Posts
Het zou nog 15 jaar duren voor ik voor het eerst kennis zou maken met het werk van Marianne Faithfull. In 1979 was Marianne Faithfull pas 33 jaar oud, maar haar stem klonk oud en versleten. Op de een of andere manier gaf de rauwe, onvaste en soms wat haperende stem van Marianne Faithfull haar muziek echter een bijzondere lading, waardoor Broken English (dat overigens eerder dit jaar een bijzonder fraaie reissue kreeg) uitgroeide tot een erkend meesterwerk.
Het zou 18 jaar duren voordat Broken English een waardige opvolger kreeg (het bijna even indrukwekkende Strange Weather), maar sindsdien levert Marianne Faithfull met enige regelmaat platen van hoog niveau af.
De laatste was voor mijn gevoel het in 2008 verschenen Easy Come Easy Go, maar kennelijk heb ik drie jaar geleden het met covers gevulde Horses And High Heels gemist.
Give My Love To London is hoe dan ook de eerste plaat met eigen werk van Marianne Faithfull in zes jaar tijd en het is wederom een hele mooie. Marianne Faithfull is inmiddels bijna 68 jaar oud, maar sinds Broken English zijn haar stembanden gelukkig niet al teveel meer versleten. In vocaal opzicht is Give My Love To London daarom niet heel ver verwijderd van de al weer 35 jaar oude klassieker en ook in muzikaal opzicht blijkt Marianne Faithfull nog jong van geest.
Voor Give My Love To London deed Marianne Faithfull een beroep op flink wat muzikanten van naam en faam. Zo schreven Roger Waters, Nick Cave, Anna Calvi, Steve Earle en Tom McRae mee aan de songs op de plaat en zijn onder andere Brian Eno, Portishead’s Adrian Utley, Warren Ellis (The Bad Seeds) en Ed Harcourt als muzikant te horen. Ook de keuze voor producer Rob Ellis en de mix van Flood zijn veilige keuzes, maar toch is Give My Love To London zeker geen veilige plaat.
Marianne Faithfull imponeert op haar nieuwe plaat met doorleefde folky songs die worden vertolkt zoals alleen Marianne Faithfull dit kan, maar Give My Love To London bevat ook een aantal stekelige of zelfs rauw klinkende songs die flink tegen de haren instrijken, bijvoorbeeld door de scherpe viool uithalen van Warren Ellis en het gruizige gitaarspel. Het zijn tracks die herinneren aan de jonge jaren van Roxy Music, maar ook associaties oproepen met de muziek van The Velvet Underground en de Britse folk van weleer.
Ook voor Give My Love To London geldt weer dat je moet houden van de zang van Marianne Faithfull. Haar stem klinkt ook op Give My Love To London weer rauw, doorleefd, rokerig en onvast, maar draagt op hetzelfde moment stevig bij aan de intensiteit van haar bijzondere songs, zeker wanneer de Britse diva haar emoties laat spreken en de woorden van haar mooie teksten gepassioneerd aanvalt.
Meer dan eens dwingt de vergelijking met de laatste plaat van Leonard Cohen zich op. In vocaal opzicht valt er absoluut wat op aan te merken, maar waarom zou je je hier druk om maken wanneer ieder woord dat uit de speakers komt keihard aankomt. Het is dan ook geen toeval dat Marianne Faithfull op deze plaat aan de haal gaat met Cohen’s Going Home en de song aanpakt zoals tot voor kort alleen de oude meester zelf dit kon.
Marianne Faithfull mag inmiddels een respectabele leeftijd hebben bereikt, maar gaat op Give My London tekeer als een jonge hond. Wat een mooie, eigenzinnige, doorleefde en gedurfde plaat van deze unieke zangeres. Ik schrijf hem op voor de jaarlijstjes.
Erwin Zijleman
Je kunt hier luisteren naar 'Sparrows will sing':
https://www.youtube.com/watch?v=jE9I4lVpE64
No comments:
Post a Comment