Posts
Vorig jaar was Return To Greendale een verrassend aardige greep uit de archieven van Neil Young, maar het deze week verschenen Way Down In The Rust Bucket is een paar klassen beter. Een half jaar na de release van Ragged Glory, een van de beste albums die Neil Young maakte met Crazy Horse, stonden Neil Young en zijn band op het podium voor een zeer geïnspireerd klinkende set. Zoals het Neil Young en Crazy Horse betaamt is er alle ruimte voor geweldig gitaarwerk, maar ook in vocaal opzicht stelt Neil Young niet teleur. De setlist is ook nog eens prachtig, zodat Way Down In The Rust Bucket je tweeënhalf uur lang vastgrijpt en pas los laat wanneer de laatste gitaarnoten wegsterven. Wederom een prachtige worp uit de archieven van Neil Young.
Binnen het rijke oeuvre van Neil Young heb ik een voorkeur voor de albums die hij maakte met zijn band Crazy Horse. Op deze albums krijgt de gitarist Neil Young alle ruimte en wanneer het gaat om het gitaarwerk van de Canadese muzikant bestaat er wat mij betreft niet zoiets al teveel ruimte. Neil Young is technisch misschien niet de beste gitarist in de rockhistorie, maar de eindeloze solo’s die hij er uit gooit wanneer hij speelt met Crazy Horse vind ik keer op keer van een bijzondere en bijna hypnotiserende schoonheid.
De samenwerking tussen Neil Young en Crazy Horse piekte in de jaren 70 met Everybody Knows This Is Nowhere, Zuma en Rust Never Sleeps, bereikte diepe dalen in de jaren 80 met albums als Re-ac-tor en Life, maar keerde terug naar de grootse vorm met het in 1990 verschenen Ragged Glory, dat ik misschien wel het beste album vind dat Neil Young maakte met Crazy Horse en dat na 1990 ook niet meer werd benaderd.
Materiaal van de tour die volgde op dit album kwam terecht op het prima live-album Weld uit 1991, maar is nu ook te horen op Way Down In The Rust Bucket, dat tot voor kort de status van bootleg had. Way Down In The Rust Bucket werd opgenomen aan het eind van 1990, een half jaar na de release van Ragged Glory.
Neil Young en Crazy Horse openen geweldig met Country Home, ook de openingstrack van Ragged Glory, dat werkelijk uit de speakers knalt. Neil Young mag direct 9 minuten lang strooien met vlammend gitaarwerk en de ene solo na de andere en eerlijk gezegd was ik na deze openingstrack al verkocht.
Way Down In The Rust Bucket bevat in totaal bijna tweeënhalf uur muziek en in die tweeënhalf uur komen 19 songs voorbij. De setlist werd op de avond in het najaar van 1990 gedomineerd door songs van Ragged Glory, maar Neil Young en Crazy Horse duiken ook in de eigen archieven en in die van het solowerk van Neil Young.
Er zijn Neil Young live-albums waarop de Canadese muzikant de oren van je kop kletst, wat niet altijd een genoegen is, maar op Way Down In The Rust Bucket wordt vooral muziek gemaakt, wat de hypnotiserende werking van het gitaarwerk versterkt.
Crazy Horse speelt zoals altijd rauw en solide en dat haalt ook dit keer het beste in Neil Young naar boven. Mijn ouders zouden het vroeger kattengejank genoemd hebben, maar wat is het genieten van de gitaarsolo’s die maar voortduren. Het is muziek zoals die tegenwoordig nauwelijks meer gemaakt wordt en wat is dat jammer.
Het gitaarwerk is top, maar ook in vocaal opzicht stelt Neil Young op dit live-album niet teleur en dat is ook wel eens anders. Natuurlijk hadden we Weld uit 1991 al, maar de setlist van Way Down In The Rust Bucket vind ik persoonlijk net wat aansprekender en bovendien waait het allemaal wat minder breed uit.
Tweeënhalf uur is lang, maar Neil Young en zijn band verslappen nauwelijks (zelfs het materiaal van Re-ac-tor valt niet tegen) en hebben aan het eind nog een fraaie eindsprint in huis met publieksfavorieten als Like A Hurricane en Cortez The Killer.
Wanneer de archieven van grote muzikanten worden geopend valt het resultaat toch meestal wat tegen, maar de archieven van Neil Young staan keer op keer garant voor geweldige live-albums. Het vorig jaar verschenen Return To Greendale, ook met Crazy Horse overigens, viel me vorig jaar best mee, maar Way Down In The Rust Bucket is een paar klassen beter. Het is een aanrader voor liefhebbers van de muziek van Neil Young en een must-have voor een ieder die net als ik smult van het rauwere werk met Crazy Horse.
Erwin Zijleman
Luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:
https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g
No comments:
Post a Comment