Girl Cried Wolf. Beau

Na het geweldige debuutalbum van het New Yorkse duo Beau uit 2016 was het heel lang stil, maar deze week keren Heather Golden en Emma Jenney terug met een wat kort, maar wederom fantastisch album.

Niet iedereen zal That Thing Reality van Beau in 2016 hebben opgemerkt, maar iedereen die dit wel deed kreeg een fantastisch album in handen. Hierna was het heel lang stil rond Heather Golden en Emma Jenney, maar in oktober keerde Beau terug met Girl Cried Wolf. Het is een album dat voor een belangrijk deel anders klinkt dan zijn voorganger, maar ook het tweede album van Beau is prachtig. De twee muzikanten uit New York hebben een uniek eigen geluid, dat uiteenlopende invloeden verwerkt en dat extra glans krijgt door twee mooie stemmen. We hebben echt veel te lang op Girl Cried Wolf moeten wachten, maar na een keer horen ben ik verslaafd aan de nieuwe muziek van Beau.

In het prille voorjaar van 2016 verscheen That Thing Reality, het debuutalbum van het New Yorkse duo Beau. Mijn recensie van het album was al behoorlijk positief, maar toen ik aan het eind van 2016 de balans opmaakte, kwam ik tot de conclusie dat ik That Thing Reality echt het allerbeste album van 2016 vond en was Beau de toch wel wat verrassende aanvoerder van mijn jaarlijstje.

Heather Golden en Emma Jenney, die samen Beau vormen, begonnen op hun debuutalbum bij de folk uit de jaren 60 en kwamen vervolgens via de new wave uit de jaren 70 in het huidige millennium terecht. Het leverde een aantal fantastische songs op, die extra glans kregen door de geweldige en emotievolle zang van de twee New Yorkse muzikanten en door de aanstekelijke energie in de songs op het album. Het was best een tijd geleden dat ik naar That Thing Reality had geluisterd, maar het album maakte bij beluistering eerder deze week direct weer een overrompelende indruk.

Heather Golden en Emma Jenney hebben mijn geduld sindsdien flink op de proef gesteld. Pas in 2020 verscheen er een nieuwe track van het Amerikaanse tweetal en ook de afgelopen jaren moesten we het doen met slechts een kleine handvol nieuwe tracks. Deze week is dan eindelijk het tweede album van Beau verschenen en heeft het prachtige That Thing Reality gelukkig een opvolger, Girl Cried Wolf. Natuurlijk is het jammer dat we het na al die jaren moeten doen met slechts zeven echte songs (en een intro), die optellen tot een klein half uur muziek, maar na achtenhalf jaar wachten ben ik blij met alles dat Beau te bieden heeft.

De verwachtingen waren gezien de status van That Thing Reality onwaarschijnlijk hoog, maar desondanks was ik direct razend enthousiast over het tweede album van Beau. Heather Golden en Emma Jenney werken op hun tweede album samen met producer en mixer Brandon Bost, die met name in die laatste hoedanigheid werkten met een aantal hele grote muzikanten.

Ook voor Beau heeft hij fraai werk verricht, want Girl Cried Wolf is voorzien van een wat voller en steviger geluid, dat laat horen dat Heather Golden en Emma Jenney niet zijn blijven steken in 2016. De twee waren destijds prille twintigers en hebben er een aantal lastige jaren in de muziek op zitten. Het heeft ze alleen maar sterker gemaakt, ook als muzikant.

Het wat vollere en deels met synths verrijkte geluid op het tweede album van Beau bevalt me wel. Het is een geluid dat wat dichter tegen de indiepop en indierock van het moment aan zit, maar Beau heeft nog altijd een duidelijk eigen geluid. Ook op Girl Cried Wolf vind ik de soms wat ruwe maar soms ook engelachtige zang van Heather Golden en Emma Jenney echt prachtig en ook dit keer hebben de twee een aantal geweldige songs geschreven.

Het zijn songs die zich, in ieder geval bij mij, direct genadeloos opdringen, maar het zijn ook songs die de fantasie blijven prikkelen. Het zijn songs die prachtig zijn geproduceerd, maar de muziek van Beau heeft ook nog steeds iets ruws en blijft ook dit keer makkelijk door de tijd en de rijke muziekgeschiedenis van New York springen.

Natuurlijk had ik liever een wat langer album gehad, maar Girl Cried Wolf is een album dat je ook makkelijk op repeat kunt zetten en dat ook na meerdere keren achter elkaar horen interessant blijft. Ik heb na 2016 vaak gefantaseerd over een nieuw album van Beau, maar eindelijk is het er. Girl Cried Wolf klinkt anders dan ik had verwacht, maar ik vind het wederom heel erg goed.

Erwin Zijleman

Uit Gewoonte En Bijgeloof. Boeije

Op een dag lag er een cd van een mij totaal onbekende muzikant op de mat. Nu komt dit wel vaker voor, maar het is niet altijd dat de eerste luisterbeurt mij zo overtuigt als Boeije deed met de debuutplaat Uit Gewoonte En Bijgeloof. Gitarist, songschrijver en zanger Rienko Boeije bracht recentelijk zijn plaat uit op Tiny Room Records en graaft behoorlijk diep in zijn persoonlijke geschiedenis.

Dat maakte dat ik meer moest luisteren dan ik normaal zou doen naar een plaat. Een mens heeft maar zoveel tijd in zijn leven beschikbaar. Muzikaal is Uit Gewoonte En Bijgeloof een plaat die te duiden is, misschien zelfs makkelijk. Maar waar gaat de plaat over? Mijn indruk, wellicht te oppervlakkig, was over het loslaten van wat was, over religie, God en dan vooral een strenge, opvoeding.

Laat ik met de muziek beginnen. Boeije speelt prettige (indie) popmuziek, met uitstapjes richting folk, maar ook rock. Dan weer hoor ik dezelfde soort stemmige popmuziek c.q. ballad als voormalig provinciegenoten De Toegift spelen, of komt de sfeer van Spinvis voorbij, maar ook de frasering van Mark van der Holst van The Avonden. Het is allemaal te horen op deze plaat, maar bovenal laat Boeije horen wie het zelf is. Er is met name een verhaal dat er uit moet.

Mooi is, dat ik mezelf als 14, 15 jarige uit het raam van de dakkapel zie hangen om voor het slapen gaan nog stiekem een shaggie te roken, in de hoop dat er niemand naar boven komt en mij betrapt, 'Wegwaaien'. Alleen dat kleine broertje ontbreekt, want die sliepen samen op een kamer beneden. De zolder was van mij alleen. Het lied eindigt met een knallende gitaarsolo, dat 'Wegwaaien' qua sfeer een heel andere kant uitstuurt. Een teken dat hij wel eens betrapt is?

"Met geknepen ogen zoek ik waar jij ligt". Boeije krijgt het in 'Dishoek' voor elkaar om een tekst vaker te herhalen dan Porridge Radio geregeld een gewoonte van maakt. Wat knap is, is dat het nummer toch interessant blijft. De muziek blijft zich gewoon door ontwikkelen en voert mij mee naar het mantra dat Rienko Boeije verspreidt.

Het is in korte interludes waar het geloof naar voren komt. Soms gaat de preek door onder de start van het nummer. De eerste preek gaat over in 'Ze Verdient Het', een zeer traditionele kijk op de man-vrouw relatie. In dit nummer komt de overeenkomst met The Avonden het sterkst naar voren. Denk aan een nummer als 'Klein Aapje'. Op de een of andere manier weten beide artiesten een eigenlijk staccato tekst zeer melodieus te maken. Het wordt gevolgd door een contemplatieve instrumental met alleen gitaar, 'Leer Mij Naar Uw Wil Te Hand'len'. Een zeer religieuze titel en de titel van een psalm.

'Afwezigheid' is echter het nummer van grote twijfel. "Mijn God schittert door afwezigheid". Ik moet dan sinds een aantal jaren denken aan de God in A.N. Rijsts roman 'Harpij'. Hij is niet dood, maar niet meer betrokken uit pure desinteresse. 'Afwezigheid' begint met een oude opname van een kinderstem die in dialect iets over de Heer lijkt te zingen. In contrast met het eigenlijke nummer, hier komt het losmaken echt naar voren. Wil ik nog wel?, vraagt Rienko Boeije zich af. Een negatieve geloofsbelijdenis anno 21e eeuw in optima forma. Ook uit de titels 'Op De Weg Naar Waarheid En Het Leven' en 'Psalm 2' blijkt de invloed en betrokkenheid bij religie.

Mooi is hoe de vergankelijkheid bezongen wordt. De contouren van het bot betasten, een voorstelling van het einde en daar voorbij maken. 'Stof' is een zeer ingetogen nummer waarin Rienko Boeije zich het einde voorstelt. De sfeer is volkomen 'Hoofdkaas' van De Kift. Enkel de grote kartonnen doos met lege conservenblikken ontbreekt. Net als 'Hoofdkaas' wordt het nummer langzaam maar zeker uitgebouwd, in alle bescheidenheid wordt een klein meesterwerk gecreëerd. 'Stof' is een proeve van bekwaamheid. "Mijn U tot lof" of niet, dit is echt heel mooi.

Boeije is deels gemaakt door Rienko Boeije in zijn thuisstudio, maar ook in een kerk in Rotterdam Zuid waar hij nu woont en in Studio Katzwijm in Voorhout, waar recentelijk ook Tramhaus en HOWRAH opnamen. Onder productionele leiding van Floyd Atema kreeg Boeije assistentie van Gerrit van der Scheer en Ilse Hamelink.

Als we het verhaal dat Uit Gewoonte En Bijgeloof vertelt weglaten, ik sluit niet uit dat het album een conceptalbum genoemd kan worden, dan blijft er een muzikaal bijzonder mooi album over. Thuisvlijt gecombineerd met studiovlijt, dat is wat te horen is op het album. Boeije laat verschillende muzikale kanten van zichzelf zien, die allemaal boeiend zijn. Mijn inschatting is dat er veel geschaafd is aan de meeste liedjes om tot de rijkdom te komen die nu hoorbaar is. Of het nu alleen gitaar is, een rijker arrangement of een enkel moment waar het rockpedaal wordt ingetrapt, het is telkens volledig overtuigend. Uit Gewoonte En Bijgeloof is een uiterst sterk album dat gehoord mag worden.

Wout de Natris - van der Borght

Je kunt Uit Gewoonte En Bijgeloof hier luisteren en bestellen:

https://tinyroomrecords.bandcamp.com/album/uit-gewoonte-en-bijgeloof

Asylum Harbour. Tombstones In Their Eyes

When you run a blog for over a decade, it seems unpreventable to forget about previous posts and especially in the singles section. It turns out that 'Sweet As Pie' was not the first entry of Los Angeles' Tombstones In Their Eyes. In 2020 two singles were reviewed, 'Maybe Someday' and 'I Can't See The Light'. Whatever album they are off, it did not make it, so Asylum Harbour is the band's album debut on WoNoBlog.

For Asylum Harbour John Treanor (vocals & guitar), Stephen Striegel (drums), Courtney Davies (vocals), Phil Cobb (guitar) and Paul Boutin (guitar), are joined by two new band members, Joel Wasko (bass) and Clea Cullen (vocals). The band started about a decade ago when Treanor and long-time friend John Cooper started exchanging ideas for songs. This grew into a band that released a string of songs over the years, as you can see on its Bandcamp page.

Asylum Harbour is attractive to fans of psychedelic rock, although the description the band provides is psychgazers. Granted, I can imagine the dark riffs in the darkest songs on the album leading to a lot of gazing at the points of shoes. The band most likely prefers day over night when creating and playing its music. Music for vampires and other denizens of the night.

This qualification does not make Asylum Harbour a less album. If I have to categorise Tombstone In Their Eyes, it would be in the The Black Angels corner of psychrock. From there the band turns even a bit darker at times. The way this album opens is a very consistent level of playing music. A Dandy Warhols pop vibe enters a song like 'In Your Eyes', a combination that really works. The deep bass and rhythm guitars, allow for a totally spacey guitar solo, that flies over the moon and back with ease. 'Sweet As Pie' holds that same deep and dark pop quality. These kind of songs grab a listener by the lapels and pull them straight into the rabbit hole of psychedelic rock.

Photo: Karin Johansson

It is here where the singing between John Treanor, Courtney Davies and Clea Cullen sores through my ears. This is such and asset to the band's music. The whole song is a mud pool of music and yet everything can be heard so distinctly. The great solid drumming by Stephen Striegel and Joel Wasko's bass that just goes on and on but also has these nice little lines between chords. Fuzzed and what not guitars are all over the place.

True, at the end of the album it may become a bit much, but that takes nothing away from the great songs that came before. 'Mirror', is another psychrock gem that graces Asylum Harbour and 'I Like To Feel Good' is even darker. Chrissie Hynde sang a long time ago "All of us are in the gutter but some of us are looking at the stars". This is what the songs on Asylum Harbour make me feel like. No matter how dark and/or bleak things may seem, there's always beauty somewhere to be heard or seen. Listening to these dark songs, makes me feel I'm discovering beauty the whole time. That conclusion sums up Asylum Harbour for me.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Asylum Harbour here:

https://tombstonesintheireyes.bandcamp.com/album/asylum-harbour

Let's Jet (Bonus Edition). Gene Champagne

With 'Rock And Roll Boy' Gene Champagne found himself for the first time on WoNoBlog. His recently released bonus edition version of his EP Let's Jet he rocks some more.

Let's Jet is an album where the best of modern style rock and roll can be found. Forget Little Richard or Chuck Berry, Gene Champagne taps into the late 70s powerpop, punk and rock as if it never went out of style. And yet the term rock and roll totally fits. What else did The Ramones record then early The Beach Boys and other surf songs at triple speed?

Canadian Gene Champagne used to be drummer in bands like Killjoys and Teenage Head. From behind his kit he must have had ample time to look at how things were done by his band mates; he plays all instruments on Let's Jet and sings as well. (On the bonus tracks: Gene Champagne (Guitar/Vocals) with Neen Youkahana (Guitar), Dan Casale (Drums) and John Connolly (Bass/Backing Vox).) The man knows how to rock alright. The eight songs allow for everything this kind of good time rock music begs for. Singing along, dancing, vigilant nodding of the head, and above all to drink a good pint with your best friends. Fans of Geoff Palmer and Brad Marino should know their way to Gene Champagne's EP.

Don't come running to me that you've heard it all before. Sure, so have I. But when music is played and shared with so much enthusiasm and songwriting skills, who can complain? Gene Champagne has the riffs and solos in abundance, while his melodies are spot on. I thought single 'Rock And Roll Boy' would be the song of the record, it isn't. It even goes as far that I do not have a clue which one of the songs I like best. Then this, then that one.

Hearing is believing, folks and that is what I'm going to leave you with. There simply is nothing more I need to add.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Let's Jet here:

https://rumbarrecords.bandcamp.com/album/lets-jet-bonus-edition

All This And So Much More. Tasha

De Amerikaanse muzikante Tasha maakte al twee interessante en in meerdere opzichten veelbelovende albums, maar met het veelzijdige All This And So Much More maakt ze de belofte meer dan waar.

Na één keer horen wist ik het eigenlijk al. All This And So Much More is het album dat van de Amerikaanse muzikante Tasha een ster gaat maken. De potentie was er al op de vorige twee albums van de muzikante uit Chicago. Die albums vielen op door de mooie en aangename stem van Tasha en haar vermogen om bruggen te slaan tussen uiteenlopende genres in aansprekende popsongs. Op All This And So Much More beheerst Tasha dit alles nog veel beter. Het album klinkt nog wat veelzijdiger, ze zingt nog wat beter en de songs zijn nog aansprekender dan op de vorige twee albums. All This And So Much More heeft echt alles wat een goed en eigenzinnig popalbum moet hebben.

De Amerikaanse muzikante Tasha (Viets-VanLear) debuteerde in 2018 met het wat ongrijpbare Alone At Last, dat klonk als een soulalbum maar zeker geen standaard soulalbum was. Het album maakte misschien geen onuitwisbare indruk, maar het maakte me wel nieuwsgierig naar de volgende stappen van de muzikante uit Chicago, Illinois.

Die nieuwsgierigheid werd bevredigd met de release van het tweede album van Tasha aan het eind van 2021. Tell Me What You Miss The Most verkende zowel invloeden uit de soul als uit de folk, maar het was geen soulalbum en het was geen folkalbum. De muziek van Tasha bleef hierdoor wat ongrijpbaar en dat was het album ook door haar bijzondere stem. Tell Me What You Miss The Most maakte in tegenstelling tot het debuutalbum echter wel een onuitwisbare indruk, waardoor het jammer is dat het album het moest doen met relatief bescheiden aandacht.

Inmiddels lijken de critici wel overtuigd van de kwaliteiten en de potentie van Tasha, waardoor haar in spetember verschenen derde album wat nadrukkelijker in de schijnwerpers staat. Dat is terecht, want All This And So Much More maakt de belofte van het debuutalbum en vooral het tweede album van Tasha meer dan waar.

Tasha maakte haar vorige album samen met producer Eric Littmann, die kort na het opnemen van het album overleed en aan wie het fraaie en indringende Eric Song is opgedragen. Met producer Gregory Uhlmann heeft Tasha een waardig vervanger gevonden, want ook het nieuwe album van de muzikante uit Chicago klinkt prachtig.

De vorige twee albums van Tasha waren niet zomaar in een hokje te duwen en ook All This And So Much More staat dit niet toe. Vergeleken met zijn voorgangers schuift het derde album van Tasha in een aantal songs wat op richting indierock, maar ze laat zich zeker niet vastpinnen op één genre en verwerkt net zo makkelijk invloeden uit de folk, jazz, indiepop en R&B in haar muziek, die varieert van ingetogen tot uitbundig. Het is muziek die zeer smaakvol is ingekleurd met zowel gitaren als synths, terwijl op de achtergrond telkens weer bijzondere orkestraties opduiken, die de muziek op het album spannend en avontuurlijk maken.

Ondanks de prachtige en vaak ruimtelijke en beeldende klanken gaat de meeste aandacht ook dit keer uit naar de zeer aangename maar ook bijzonder mooie stem van Tasha. Die stem komt het best tot zijn recht in de wat spaarzamer en zelfs sober ingekleurde songs op het album, maar ook de wat uitbundiger klinkende songs vallen op door de mooie stem van de Amerikaanse muzikante. All This And So Much More is niet alleen veelzijdiger dan de vorige twee albums van Tasha, maar ik vind de songs op het album zowel in vocaal als in muzikaal opzicht weer net wat beter. De songs zijn, mede door de veelzijdigheid, ook weer wat interessanter geworden.

Als ik naar All This And So Much More luister kan ik echt geen enkele reden bedenken die de erkenning van Tasha door een breed publiek in de weg kan staan. All This And So Much More is een album dat eigenlijk direct aanspreekt en dat vervolgens vol memorabele songs blijkt te staan. Het zijn ook nog eens songs die beter worden naarmate je ze vaker hoort, wat het album nog net wat knapper maakt. Ik had na de vorige twee albums van Tasha hoge en misschien wel te hoge verwachtingen ten aanzien van All This And So Much More, maar het album heeft ze ruim overtroffen.

Erwin Zijleman

Je kunt All This And So Much More hier luisteren en bestellen:

https://tashamusic.bandcamp.com/album/all-this-and-so-much-more

How To Make Friends By Telephone. Librarians with Hickeys

A telephone, who has one these days? Less and less people my age, let alone younger, I know. And an operator? I think I've used one once, in the middle of the desert somewhere in the nicks of the Northern Territories in Australia. And yes, the kind lady helped me find my mother on her birthday who was staying with friends somewhere in Victoria at the same time. So, yes, a friend forever in my memory.

Librarians With Hickies sing about a telephone old style and an operator in a song that in sound and intent sounds like songs from the time when people had a landline connection and in some countries could call an operator for assistance. Like me the duo's members will have active memories of those days as well.

If anything, the music on How To Make Friends By Telephone makes me feel good. It brings back fond memories of great songs from the past and adds a whole album filled with new ones that add a lot to what already exists. The band is on a constant quest for the perfect pop song and seems to have that holy grail sitting on its dresser as a permanent fixture.

Librarians with Hickeys is a band from Akron, Ohio and consists of guitarists and almost all else, Mike Crooker and Ray Carmen, with the latter having that voice that complements this music no little. Two years ago the band debuted on this blog with the album 'Handclaps And Tambourines', see the post of 16 October 2022. It's first album is from 2020, 'Long Overdue'.

Press photo

Where does the story of the music on How To Make Friends By Telephone start? In the middle of the 1960s with The Byrds' cover of Bob Dylan's 'Mr. Tambourine Man'. That jangly sound on the Rickenbacker guitar played by, then, Jim McGuinn, copied by everyone and not in the least by George Harrison, while The Byrds blended their folk background with The Beatles' pop sound (and Dylan's lyrics to go full circle). Where The Byrds soon went towards country, I would say that Gene Clark's first solo album, 'Gene Clark with the Gosdin Brothers', comes next. All this makes How To Make Friends By Telephone a near anachronistic album, were it not that the quality can easily compete with the best of The Byrds and Gene Clark. Librarians with Hickeys took the turn towards pure pop and kept Clark's melancholy atmosphere. At the same time the band is not afraid to explore a more uptempo rock version of its music as e.g. in 'Mirror' and the organ fuelled 'Spying By The Numbers' that moves into Johnny Rivers' territory ('Secret Agent Man').

It is almost uncanny how familiar How To Make Friends By Telephone sounds, while the songs are all new to me. This duo does a lot right on this album and even better than on its previous effort. That was nice, this is top of the bill. Yesterday, I've read in an article that The Cure's Robert Smith was in a hurry in 1989, as he thought all songwriters produced their best work before their 30th birthday. He and a lot of other artists know better today. I have no clue what Mike Crooker and Ray Carmen wrote before their 30th birthday, I do know about today. How To Make Friends By Telephone is a great album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order How To Make Friends By Telephone here:

https://bigstirrecords.bandcamp.com/album/how-to-make-friends-by-telephone

2024, week 47. 10 singles

This week you will find a wide diversity of music, as usual I could add of course. From a huge rock track from Italy to a most delicate pop song/ballad from Canada, it is all here. So don't let me keep you. Enjoy the mix!

The Thaw. VEUVE

There were days that I hardly knew any music coming out of Italy, well rock music that is. Since getting acquainted first with trio Bongley Dead and then thanks to the people at All Noir to a whole host of bands. Today we have stoner rockers Veuve from Pordenone for the first time on the blog. The band formed in 2013 and consists of Riccardo Quattrin, bass, vocals, Andrea Carlin, drums and Stefano Crovato, guitars. The Thaw is the single of album 'Pole' that was released on 15 November. The Thaw is a rock song to love easily. It starts with a great guitar chord progression, double tracked and thunderous. At the end of the progression the drums lay down a heavy accent. Later the bass joins with a playful bass line, spiking the song and nailing it tight. One of the names mentioned as an influence is Motorpsycho and I can only agree. Less expected, is that Quattrin's voice moves towards George Kooijmans' of the Golden Earring when his voice goes up. On the basis of this single, I can only conclude 'Pole' is an album to check out, which I will certainly do.

Back To California. 20/20

20/20? There's a faint bell ringing. Don't I have an album of the band from circa 30 years ago and not played close to that? It could be as the principal songwriters of 20/20 Ron Flynt and Steve Allen have reunited and will release a new album in 2025 with the title 'Back To California'. Like Librarians with Hickeys, soon on the blog with its new album, 20/20 relies on the Rickenbacker for the jangly sound in the title song and single. Musically there is a difference between 60s and 90s in the principle sound of the songs. The basis is the same though, that jangle that in pop music starts with The Byrds and nothing else. The fact that 20/20 sings about "flowers in your hair" says something as well of course. Back To California is an extremely pleasant sounding song. It flows as easily as the 'Friends' title tune and has even better solos. The world could have done a lot worse without 20/20 coming back together. Even if only this single is this good. (Sorry, the album I have is by 54 40.)

What Moves You. Aerolinea

Aerolinea is Argentinian singer and bassist Victoria Real and guitarist and singer Eric Weissinger, one half of I Am A Rocketship. The duo has released its album 'All We Need' recently. With What Moves You it released a mysterious single in which the delay pedal plays a substantial role to create that mysterious effect. The basis of the song is very straightforward, percussion and bass over which the two sing, separate and in harmony. The electric guitar tops the music off with a rhythm part and solo (notes). What I like most about What Moves You is the atmosphere Aerolinea has put into the song. The rhythm is classic The Cure I would venture, from there Aerolinea is its own band. It does put the sound in the 80s which is o.k., as it defines the music and band. The singing comes with the memory a far modern band, The xx. Together Aerolinea lays a nice tie to two centuries that musically are still very much connected.

Sweet Nothings. Nieve Ella

Nieve Ella Pickering is a 21 year old singer from Albrighton in the U.K. Sweet Nothings is a single from her third EP in under two years. I like the story about her being kicked out of a school due to the quality of her guitar playing, see Wikipedia. Sweet Nothings is an indie pop/rock song that sounds simply very nice. Nieve Ella's voice hovers somewhere between slacker disinterest and a confident power singer. The music is built up from a tight rhythm of drums, bass and rhythm guitar. It allows her to show a lot of aspects of her voice that is, at least, double tracked and a host of oohs and aahs in the background. Extra guitars and keyboards do the rest to make this a remarkable song. A little Alanis, sure but more than enough Nieve Ella to convince me.

Time On My Hands. Ringo Starr

In the year that The Beatles and The Rolling Stones both received a Grammy nomination for new work, with a chance of winning in my opinion, former The Beatles drummer Ringo Starr releases a new single. It is a pure country song, with a wailing pedal steel guitar steeling the show. What surprises me most is that had someone put on the song without a notification, I would not have recognised Ringo's voice. The nasal, Liverpudlian drawl in his voice is gone. At 84 he is singing better than ever. Whenever I see him, I am surprised how young he looks as well. New music, on tour in the U.S., Ringo is doing it all at an age most men are sitting behind the geraniums or looking at them from the wrong side. Time On My Hands is a, let's face it, country song like there are a 1000 or more of, and yet I like it. This is a fun single to listen to and Ringo sings it with the right tone of voice. His baby left him and life's not treating him to well and he all this time on his hands. Well done and time well spent, Mr. Starkey.

Sugartown. The Gentle Spring

Decades ago Michael Hiscock played in a band called The Field Mice. Some people may remember it but for me it's a new name. Nevertheless Hiscock finds himself on this blog with the first single of his new band, The Gentle Spring. If Sugartown is anything to go by, The Field Mice may have been closely connected to a band like Deacon Blue, famous for its 'Raintown' single. Sugartown is far more subdued though. It is a soft song, with an acoustic guitar at its heart, with a soft bass and percussion. A keyboard and a female backing vocalist do the rest to bring the right mood to this nice song. Do not expect to have to do anything else than close your eyes and listen to the two pleasant voices and the soft music.

A Craving. POM

Album 'We Were Girls Together' made it to the top 10 of my favourite albums last year, with ease and the live show in Rotown proved that the album was no coincidence. Today POM is on its way to release a new EP in 2025 with the release of A Craving. Singer Liza van As and band show themselves from their rocking side, without forgetting the pop element. It's caught just fine in the chorus of A Craving. On the one hand the new single sounds familiar, the POM sound is already there. On the other hand the song rocks quite loud in the right moments. The contrast is even bigger because POM makes use of dynamics in the extreme. Just bass, drums and atmosphere in the verse and then go for it and in some spots even a little bit more. A Craving lands nicely in between my favourite POM songs to date. A good sign for the future. Let that EP come, POM!

The Shadow. Jon Allen

Jon Allen is the U.K.'s Robert Cray. Yes, it's blues oriented music but so smooth that it is in fear of becoming the blues equivalent of adult oriented rock. Yet, it can't be denied that The Shadow is a strong single, where the smooth blues, think also B.B. King's 'The Thrill Is Gone' with all these smooth strings/synths, receives the edges it needs to sound convincing. Allen's rough voice makes up here, as does the edge to his guitar playing. The Shadow is a song from his upcoming 'Seven Dials' album that looks back on 18th century London's Covent Garden and the harsh life ordinary people lived there. Somewhere between dirt(y jobs), extreme poverty and criminality. It is not released before early May next year though. With The Shadow Jon Allen certainly gives away a good example of what the world can expect.

Waxwing. Sorry

Sorry debuted on this blog with its first album '925' in the second month of the lockdown. The worst time of all to release your (first) album, as everything was stopped in its tracks and forgotten by the time we were released at a minimal level, before going back in once again. The band released a second album that did not resonate with me at all. Come 2024 and here is Waxwing, the first single from a third album. I find I'm somewhere in between '925' and that second album. I love the mood Sorry creates at the start, the mystery, the 60s movie soundtrack, or early 70s 'The Persuaders' soundtrack by John Barry. The force that comes in at some point, is as subtle as it is very, very well done. The rhythm that comes next is pure doom, singer Asha Lorenz accompanies this but her voice is also present in all sort of distorted cut ups. All together it is a track that crosses several musical borders and can be called exciting, even if the track is mid-tempo at best.

Silencio featuring November Ultra. Patrick Watson

Patrick Watson returns to the blog with a typical etherial track that sounds as if coming to us from the ghost realm. Some parts sound so light that one can imagine them not coming from Earth. Other parts are solid and the two become a mix. On Silencio Patrick Watson welcomes singer November Ultra, Nova to her friends, for a duet. She fits very well in Watson's universe of soft, delicate music, that is more like the stuff fairytales are made of than anything else. Once again Watson manages to allow his listeners to tune out and just flow on the soft currents of his music. Just close your eyes and allow him to take you with him to where he wants to go. I assure you that at the end he'll deliver you back where you are with a totally tranquil mind, ready to take on the rest of the day. To think this is the story of a singer who sings about having lost his voice and still be so tranquil of mind is almost mind boggling.

Wout de Natris - van der Borght

End And Means. HOWRAH

Ends And Means is HOWRAH's third album and the third on this blog. 'Self-Serving Strategies' (2018) was the first, followed by 'Bliss' (2021). The first went down best with me, but as I found the album receives some fierce competition with End And Means. Although it is always hard to compare music, as it so much depends on the moment I listen, added by the mood one is in at any specific time how music lands, repeated listening sessions do tell me something. End And Means has a consistent level of quality but more than that. The cohesion of the album takes it to another level I find. Something that the other two albums, at least in hindsight, seem to lack.

In the bio it is mentioned, I notice, that the band worked on the album together from beginning to end for the first time. This may explain the feeling I've had first just listening to the music. If one thing shows here, it is that writing, recording and playing good music has little to do with age. HOWRAH's members are all past a certain age. Then listen to how inspired Ends And Means sounds. Here's a band with a message alright.

Label mates Tramhaus may be the flagship of Subroutine Records and has still decades to develop itself, should the band do what most young bands do not do these days, have a long career. HOWRAH presents an album that is filled with glinstering alternative rock on the edge of postpunk. Alternative rock that is compared to bands at a time I did not listen to it, in the 1980s. That changed a decade later but I never went back to what I missed. There was too much to explore already.

Promo photo

Let's focus some on the album. It starts with the melodic intro of 'The Outsider', where melody meets power (chord). Singer Cees van Appeldoorn sings with a slightly lighter tone. In the year when there is real cause for doom and gloom, Van Appeldoorn lights a much needed, if small, candle. And it works.  The band creates a huge sound, there is a tremendous active drummer, a present bass player and guitars are everywhere. The sound is filled to the brim, a wall of post punk so to say. 'The Outsider' is a song that drives over you at full speed, grabbing you by the lapels, shaking you up and over, to totally undergo in other words. Only after six minutes the band lets you go.

And moves on to 'Here I Am'. Again a fairly long intro, where all band members play their role in a prominent way. It is the singer who only is a part of everything when he starts singing. As if it isn't necessary to put extra attention to him. The song has a The Cure vibe in the way the lead guitar is played, but can be put into the 80s in general, with one exception, the delay on the sound is not there. The sound is far more direct.

The quality of the first two songs is maintained with ease. There's no need to pull out any further details. One songs rocks a little more than the next, but always that melody is combined with power, creating a force that is fairly irresistible. With End And Means HOWRAH has produced a fine third album. The band is on tour until early February, so get your fill!

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order End And Means here:

https://howrah.bandcamp.com/album/ends-and-means

Lost En Route. Sorrel Nation

De Britse muzikante Sorrel Nation gaat op haar debuutalbum onder andere aan de haal met Britse folk(rock) en maakt indruk met mooie en melodieuze klanken en met een van de mooiere stemmen van het moment.

Sorrel Nation is in het Verenigd Koninkrijk een graag geziene gast op folkfestivals, maar met haar debuutalbum Lost En Route lonkt een breder publiek. Het is een debuutalbum waarop folk en folkrock een belangrijke rol spelen, maar de Britse muzikante kan ook uit de voeten met country, soul en blues. Lost En Route is voorzien van een zeer aangenaam geluid, maar het is vooral de stem van Sorrel Nation die de aandacht trekt. Het is een krachtige en veelzijdige stem, die prachtig kleurt bij de muziek op het album en die de songs op het album een flink stuk optilt. Ik kwam de debuutsingle van Sorrel Nation bij toeval tegen, maar haar debuutalbum schaar ik onder de verrassingen van het muziekjaar 2024.

In september kreeg ik een track toegestuurd van het debuutalbum van Sorrel Nation. Nu luister ik meestal niet naar singles en wacht ik op het volledige album, maar om onduidelijke redenen maakte ik dit keer een uitzondering. Crazy For You maakte vervolgens direct diepe indruk door de opvallend mooie stem van de Britse muzikante met de bijzondere naam en zeker ook door het minstens even fraaie gitaarspel in de track. In oktober verscheen het debuutalbum van Sorrel Nation en het album opent met het inmiddels bekende Crazy For You, dat me de afgelopen weken alleen maar dierbaarder is geworden.

Ik weet niet zo heel veel over Sorrel Nation, behalve dat ze is geboren in Kent, al vanaf hele jonge leeftijd muziek maakt en de afgelopen jaren met haar camper het Verenigd Koninkrijk doorkruist op zoek naar optredens. Haar debuutalbum Lost En Route werd mogelijk na een succesvolle crowdfunding campagne en moet Sorrel Nation op de kaart gaan zetten als groot talent.

Sorrel Nation maakte haar debuutalbum met de mij onbekende producer Owen Turner en een ruime handvol muzikanten, die onder andere viool, cello, banjo en citer toevoegen aan het geluid op Lost En Route, dat verder vooral bestaat uit gitaren en piano. In de openingstrack Crazy For You verleidt Sorrel Nation meedogenloos met elektrisch gitaarspel dat zowel aan David Gilmour als aan Gary Moore doet denken, maar de meeste songs op het album hebben een akoestischer geluid, al komt ook het zeer melodieuze elektrische gitaarspel nog een paar keer terug.

Veel songs op het album hebben zich laten inspireren door Britse folk en folkrock uit de jaren 70, maar Sorrel Nation voegt ook invloeden uit de Americana toe aan haar muziek en zeker wanneer de elektrische gitaar opduikt heb ik voorzichtige associaties met Pink Floyd. Lost En Route is voorzien van een authentiek klinkend en vol maar ook opvallend warm geluid.

Het is een geluid waarin de stem van Sorrel Nation uitstekend gedijt. De Britse muzikante beschikt over een krachtige stem en het is een stem die meerdere kanten op kan. Ik hoor er soms wat van Stevie Nicks in, maar de zang doet me ondanks het duidelijk andere geluid ook een enkele keer aan Kate Bush denken en zo kan ik nog wel wat namen noemen. De stem van de Britse muzikante is niet alleen krachtig, maar het is ook een stem vol soul, wat de verleidingskracht van de muziek van Sorrel Nation verder vergroot.

De songs van de muzikante uit Kent putten zoals gezegd stevig uit de archieven van de Britse folk(rock) uit de jaren 70, maar Lost En Route bevat zoveel uitstapjes naar omliggende genres dat je het debuutalbum van Sorrel Nation tekort doet met slechts één etiket. Zeker wanneer je het album vaker beluistert hoor je hoe veelzijdig het is.

Er verschijnen de laatste tijd heel veel albums die zich bewegen in de genres waarin ook Sorrel Nation haar inspiratie zoekt en ook albums met invloeden uit de jaren 70 zijn momenteel verre van schaars, maar Lost En Route van Sorrel Nation heeft een duidelijk ander geluid. Het album had zomaar uit de jaren 70 kunnen stammen, maar de muziek van de Britse muzikante klinkt zeker niet belegen of retro.

De eerste single van Sorrel Nation sprak me zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zeer aan en de rest van het album doet er niet voor onder. Sorrel Nation heeft al met al een uitstekend debuutalbum afgeleverd. Ik denk dat we nog veel van haar gaan horen.

Erwin Zijleman

Je kunt Lost En Route hier bestellen:

https://sorrelnationmusic.bandcamp.com/album/lost-en-route-cd-album

Kiss Your Friends. No Ninja Am I

Kiss Your Friends is an album in which No Ninja Am I, once again, captured sheer beauty in digits. Between the home family recordings at its start and at the end No Ninja Am I takes its listeners on a musical trip that takes them all the way to Laurel Canyon in the early 1970s, as if times haven't changed since.

We hear a child say "wakker worden" (wake up) at the beginning and the end of the record. The question I remain with is, is Sander van Munster dreaming in between the two points of reference. It seems like it, as Kiss Your Friends is an album with a dreamlike quality. (This state includes the album art, obviously.) It starts with the title track and it is sheer beauty, there's no other word for it. Van Munster taps even deeper into his inner Crosby Stills and Nash and finds some The Beatles there as well, as the rest of the album shows in abundance.

No Ninja Am I is one of the vehicles he makes music under, Showdog, De Breek are others, but I opt to see No Ninja Am I as his main one. Here he works mainly on his own to produce perfect pop songs, with help from friends who may sing a harmony vocal, add a trompet, viola or flute, the rest is Van Munster you hear.

Since I got acquainted with No Ninja Am I, the music progressed from somewhat electronic pop to 70s pop on 'Plenty Of Blankets' (2022). With Kiss Your Friends this switch is taken next level. There is clearly a desire to tap into the level of the perfect pop song. With '1969', the 'Woodstock' and CSN(&Y) breakthrough year, No Ninja Am I moves totally into Mountaineer territory. Both bands have a 'De Nieuwe Anita' connection as well. Although in some songs others sing with Van Munster, we mostly hear him harmonise with himself. That makes it the more baffling that he reaches that level of expertise in singing harmonies with CSN star quality.

With Kiss Your Friends No Ninja Am I has made an album that serves you the option to just lie down, close your eyes and listen to every single nuance in the music. You will discover so many, I promise you. Kiss Your Friends is an album to submerge in and totally undergo. It is an album that will get under your skin and not let you go. Pure by the power of soft pop songs that only get better with each spin.

Previous album 'Power Of Blankets' was nice, no doubt about it, but with Kiss Your Friends No Ninja Am I has crossed a line, one that ought to make it a household name in the western world. Believe me, it is this good. Perfection if I ever heard it. So yes, the whole album is the dream in between the two "wakker worden" sequences on this album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order Kiss Your Friends here:

https://noninjaami.bandcamp.com/album/kiss-your-friends

All Pleasure. Thus Love

Listening to All Pleasure my first idea was this is another cheeky, new alternative rock band from The Netherlands. It sounds so much like it, with a singer that is laying on his English that little extra. I was very wrong, thousands of kilometers and a lot of water. Thus Love is from Brattleboro in Vermont.

The impact of the album did not change because of this discovery. I really, really like it. Thus Love manages to mix alternative rock, a little emo and a punky attitude with what I opt to call compassion and optimism. Somehow singer Echo Mars (they/them) manages to put it all into his voice. The music reflects it all.

Thus Love has released its second album recently. Mars and drummer Lu Racine (he/they) are joined by new members bassist Ally Juleen (she/they) and guitarist/keyboardist Shane Blank (he/him). Listening to their album, they are ready to take on the world. All made from the motto “If it's not joyful, don't do it.” It shows.

Slowly but surely I am becoming convinced that it is becoming impossible to create truly new music in rock music. There are decades of it by now and children learn songs from their grandparents and some of them may have inherited the music from their parents. The difference with me growing up is that nearly everything is available to youngsters for free. Even when they don't really like the music, I notice that they like an awful lot, from all sorts of genres and times. Why am I writing this? Because it all shines through so evidently on All Pleasure. Although I'll put the album in the alternative rock corner with a little postpunk here and there, this band knows a lot of great pop songs as well. It is what makes most songs on All Pleasure shine and sparkle.

Photo: Shervin Lainez

I am going to take single 'Birthday Song' as an example. It starts with a slightly fuzzed guitar and then Mars starts singing and we are taken to pop heaven. The light and the shade is all over Birthday Song. The voice is mixed right up front making sure the light prevails in every way. It is an example that can be taken to any of the songs. When a female voice is added to Echo Mars' in 'All Pleasure' the fun only grows and grows. The music may develop towards a Green Day style song without the punk attack, a glam Bowie appears to be discarded for a more relaxed part of the song and when Ally Juleen adds an Air style bass playing mixed with angel styled ahh ahh background vocals by Mars, the song takes off into the stratosphere. To never return, as it's mixed out slowly.

There's simply nothing that I can add that would explain the quality of All Pleasure better. Yes, some songs are tougher than the example, but just as good. Go out and find out for yourself. This is an extremely promising album, recorded in a barn home studio in Vermont. It's all Thus Love needed to record a great album.

Wout de Natris - van der Borght

You can listen to and order All Pleasure here:

https://thuslove.bandcamp.com/album/all-pleasure

Pain & More. Lily Kershaw

De Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw maakte al twee uitstekende albums, maar zet een volgende stap op het zeer persoonlijke Pain & More, waarop ze in muzikaal en vocaal opzicht excelleert.

Lily Kershaw worstelt al een groot deel van haar leven met depressies en geeft deze nu op indrukwekkende wijze een plek op haar nieuwe album Pain & More. Het levert een intiem en intens album op waarop de muzikante uit Los Angeles makkelijk indruk maakt met haar mooie stem en gevoelige voordracht. Net als haar vorige album is ook Pain & More een bijzonder fraai ingekleurd album, waarop subtiele klanken worden gecombineerd met fraaie arrangementen. Het komt allemaal samen in bijzonder sterke songs. Pain & More is een ijzersterk album dat Lily Kershaw dan eindelijk op de kaart moet gaan zetten als het enorme talent dat ze inmiddels al ruim tien jaar is.

Ik heb tot dusver nog geen aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Lily Kershaw. Op een of andere manier is ze tot dusver aan mijn aandacht ontsnapt, wat best bijzonder is gezien het aantal streams op Spotify en het feit dat de albums van Lily Kershaw zijn verschenen op het aansprekende Nettwerk label.

Als ik Midnight In The Garden in 2013 wel had opgemerkt had ik er echter zeker aandacht aan besteed. Hetzelfde geldt voor het in 2019 uitgebrachte Arcadia dat ik nog wat hoger inschat en dat zomaar in mijn jaarlijstje terecht had kunnen of moeten komen. Op beide albums laat Lily Kershaw horen dat ze beschikt over een aansprekend stemgeluid en dat ze haar songs met veel gevoel vertolkt. Op Arcadia maakt de singer-songwriter uit Los Angeles bovendien indruk met een bijzonder geluid, waarin invloeden uit de klassieke muziek een belangrijke rol spelen.

Ik ben de afgelopen dagen behoorlijk onder de indruk geraakt van het fascinerende Arcadia, maar de reden dat ik naar dit album ben gaan luisteren is de release van het derde album van Lily Kershaw. Ook voor het in spetember verschenen Pain & More heeft Lily Kershaw weer de tijd genomen en dat is te horen, want alles op het album klinkt even mooi en verzorgd.

Ook op haar derde album trekt Lily Kershaw onmiddellijk de aandacht met haar stem. Het is een bijzondere stem, die iets krachtigs maar ook iets breekbaars heeft. Het is ook een stem die aan de ene kant mooi is en aan de andere kant ruw. Het zijn tegenstellingen die prachtig uitpakken.

De muzikante uit Los Angeles zingt ook op haar nieuwe album bovendien weer met heel veel gevoel. Dat is ook niet zo gek, want Pain & More is een heel persoonlijk album, waarop Lily Kershaw zingt over de strijd tegen depressies, die een groot deel van haar leven hebben bepaald en die ze tot dusver voor zichzelf hield. Ook als Lily Kershaw trieste liefdesliedjes zou zingen op haar nieuwe album zou ze je al stevig vastgrijpen met haar stem, maar door de zware thematiek op het nieuwe album grijpen de songs op Pain & More je stuk voor stuk bij de strot.

De zang van Lily Kershaw is zonder enige twijfel het sterkste wapen van de Amerikaanse muzikante op Pain & More, maar het album heeft meer te bieden. De instrumentatie is wat minder opvallend dan op voorganger Arcadia, maar ook op het nieuwe album is de muziek zeer smaakvol en sfeervol. Het album bevat een aantal wat soberder klinkende en folky songs, maar de muzikante uit Los Angeles heeft haar songs ook dit keer verrijkt met klassiek aandoende arrangementen of subtiele wolken elektronica, die het album voorzien van een stemmig maar ook bijzonder geluid.

De songs van Lily Kershaw zijn niet alleen zeer persoonlijk, maar het zijn ook hele goede songs die tijdloze ingrediënten combineren met eigenzinnige elementen. Gezien de kwaliteit van haar vorige twee albums zou Lily Kershaw al lang veel bekender moeten zijn, maar het verleden kunnen we niet veranderen. Het in een behoorlijk drukke releaseweek verschenen Pain & More is echter een album dat het verdient om uitvoerig geprezen te worden. Er verschijnen momenteel heel veel goede singer-songwriter albums, maar dit intieme en intense album heeft iets heel bijzonders.

Erwin Zijleman

Je kunt Pain & More hier luisteren en bestellen:

https://lilykershaw.bandcamp.com/album/pain-more

The Levellers live. Melkweg Amsterdam, woensdag 13 november 2024

Foto: HareD

Echt groot zijn The Levellers in Nederland nooit geweest, qua hits of albums. Toch hebben ze dit jaar al drie keer in Nederland opgetreden en hebben ze sinds hun oprichting in Brighton in 1988 tientallen malen in ons land op podia gestaan, inclusief Pinkpop in juni 1995. Het zegt iets over de podiumprestaties van de heren en dat werd bevestigd in de Melkweg.

Volgens de Wikipedia-omschrijving  is de naam The Levellers afgeleid van een radicale fractie van de New Model Army van Oliver Cromwell. De naam verwijst ook naar het relatief vlakke gebied in Brighton waar de meeste bandleden opgroeiden. Hun repertoire omvat  voornamelijk folkrock en indierock, met invloeden uit de punk en traditionele Engelse volksmuziek. Vandaar ook de dominantie van de viool in hun liedjes, net als bij generatiegenoot The Wonderstuff. Net als zij waren ze erg groot in Engeland, met hun headline optreden op Glastonbury in 1994 voor 300,000 mensen als hoogtepunt, waarvan ook een live CD beschikbaar is.

Al 36 jaar actief en geen spatje versleten. Anderhalf uur vooral up-tempo songs, met slechts een korte pauze. Lekker luid ook, dus het gepraat van sommige aanwezigen werd prima overstemd. De Max was bijna uitverkocht, de sfeer was goed, net als het geluid. Er stond logischerwijs een geoliede machine op het podium, met Mark Chadwick (zang, gitaar), Simon Friend (gitaar, banjo, zang, mandoline, harmonica), Jeremy Cunningham (basgitaar, zang), Charlie Heather (drum), Jon Sevink (viool), Matt Savage (keyboards, backing vocals). Speciaal geval was Stephen Boakes die het ultieme jaren negentig instrument bespeelde: de didgeridoo. Die had ik al een tijdje niet meer op een podium gezien!

The Levellers gaven het publiek waar het voor kwam. Ze speelden een mooie selectie van hun gehele werk. Het zwaartepunt lag bij top-album Levelling The Land (1991), dat bijna in zijn geheel werd gespeeld, zo door de show heen, inclusief de start met The Riverflow, Fifteen Years, and Battle of the Beanfield, en slotnummer Liberty Song. Debuut A Weapon Called The Word was onder ander vertegenwoordigd met Carry Me, en van Peace uit 2020 kwam ook het nodige langs, zoals Four Boys Lost en Food, Roof, Family. Er werd weinig gespeeld van de meeste recente CD Together All The Way (2023). Blijkbaar werd terecht ingeschat dat de meeste aanwezigen vooral voor een sentimental journey naar hun jaren negentig jeugd kwamen, hoewel het publiek vanuit mijn plekje in het midden van de zaal nog aardig gemêleerd leek qua leeftijd.

Ik had een heerlijke avond, top-band, lekkere muziek. Voor herhaling vatbaar en gelukkig is de kans levensgroot dat dit een dezer jaren weer kan!

HareD