Jelly Road. Blake Mills

Blake Mills timmert stevig aan de weg als producer en sessiemuzikant, maar ook zijn eigen albums zijn van zeer hoge kwaliteit, wat zeker ook weer geldt voor het lastig te doorgronden maar bijzonder mooie Jelly Road.

Jelly Road, het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant en producer Blake Mills, is een album dat je een paar keer moet horen. In muzikaal opzicht zit het album razend knap maar ook behoorlijk complex in elkaar. Er gebeurt van alles in de muziek van Blake Mills, maar op hetzelfde moment is Jelly Road een introspectief album met redelijk ingetogen songs. Die songs dringen zich misschien niet onmiddellijk op, maar hoe vaker je het nieuwe album van Blake Mills hoort, hoe groter het respect voor zijn muzikaliteit en experimenteerdrift wordt. Jelly Road maakt niet direct de onuitwisbare indruk van Heigh Ho uit 2014, maar wat niet is kan zeker nog komen. Fascinerend album.

De Amerikaanse muzikant en producer Blake Mills heeft een geweldige track record als producer voor onder andere Laura Marling, Jesca Hoop en Feist en was de afgelopen jaren bovendien als gitarist op talloze albums te horen. Ook de albums die Blake Mills onder zijn eigen naam uitbrengt zijn van hoge kwaliteit, maar ik vind ze persoonlijk niet allemaal even aansprekend als het prachtige Heigh Ho uit 2014.

Met Heigh Ho maakte de Amerikaanse muzikant wat mij betreft een van de beste albums van het betreffende jaar, waardoor het album in flink wat jaarlijstjes opdook. Het in 2020 verschenen Mutable Set stelde in kwalitatief opzicht zeker niet teleur, maar het album drong zich niet zo genadeloos op als Heigh Ho. Van het minialbum Look uit 2018 en van het in 2021 met bassist Pino Palladino gemaakte Notes With Attachments kon ik helaas geen chocolade maken, waardoor ik met bescheiden verwachtingen begon aan het deze week verschenen Jelly Road.

Ook het nieuwe album van Blake Mills, dat hij in eerste instantie samen maakte met Chris Weisman, maakt niet de verpletterende indruk die Heigh Ho in 2014 maakte, maar het is voor Blake Mills begrippen een behoorlijk toegankelijk album en zoals we inmiddels van hem gewend zijn is het bovendien een album van hoge kwaliteit.

Jelly Road begint met mooi en complex akoestisch gitaarspel, dat na een tijdje gezelschap krijgt van bijzonder klinkende vintage elektronica. Wanneer na een kleine twee minuten de piano en de fluisterzachte stem van Blake Mills invallen biedt de openingstrack van het album wat meer houvast, maar het blijft betrekkelijk zware kost. Jelly Road is over de hele linie een behoorlijk ingetogen album, waarop bijzonder gitaarspel, vervreemdende elektronica, incidenteel opduikende houtblazers en de zachte stem van de Amerikaanse muzikant blijven terugkeren.

In muzikaal opzicht staat Jelly Road vol met fraaie miniatuurtjes, die laten horen dat Blake Mills een groot muzikant en een geweldig gitarist is, maar door de zang en het melodieuze karakter van de songs bevat Jelly Road uiteindelijk toch ook songs met een kop en een staart. Het zijn songs die zich zoals gezegd niet zo genadeloos opdringen als die op Heigh Ho, maar als je open staat voor de niet alledaagse muziek van Blake Mills is Jelly Road een album waarop steeds meer moois aan de oppervlakte komt.

Blake Mills haalt zijn inspiratie deels uit het verleden, zeker wanneer zijn , songs folky, jazzy of psychedelisch aan doen, maar door de bijzondere instrumentatie, waaraan ook Wendy Melvoin (The Revolution, Wendy & Lisa) bijdraagt, en de complexe songstructuren laat zijn muziek zich maar moeilijk vergelijken met de muziek van anderen.

Jelly Road is nog meer dan Heigh Ho een album waarvoor je de tijd moet nemen, want bij eerste beluistering valt er nog niet heel veel op zijn plek. Na enige gewenning hoorde ik de schoonheid in de instrumentatie en de arrangementen, maar het duurde nog langer voordat ik tussen de songs op het album songs tegen kwam die ik wil koesteren. Inmiddels heb ik er wel een aantal op het album en dit aantal groeit.

Blake Mills liet op de soundtrack bij de serie Daisy Jones & The Six horen dat hij zeer toegankelijke popsongs kan schrijven, maar op zijn eigen albums graaft hij een stuk dieper. Ook Jelly Road vind ik niet zo imponerend als het geweldige Heigh Ho uit 2014, maar iedere keer dat ik het album beluister vind ik het weer een stukje mooier en fascinerender. Waar het gaat eindigen durf ik nog niet te voorspellen.

Erwin Zijleman

 

Je kunt Jelly Road hier luisteren en bestellen:

https://blakemills.bandcamp.com/album/jelly-road