Te gast bij The Wonderstuff, 19 december, Shepherd’s Bush Empire, London

Foto: HareD

In mijn bijna veertigjarige carrière als concertbezoeker was ik nog nooit te gast van de optredende band. Tot afgelopen vrijdag, toen ik op de guestlist stond bij het Londonse concert van The Wonderstuff.

Dat is één van mijn favoriete bands, waarover ik al vaker schreef op dit blog. ‘The Stuffies’, zoals de Britten ze liefkozend noemen, bestaan 40 jaar en geven traditiegetrouw (ook) een reeks concerten in de weken voor Kerstmis. Shepherd’s Bush Empire (2000 man) was ook nu weer uitverkocht, na goedbezochte optredens in Manchester en thuisstad Birmingham eerder in de week

De violiste van de band, Erica Nockalls, is naast haar muzikale werk ook schilderes. Een paar jaar terug gaf ik haar een opdracht voor een schilderij en haalde dat bij haar thuis op (ze woont in Parijs).  Tijdens het mailcontact in het kader van het schilderij werd door haar een toekomstige guestlist-plek aangeboden, waar ik afgelopen najaar op kon ingaan.

Ik wist niet precies wat ik kon verwachten, maar kreeg het ‘totale pakket’. Dus toen ik mij meldde bij het loketje van het theater kreeg ik zowel een gratis kaart, als een polsbandje. De kaart bleek voor een gereserveerde stoel op het eerste balkon, met perfect uitzicht op het podium. Nu zijn concerten de enige gelegenheden waarbij ik zodanig beweeg dat het in een verre verte op dansen lijkt. Daarom sta ik altijd en gelukkig was daar ook ruimte voor (zie foto, links boven).

Foto: HareD

Na het concert kwam het bandje van pas. Daarmee mochten wij, na wat gedoe met de bewaking, naar een aparte barruimte. Van daaruit nam een medewerker van de band enkele gelukkigen mee naar boven, naar de kleedkamers van de band. ‘Back stage’ bleek in dit geval ‘above stage’. Daar was het een gezellige, maar typisch Britse ongeorganiseerde, puinhoop. In en uitlopende bandleden, roadies, managers en gasten, samengepakt in twee heel kleine ruimtes. Inderdaad met afgetrapte lederen bankstellen, kledingrekken, wandspiegels met gloeilampen erom en -na wat zoeken tussen de lege flessen -  een beetje wijn uit een papieren bekertje. Na de nodige small talk met bandleden en gasten ging ik op zoek naar de uitgang en toen ik die eindelijk vond, bleek daar nog zanger Miles Hunt te staan, met wie ik ook nog een praatje en een selfie kon maken (zie foto).  Al met al erg grappig en leuk om een keer mee te mogen maken.

En de muziek? Erg goed, zoals altijd. Extra tof was dat ook Vent optrad in het voorprogramma. Dat was een band van Miles Hunt, samen met drummer Billy Duffy (The Cult), Peter Howard (The Clash) en bassist Morgan Nicholls (o.a. Muse) die in het midden van de jaren negentig kort bestond, zonder al te veel succes. De heren Hunt, Howard en Nicholls zijn na 29 jaar weer verenigd en speelden ook nieuw werk. Een donkere en hardere versie van The Wonderstuff, dat erg lekker klonk. Zowel Vent als The Wonderstuff brengen volgend jaar een nieuw album uit, waarbij er ook nog opnamen voor een live album werden gemaakt. Dus laat 2026 maar komen!

HareD

 

Een kleine aanvulling van Wo. HareD heeft namens WoNo Magazine op de guestlist van Bettie Serveert gestaan in het jaar 2016, waar hij tevens een interview heeft afgenomen. Zie alhier:

https://wonomagazine.blogspot.com/2017/01/interview-bettie-serveert-hedon-zwolle.html

Dit doet vanzelfsprekend niets af aan de mooie ervaring hier boven.

Wo.