Een oud olympiër, Alaska, heden…

Ergens diep in de bossen van Alaska woont een man. Op een onbewoond en geheel onbegaanbaar gebied. Hij kapt hout, voor de openhaard en om praktische meubels te maken. Een aantal weken geleden wist hij dat een nieuw bed en een schrijftafel ernstig nodig had. Het leven van lang geleden toen hij tienkamper was, wist hem in dit bescheiden leven uitkomst te bieden. De aandacht, die hij kreeg door het behalen van zoveel medailles in de jaren, maakte hem nerveus en onhandig. De samenleving kon hij niet meer hanteren en een uitvlucht was nog maar het begin.

Het hout voor de openhaard was gereed en voldoende om een hevige winter te overleven. Nu nog het bed en de schrijftafel. Terwijl hij kapte aan de rand van het meer viel de zomerzon langzaam tot aan de horizon. Inmiddels had hij genoeg gekapt om de meubels later tot één te maken. In de hoek van zijn blokhut staan een aantal overlevingsattributen. Speren, hengels en een handboog. In de afgelopen tijd zijn er vele naar hem op zoek gegaan. Tevergeefs. Uiteindelijk werd er gezegd door de media, dat hij ergens in een ziekenhuis was overleden. Hij was zo lang al in dit eenzame leven dat hij niet eens meer wist wat zijn precieze leeftijd was. Verjaardagen, feesten, huldigingen en anderzijds was toen al waar hij niet naar verlangde. Hij wilde gewoon voor zichzelf een daad stellen om op een dergelijk podium zijn mogelijkheden te kunnen toetsen. Waarom?

Dat gegeven wilde hij op schrift zetten in al zijn duiding en allerlei andere complicaties in het leven. Hij vroeg zich af waarom de mensheid blij waren met het behalen van zulke uitzonderlijke resultaten. Ze wilden allemaal zijn vriend worden en samen tijdens de volksliederen bij hem zijn om het te vieren. Het geluk kent een bijzondere donkere keerzijde als men niet dat kan, wat van hem verlangd wordt. Dat wist hij zeker. Zij raken in de vergetelheid. Tellen niet meer mee. Hij had het toch zelf toen gezien, bij een documentaire van Willy Stahle en enkele andere. Omdat hij de taal niet spraak heeft hij het laten vertalen en in zijn toenmalige huis beken. Hij wist er van bewust. Hij keek uit over het meer en dacht. Als men zo nodig goud wil, ga naar de kust en zie onze primaire gouden hemellichaam langzaam zweven aan de horizon, dan is er goud voor iedereen en de gedachte daaraan zijn voor diegene voorgoed gesmeed met klinkende muziek.

Marcel R. van der Kwaak