet, Dylan's influence is quite discernable on Big Special's album. Just listen to how Joe Hicklin plays with language in 'I Mock Joggers'. The lyrics are a mix of understandable words and sentences that become near incomprehensible when set after one another. They are presented somewhere between singing and speaking, all fired in a sure-fire tempo to my ears. The music has evolved from Dylan's mix of electrified folk, blues and rock and roll to Big Special's post punk. 59 years is a long time, in life, in music and in a lot more. Post punk was unimaginable in 1965. Dylan's hitsingle perhaps unknown for youths.

In 2024 Big Special's music falls into a long line of post punk bands that are in vogue let's say since 2018. It's only half of the story though. What I notice is how the band hovers between post punk and Britpop. At times the band even shoots in and out of the two, like in 'Shithouse'. Just listen how Hicklin's voice slips into a Ray Davies impersonation before going back to his sing-talking and aggressive spitting out of the word shithouse or later on in 'Ill' to Gaz Coombes'. If I'm attracted to Big Special's song, it is this combination. The band has fantastic melodic passages woven into its tough stances, that it presents with so much swagger. There's no one trick ponying going on on Postindustrial Hometown Blues. You will even find some studio experiments not unlike The Beatles were good at in their time. Two other links to the 1960s for you.

Big Special is a duo from the U.K, including drummer Callum Moloney. The two knew each other from college but then both went their own ways. After letting Moloney hear his demos, he left the party circuit cover band he played in and jumped into an uncertain musical future. No one can predict the future but it looks like to me that based on an album like Postindustrial Hometown Blues that future in the short run should contain playing live a lot.

Over the past years I've heard a lot of post punk bands, mostly from the U.K. and The Netherlands and again a band manages to stand out. Big Special is exactly what its name promises. Of course there are elements that will sound familiar to you. Take 'Black Dog White Horse', the single that caught my attention first. Melodically it is so strong and shows that Hicklin's voice is a lot more than the angry poet's voice he shows a lot on the album. There are not a lot of songs like it on the early records of colleague band's early albums. Just as easily keyboards carry a song and not a guitar.

It is the mix of the two approaches that makes Postindustrial Hometown Blues a strong album. Even after a few spins it is still unpredictable. This will stop after I know the album even better, of course. The surprise factor is what I'm attracted to right now it is what makes the album stand out and (big) special. Where the first singles I was alerted to all did not make the singles posts, the album easily made it to these pages, once I had received a small reminder, that I had wanted to listen but hadn't found the time yet. Here is me making up.

Wout de Natris

Sister Moon. Andrea von Kampen

De Amerikaanse singer-songwriter Andrea von Kampen heeft met Sister Moon een uitstekend album afgeleverd, waarop ze nadrukkelijk haar eigen weg kiest en de aandacht trekt met een mooi en veelzijdig stemgeluid.

Het is dringen in de diverse genres waarin jonge vrouwelijke singer-songwriters aan de weg proberen te timmeren. Andrea von Kampen bindt vanuit Lincoln, Nebraska, de strijd aan met de vele vrouwelijke folky singer-songwriters van het moment en doet dit met een eigen geluid dat afwijkt van de mainstream in het genre. Sister Moon is een tijdloos ingekleurd album met een hoofdrol voor akoestische gitaar en piano en het is een album met een serie uitstekende songs. Het zijn aansprekende songs, die nog wat aansprekender worden door de bijzonder mooie stem van Andrea von Kampen, die met veel gevoel en met veel expressie zingt op dit album dat ruimschoots boven het maaiveld uit steekt.

Andrea von Kampen is een singer-songwriter uit Lincoln, Nebraska, die inmiddels een kleine tien jaar actief is. Dat leverde de afgelopen jaren al een aantal EP’s en twee albums op, maar het deze week verschenen Sister Moon is mijn eerste kennismaking met de muziek van Andrea von Kampen. De jonge singer-songwriter uit Nebraska heeft op het moment zeker niet te klagen over concurrentie en het zal waarschijnlijk ook niet meevallen om vanuit Nebraska de strijd aan te gaan met de machtige muziekindustrie in Nashville 1.400 kilometer verder op, maar met Sister Moon doet Andrea von Kampen een dappere poging.

De eerste twee albums van de Amerikaanse singer-songwriter waren aan de korte kant en ook Sister Moon duurt slechts 31 minuten. Ik heb zelf een voorkeur voor wat langere albums, maar Sister Moon is wel 31 minuten mooi, wat natuurlijk een goede score is. Andrea Von Kampen schreef alle songs op het album en tekent bovendien voor het gitaarwerk en de zang op Sister Moon. Hiermee hebben we direct een aantal belangrijke ingrediënten van het album gehad, want de muzikante uit Lincoln maakt muziek zonder al te veel opsmuk.

Muziek zonder opsmuk is niet hetzelfde als kale muziek, want kaal klinken de songs van Andrea von Kampen zeker niet. De fraaie bijdragen van de piano en de subtielere accenten van bas, drums, cello, viool en trompet zorgen voor een mooi en aangenaam geluid dat soms sober en soms aangenaam vol klinkt, maar dat ook vol zit met originele arrangementen en verrassende versiersels.

Het is een veelkleurig geluid waarin de stem van Andrea von Kampen uitstekend gedijt. Die stem is wat mij betreft het sterkste wapen van de Amerikaanse muzikante. De zang op Sister Moon is warm en aangenaam, maar Andrea von Kampen zingt ook met veel expressie en gevoel en heeft een groot bereik, wat zorgt voor flink wat dynamiek in haar zang. De aansprekende stem van Andrea von Kampen zorgt er voor dat Sister Moon makkelijk de aandacht trekt en vervolgens ook makkelijk overtuigt.

De songs van de Amerikaanse muzikante bewegen zich tussen spaarzaam ingekleurde folksongs en tijdloze singer-songwriter songs en op beide terreinen maakt Andrea von Kampen indruk met songs die ook de fantasie voldoende prikkelen. Dat doet de muzikante uit Nebraska ook met haar teksten, die stil staan bij wereldproblemen als de klimaatcrisis, maar zich ook hebben laten inspireren door literatuur.

Je hoort goed dat de muzikante uit Nebraska al een aantal jaren mee gaat, want Sister Moon klinkt te gelouterd voor een debuutalbum. Overigens zijn ook de vorige albums van Andrea von Kampen uitstekend, waardoor ik het jammer vind dat ik haar niet eerder heb opgemerkt. In haar oeuvre steekt het nieuwe album er wat mij betreft echter wel wat bovenuit en ik vind Sister Moon zo goed dat ik hoop dat Andrea von Kampen niet onopgemerkt blijft de komende tijd.

Sister Moon is gemaakt met bescheiden middelen, met onbekende muzikanten en zonder de steun van de machtige platenbazen in Nashville, maar in kwalitatief opzicht doet het album niet onder voor de meest interessante albums die momenteel uit de Amerikaanse muziekhoofdstad komen. Misschien is het verstandig als Andrea von Kampen ook naar Tennessee verkast, al zorgt het maken van muziek ver van Nashville wel voor een net wat eigenzinniger en ook net wat authentieker geluid. Ik ga Andrea von Kampen in ieder geval goed in de gaten houden vanaf nu.

Erwin Zijleman

Je kunt Sister Moon hier luisteren en bestellen:

https://andreavonkampen.bandcamp.com/album/sister-moon

How Will I Live Without A Body? Loma

A good question, Loma, but under the current circumstance I'm afraid all options do not look good. But then with the Internet anyone might be able to live forever. A matter of planning pre-written posts is a way. Being relevant might become an issue after a while though.

That aside, Loma's album has put another thought in my mind. I realised all of a sudden how much I'm listening to female singers in the past years. Most of my new favourites have female singers. This used to be a huge exception, Patti Smith, Jefferson Airplane, Kate Bush, e.g. Most of my favourites of old, all have a male singer.

What triggered the thought? The opening song of How Will I Live Without A Body?. It made me think of the new La Luz album immediately. From there my mind opened further and I looked at the stack of recent albums and yes, the truth was suddenly revealed. 'Please, Come In', as it were. The song has that same sort of dreamy atmosphere and the sleepy way of singing and self-harmonising as several modern female singers and La Luz have.

Loma is a word I for some reason associate with being at rest, being relaxed. I have no idea whether it has a meaning nor what that meaning is. My Dutch mind tells me this. And the music underscores the association. The opening song may be the loudest at that and starts already so sleepy.

What I remember is that Loma has a link with the band Shearwater. The link is singer-guitarist Jonathan Meiburg. Together with Emily Cross and Dan Duszynski he formed Loma in 2017. This is their third album together. In Loma Emily Cross is the singer, singing slowly with a dreamy yet serious voice over music that moves from dreamy to serious. Several songs are laden with the anticipation of unknown things to come. Unknown whether pleasant or unwanted. This results in a tension that comes through in several songs in the form of a tensed background and escaping bursts of notes from an instrument, whatever that instrument is.

The result is that the music on How Will I Live Without A Body? demands as it were listening. What happens next?, is a question that keeps pressing itself to me. In that sense it is everything but a Shearwater album. I have several but Loma is a different beast alright. Where the singing is concerned, I can recommend Dutch-Belgian singer Chantal Acda here for people from other countries and someone like Chris Eckman, the former The Walkabouts singer and songwriter. Loma's music has something European over it.

At face value, my description might well lead to the conclusion that How Will I Live Without A Body? is an album to play late at night with a good glass of wine just before going to bed and to get into the mood for sleeping. Put on a headset however and ghostlike vocals and erupting sounds will disturb your sleepy mood though. 'How It Starts' is a highlight here, with its soft yet driving rhythm and haunting vocals. Loma really knows how to set the mood in 'How It Starts'. This album will only work in the suggested way when you're not listening - and miss out on all the fun!

I knew of the previous two records but they passed me by. You can find a review of the first album by Erwin Zijleman, I found, on this blog. My active introduction is a very pleasant one.

Wout de Natris

You can listen to and order How Will I Live Without A Body? here:

https://lomamusic.bandcamp.com/album/how-will-i-live-without-a-body

Charisma. Jurgis Didziulis live in Vilnius, Monday 17 June 2024

Photo: Wout de Natris

An event called The Baltic Domain Days threw a party for itself and the conference next door I was at, in an open tent on a strand of grass beside the venue. It turned out to hold a huge musical surprise.

After my last session of the day I had walked back to the hotel to change and on return saw a man with a guitar sitting on the other side of the street opposite of the gate to the venue. He was not young but obviously absorbed in playing his instrument softly, as if trying out an idea that had come to him. A street musician? A neighbour sitting on a curb strumming his guitar? He felt somewhat out of place in that particular spot.

Not much later I went to the cellar, descending the stairs past the remains of the 16th century city wall, now a part of the cellar of the former university building. I was stopped by some ladies of the organisation. Behind them was the same musician, now obviously waiting to be let into the hall. I noticed that he must have some standing, as many Lithuanian ladies were circling him. I had no clue who the man is and (at time of writing) still do not. What did become very clear, is the charisma of the man. He just stepped in, descended the stairs toward the stage, playing his guitar, singing and talking.

Later it turned out, this was just the prelude, closing the opening of EuroDIG, the European Dialogue on Internet Governance. At the party, after we all had enjoyed some drinks, the local Kölsch beer is excellent by the way, and food, the singer came back. Now amplified, with a mysterious acoustic, electric guitar with all sorts of buttons but no body. On the floor was an electric bass drum. An unobtrusive assistent moved the device around and with a pad of some sort monitored and managed the musical output. I had never seen a guitar like it before. It had an amazing sound. There must have been some sort of separate amplification for the bass strings for example.

The singer moved in an out of the audience and made an intense form of eye contact. He bored his straight into yours, demanding to participate. Participation could be singing along to songs I had never heard before, to clap or to dance, whatever you liked. Running away was the only option left. Not many did. He created a big party, with more and more youth participants around him. If he'd had a flute, they would all have followed him outside of town of Vilnius to vanish forever, like in the tale of the rat catcher of Hamelin or the Pied Piper in English.

This is not all. In between he held short monologues on the internet and the kind of phrases coming with internet governance and all in perfect English. Before we knew it he was back at the chorus which could be no more than la-la-la disguised as an intricate melody. There we were singing again.

This man really knows what he is doing and how to get a maximum effect out of his audience. Most likely this approach only works up to a certain amount of people present. For this tent the absolute maximum was achieved that evening. As soon as I've found out his name, I will add it. Here it is, just in time, Jurgis Didziulis

Wout de Natris

Siempre Tiene Flores. Hannah Everingham

Nieuw-Zeeland staat bekend om muziek die net wat anders klinkt, wat ook weer duidelijk is te horen op Siempre Tiene Flores van Hannah Everingham, die verrast met bijzondere klanken en imponeert als zangeres.

Tips van Flying Out Records uit het Nieuw-Zeelandse Auckland neem ik heel serieus en het album van de maand van de muziekwinkel is bijna altijd verplichte kost. Het geldt ook weer voor Siempre Tiene Flores van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Hannah Everingham. De muzikante uit Christchurch maakt vooral folky songs, maar het zijn songs die op afwijkende maar bijzonder wijze worden ingekleurd. Het zijn bovendien songs die uiteenlopende invloeden verwerken, waaronder invloeden uit de wereldmuziek. In muzikaal opzicht klinkt het fris en origineel, maar Hannah Everingham maakt de meeste indruk met haar geweldige zang en haar gepassioneerde voordracht.

De nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse platenzaak Flying Out Records maakte me weer eens heel nieuwsgierig naar een album dat ik zonder deze nieuwsbrief echt nooit zou hebben ontdekt. Het gaat om Siempre Tiene Flores van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Hannah Everingham. Het is een songwriter die volgens Flying Out Records afkomstig is uit Ōtautahi, wat de Maori naam voor Christchurch is.

Ik weet niet heel veel over Hannah Everingham buiten het feit dat Siempre Tiene Flores haar tweede album is en dat ze voorafgaand aan de release van haar nieuwe album speelde als support act van de crème de la crème van de Nieuw-Zeelandse muziekscene en bovendien haar vaderland een tijdje verruilde voor Brooklyn, New York. Het zijn ervaringen die ze meeneemt op Siempre Tiene Flores dat een eigenzinnig maar ook bijzonder knap album is.

Siempre Tiene Flores opent redelijk conventioneel met de folksong Mercury, die wel direct laat horen dat Hannah Everingham beschikt over een hele mooie stem, die ze op bijzondere wijze gebruikt. Naarmate de track vordert voegt de muzikante uit Christchurch opvallende klanken van de vibrafoon toe, waardoor het een steeds minder conventionele folksong wordt. Door de verrassende instrumentatie, die uit gitaar, vibrafoon, keyboards, bas en percussie bestaat, maar vooral door de sterke zang van Hannah Everingham was mijn aandacht direct getrokken.

Die houdt Siempre Tiene Flores makkelijk vast met de zwoele en bijna tropische klanken en de Spaanse tekst van Maria, dat definitief duidelijk maakt dat Hannah Everingham zeker geen dertien in een dozijn singer-songwriter is. Halverwege de track schakelt de Nieuw-Zeelandse muzikante over naar het Engels en wordt de track wat theatraler. Bij eerste beluistering moest ik er vooral om glimlachen, maar ook de tweede track op het album heb ik inmiddels omarmd.

Dat ging overigens een stuk makkelijker met de meeste andere tracks op het album, want de Engelstalige songs dringen zich een stuk makkelijker op. In deze songs hoor ik flarden Britse folk en flarden Amerikaanse folk en het is vooral folk van een aantal decennia geleden met zeker Leonard Cohen als inspiratiebron. Het zijn echo’s uit het verleden die worden gecombineerd met meer hedendaagse accenten en met de geweldige zang, die me echt steeds dierbaarder wordt.

Hannah Everingham kan de concurrentie met haar folky collega’s uit de VS en het VK makkelijk aan door haar songs veel origineler in te kleuren en door te imponeren met haar zang. Siempre Tiene Flores lijkt echt geen moment op andere albums van vrouwelijke singer-songwriters van het moment en combineert op bijzondere wijze invloeden uit uiteenlopende genres, waaronder met name invloeden uit de folk en de jazz.

Iedere song op het album klinkt weer anders en in iedere song zit je op het puntje van de stoel door de spannende klanken en luister je ademloos naar de bijzondere zang van Hannah Everingham, die in de Spaanstalige track verandert van een psychedelische folkie in een gloedvolle vertolkster van zwoele wereldmuziek.

Je moet het maar durven maken als startende singer-songwriter en je moet het maar durven uitbrengen als platenmaatschappij. Op basis van de bovenstaande beschrijving klinkt Siempre Tiene Flores waarschijnlijk als een heel vreemd album, maar dat valt reuze mee en op een of andere manier werkt alles op dit bijzondere maar o zo overtuigende album.

Erwin Zijleman

Je kunt Siempre Tiene Flores hier luisteren en bestellen:

https://hannaheveringham.bandcamp.com/album/siempre-tiene-flores

Frank Zappa in Vilnius

Photo: Wout de Natris

At least two decades ago I heard of a buste of Frank Zappa in Vilnius. When one of my former colleagues travelled to Lithuania's capital for an international meeting somewhere in the 00s, I asked him to take a picture for the erstwhile WoNo Magazine, which he dutifully did. Last week I was in the city for the fourth time in 16 years and finally found the time to do so myself.

About an hour before a great downpour I left my hotel in the morning to take a 15 minute walk down the street it is in. Past the former city wall and late 19th century buildings that most likely have seen better times but still show a form of grandeur.

At the beginning of a side street leading into a more modern residential area, Google Maps said destination reached. On one side appartment building and on the other a diagnostic centre with next to it a parking lot. So where was Zappa's buste? Next to the parking lot there is a postage stamp of a park. In front of a mural is the buste an a silver coloured round pedestal. It has a fairly good likeness to the American musician and composer. From a distance better than up close.

Zappa lived from 1940 to 1993, when he died of cancer. When he died I wondered what his legacy would be. I still don't know, to be honest. Zappa was on a plain of his own, musically and lyrically, besides writing (rather weird, even bizarre) songs and compositions. I have many of his records but the one I revisit the most is 'One Size Fits All'. My absolute favourite, including my absolute favourite Zappa song, 'Inca Roads'. This will undoubtedly be different for many people.

When I told people at the conference what my plan was for Wednesday morning, I noticed that many people had no clue who I was talking about. That tells you something but then Zappa was never one to get played on the radio with the exception of 'Dancing Fool' and apparently 'Bobby Brown' in Norway. He always was one for the connaisseur music lover.

Photo: Wout de Natris

But why the statue in Vilnius? That is a good question. I thought to know but when I visited the Go Vilnius website today, I found that there is no real story behind it. Fact is, Zappa never visited the town and has (no known) tie to it. It all started "with a visit to the USA by artist Saulius Paukštys, who told everyone a story of how he became friends with Zappa himself. It was all an elaborate lie". Because the story Zappa did get noticed by other people in Lithuania. This inspired "sculptor Konstantinas Bagdonas, known for his busts of Lenin during Soviet times, (who) created the legendary Zappa statue as a sign of a new era of post-Soviet Lithuania".

That is all behind the buste on a 2,5 meter high pedestal. You can find it at this address: K. Kalinausko g. 1, Vilnius 03107.

Was it worth the walk? Yes, when you're a Zappa fan, it is a must do when in Vilnius. The walk is nice and walk back a little down the same thoroughfare, turn left and you are in the old centre before you know it.

Wout de Natris

No Glory. h. pruz

Hannah Pruzinski vertrouwt als h. pruz op binnen de indiefolk vertrouwde ingrediënten als subtiele klanken en fluisterzachte zang, maar als haar songs eenmaal binnen komen, komen ze ook hard binnen.

No Glory van h. pruz maakt misschien niet direct indruk met de zachte zang van Hannah Pruzinski en de nogal sobere klanken, maar de intieme songs van de singer-songwriter uit New York hebben iets. De subtiele accenten in de instrumentatie voorzien alle songs op het album van een eigen karakter en wanneer je eenmaal bent gevallen voor de zang wordt deze steeds mooier. No Glory van h. pruz is een album vol tedere en intieme songs, die door de persoonlijke teksten behoorlijk indringend zijn. Het zijn songs die zeker bij eerste beluistering aanvoelen als ruwe diamanten, maar luister wat vaker en de songs van h. pruz gaan steeds feller blinken en schitteren.

Je hebt albums die zich direct bij de eerste keer horen genadeloos opdringen, maar er zijn ook albums die meer tijd nodig hebben. No Glory van h. pruz is voor mij een album in de laatste categorie. Bij eerste beluistering vond ik de uiterst ingetogen songs met fluisterzachte zang weinig onderscheidend en ook weinig aansprekend, maar op een gegeven moment viel alles op zijn plek en raakte ik wel in de ban van de intieme songs van h. pruz op No Glory.

h. pruz is het alter ego van de Amerikaanse singer-songwriter Hannah Pruzinski. De singer-songwriter uit Queens, New York, die zichzelf ziet als een non-binair persoon, bracht de afgelopen twee jaar al twee EP’s uit, maar debuteert nu met een volwaardig album. Het is een album dat opent met wat getokkel op de akoestische gitaar, waarna de fluisterzachte zang van Hannah Pruzinski invalt. Het is een inmiddels redelijk beproefd recept binnen de indiefolk van het moment en het is een recept waarop ik ook wel wat raak uitgekeken.

No Glory is in muzikaal opzicht over de hele linie een behoorlijk sober album en ook de zang van de Amerikaanse muzikant blijft op het overgrote deel van het album ingetogen en fluisterzacht. Luister net wat beter en je hoort dat h. pruz de songs op No Glory van subtiele maar fantasierijke klanken heeft voorzien. In de meeste songs op het album domineert de akoestische gitaar, maar op de achtergrond duiken ook accenten op van piano, synths, bas, elektrische gitaar, percussie, klarinet en cello.

De instrumentatie is in vrijwel alle songs uiterst ingetogen of zelfs sober, wat in combinatie met de zachte stem van h. pruz een serie bijna verstilde songs oplevert. De singer-songwriter uit New York nam het album op in een afgelegen hut in Woodstock, New York, en heeft de stilte van de omgeving gevangen op haar album. De zang op No Glory is af en toe zo zacht dat je het gevoel hebt dat Hannah Pruzinski de rust in de omgeving niet wilde verstoren.

Het sobere karakter van No Glory komt bij vluchtige beluistering van het album niet goed over, maar wanneer je wat dieper in het album duikt en alles om je heen even buiten sluit, komen de intieme songs van h. pruz een stuk makkelijker binnen. Hannah Pruzinski maakt ook deel uit van de New Yorkse rockband Sister, maar op een enkele net wat uitbundigere song op No Glory na, wordt op het debuutalbum als solomuzikant gekozen voor de intimiteit. Die intimiteit wordt versterkt door de persoonlijke teksten, waarin pijn uit het verleden niet uit de weg wordt gegaan. Het voorziet de songs van h. pruz van een emotionele lading, die de songs op No Glory nog wat mooier en indringender maakt.

Het debuutalbum van h. pruz is een album dat ik zomaar aan de kant had kunnen schuiven en dat in het enorme aanbod van het moment makkelijk tussen wal en schip zou kunnen vallen. Dat was bij mij ook gebeurd wanneer ik was af gegaan op mijn eerste indruk, die zoals gezegd niet heel positief was. Inmiddels maakt No Glory een hele andere indruk.

De persoonlijke songs, die in de meeste gevallen de tijd nemen, worden bij beluistering met volledige aandacht alleen maar mooier en ondanks het beperkte instrumentarium en de vrijwel uitsluitend ingehouden zang van Hannah Pruzinski vind ik No Glory inmiddels ook zeker geen eenvormig album. Het is een album dat aansluit bij de betere indiefolk albums van het moment, maar het had net zo goed een folkalbum uit de jaren 60 of 70 kunnen zijn. Neem er de tijd voor en je hebt er een prachtalbum bij.

Erwin Zijleman

Je kunt No Glory hier luisteren en bestellen:

https://hpruz.bandcamp.com/album/no-glory

.NoWordsNeedeD, 22 June 2024

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=f_HKRLAoY5o

 

.No

Water's Here In You. Babehoven

Het New Yorkse duo Babehoven trok in 2022 echt veel te weinig aandacht met het prachtige Light Moving Time en verdient een veel beter lot met het nog mooiere en indrukwekkendere Water’s Here In You.

Tussen de stapel nieuwe albums van deze week zal het nieuwe album van Babehoven waarschijnlijk niet direct opvallen, maar het is, net als zijn voorganger, een prachtig album dat echt alle aandacht verdient. Maya Bon en Ryan Albert maken indiefolk met een ruw randje en tekenen voor intieme en melodieuze songs vol verrassingen. De instrumentatie op Water’s Here In You is echt prachtig en kleurt fraai bij de al even mooie stem van Maya Bon. Zeker in de meer ingetogen momenten maakt Babehoven dromerige en bezwerende muziek en het is muziek die zich steeds weer als een warme deken om je heen slaat. Ik ben gek op het debuut van Babehoven, maar album nummer twee is nog een stuk beter.

Ik was in de herfst van 2022 zeer gecharmeerd van Light Moving Time, het debuutalbum van het Amerikaanse duo Babehoven. Het tweetal uit Hudson, New York, trok op haar eerste album, dat volgde op een respectabel aantal EP’s, makkelijk de aandacht met de mooie heldere stem van Maya Bon, maar ook de productie van haar metgezel Ryan Albert viel in positieve zin op.

Light Moving Time kreeg vooral het etiket indiefolk opgeplakt, maar vergeleken met de meeste andere albums in dit genre vond ik de muziek van Babehoven een stuk veelzijdiger. De folky songs van Maya Bon en Ryan Albert waren immers ook voorzien van invloeden uit onder andere indierock, folkrock, psychedelica zelfs een beetje shoegaze, maar dit ging niet ten koste van de intimiteit van de songs.

Voor een indiefolk album klonk het debuutalbum van Babehoven niet alleen verrassend veelzijdig, maar ook aangenaam ruw, waardoor het album er voor mij makkelijk uitsprong in de herfst van 2022. Het New Yorkse tweetal had haar songs ook nog eens bijzonder fraai en avontuurlijk ingekleurd, waardoor iedere track op het album weer een aangename verrassing was.

Helaas kreeg het debuutalbum van Babehoven maar heel weinig aandacht, zeker in Nederland. Op het muziekplatform Musicmeter werd buiten mijn recensie geen enkele reactie geplaatst, wat gezien de kwaliteit van het album best bijzonder mag worden genoemd. Ook het deze week verschenen Water’s Here In You zal het in een hele drukke releaseweek waarschijnlijk weer moeten doen met bescheiden aandacht, maar Maya Bon en Ryan Albert wisten mij weer direct te overtuigen.

Ook op Water’s Here In You namen de twee muzikanten uit New York de touwtjes weer stevig in handen, want Maya Bon en Ryan Albert deden ook dit keer vrijwel alles zelf. Dat is niet ten koste gegaan van de kwaliteit, want in productioneel, muzikaal en vocaal opzicht is het tweede album van Babehoven nog wat indrukwekkender dan zijn voorganger.

Ook Water’s Here In You is een album dat met enige fantasie in het hokje indiefolk past, maar ook op hun tweede album verwerken Maya Bon en Ryan Albert andere invloeden en zorgen ze voor een wat ruw randje, waardoor het net wat opvallender klinkt dan het gemiddelde indiefolk album.

Ik had direct bij eerste beluistering weer een enorm zwak voor de stem van Maya Bon, die in de verte wat aan Edie Brickell doet denken, maar nu ik het album meerdere keren heb beluisterd ben ik vooral onder de indruk van de geweldige songs op Water’s Here in You. Het duo uit New York tekent op haar tweede album voor heerlijk melodieuze songs en het zijn opvallend warmbloedige songs, die worden gedragen door akoestisch en elektrisch gitaarspel of dromerige synths, waaraan uiteenlopende instrumenten zijn toegevoegd.

Babehoven maakt muziek waarbij het aangenaam luieren of wegdromen is, maar de songs van de band zijn ook niet wars van de nodige melancholie. Maya Bon en Ryan Albert maken lekker in het gehoor liggende songs, maar zoeken ook zeker het experiment of de minder makkelijke weg, waardoor de songs op Water’s Here In You steeds interessanter worden. Net als op het vorige album lijkt Babehoven in een van de tracks Mazzy Star te eren, maar verder valt het New Yorkse tweetal vooral op door een bijzonder fraai eigen geluid.

Erwin Zijleman

Je Kunt Water's Here In You hier luisteren en bestellen:

https://babehoven.bandcamp.com/album/waters-here-in-you-2