Child's Play. Alice Phoebe Lou

Alice Phoebe Lou maakte met Glow al een van de betere albums van 2021, maar voegt er met het intieme, sfeervolle en warm klinkende Child’s Play nog een prachtalbum aan toe.

Orbit van de Zuid-Afrikaanse muzikante Alice Phoebe Lou was voor mij een van de allermooiste albums van 2016 en alles wat de muzikante uit Berlijn sindsdien heeft gemaakt doet er niet voor onder. Het leverde vorig jaar het prachtige Glow op, dat voor mij uit het niets, gezelschap heeft gekregen van Child’s Play. Het is een album dat in het verlengde ligt van zijn voorganger, wat betekent dat Alice Phoebe Lou het ene na het andere prachtige popliedje uit de hoge hoed tovert. Soms uiterst ingetogen, soms net wat uitbundiger, maar altijd voorzien van het unieke stempel van de Zuid-Afrikaanse muzikante, die ook met dit album weer betovert met haar bijzondere stem en muziek.

Alice Phoebe Lou is een van oorsprong Zuid-Afrikaanse muzikante, die een paar jaar geleden is neergestreken in Berlijn, waar ze ook met enige regelmaat is te zien als straatmuzikant (vooral bij het metrostation Warschauer Strasse). Met haar debuutalbum Orbit uit 2016 haalde Alice Phoebe Lou de top 10 van mijn jaarlijstje, waarna ze haar talent bevestigde op het in 2018 verschenen Paper Castles, dat misschien minder verrassend klonk dan Orbit, maar wel degelijk de nodige groei liet horen. 

In 2021 keerde de Zuid-Afrikaanse muzikante terug met het prachtige Glow, waarop haar songs nog wat intiemer en broeieriger klonken en werden voorzien van jazzy accenten. Ik schreef Glow een paar dagen geleden alvast op voor mijn jaarlijstje, maar uit het niets is ook nog een nieuw album van Alice Phoebe Lou verschenen. Child’s Play is het tweede album van Alice Phoebe Lou in 2021, iets dat overigens meer muzikanten dit jaar hebben gepresteerd, en voegt nog tien songs toe aan het bijzondere oeuvre van de muzikante uit Berlijn. 

Vergeleken met het ingetogen en melancholische Glow, opent Child’s Play opgewekt met Underworld. Het is een uptempo popliedje met zwierige gitaarlijnen, die helemaal aan het eind van het album nog een keer terugkomen in de titeltrack. De rest van het album klinkt vertrouwder en ligt in het verlengde van Glow. 

Er zijn twee tracks waarin Alice Phoebe Lou genoeg heeft aan haar akoestische gitaar en haar stem, maar in de meeste tracks is gekozen voor het warme geluid dat we kennen van Glow en dat bestaat uit een elektrische gitaar, bas, drums en wat subtiele keyboards. Er zijn momenteel heel veel jonge vrouwelijke singer-songwriters die vooral vertrouwen op een gitaar en een stem, maar Alice Phoebe Lou slaagt er op een of andere manier altijd weer in om bijzonder of zelfs uniek te klinken. 

Haar gitaarspel kleurt altijd net wat buiten de lijntjes en ook de stem van de Zuid-Afrikaanse muzikante heeft iets bijzonders. Op Orbit was het vooral het zweverige karakter van de muziek dat mij aanspraak, maar sinds Glow is de muziek van Alice Phoebe Lou vooral intiem en persoonlijk. Waar Glow nog werd getekend door de kleine en beperkte wereld van de lockdowns en verloren liefdes, gloort er op Child’s Play weer wat hoop, al blijft de muziek van Alice Phoebe Lou vaak wat melancholisch. 

Op Child’s Play laat Alice Phoebe Lou uiteindelijk vooral horen wat ze ook al op Glow deed, wat gezien de beperkte tijd tussen de albums en het werken met hetzelfde team ook niet zo gek is, en ook dit keer ontroert ze met persoonlijke popliedjes vol gevoel. Ik heb sinds de eerste noten van Orbit ruim vijf jaar geleden een enorm zwak voor de muziek van de singer-songwriter uit Berlijn en dat zwak is door Child’s Play alleen maar groter en sterker geworden. 

Ook Child’s Play is weer een album vol mooie, warme, intieme en persoonlijke popliedjes, die makkelijk verleiden, maar die ook de fantasie prikkelen. Child’s Play werd in slechts tien dagen en met eenvoudige middelen opgenomen. Alice Phoebe Lou liet zich bijstaan door bassist Dekel Adin, drummer en toetsenist Ziv Yamin en producer David Parry, die ook mooie dingen deden op Glow. 

Het levert een sober maar ook zeer sfeervol album op, dat in iedere track weer net wat anders klinkt, maar tien tracks lang onmiskenbaar als Alice Phoebe Lou. Net als op Glow zijn de meeste songs op het album ingetogen, maar er gebeurt van alles op het album. De warme en soepele stem van de Zuid-Afrikaanse muzikante draagt hier overigens stevig aan bij. 

Ik heb Glow zoals gezegd al opgeschreven voor mijn jaarlijstje, maar het deze week verschenen tweelingzusje van het album doet er niet voor onder. Alice Phoebe Lou vind ik sinds mijn eerste beluistering van Orbit een uniek talent en sindsdien koester ik alle muziek die ze maakt. Het is niet anders voor Child’s Play, dat weer een aantal nieuwe favoriete Alice Phoebe Lou songs heeft toegevoegd aan een inmiddels prachtige playlist.

Erwin Zijleman