Bellse parese. Flip Noorman

Vlak voor de kerst stond Flip Noorman voor het eerst op dit blog. In een post probeerde ik verslag te doen van de storm die over het podium en door de zaal raasde die Flip Noorman heet. Nu, zo'n dikke maand later terug kijkend, kan ik niet anders concluderen dat het onmogelijk is, dat er die avond iemand in de zaal stond die zonder een indruk van Noorman te hebben opgedaan naar huis is gegaan. Daarvoor was hij simpelweg té aanwezig. Je kunt het verslag hier terug lezen: http://wonomagazine.blogspot.nl/2014/12/flip-noorman-live-gebr-de-nobel-leiden.html.

Ditmaal aandacht voor de cd die onder het optreden lag. Op het podium vertelde hij al iets over een aandoening die tot gezichtsverlamming leidt. Omdat ik er nog nooit van gehoord had, verstond ik het niet goed, maar het is ook de titel van zijn cd, Bellse parese. De officiële benaming is "aangezichtsverlamming van Bell". Wikipedia schrijft het volgende:

"De aangezichtsverlamming van Bell, ook wel Bellse parese genoemd, is een plotseling optredende perifere verlamming ('parese') van de zevende hersenzenuw, de nervus facialis, de belangrijkste motorische aangezichtszenuw". Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Aangezichtsverlamming_van_Bell

De hoes van Bellse parese spreekt dan ook boekdelen.

Op zijn plaat schiet Flip Noorman net zo op en neer in muziek, sfeer en aanpak als op het podium. Mensen die van variatie houden op een plaat zitten alvast gebeiteld. 'What you see is what you get', zou ik bijna zeggen. De gekte die de hoes op het eerste gezicht uitstraalt, maar ook de onrust en boosheid, die ik me kan voorstellen bij iemand die er opeens radikaal anders uitziet, die om en om strijden met berusting en innerlijk rust. Alle gemoedstoestanden komen voorbij, strijden om aandacht, die horen bij een genezingsproces met onzekere afloop. Het is allemaal terug te horen op Bellse parese.

Op het podium vond ik Noorman tegen de kleinkunst aanschurken. Op de plaat is dat, enerzijds wellicht omdat ik hem niet kan zien, maar anderzijds zeker omdat de nummers (meer of minder) zijn aangekleed, minder het geval. Bellse parese is bovenal een plaat met liedjes. Sommige wat radikaal in aanpak en teksten, maar liedjes zijn het en niet bovenal een vehikel om een boodschap over te brengen. Het zou dan ook zo maar kunnen zijn dat een optreden van Flip en de Noormannen echt anders is dan een show van Flip Noorman alleen. Dat weet ik niet, maar kan het me voorstellen.

Op de plaat is Noorman net zo veelzijdig als op het podium. Van een rustig liefdesliedje maakt hij een sprong naar het soort rock waarvoor André Manuel (Krang, Fratsen) zijn hand niet voor om zou draaien, terwijl de jazz in 'Wie de koe' een wonderlijke verbinding aangaat met de dwarse muzikale opvatting van Stuurbaard Bakkebaard. 'Alles van waarde' kent juist weer de twang gitaar van Kaizers Orchestra, met andere woorden een suggestie van woestijn in een nummer dat daar verder niets mee van doen heeft. Pak dat alles samen met een nummer of wat waar Boudewijn de Groot ook mee uit de weg kan en samen maakt dat een enorm gevarieerd album, waarbij zelfs de gedachte aan afleiding geen moment in me opkomt. Daarvoor geeft Noorman simpelweg de mogelijkheid niet noch tijd noch ruimte.

Al deze voorbeelden, minus één, verwijzen uiteindelijk in één richting natuurlijk: Tom Waits. Vreemd genoeg heb ik in al die jaren vrijwel niets met Waits opgebouwd. Te vreemd, ik trek zijn stem nauwelijks en ik hoor de muziek meestal niet. Wel die van al deze "navolgers". Laat ik De Kift ook even noemen dan, maar de Zaanse trots hoor ik niet terug in de muziek van Noorman.

De Tom Waitskant is zo gezegd ook maar een kant van Bellse Parese. In de luisterliedjes houdt Flip Noorman het klein op zijn gitaar. In 'De afstand' bijvoorbeeld met een prachtige, ingetogen trompet solo. In het klein overtuigt Noorman volkomen, misschien wel net iets meer, omdat het grote gebaar van een song als 'De macht' er wel heel dik op ligt. Dan komen er ook invloeden boven van Acda & De Munnik, Boudewijn de Groot en zelfs Rob de Nijs in de tijd van 'Het werd zomer' en 'In de winter'. 'Jasmijnthee' op de volgende plaat van Rob?

Al kan Flip Noorman het idee van kleinkunst niet volledig van zich afschudden op Bellse parese, de liedjes staan voldoende op zichzelf om als plaat beluisterd te worden. De variatie in het repertoire zorgt bovendien voor enkele luistersensaties in groot en klein. Als al het stof is neergedwarreld, zien we uiteindelijk de zanger in al zijn eenvoud en die blijft fier overeind, zoals je kunt horen hieronder in 'Plafond'. Een talent noemt men dat.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Plafond':

https://www.youtube.com/watch?v=dfJOaToKiEg

Bellse parese kan hier besteld worden: info [at] bastaardplaten . nl