Heavy Sun. Daniel Lanois

Daniel Lanois is natuurlijk vooral bekend als producer, maar ook als muzikant doet hij zo nu en dan bijzondere dingen, zoals op dit zeer fraaie en vooral door gospel beïnvloede, nieuwe album.

Heavy Sun van Daniel Lanois wordt hier en daar beschreven als een mix van gospel, orgelmuziek en ambient. Dat leek me op voorhand op zijn minst een bijzondere combinatie, maar het pakt verrassend goed uit. De Canadese muzikant en producer maakte Heavy Sun met drie andere muzikanten en het heeft een bijzonder klinkend album opgeleverd, waarin het orgel en gospelvocalen inderdaad een belangrijke rol spelen, maar Daniel Lanois hier en daar ook zijn zo karakteristieke geluid kwijt kan. In muzikaal en vocaal opzicht is het smullen, maar uiteraard is ook de productie van het niveau dat we inmiddels van Daniel Lanois gewend zijn. Bijzonder album.

Daniel Lanois vergaarde alleen met zijn werk voor Bob Dylan, Emmylou Harris, Peter Gabriel en U2 al flink wat roem als producer, maar hij heeft ook zeker zijn sporen verdiend als muzikant. Met zijn debuut Acadie uit 1989, opvolger For The Beauty Of Wynona uit 1993 en Shine uit 2003 maakte de Canadese muzikant minstens drie memorabele albums en dat is op zich een hele acceptabele score voor een muzikant. 

Deze week verscheen een nieuw album van Daniel Lanois, Heavy Sun. Het is de opvolger van de drie jaar geleden verschenen samenwerking met Venetian Snares (Venetian Snares x Daniel Lanois), waar ik persoonlijk helaas geen chocola van kon maken. Heavy Sun klinkt weer totaal anders dan de door experimentele elektronica gedomineerde voorganger. 

Op Heavy Sun brengt Daniel Lanois zijn liefde voor gospel, orgels en ambient samen. Dat klonk voor mij op voorhand een beetje als patat met chocoladesaus en mandarijn partjes, oftewel als een combinatie van dingen die zich lastig laten verenigen. 

Ik was daarom in eerste instantie vooral benieuwd naar de productie van het album, die Daniel Lanois uiteraard zelf voor zijn rekening nam. Die productie is, zoals we inmiddels ook wel van de Canadese muzikant en producer kunnen verwachten, een waar kunststukje. Het in Los Angeles en Toronto opgenomen album klinkt fantastisch, bevat hier en daar flarden van het zo karakteristieke Daniel Lanois geluid en laat alle ingrediënten van de muziek op Heavy Sun glashelder uit de speakers komen. 

Daniel Lanois werkt op Heavy Sun samen met gitarist Rocco DeLuca en bassist Jim Wilson. Hiernaast werd een beroep gedaan op Johnny Shepherd, in het dagelijks leven zanger en organist in de Zion Baptist Church in Shreveport, Louisiana. Hier en daar zijn ook nog drums te horen, die me even deden denken aan de fabuleuze drummer Brian Blade, maar de drums werden door Daniel Lanois zelf geprogrammeerd. 

Heavy Sun laat niet alleen vier geweldige muzikanten horen (Daniel Lanois speelt zelf gitaar op het album), maar ook vier uitstekende zangers, met een glansrol voor Johnny Shepherd. Deze Johnny Shepherd had absoluut zijn naam verdiend op de cover, want zijn geweldige orgelspel en zijn prachtige gospelvocalen zijn wat mij betreft de twee belangrijkste ingrediënten van de muziek op Heavy Sun. 

Ik ben op zich geen groot gospelliefhebbers, maar Heavy Sun biedt de warmte en hoop die we momenteel goed kunnen gebruiken. Een pandemie album is het echter zeker niet, want het album werd voor de komst van het coronavirus in de Verenigde Staten en Canada opgenomen. 

Voor een album dat ik op voorhand beschreef als patat met chocoladesaus en mandarijn partjes, is Heavy Sun een behoorlijk toegankelijk album. De ambient invloeden op het album hoor ik persoonlijk niet zo goed, of het moeten de hier en daar wat atmosferische klanken zijn. De combinatie van gospel en orgel is natuurlijk een prima combinatie en ook het prachtige gitaarwerk op het album en de donkere bassen sluiten naadloos aan op de rest van de instrumentatie. 

Heavy Sun is al met al een album is dat ik geen moment van Daniel Lanois had verwacht. Het is op hetzelfde moment ook een album dat zijn talent als muzikant en als producer onderstreept. Fascinerend album.

Erwin Zijleman