My Method Actor. Nilüfer Yanya

Nilüfer Yanya maakte al twee geweldige albums, die terecht werden overladen met superlatieven, en ook haar nieuwe album My Method Actor laat weer horen hoe goed en eigenzinnig ze is.

De muziek van Nilüfer Yanya laat zich tot nu toe niet in een hokje duwen. De muzikante uit Londen verwerkt uiteenlopende invloeden in haar muziek en schuwt hierbij de uitersten niet. Het wordt allemaal mooi gecombineerd in de trefzekere productie van Wilma Archer, die het geluid van Nilüfer Yanya steeds een andere kant op duwt. De ene keer is het duidelijk rock, de volgende keer meer pop met invloeden uit de R&B en jazz, maar een stempel duwen op de muziek van Nilüfer Yanya blijft lastig zo niet onmogelijk. My Method Actor klinkt weer net wat anders dan de vorige twee albums en laat horen dat de muzikante uit Londen zich nog steeds ontwikkelt. Wat een talent.

Miss Universe, het debuutalbum van de vanuit Londen opererende muzikante Nilüfer Yanya, is inmiddels al weer ruim vijf jaar oud. De muzikante met Ierse en Turkse roots werd al ruim voor de release van haar debuutalbum een hele mooie toekomst voorspeld, maar ze is vijf jaar later nog lang niet zo bekend als ze inmiddels zou moeten zijn.

Nilüfer Yanya leverde met Miss Universe een verbluffend goed debuutalbum af. Het is een album dat van de hak op de tak sprong en zich het beste liet omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden. Miss Universe bevatte een aantal lome en wat jazzy songs, maar ook een aantal wat ruwere rocksongs, wat verklaart dat de Britse muzikante het ene moment werd vergeleken met Sade en het volgende moment met PJ Harvey. Vergelijken was uiteindelijk zinloos, want Miss Universe versprong continu van kleur.

Dat deed de muziek van Nilüfer Yanya ook op het aan het begin van 2022 verschenen PAINLESS, dat nog wat diverser en ook nog wat beter was. Op PAINLESS sleepte Nilüfer Yanya er nog wat invloeden bij en bestreek ze het hele palet van lome R&B tot en met stekelige indierock met een postpunk vibe in songs die de fantasie stevig prikkelden.

Op het in september verschenen derde album van Nilüfer Yanya My Method Actor laat weer horen dat de muzikante uit Londen niet alleen zeer getalenteerd is, maar ook bijzonder eigenzinnig. Het geluid van Nilüfer Yanya is na twee albums weliswaar bekend, maar desondanks is ook My Method Actor weer vanaf de eerste noten verrassend.

De openingstrack van het album mixt uiteenlopende invloeden door elkaar, waarna de stem van de Britse muzikante het afmaakt. De muziek van Nilüfer Yanya is nog altijd lastig te omschrijven. Het is muziek die aan de ene kant is verankerd in de rockmuziek, maar het is ook muziek die tegen pop aan schuurt met uitstapjes richting R&B, hiphop en jazz.

De muzikante uit Londen werkt op haar nieuwe album wederom samen met producer Wilma Archer (ook bekend als Will Archer of Slime), die het geluid op My Method Actor heeft volgestopt met bijzondere ingrediënten en die tekent voor een groot deel van de instrumenten die op het album zijn te horen.

De gitaren klinken bij vlagen gruizig en worden vaak gecombineerd met bijzondere en zo nu en dan triphop achtige ritmes, stevig aangezette bassen en afwisselend subtiele en zwaar aangezette bijdragen van keyboards, pedal steel en strijkers. De instrumentatie op het album klinkt met name in de uptempo songs complex, wat songs van Nilüfer Yanya een duidelijk eigen karakter geeft.

Dat eigen karakter hoor je overigens ook in de meer ingetogen en de wat jazzier en soulvoller klinkende songs die domineren op het tweede deel van het album. Met name in deze songs vind ik de stem van Nilüfer Yanya persoonlijk op zijn mooist en ook mooier dan op haar eerste twee albums.

Door alle bijzondere ingrediënten en de vele wendingen in de songs op My Method Actor is het een album waarop je nog heel lang nieuwe dingen blijft horen en alles is even mooi. Vergeleken met de vorige twee albums is My Method Actor wat minder stevig of heftig, maar ook als Nilüfer Yanya kiest voor betrekkelijk sobere en behoorlijk toegankelijke popsongs heeft ze iets dat haar onderscheidt van de meeste andere muzikanten van het moment. Razendknap album weer.

Erwin Zijleman

Je kunt My Method Actor hier luisteren en bestellen:

https://niluferyanya.bandcamp.com/album/my-method-actor

The American Dream. Amy Speace

Amy Speace kijkt op The American Dream terug op een deel van haar leven en doet dat met prachtig ingekleurde en tijdloos klinkende Amerikaanse rootsmuziek, die prachtig kleurt bij haar geweldige stem.

Het is inmiddels een flinke stapel uitstekende albums die de Amerikaanse singer-songwriter Amy Speace op haar naam heeft staan. Ook het on oktober verschenen The American Dream is er weer een en het is een typisch Amy Speace album geworden. Het is een album waarop Amerikaanse rootsmuziek wordt gecombineerd met een randje pop, waarop de songs stuk voor stuk aansprekend zijn, waarop de Amerikaanse muzikante mooie en indringende verhalen vertelt en ze bovendien indruk maakt met haar krachtige en emotievolle stem. Amy Speace is in Nederland niet heel bekend, maar behoort binnen de Amerikaanse rootsmuziek inmiddels al flink wat jaren bij de beteren in het genre.

De Amerikaanse singer-songwriter Amy Speace brengt al sinds het eind van de jaren 90 albums uit, maar ik ken haar muziek zelf sinds het in 2013 uitgebrachte How To Sleep In A Stormy Boat, wat al het zesde album was van de muzikante die haar carrière begon in de folk scene van New York, maar inmiddels al geruime tijd Nashville als thuisbasis heeft.

How To Sleep In A Stormy Boat, dat ik in 2013 aanzag voor een debuutalbum, vond ik een geweldig album. Het was een album waarop Amy Speace, bijgestaan door een aantal geweldige muzikanten, liet horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kan. Het album maakte misschien nog wel meer indruk met de songs, de teksten en vooral de stem van de Amerikaanse muzikante.

Ook het in 2015 verschenen That Kind Of Girl en het in 2021 uitgebrachte There Used To Be Horses Here vond ik overtuigende albums, maar er verschenen ook nog een album en een mini-album dat ik heb gemist. Het deze week verschenen The American Dream trok echter direct weer mijn aandacht.

Het is wat mij betreft een typisch Amy Speace album geworden. Ook op haar nieuwe album maakte de Amerikaanse muzikante weer makkelijk indruk met haar krachtige stem en haar sterke teksten. Het zijn teksten die zijn verpakt in aansprekende songs, die ook dit keer een breed palet binnen de Amerikaanse rootsmuziek bestrijken, maar die ook niet vies zijn van pop.

De openingstrack en titeltrack is lekker vol ingekleurd en zou niet misstaan op een album van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band. The American Dream bevat veel meer van dit soort lekker vol en toegankelijk klinkende songs, maar de muzikante uit Nashville kan ook genoeg hebben aan de piano.

Het klinkt wat minder traditioneel dan de vroegere albums van Amy Speace, maar ik heb wel wat met de bijzonder lekker in het gehoor liggende songs op het album. Het zijn songs die soms zo lijken weggelopen uit een andere tijd, wat ook niet zo gek is, want Amy Speace kijkt op haar nieuwe album terug op haar jeugd, op de weg die ze sindsdien als muzikante heeft afgelegd en op het einde van haar huwelijk.

Ze profiteert op het album nadrukkelijk van producer Neilson Hubbard en van de paar gelouterde muzikanten die haar begeleiden op het album. Gitaren en de mandoline spelen een hoofdrol op The American Dream, waarop incidenteel ook keyboards, orgels en strijkers opduiken. Vergeleken met haar vroege albums klinkt de stem van Amy Speace iets ruwer en doorleefder, wat de kwaliteit van haar songs alleen maar ten goede komt en wat de vaak wat melancholisch aandoende songs op het album voorziet van extra kracht.

Amy Speace draait inmiddels ruim 25 jaar mee als muzikante en dat hoor je op The American Dream. Je hoort het in het gevoel waarmee ze zingt, je leest het in de teksten die af en toe lezen als een roman en je hoort het in de songs, die zich makkelijk opdringen en ook interessant blijven wanneer je ze meerdere keren hoort.

De melancholie en nostalgie druipen er af en toe vanaf, zeker wanneer de strijkers aanzwellen en The American Dream zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zwaar is aangezet, maar Amy Speace overdrijft het nergens en maakt op haar nieuwe album ook tijdloze feelgood muziek, die nog altijd naar veel meer smaakt.

Erwin Zijleman

Blue Dreams. Holly Arrowsmith

De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Holly Arrowsmith leverde zes jaar geleden een uitstekend album met vooral ingetogen folksongs af, maar overtuigt nu ook met een wat voller en aanstekelijker geluid.

Het loont absoluut de moeite om de Nieuw-Zeelandse muziekscene te volgen, want er wordt mooie muziek gemaakt aan de andere kant van de wereld. Het leverde me bijna zes jaar geleden het fraaie A Dawn I Remember van Holly Arrowsmith op en de muzikante uit Auckland keert deze week terug met de opvolger van dat album. De folk van het vorige album is ook te horen op Blue Dreams, al heeft de Nieuw-Zeelandse muzikante haar songs dit keer wel wat voller ingekleurd en kiest ze bovendien voor een vleugje pop. Gebleven zijn de kwaliteit van de songs van Holly Arrowsmith en haar mooie stem, die ook dit keer uitstekend gedijt in de fraai verzorgde klanken op het album.

Alweer bijna zes jaar geleden besprak ik A Dawn I Remember, het tweede album van de uit Nieuw-Zeeland afkomstige singer-songwriter Holly Arrowsmith. Het was destijds uiteraard de nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out Records die me op het spoor zette van de muzikante uit Auckland en diezelfde nieuwsbrief wees me van de zomer op het nieuwe album van Holly Arrowsmith. De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter, die overigens geboren werd in de Verenigde Staten, heeft de tijd genomen voor haar derde album, dat, in ieder geval deels, duidelijk anders klinkt dan zijn voorganger.

Op A Dawn I Remember maakte Holly Arrowsmith behoorlijk sober klinkende folksongs, die in de basis genoeg hadden aan de akoestische gitaar en de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante. De muziek op het album werd hier en daar voorzien van fraaie en subtiele accenten, maar de nadruk lag op de mooie stem van Holly Arrowsmith, die haar songs met veel gevoel vertolkte. Ik noemde destijds alles tussen Joni Mitchell en Laura Marling als vergelijkingsmateriaal en toen ik het album deze week nog eens beluisterde kwam ik op dezelfde namen uit.

Holly Arrowsmith maakte haar nieuwe album samen met een aantal leden van de door mij hoog gewaardeerde Nieuw-Zeelandse band Tiny Ruins en deed bovendien een beroep op de strijkersarrangementen van Anita Clark, die ook bekend is onder de naam Motte. Blue Dreams klinkt door de bijdragen van de extra muzikanten een stuk voller, maar Holly Arrowsmith heeft ook wat meer invloeden uit de pop toegelaten in haar songs. Het levert een bijzonder aangenaam klinkend album op, dat het prima doet bij de zomerse temperaturen van het moment.

Het vooral uit snareninstrumenten bestaande geluid is fraai geproduceerd door Tiny Ruins lid Tom Healy, die eerder albums produceerde van onder andere Marlon Williams en Bic Runga. Blue Dreams klinkt door het vollere geluid wat moderner dan A Dawn I Remember, dat meer dan eens herinnerde aan de Amerikaanse folk van een aantal decennia geleden, maar invloeden uit de folk zijn zeker niet verdwenen uit het geluid van de muzikante uit Auckland.

Blue Dreams is een persoonlijk album dat vorm kreeg tijdens de laatste fase van de coronapandemie, een periode die voor Holly Arrowsmith samen viel met haar zwangerschap. De eerste songs op Blue Dreams klinken zoals gezegd wat voller dan de songs op het vorige album, maar de instrumentatie is nog altijd subtiel en zeer smaakvol. Naarmate het album vordert worden de klanken op Blue Dreams weer wat subtieler en keert Holly Arrowsmith hier en daar ook weer terug naar het geluid van haar vorige album en domineert de folk in haar muziek.

Beide kanten van Blue Dreams zijn wat mij betreft aansprekend. Ook dit keer valt de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante in positieve zin op en ook Blue Dreams staat vol met aansprekende songs, die aangenaam blijven hangen, maar die ook iets met je doen. Het valt door het enorme aanbod momenteel niet mee om de aandacht te trekken als vrouwelijke singer-songwriter, zeker niet als je dit vanaf de andere kant van de aardbol moet doen, maar Holly Arrowsmith laat ook op haar nieuwe album weer horen dat iets dat je van ver haalt soms echt lekkerder is.

Erwin Zijleman

Je kunt Blue Dreams hier luisteren en bestellen:

https://hollyarrowsmith.bandcamp.com/album/blue-dreams

The Only Moment. Maya de Vitry

De Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry maakte in 2022 met Violet Light een bijzonder fraai en tijdloos singer-songwriter album en doet dat nu nog eens met het minstens even mooie The Only Moment.

Voor liefhebbers van tijdloze singer-songwriter albums valt er momenteel volop te kiezen, waardoor er helaas veel albums in het genre tussen wal en schip vallen. Het zou zonde zijn als dit zou gebeuren met het nieuwe album van de Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry, want The Only Moment is net als zijn voorganger een bijzonder mooi album. De muzikante uit Nashville heeft ook haar nieuwe album prachtig ingekleurd en schakelt hierbij makkelijk tussen genres. De smaakvolle klanken passen uitstekend bij de mooie en warme stem van Maya de Vitry, die ook dit keer makkelijk overtuigt met haar smaakvolle en gevarieerde songs. Echt veel te mooi om te laten liggen dit album.

Violet Light was helemaal aan het begin van 2022 mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Maya de Vitry. Het derde album van de muzikante uit Nashville, Tennessee, werd gemaakt tijdens de coronapandemie, waardoor de muzikanten die waren te horen op het album hun bijdragen via het Internet aanleverden. Maya de Vitry koos voor iedere track op Violet Light de juiste muzikanten uit, maar ondanks het grote aantal muzikanten dat bijdroeg aan het album klonk het verrassend consistent.

Violet Light van Maya de Vitry liet zich beluisteren als een tijdloos singer-songwriter album en het was ook nog eens een goed en veelzijdig singer-songwriter album. Niet zo gek dus dat ik het deze week verschenen nieuwe album van de Amerikaanse muzikante zo ongeveer als eerste opschreef voor een recensie. Daar heb ik zeker geen spijt van gekregen, want ook The Only Moment is weer een uitstekend album.

Nu de coronapandemie achter ons ligt kon Maya de Vitry haar nieuwe muziek weer gewoon in de studio opnemen, waarin ze gezelschap kreeg van slechts een handvol muzikanten. Maya de Vitry had dit keer zelf een flinke vinger in de pap, want ze produceerde The Only Moment zelf en nam bovendien een substantieel deel van de instrumentatie voor haar rekening. Hiernaast tekende de Amerikaanse muzikante voor de warme en gevoelige vocalen op het album en schreef ze de songs op het album, een enkele keer bijgestaan door vrouwelijke collega’s als Phoebe Hunt en Caitlin Canty.

Ondanks het feit dat Maya de Vitry dit keer werkte met een vaste band is ook The Only Moment een gevarieerd klinkend album. De muzikante uit Nashville heeft ook dit keer een tijdloos klinkend singer-songwriter album gemaakt en het is er een waarop uiteenlopende invloeden worden verwerkt, maar waarop folk en jazz het meest in het oor springen op de hielen gezeten door soul, country en pop.

Direct bij eerste beluistering van het album valt op hoe warm of zelfs gloedvol het nieuwe album van Maya de Vitry klinkt. De meeste songs op het album hebben een redelijk laag tempo en de muziek is in de meeste songs redelijk ingetogen, maar wat wordt er mooi gespeeld op het album, met vaak een hoofdrol voor prachtig en veelkleurig gitaarspel.

Door het tijdloze karakter van de muziek op The Only Moment en de zeer smaakvolle arrangementen slaat het album zich direct als een warme deken om je heen en dit aangename gevoel wordt verder versterkt door de zang van Maya de Vitry die beschikt over een karakteristieke maar ook warme stem. De Amerikaanse muzikante zingt bovendien met veel gevoel en precisie, wat uitstekend past bij de mooie en verzorgde klanken op het album.

The Only Moment van Maya de Vitry klinkt meer dan eens als een singer-songwriter album uit een ver verleden, maar ook in het heden overtuigen de sterke en bijzonder mooi uitgevoerde songs van Maya de Vitry makkelijk. The Only Moment van Maya de Vitry is helaas geen album dat gaat worden overladen met aandacht de komende weken, maar het is absoluut een album dat kwaliteit ademt en dat zeer in de smaak zal vallen bij liefhebbers van tijdloze singer-songwriter muziek en een mooie vrouwenstem.

Erwin Zijleman

Je kunt The Only Moment hier luisteren en bestellen:

https://mayadevitry.bandcamp.com/album/the-only-moment

Oase. Weite

It is not often, that I run out of time, but today is one of them. Yesterday I listened to Oase and was impressed. This is such a beautiful, instrumental album. Just like a recent one ('III. Neànder') also from Germany. Oase has such beautiful melodies that meander through the compositions. Ear-soothing is the made-up but right word for the band's music. I was totally surprised, because usually I am not one for instrumental albums. This one comes with my personal recommendation, so please go and listen to it.

Wout de Natris - van der Borght

Bowie for Dummies #37

Two months after the previous incarnation of the best read post by far on the blog, it's time for a new version. Chances are that there is a lot of new stuff to be discovered there. This is the 37th version since we published the first one on 8 January 2017. In this post you find all Tineke Guise's explorations on Bowie on the Internet with the links to music, clips, news, and what not.

Here is the link to the original but updated post where all is revealed:

http://wonomagazine.blogspot.com/2017/01/bowie-for-dummies.html

Divided Kind. Native Harrow

Het Amerikaanse duo Native Harrow maakt inmiddels al bijna tien jaar prachtige albums en doet er op het nog wat veelzijdigere en vooral verrassend soulvolle Divided Kind nog een schepje bovenop.

Ik ontdekte de muziek van Devin Tuel en Stephen Harms een jaar of vijf geleden en sindsdien ben ik fan van Native Harrow. Met name de laatste paar albums van het tweetal uit Philadelphia zijn erg goed en met het deze week verschenen Divided Kind zetten Devin Tuel en Stephen Harms de voorlopige kroon op hun werk. De muziek van het duo bevat nog steeds invloeden uit de (Laurel Canyon) folk, maar daar komen dit keer invloeden uit de country en vooral flink wat invloeden uit de soul bij. De songs zijn sterk, de instrumentatie is fraai en de zang van Devin Tuel is ook dit keer geweldig en nog wat indrukwekkender dan op de vorige albums. Heel bekend is Native Harrow nog niet, waar wat is het weer goed.

Ik ben de afgelopen jaren zeer gesteld geraakt op de muziek van het Amerikaanse duo Native Harrow. Devin Tuel en Stephen Harms debuteerden in 2015 met het mooie maar helaas nauwelijks opgemerkte Ghost, waarop het tweetal vooral invloeden uit de folk verwerkte, maar ook invloeden uit omliggende genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek een plekje kregen. Het album viel vooral op door de bijzonder mooie stem van Devin Tuel, maar ook in muzikaal opzicht verdiende het album een mooi rapportcijfer.

Ghost werd in 2017 gevolgd door het dubbelalbum Sorores, waarop het geluid van Native Harrow nog wat voller en veelzijdiger klonk. De eerste twee albums van het duo uit Philadelphia, Pennsylvania, ontdekte ik overigens zelf pas in 2019 nadat het derde album van Native Harrow was verschenen. Happier Now was een nog wat beter album en het is het eerste album van het duo dat meer aandacht kreeg.

Happier Now haalde in 2019 met overtuiging mijn jaarlijstje en deed dit in eerste instantie vanwege de stem van Devin Tuel, maar ook de mix van Laurel Canyon folk en Britse folk maakte indruk. Het in 2020 verschenen Closeness was misschien wat minder verrassend dan zijn voorganger, maar het was wederom een mooi album. Op het in 2022 uitgebrachte Old Kind Of Magic werd het geluid van het Amerikaanse tweetal nog wat verder verrijkt met een vleugje psychedelica en was het wederom de stem van Devin Tuel die genadeloos wist te verleiden.

Native Harrow opereerde de afgelopen jaren vanuit het Verenigd Koninkrijk, maar is inmiddels weer teruggekeerd naar de oude thuisbasis Philadelphia. Daar namen Devin Tuel en Stephen Harms in hun thuisstudio het zesde album van Native Harrow op. Op Divided Kind deden de twee zo ongeveer alles zelf, want alleen de drums en de pedal steel zijn niet van de hand van Devin Tuel en Stephen Harms.

Het geluid van Native Harrow varieert wat over de jaren en ook Divided Kind klinkt weer net wat anders. Invloeden uit de Laurel Canyon folk spelen ook dit keer een rol, maar Divided Kind citeert ook uit de archieven van de 70s singer-songwriter muziek, neigt wat naar country door het fraaie gitaarwerk en de ruimtelijke klanken van de pedal steel, maar klinkt vooral een stuk soulvoller.

In al deze genres kan Devin Tuel uitstekend uit de voeten. De zang op de vorige albums van Native Harrow was al prachtig, maar de stem van Devin Tuel maakt op Divided Kind dankzij wat extra soul en emotie nog net wat meer indruk. De zang staat dan ook terecht centraal in de mix, maar ook de instrumentatie op het nieuwe album van Native Harrow is bijzonder mooi laat horen dat de twee muzikanten uit Philadelphia ook in productioneel opzicht een knappe prestatie hebben geleverd.

Het is jammer dat het zesde album van Native Harrow verscheen in een week met heel veel releases, waardoor ook Divided Kind wel eens onder zou kunnen sneeuwen. Het zou zonde zijn, want Devin Tuel en Stephen Harms zijn op hun nieuwe album nog net wat beter geworden en maken Amerikaanse rootsmuziek die kwaliteit ademt en is verpakt in zeer aansprekende songs. Het is lastig kiezen tussen met name de laatste vier albums van het tweetal, maar na meerdere keren horen vind ik Divided Kind nog net wat beter dan de vorige drie albums.

Erwin Zijleman

Je kunt Divided Kind hier luisteren en bestellen:

https://nativeharrow.bandcamp.com/album/divided-kind

Shit Machine. Night Court

Two and a half years ago Night Court debuted on this blog with the single 'Titanic'. An album and other singles followed and here's the second album, Shit Machine, alternatively called $hit Machine. Actually it is the band's fourth. On the album the band mixes punk(rock) superbly with powerpop. Most songs avoid the roughest edges of punk and bring elements from a more poppier side in instead. It all results in songs to both headbang and singalong to.

Night Court is a Vancouver trio (U.S. or Canada?) trio, Emilor, drums/vocals, Dave-O, guitar/vocals and Jiffy, bass/vocals. The band started when the three friends started to exchange musical ideas during the Covid lockdowns. This resulted in the 2022 album 'Nervous Birds Too'. By 2023 the band had released about 50 songs in one form or another. And here's Shit Machine containing no less than 17 new songs, though some have been released as singles over 2024.

Night Court has a prolific output and loads of inspiration. On top of that, the songs on Shit Machine sound inspired, full of energy and above all their good. The alternating lead vocals work really well, as do the harmony vocals. Having three vocalist in the band pays off. The melodies the band members find in all their songs immediately add to their attractiveness.

The album opens with a statement showing insight in how the world and more specific power works. "No guns no God no war no more" I will not go into politics here but it is quite a way to start an album in 2024, with war everywhere around. Before I know it I'm already into the second song. 'Mistakes Become You' is an incredibly strong song. Just listen to that intro. Bang, smack and the melody kicks in and a few seconds later that fantastic chorus is upon me. I'll admit that there is a strong Weezer element, like on "The Blue Album"". A reference that returns a few times, hence the powerpop reference above. Many of Night Court's songs are stronger than I've heard for well over decade from Weezer.

If you put on Shit Machine beware to pay attention. The album is over before you know it, despite the seventeen songs it contains. Night Court does not have time nor place for filling songs. The song is over when its over. That could be just after a minute or just over two, enter the next one. A song lasting just over two comes across as incredibly long. Weird as it may sound, it does.

Where on 'Nervous Birds Too' I pointed to garage rock next to the punk, I feel less inclined to use the term garage rock here. The band has grown too much for that. The songs are simply better, moving the band slowly into a higher league. Thinking that Night Court is releasing records only since 2022, it is a fair question where the next level lies for the band. Here's a confident fan though.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Shit Machine here:

https://nightcourtpunk.bandcamp.com/album/hit-machine

Wake The Dead. Chuck Prophet feat. ¿Qiensave?

Chuck Prophet is a veteran of this blog and even the magazine preceding it. Most likely his album 'No Other Love' was the first one to be reviewed in WoNo Magazine in 2002. My first album though was 1997's 'Homemade Blood'. With Wake The Dead, the now 61 year old Prophet does something surprising. He worked with Cumbia band ¿Qiensave?. It leads to a surprising and fresh-sounding Latin injection into his music.

Expect typical percussion, guitars and a harmonica or two that liven up the typical and a few untypical Chuck Prophet songs. With his voice that always seems on the verge of a cold and/or a tear, yet sounds so sympathetic, he leads the way on Wake The Dead. If anything the music on the album wakes up respectfully only. Prophet manages to lead the way with his voice.

Although I do not have one single Chuck Prophet album that I rank among my favourites, I like nearly all of them more than just average. The one more than the other but all have several songs on them very much worthwhile. Leader of the pack is the song about Jesus as just a regular nice guy, 'Jesus Was A Social Drinker'. When I get to know Wake The Dead better, there will be several favourites added to my list of Prophet faves.

At this point in time, I am at the stage where I notice how utterly sympathetic this album is. It is light at heart and that may be surprising seen in the light of the health issues the singer-songwriter faced in recent years. This did not translate into darkness, more the opposite. This is translated in the sound of the new album. It is light, with hints at the typical melancholy coming with the sound of his voice. The bounce in Prophet's step is lighter it seems to me, embracing the option he was handed to make this album. And perhaps the added value of ¿Qiensave??

Photo: Kory Thibeault

The latter is a band of people of Mexican descent living in Salinas, California, that has its own career in music. During his illness Prophet came to love (old) Latin music and discovered ¿Qiensave?. He truly liked their music and when recovered sought them out and jammed with them. The rest is history.

A song like 'Sally Was A Cop', followed by the line "now she is a soldier", rocks more than most others on Wake Up The Dead. What gets me, is the subtlety with which the band rocks, with a latin rasp device in the background. I would not describe it as a typical Prophet song. Far from even. It is simply made in such good taste and sounds so good. The guitar work is simply beautiful, as is the vocal melody. It is quite obvious which song on Wake The Dead could come out on top. It's a big favourite already.

The words good taste is the word that describes the whole of the album best. Overall Wake The Dead may be one of Chuck Prophet's most modest albums. It stands out the more because of it, is the impression it gives me. Already it is working its way into the list of my most favourite ones. And that is quite something in a solo career that spans well more than 30 years. Don't get fooled by age folks. This album is another point of prove that songwriting can be a lifelong, successful and satisfying career.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Wake The Dead here:

https://chuckprophet.bandcamp.com/album/wake-the-dead

The Art Of Sod. Nothingheads

Yes, folks, I have exiting news for you. Johnny Rotten has reincarnated while alive! Singer (and guitarist) Rob Fairey has that same sneer in his voice with which Rotten took on the whole establishment and the rest of the U.K. in 1977. No one was secure in that short period Sex Pistols were on the scene. From the queen to the chimney sweep, they were both shocked by what they were hearing.

Of course, there is a huge if not insurmountable difference with 2024. There's not much Fairey and the Nothingheads can do to achieve that kind of shock. We, including king Charles and the latest generation of chimney sweeps, have heard it all before. That does not go to say that The Art Of Sod is not an exciting album. Nothingheads rocks out with a punk attitude and throws in some post punk antics and even some riffs bordering on metal. For one, the sound of the album is so much bigger than Sex Pistols and its contemporaries could ever achieve at the time. Almost 50 year of experiences and innovations went into The Art Of Sod and it pays off.

Nothingheads is a band from London in the U.K. and consist of three other members, Matt Holt (bass and/ synths), Ed Simpson (guitar) and Chanter Whitehurst (drums). In the past few years, you may have found some singles and an EP on the blog. That the band's debut album follows will not come as a surprise. In those few years the band has obviously progressed into a tight and energised foursome. 'Sunlit Uplands' was nice but nothing compared to what the band presents on its new album. Everything has a deeper layer, is a bit wider and bigger as well.

Did I write in June 2023 that with 'Rat' the band could score a huge hit in an alternative universe, (at present) I do not hear one on The Art Of Sod. That 1,2,3,4 The Ramones simplicity is gone as well. Nothingheads are slowly but surely carving out its own little niche somewhere between punk, postpunk and loud forms of rock. Still relentless and without compromise but spot on for most of the album.

And, no, this is not an album that I can play any time of the day, but when I need a shot of energy, this is exactly the album that will provide me with the right dose. And, no, I'm not going to pick out one or more songs to underscore what I'm hearing. There's no need. When I need that shot of energy or a loud album for that matter, this is one of the ones I'm likely to select. Rock on, brothers!

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order the album here:

https://sister9.bandcamp.com/album/the-art-of-sod-vinyl-lp

2024, week 49. 10 singles

No extra words today. Just, enjoy!

As Good As It Gets (feat. Mitski). Katie Gavin

We open this week with a dream track by an artist who finds herself on WoNoBlog for the first time. Katie Gavin is accompanied by Mitski. As Good As It Gets is a love song says Gavin. It is a song about being totally relaxed and comfortable in a settled relationship, about looking forward to getting old and taking on the highs and lows together. Gavin sets this topic against soft music, present, sure but soft. As relaxed as the topic of the lyrics is. The mood it creates though is one of urgency and focus. The mysterious rhythm in the background, whatever it is, gives the song something extra, otherworldly, that befits the dreamy way of singing by especially Katie Gavin. Some instruments are allowed to step forward for a few notes, after which they recede or disappear. As Good As It Gets is an extremely nice song from the album 'What A Relief'.

In My Chambers EP. Wiri Donna

Well over two years ago Wiri Donna (Bianca Bailey) debuted on this blog first with a single and then her debut EP 'Being Alone'. On In My Chambers Wiri Donna pushes in the pedal some more. The first songs on the EP are very much alternative rock, where she is not afraid to move towards the edges of a song. Not that songs are off key, but the musicians are stretching what is considered conventional. For people like me this means that things get exciting and worthwhile checking out seriously. Further on in the EP you will find that the light and the shade approach to music, I mentioned Shocking Blue, The Police and Nirvana as examples in 2022, return on In My Chambers. Things could undoubtedly get wilder, in her choice of music Wiri Donna goes at pretty wild alright. Ms. Bailey loves to rock out, that much is sure. Much more so than in 2022. Alternative rock fans should find their way to In My Chambers, as things do not get much better than this. Wiri Donna convinces fully. Two EPs down, I'm a fan.

Raving At The Wall. Eric Barlow

Again a debut, as a solo artist. True connaisseurs will have encountered Barlow as a member of the Boston and NYC music scene since the 1990s. Which I was not. Thanks to Malibou Lou I am these last several years. Today Eric Barlow enters my life with his second solo single for the upcoming album 'Still Moving Parts'. Fans of music from many decades ago, let's say from the 1960s to 1990s will hear what I'm hearing on Raving At The Wall. A mix of pop and rock that sings of the joys of life and great fun music is. Watch out for a great riff here, an oh so nice lead melody there and a song overall that contains small snippets of The Beatles, Bowie, The Lemonheads and what not. Raving at the wall is not what I call having fun. However, when it's caught in music like Eric Barlow presents, count me in for a short while.

Détour. La Sécurité

Debut number three already this week. Montreal, Canada based band La Sécurité signed to Bella Union and celebrates this with the release of its single Détour. Montreal is in Quebec, so primarily a French language town. The title suggests a French song. It is primarily English though, for those who got worried reading this. La Sécurité plays music as if it is 1977-79, with the first albums of bands like Talking Heads and The B52s being released. In other words, the music is square and not round. The hooky rhythm propels the song forward. We used to call that kind of music new wave. Détour in that sense is a very outdated sounding song. From there the fun starts though. Ian Dury is another example. Just like his 'Sex And Drug And Rock And Roll', or 'Psycho Killer' and 'Private Idaho' of the other two examples are hooky, they are all great fun. A great introduction with more, undoubtedly, to come.

She's Got A Problem. HotWax

"She's got a problem and she's gonna get something done", that is what the title starts off in my head immediately. HotWax' song has very little to do with the Fountains of Wayne song. This is modern punk rock, with some latter day twist no punker would ever have come up with close to fifty years ago. HotWax does and puts itself in line with recent bands like Blood Red Shoes, Wet Leg, Sprints and many others. The Hastings trio is not holding back, except for the short psychedelic interlude. She's Got A Problem is exciting. There's no other word for it. There's a ton of energy poured into the song and it just shares and shares it with the world. From the drums intro to the dying seconds, this song rocks huge. I don't know what it is with U.K. bands but nearly always I prefer them way above American ones. HotWax is no exception, based on this single that is. Yes, again a debut band. Album 'Hot Shock' is underway.

Astoria EP. Robin Guthrie

Robin Guthrie was on this blog with two singles in 2021. Of course the artist's career goes back all the way to the 1980s. Today, he releases soft flowing instrumental tracks that are at times very much worthwhile to listen to. Take his latest EP Astoria. The compositions just swirl into my ears. Pleasant melodies just circle around, while I'm feeling more and more relaxed. Not that nothing happens in the songs. Take 'Starting Fires'. More and more instruments are woven into the primary melody, making it more complex to listen to and interesting to listen to. 'Starting Fires' at heart is a sort of ambient music, like all tracks on Astoria start out, after which the song develops into something else. A track like 'Jura' is pure Kairos material. Layer upon layer of synths play out, creating ever more complex melodies weaving in and out of each other. No, Astoria has nothing to do with rock and loud guitars, it's still beautiful to listen to.

Ohio All The Time. Momma

And another firster on the blog. No, Momma is not from Ohio, but Brooklyn in New York. Momma is a band that plays into the likes of Warpaint with a little more laying into the guitars than synths. Ohio All The Time rocks. I do not know anything about Ohio, except a recent news item on plastic pollution in the Ohio river but that is about it. Reading the short bio, I find that the band is not new but has scored a hit in 2003 called 'Bang Bang'. Whether they did anything in the meantime, I don't know and am too lazy to look it up. Based on this single, the band can count me in. Ohio All The Time brings back good memories and adds a new one. Over a layer of guitars Mommy's singer is able to sing softly with a innocent voice. The excitement is left to the lead guitarist who is allowed to kick up a storm here and there. Just like it should every once in a while.

Mockingbird. Larkin Poe

With Mockingbird Larkin Poe may have released my favourite song by the duo to date. The song rocks with a tough blues sound, but also is a kind of ballad and easily could be translated into a country song, modern and traditional. Rebecca en Megan Lovell step out of their comfort zone it seems. The crying slide sound is there but in a totally different background. The singer who comes to my mind foremost is Swiss-American Beth Wimmer. She would never record a song in this fashion, but Mockingbird could be one of her songs kicked into life in a totally different and near unrecognisable way. I love the way Mockingbird is built up. With the intro where slide plays the lead, to the first verse where the tough voice of Rebecca leads, before the song blows up with the whole band kicking in, the harmony vocals between the sisters join in. The chorus is simply absolutely great. Mockingbird is a song extraordinaire.

Medicine Ball. The Yearlings

The Yearlings up to now was just a name to me. Surprising, as a long hiatus apart, the band has been active since the late 90s. Following two albums in the 00s and one in 2018, the band is on route to its fourth release in 2025. Still with the original members, Olaf Koeneman, Niels Goudswaard, Herman Gaaff, Léon Geuyen and Bertram Mourits, with Martijn Vink as additional guitarist since early this year. The music presented with Music Ball brings back memories from long ago. Not just because it is alternative/indie rock with a strong focus on melodies but also because of the melancholy mood coming out of the song. Koeneman has that kind of voice. The drums are quite tough and in contrast with most of the other things going on. Until the two lead guitars, including the slide go for it. While everything during the parts that are sung is the restraint itself. Someone's really taken off the leash here. The contrast is what makes Medicine Ball come doubly alive. The song itself already is and then some. Yes, I'm curious for this new album.

Letting You Go. Jane Willow

It's two and a half years ago that Jane Willow was on the blog last, with her (second) living room show in Haarlem, where she gained a new fan in everyone present. Here's her new single, Letting You Go' off her upcoming EP 'Watch Me Fall'. The Dublin by way of Breda based singer-songwriter shows that she still honing her songwriting skills. Letting You Go is a delicate ballad of the kind that settles in my brain with ease. The impression the song makes on me, is that Jane Willow is playing in a different league. This is a mature song by a mature singer-songwriter. Together with Kevin Corcoran, piano, synths, bass and Anthony Gibney, electric guitar she presents a song that radiates beauty. All I hear is so frail in sound, yet unbeatable and unbreakable. The kind of song that touches me and carries me at the same time. Jane Willow undeniably has released good music in the past, but this is truly something else. Ireland, classical and great ballads can be heard here all in one, in the singing, in the piano, in the atmosphere

Wout de Natris - van der Borght

Lonely Playgrounds. Shooless

Once again a new band from New Zealand, Shooless. It's album Lonely Playgrounds is one that musically is all over the place. Start listening and you will fall from one surprise into the other.

I know near to nothing about the band and that makes it as easy as it is interesting, as I only have to listen to the music. Here's what I know. These are the band members: Guy Yarrall, Freya Pinkerton, Will Abraham, Locky Buchanan, Jordan Neal and Emily Wheatcroft - Snape, but who does what? There's a male and female singer. The band is from Tāmaki Makaurau or Auckland for us non-New Zealanders. And, I almost forgot, this is Shooless' debut album.

The album opens with 'Wastelands'. A song so quiet and acoustic it could be the acoustic start to a Barbra Streisand or Celine Dion track. However, before it goes off into theatrics and orchestration, the singer's voice ends in an artificial echo to be replaced by an almost ugly postpunk chord progression, with an equally ugly recorded voice. The band kicks in and lays down an irresistible groove, that gives away to a psychedelic passage. It totally puts the song upside down, only to return to the groove and ugly singing and playing. This example of beauty and the beast music is called 'King Midas'. It's not the end of the story though, as Shooless decides to start mixing the two, before it finally goes for the big rock finale, including a spacey guitar solo. And this is only the start of the album!

'Debt' brings the mood back down and can be called a 70s influenced alternative ballad. There's a wobbly effect on the lead guitar, providing the song with an attractive depth. A bass solo? Check, it's there. With 'Debt' Shooless goes for a next level. It is not a complex song but made in very good taste. If anything, it shows the musicianship of the band's members. Just listen to the drum fills, but also in the silences. This band is not afraid to create them in the mix. Whoever, sings the lead here, this is well done. It is the first time I'm thinking about singer Anneke van Giersbergen of 90 and 00 band The Gathering. Shooless creates the same mood in this spacey rock track with very dreamy overtones.

That dreaminess is what the band takes along into song four of Lonely Playgrounds, 'Ignorant Bliss'. It is a very easy going mood where the atmosphere and the music is concerned. Again, Shooless takes the song to another dimension, when the band kicks in and the song totally changes. 'Ignorant Bliss' is two songs for the price of one, in just over four minutes. Yet ends rather abruptly. As if the tape ran out at a fatale moment. There could have been so much more is the suggestion it leaves me with.

The longest song on Lonely Playgrounds is 'Dead Spit' (6.05). The band again lays down a spacey groove based on a riff that is repeated, somewhat jazzy even, before the guitars kick in with a distortion kind of pedal to rock out in the chorus. The Gathering returns in my mind, but with the awareness that Shooless is far more inventive and adventurous. The female singer dares, is full of confidence: "I am a rock star", she sings and that with the album out for about a week. For all I know, the band already is around Tāmaki Makaurau. Based on what I'm hearing here, I would not be surprised.

If anything, the music on Lonely Playground has very little to do with the alternative and indie rockers I have come to like so much from the New Zealand scene. Shooless is a different beast. This band rocks in a totally different way by creating a lot of atmosphere first and allow itself to be taken from there. I would repeat myself if I would describe 'Flinch', were it not that it is so superbly done. I feel like I'm in an underwater world, mesmerised, wondering why I'm here and how it's possible that I survive without breathing in fresh air. Something like Ringo's 'Octopus' Garden' but then including slowly but surely rocking out. Rap?, yes, why not.

My guess is you will have gotten the drift by now. Let me leave you alone with the album that you undoubtedly will be playing already. The quality does not stop after 'Flinch'. The only thing I need to find out is, how will the album settle with me? The start is extremely promising though.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Lonely Playground here:

https://shooless.bandcamp.com/album/lonely-playground

Watch Me Drive Them Dogs Wild. Merce Lemon

Er verschenen dit jaar al meerdere wat ruwere en door gitaren gedomineerde Americana albums, maar Watch Me Drive Them Dogs Wild van de Amerikaanse singer-songwriter Merce Lemon steekt er wat mij betreft boven uit.

Merce Lemon is een muzikante uit Pittsburgh die al even meedraait, maar met haar derde album een plekje in de spotlights opeist. Het is een album met door gitaren gedomineerde songs, die prima kunnen worden omschreven als Americana. Het gitaargeluid klinkt prachtig ruw en dat is de verdienste van topproducer Alex Farrar, wiens erelijst steeds indrukwekkender wordt. De stem van Merce Lemon past prachtig bij het afwisselend ingetogen en ruwe gitaargeluid op Watch Me Drive Them Dogs Wild, dat ook nog eens indruk maakt met flink wat uitstekende songs. Merce Lemon is nog niet heel bekend, maar na dit fraaie album moet haar een mooie toekomst in de muziek wachten.

Merce Lemon is voor mij een nieuwe naam, maar de muzikante uit Pittsburgh, Pennsylvania, heeft inmiddels drie albums op haar naam staan. Ik ga binnenkort eens naar haar eerste twee albums luisteren, maar voorlopig ben ik nog volledig in de ban van het in september verschenen Watch Me Drive Them Dogs Wild, wat echt een verpletterend mooi album is.

Merce Lemon maakt op haar album muziek die in het hokje Americana past, maar het is Americana van het ruwe en gruizige soort. De Amerikaanse muzikante heeft de perfecte producer voor haar muziek gevonden, want Watch Me Drive Them Dogs Wild werd opgenomen in de studio van Alex Farrar in Asheville, North Carolina. De momenteel zeer gewilde producer maakte vorig jaar al jaarlijstjesalbums met Wednesday, Indigo De Souza en Squirrel Flower en is ook dit jaar aardig op dreef met uitstekende albums van Bnny, Horse Jumper Of Love en MJ Lenderman.

Ook op het nieuwe album van Merce Lemon is Alex Farrar weer uitstekend op dreef. Watch Me Drive Them Dogs Wild is voorzien van een ruimtelijk en bij vlagen lekker ruw en gruizig geluid. Het is een geluid dat in de openingstrack opvalt door een muur van violen en in de tweede track door prachtig en breed uitwaaiend pedal steel spel, maar ook in deze tracks zijn er de gitaren die een hoofdrol spelen op het album, hier en daar bijgestaan door de bojo, een kruising tussen een gitaar en een banjo.

Het geluid van Merce Lemon kan op haar derde album prachtig ontsporen in geweldige gitaarsolo’s, maar de songs op Watch Me Drive Them Dogs Wild hebben ook altijd hun ingetogen momenten. Het doet me af en toe wel wat denken aan het laatste en geweldige album van Waxahatchee, maar Merce Lemon houdt zich ook makkelijk staande met een eigen geluid.

Dat geluid wordt niet alleen bepaald door de met veel gitaren gevulde productie van Alex Farrar, maar ook door de mooie stem van Merce Lemon, die op haar derde album laat horen dat ze beschikt over stem die gemaakt is voor de wat ruwe Americana op Watch Me Drive Them Dogs Wild. De Amerikaanse muzikante beschikt over een wat zacht maar ook krachtig stemgeluid en het is een geluid dat me eigenlijk direct dierbaar was.

Door de gruizige muziek, de fantastische productie en de uitstekende zang was ik onmiddellijk verslaafd aan het nieuwe album van Merce Lemon, maar het is ook nog eens een album dat vol staat met uitstekende songs, die zich niet alleen makkelijk opdringen, maar vervolgens ook aangenaam blijven hangen. Het is bovendien een gevarieerd album, dat fraai profiteert van de dynamiek tussen de uiterst ingetogen passages en de wat ruwere gitaarpartijen in de songs van Merce Lemon.

In een recent interview geeft Merce Lemon aan dat Watch Me Drive Them Dogs Wild een album dat het best tot zijn recht komt wanneer je het beluistert tijdens een wandeling. Dat kan ik inmiddels beamen, want tijdens het wandeling is het ruimtelijke gitaargeluid op het album nog wat indrukwekkender en de zang van Merce Lemon nog wat mooier.

Met inmiddels drie albums op zak kan ik Merce Lemon onmogelijk een nieuwkomer noemen, maar op basis van het prachtige Watch Me Drive Them Dogs Wild schaar ik haar wel onder mijn grootste ontdekkingen van het muziekjaar 2024 en onder de grote talenten binnen de Americana van het moment.

Erwin Zijleman

Je kunt Watch Me Drive Them Dogs Wild hier luisteren en bestellen:

https://mercelemon.bandcamp.com/album/watch-me-drive-them-dogs-wild

All We Need. Aerolinea

The stream of releases is slowly drying up for 2024. One of the later ones that called for my attention is the collaboration between an Atlanta musician and an Argentinian singer-songwriter. All We Need is an album that has a modern, wide sound but is well grounded into 80s and 90s style music.

Aerolinea is a duo, Victoria Real and Eric Weissinger. The latter was on this blog before as one half of the duo I Am A Rocketship. Real and Weissinger have been sharing music files since 2023, met up in between and late in 2024 the result is the album All We Need.

Musically the album is extremely rich. From French electronic pop stars Air to David Bowie, influences are found everywhere on All We Need. What strikes me, is the wide sound of the music, while at the same time it seems like both singers are standing right in front of me. The music is part digital and part electric. Both Real and Weissinger play a host of instruments and programming and sampling. Only on 'Dreamer' there is an "organic" drummer, Kellii Scott.

What I love about All We Need is the clear sound. Despite there being many and different sounds and instruments, they can all be heard. No matter how layered, the individual instruments stand out. This would all be inconsequential if the music wasn't to my liking. It is, as you will have gathered. The atmosphere on All We Need is somewhat mysterious. The contrast between the song and the presence of the rhythm and the lead guitar in 'What Is Love' is almost disconcerting. What mood to follow?, until the guitar really takes over, only to drop away bringing back the mystery.

Photo: Nico Pudia

The way Weissinger and Real sing together is another feature of the album. Real is the principle singer, but Weissinger joins regularly. And although he can be called more a whisperer than singer, it is extremely complementary. It is the starting point of the adventure Aerolinea offers its listener. Like 'Desire'. It's possible to call the song a dance track. The rhythm is quite prevalent. A heavy version of 'All I Need' or 'Sexy Boy'. Victoria Real sings just as dreamy. And to think that she was trained as a guitarist in Robert Fripp's project 'League of Crafty Guitarists'. Since she released four solo albums in Argentina. And then she met Eric Weissinger in an online festival during Covid. Since this week the rest is history.

All We Need is only eight tracks long. It has one foot in the 2020s but one foot soundly in the past. The mix works for someone my age, musically conscious of both decades, able to pick out the many references. Some more to my liking than others but overall scoring All We Want positively. This seems just the right way to bring it all together.

 (And that Air connection. Is the title All We Need a nod to Air's single 'All I Need'?)

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order All We Need here:

https://aerolinea.bandcamp.com/album/all-we-need

Soft Power. Fazerdaze

With Soft Power Amelia Murray, as the artist behind Fazerdaze is known to friends and family, returns to WoNoBlog. After 'Morningside' (2017), the EP 'Break!' (2022) and a few singles through the years, it is time for the long awaited Soft Power.

Did I write that Fazerdaze was walking a thin line with its music, the first songs on Soft Power win me over far more easily. The name dreampop is still a good description. She sings like it is early morning, with dawn's sunshine on her face, while she's waking up ever so slowly, still following the rhythm of a very pleasant dream. A song may have a stronger sound or not, Murray is unperturbed.

The atmosphere presented is one of relaxation in the modern age. The synths and effect on the electric guitar provide that feeling of being relaxed in an electronic way. Listening more closely even makes me doubt whether there are any synths involved. Are there only guitars creating this lazy feeling, filled with atmospherics? It seems like it.

In the second song 'So Easy' a slow dance rhythm is introduced and the singing goes into modern pop territory. "Am I only dreaming" underscores the feeling I have of a warm day anywhere, when nothing needs to be done. Just enjoying myself in the sun is all that is called for. The only disturbance comes from the looped sound that becomes present more and more; and ends the song.

Single 'Bigger' fits very well with what colleague singers from New Zealand have produced in the past few years. Like Vera Ellen and Ernie Belle to name two as examples. 'Bigger' is a nice alternative/indie rock song. Amelia Murray is still half asleep, the lead guitar is not, it is softly but surely raging through most of the song. Fazerdaze is very much on top of the music here. The kind of song many fans of indie rock would like to hear.

Later on into Soft Power that thin line of mine is coming into view unfortunately. A few songs just seem to go on and on. Even after a few listening sessions I still have troubles to find anything distinctive, as the songs are one dimensional, without too much happening. The contrast with the opening songs is simply too big. That is not the case yet in the fourth song, 'Dancing Years'. There's enough happening but just doesn't appeal to me.

Electronics take on a larger role The sound becomes more modern, but is less attractive in my ears. Or it could be that the music is just not for me. 'In Blue', the fifth song, is the first in which this happens. Where 'A Thousand Years' combines 70s soul, like e.g. Minnie Riperton, with modern electronics. In the spoken word section there is, again, a link with Wet Leg.

So after a good start, I slowly lose my way on Soft Power. Some songs start with a nice guitar intro but drift away into something else, often more electronic, even towards The xx I find later on, without creating that band's inner and outer tensions.

Fazerdaze has made a distinctive turn in her career, which is her good right and I wish her all the best, but it seems like our ways are parting for now. Don't let that keep you from trying the album out anyway, especially because of the first three, perhaps for you four, songs.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Soft Power here:

https://fazerdaze.bandcamp.com/album/soft-power

Mad Sometimes. Ella Raphael

Mad Sometimes van Ella Raphael is allereerst een album van een echt geweldige zangeres, maar ook in muzikaal opzicht is Mad Sometimes een bijzonder album, dat je zowel door de tijd als over de wereld sleept.

Je hebt van die albums die direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maken. Mad Sometimes van Ella Raphael is er zo een. Die onuitwisbare indruk maakt het debuutalbum van de Britse muzikante in eerste instantie met haar bijzonder mooie stem, die lastig is te karakteriseren, maar song na song betovert. Dat doet Mad Sometimes ook in muzikaal opzicht, want het debuutalbum van Ella Raphael is een bonte mix van folk, Franse popmuziek, jazz en veel meer. De Britse muzikante springt ook nog eens met zevenmijlslaarzen door de tijd, waardoor haar debuutalbum steeds weer weet te verrassen en ondertussen vermaakt met zwoele en zonnige klanken. Heerlijk album.

Ella Raphael groeide op in Londen en kreeg de muziek thuis met de paplepel ingegoten. De uit de kluiten gewassen platencollectie van haar vader bevatte flink wat albums van de grote jazzzangeressen uit de jaren 50 en 60, maar ook de albums van The Beatles lagen vaak op de draaitafel. Beide invloeden hoor je terug op het deze week verschenen debuutalbum van Ella Raphael.

Hier blijft het zeker niet bij, want de Britse muzikante probeerde het ook een tijdje op het prestigieuze Berklee College Of Music in Boston, maakte haar muziekopleiding uiteindelijk af in het Spaanse Valencia en reisde vervolgens uitvoerig door Australië en Europa. Met heel veel en behoorlijk diverse muzikale bagage begon ze vervolgens aan haar muzikale carrière, die deze week pas echt van start gaat met de release van Mad Sometimes.

Het is een album, of met ruim 26 minuten muziek misschien eerder een mini-album, dat na een paar noten al laat horen dat Ella Raphael een fantastische zangeres is. De stem van de Britse muzikante is opvallend zuiver, maar het is ook een stem met een duidelijk eigen karakter en veel warmte. Het is bovendien een stem die in meerdere genres uit de voeten kan. Dat laatste komt goed uit, want Mad Sometimes is een album dat alle kanten op kan.

Amerikaanse folk uit de jaren 60 is een belangrijke inspiratiebron voor de songs op Mad Sometimes, maar Ella Raphael is ook de Britse folk niet vergeten en heeft bovendien een zwak voor Franse popmuziek, die ze tijdens haar opleiding in Valencia ontdekte. Die opleiding heeft meer sporen nagelaten op het debuutalbum van Ella Raphael, want de instrumentatie op Mad Sometimes doet soms wat Mediterraan aan of schuift zelfs op richting Tropicalia.

Dat kan zo weer veranderen, want de albums van The Beatles die ze in haar jeugd zo vaak beluisterde hoor je terug in een aantal arrangementen op het album en hier en daar in het gitaarwerk. Dat gitaarwerk neemt je overigens veel vaker mee terug naar de jaren 50, waardoor Mad Sometimes soms klinkt als een album dat vele decennia oud is, tot Ella Raphael je toch weer het heden in sleurt met modern klinkende synths. En dan zijn er ook nog de grote jazzzangeressen uit de platencollectie van haar vader, die je hoort in een aantal songs met een duidelijke jaren 50 en 60 vibe en in de songs met een vleugje Norah Jones.

Ondanks de vele invloeden, de teksten in meerdere talen en het veelkleurige geluid is Mad Sometimes zeker geen ratjetoe geworden. Dat ligt enerzijds aan de over het algemeen genomen redelijk ingetogen klanken op het debuutalbum van Ella Raphael, maar het ligt vooral aan de prachtige stem van de Britse muzikante, die track na track imponeert met zang die het oor genadeloos streelt.

Door de bijzondere stem, de hang naar het verleden en de veelheid aan invloeden klinkt Mad Sometimes anders dan al die andere albums van vrouwelijke singer-songwriters, maar het is een album dat zich bijzonder makkelijk opdringt. Ik was zelf zoals gezegd al na een paar noten overtuigd van de schoonheid van de stem van Ella Raphael en ook de songs en de muziek op het album, waarvoor een flinke bak instrumenten uit de kast is getrokken, hadden niet veel meer tijd nodig. De herfst en de winter komen er aan, maar met de prachtige klanken van Mad Sometimes van Ella Raphael door de speakers is het nog even lente of zomer.

Erwin Zijleman

Je kunt Mad Sometimes hier luisteren en bestellen:

https://ellaraphaelmusic.bandcamp.com/album/mad-sometimes

III. Neànder

III, Neànder's thirds album, is nearly instrumental. I have a far harder time to find words for such an album, then when a band has a singer. Not that that I tend to study the lyrics always, there are far more melodies involved to follow and wrap my ears and mind around. Enter III.

First, let me state that III is a great rocking album. Perhaps Teutonic is a good description as the sound at times is massive. Metal influences are present, just like classic rock, postrock and symphonic/prog rock. There are even some ballad like sequences. Rock in its many guises is what goes around the clock from three unwards.

This starts with the sound of a mighty bass. It is very, very present as the cement of Neànder's sound. I'd be surprised if live my stomach would not vibrate to the sound. Underneath that sonic thunderstorm is the drumming of newby Flo Häuser. He's all over the place filling all the small holes his colleagues leave for him. The three guitarists Jan Korbach, Michael Zolkiewicz, and Patrick Zahn do the rest. From metal's absolute deep end to the high lead sounds. Besides that, there's someone playing a keyboard regularly as well and some strings.

What surprises me a lot, is that Neànder gets the melodies so easily in its songs. No matter how thick its sound becomes, after laying the foundation, a melody comes out in full bloom and I'm in. This is exceptional, believe me. It makes each song another adventure. Although loud, rocking sounds are the mainstay of III, there are very quiet interludes, that remind me of the acoustic guitar album of Atem (Jan Korbach).

I will not resort to comparisons but fans of all the different forms of rock I mentioned before will find points of reference and recognition on III. Which is quite okay, as no man is an island. Neànder holds places for its own favourites in rock music and then brings the members' individual skills to it's music and sound, with some quite surprising and melodic results. The Berlin based band rocks hard. That is the most important conclusion here.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order III here:

https://throughloverec.bandcamp.com/album/iii

2024, week 48. 10 singles

We are looking December in the eye at the time of writing. Outside the sun shines but it's cold alright. Greatest hits albums and their alternative, a live album have been released. The slew of releases is slowly drying up. In the singles section we are still about a month behind and as always quite diverse. Believe it or not but several acts make their debut on the blog this week. Enough to explore in other words.

Son Of The Rambling Dawn. Mondaze

Italian band Mondaze makes its debut on this blog with a single of its recently released album 'Linger'. Expect to hear some shoegazing with the band laying down a wall of (guitar) sound over which a singer whisper-sings his lyrics and the lead guitar takes the lead for 100%. I expect all members to have very long hair that hangs in front of their eyes, while staring at the floor when playing. The band formed in 2018 and with 'Linger' released its second album. Although the band members' influences range from a lot to metal, the latter is not very recognisable on Son Of The Rambling Dawn. The band calls Swervedriver and Ride, both from the 1990s, as inspiration but there's enough 2020s psychedelic influenced bands that come to mind as well. Like DIIV or Beach Fossils for example. The single is convincing, so it's time to put on 'Linger'.

Babylon. Tamino

The second artist to make his debut today is Belgian-Egyptian singer-songwriter Tamino. Although he is working towards the release of his third album in March, he was not considered before. Babylon in a mid tempo song, based on an acoustic guitar and can be called a ballad in the style of, ultimately, Jeff Buckley. Tamino is not scared to sore to those heights with his voice and getting there with ease. The single explores the composition in a few ways. By starting extremely small, just an acoustic guitar, with some atmospheric sounds in the background, Tamino gives himself the opportunity to slowly flash out the song in the five minutes that follow. More instruments are let in one by one, bringing out the inner force of the composition. The arrangement slowly gets more width and breadth. Go over and listen for yourself, as this song is truly worth it. What have I missed in the past? I don't know. It's impossible to listen to everything, but if I'm not mistaken this song can be as impressive as I expect the songs of Michael Kiwanuka's new album to be.

About Time. The Coo

And here's debut number three and, believe it or not, it's all purely coincidental. The Coo is a London - Amsterdam duo that came together at a chance meeting during an open mike evening somewhere in Amsterdam, pre-Covid. Matt Arthur (UK) and Jara Holdert (NL) started to make music together and now have presented their debut album 'a different life' to the world. About Time is one of the singles and it is an alternative folk ballad, not unlike Adrianne Lenker could write and sing with or without Big Thief. Above all the mood of the song is ultra relaxed. The music moves ever so slowly towards dissonance without ever becoming so. It scales its edges though. Arthur and Holdert sing together, with her voice taking on the Lenker role. At the same time The Coo attempts to reach for beauty and finds it with ease. About Time slowly but surely becomes more present by playing and singing louder and adding an organ. When it all fades away, the two oohs take the song to musical heaven. A very nice introduction About Time is.

Holden Miller vs The State of California EP. Holden Miller

"Holden Miller is a professional singer/songwriter, dancer, friend and human. He’s like soo smart and funny and not like other guys. Holden makes music that ranges from folk to pop and everything in between...". O.k., what else can a reviewer add?, you might ask. Nothing on Holden Miller, as I do not know the guy. On his music a little bit more. When someone sings "and the stones keep on rolling, tumbling dice are thrown ..." my brain responds immediately. 'Cool' is a song that could have been by The Black Keys but is, at least for the first part, far lighter. Holden Miller doesn't mind to play songs that sounds familiar but have a quality that deserve listening to them. Yes, it's pop and folk with some rock, Jack Johnson and Mika all thrown into the mix. It makes this EP the more fun. At the same time because of the beats the songs have a more modern sound. In other words, more than enough to discover.

Snake Oil Salvation EP. Diablogato

And now for a dose of some good old rock and roll. Not the 1950s one but a mix of punk rock and classic rock singing from the 80s. Just listen to the whoa, whoas in 'Fire And Powder' and tell me that you are not waiving a fist in the air and shouting along at the top of your voice. Boston's Diablogato is on fire here alright and doesn't need any other powder to ignite itself. Drew Indingaro, vocals & guitar, Charlie MacSteven, guitar & backing vocals, Jesse Von Kenmore, drums and Johnny Custom, upright bass have released a six song mini album containing their songs of the past few years. 'Jet Black Heart' for example can be found here already in 2022. It does not make the collection less welcome. The way the band weaves different influences, like the surf guitar in 'Wandering Hearts' or the heavy organ in 'Jet Black Night, into its music makes each song a surprise' and the EP very diverse. The latter song's groove is simply great. "This song sounds like Deep Purple and Uriah Heep were put in a blender with Lynyrd Skynyrd", I wrote in 2022 and I'm still convinced it is. The diversity makes Diablogato a modern jukebox filled with originals, leaving listeners wondering who they are listening to. Let me make that clear for you: DIABLOGATO!

Girl Loves Me. Soap & Skin

Yes, it's over six years ago I went to the Concertgebouw (or Concertgebow, as Paul McCartney pronounces it in 1975's 'Rock Show'. What comes close is (to) bow and wow) to see Stargaze. The orchestra played David Bowie's 'Black Star' album integrally with a host of guest singers of which Anja Plaschg, as Soap  & Skin is known to her family and friends, was one. She has now released a new single and it is her cover of Black Star's 'Girl Loves Me'. The arrangement of strings gives 'Girl Loves Me' an even darker vibe, as the cello is allowed to go really deep. As such the song is strange, the rhythm, the mood, the question asked in it. It is the mystery, that hangs over most of 'Black Star' that makes 'Girl Loves Me' so intriguing and then good. Anja Plaschg voice in the verses makes the song come across somewhat lighter and that element makes this release worthwhile and stand on its own, despite following the original quite closely. Soap & Skin's new album, 'Torso', has been released recently.

Ghosts Of A Different Dream. Guided by Choices

Guided by who? Indeed, Guided by Choices is a tribute band, releasing an album with sixteen tracks by Guided by Voices. Now that band has never attracted me for reasons not entirely clear to me. Oddly enough Ghosts Of A Different Dream is a song that immediately appealed to me. So explain that. It's a nice pop-rock track somewhere between The Knack and The Romantics I'd opt to point out. The kind of song that is alternative enough to be credible, with a nice surprising instrumental interlude and a chord strummed solo/outro. With a vocal melody that is not run of the mill but still easy enough to grasp. Guided by Voices was once known for its ultra short songs. With 2.41 this one is quite long. Guided by Choices was formed by Garret Vandermolen, to be found as Speedfossils on this blog. He was joined by some friends and other Speedfossils members. Together they recorded 'WATCH OUT FOR JOKER BOB: A Birthday Tribute to Robert Pollard', that was released on the man's 67th birthday, 31 October.

Elephant. Jasmine.4.t

"The Elephant is in the room", Jasmine.4.t sings in her single. Elephant is a strong single, more from the power and presence it shares with the listener than strong melodic prowess. It's not bad, don't get me wrong, it's repetitive. She just starts with her voice and an acoustic guitar. It's not long before a second joins, some percussion joins and thus slowly but surely the song becomes bigger and bigger. There's a whole story on who the singer-songwriter was, now is and the struggle how she got here, but in my humble opinion that takes away from the single and how strong it is. Let it tell its own story. Jasmine.4.t. was the first signing on Phoebe Bridgers' label and could record with her and the other boygeniuses. The result is Elephant the lead single of 'You Are The Morning' that will be released on January 17. If the songs on the album are this strong, it is something to be on the look out for.

Share It All. Girl with a Hawk

Search the blog and you find that Girl with a Hawk has become a regular on WoNoBlog. Share It All is no exception. The band around Linda Viers takes a country holiday on its new single. Not the traditional Tammy Wynette sort but somewhere between pop, mild rock and country. You can hear the clear lead guitar playing warm country notes, while a Hammond B3 (sound) provides Share It All with a warmth a person needs on a stormy, rainy day in late fall. There's almost nothing that makes Share It All stand out from thousands of songs like this that came before it and yet it does everything right. In other words, it soothes the ears and mind. Just what one needs every once in a while.

People Watching. Sam Fender

Sam Fender? He seems to be quite big, but totally past me by. HareD reported on an AFAS live show in 2022. And then I heard a song on the radio, as "new music on the DJ's radar". It sounded like either Bruce Springsteen or The War on Drugs to me and then Shazam told me it was Sam Fender. So I decided to write about it, as the song as such has a very nice drive. But, heaving listened to Sam Fender's latest single a few times, and I know I will be offending some fans, who needs this? We already have a Springsteen and The War on Drugs. Heck, we even have (far too many) songs by The Killers. People Watching does not add anything to what came before. Even Sam Fender's voice is interchangeable. What remains, is a powerful single and for someone who is not familiar with what came before probably a good act to follow. Writes someone who is not a big fan of all the other artists mentioned.

Wout de Natris - van der Borght