Fake Books. The Moving Pictures

Fake Books van The Moving Pictures werd vorig jaar door vrijwel niemand opgemerkt, maar ik heb het album inmiddels omarmd als een van de meest indringende en intense albums van 2021.

Nadat ik Fake Books van The Moving Pictures was tegengekomen in een interessant jaarlijstje en het voor het eerst uit de speakers liet komen, heb ik een half uur lang met open mond geluisterd naar het album. Het alter ego van de Amerikaanse muzikant Hayes Waring heeft een album gemaakt zonder enige opsmuk, maar met een intensiteit om bang van te worden. De instrumentatie is teruggebracht tot de essentie, zeker wanneer vervormde gitaren domineren, maar in combinatie met de indringende vocalen is het precies wat nodig is voor kippenvel. Fake Books van The Moving Pictures klinkt iedere track weer net iets anders, maar iedere song op het album is raak. En hoe. Met terugwerkende kracht een onbetwist jaarlijstjesalbum.

Het samenstellen van mijn eigen jaarlijstje is altijd een flinke klus, maar het uitpluizen van de jaarlijstjes van anderen vraagt over het algemeen nog veel meer tijd. Het heeft me ook dit jaar weer een aantal hele waardevolle tips opgeleverd, al viel de oogst me vaak wat tegen. Zeker de gerenommeerde jaarlijstjes waren weinig verrassend en moesten het doen zonder obscure parels. Hiertegenover stond het jaarlijstje van Maurice Dielemans, dat een aantal albums bevatte die mij ook dierbaar zijn, maar me ook zeven (!) waardevolle tips opleverde en dat in een lijst met 21 albums.

Er komen er deze week een paar voorbij en ik begin met de voor mij grootste verrassing: Fake Books van The Moving Pictures. The Moving Pictures is een band uit Olympia, Washington, die vijf jaar geleden debuteerde als viertal, maar inmiddels lijkt gereduceerd tot het alter ego van Hayes Waring. Het debuut van de band heb ik ook nog even beluisterd, maar is niet zo indrukwekkend en bovendien mijlenver verwijderd van het wat mij betreft imponerende Fake Books.

Hayes Waring nam Fake Books voor een belangrijk deel thuis op, maar dook ook de studio in met technicus Capt. Tripps Ballsington. Het levert een album op dat je direct bij de eerste noten vastgrijpt en pas na negen songs en 30 minuten los laat. Dit was zo bij eerste beluistering, maar talloze luisterbeurten later is het nog steeds zo.

Fake Books opent met een mokerslag. Loved One heeft genoeg aan een zeer elementair ritme, galmende en vervormde gitaarlijnen en de indringende stem van Hayes Waring. De Amerikaanse muzikant keert in de openingstrack terug naar de essentie van de rock ’n roll en illustreert het begrip ‘less is more’ op prachtige wijze. Zeker wanneer de gitaren steeds meer vervormen en Hayes Waring indringender gaat zingen grijpt Loved One je met al zijn eenvoud genadeloos bij de strot.

The Moving Pictures had van mij een album vol met dit soort songs mogen maken, maar in de tweede track is de instrumentatie voller en warmer. Elektronica vloeit prachtig samen met gitaren en een pedal steel en ook de stem van Hayes Waring klinkt warmer en dromeriger en heeft opeens een vleugje Bryan Ferry. Flowers On The Wall wijkt flink af van de openingstrack, maar het is wederom bloedstollend mooi en bijna beangstigend intens.

In Nothing Fades (Like Love) keren de vervormde gitaren terug, maar Hayes Waring weet er ook een intiem liefdesliedje van te maken door het rauwe gitaargeluid te combineren met melodieuze vocalen. In Raton keren vervolgens de warme klanken uit de tweede track terug, maar meer van hetzelfde is het niet. Ook in deze track regeert de eenvoud, want veel meer dan fraaie gitaarakkoorden en de indringende zang van Hayes Waring krijgen we niet.

The Moving Pictures omarmt op Fake Books de eenvoud en de essentie van de rock ’n roll, maar slaagt er toch in om anders te klinken dan alles dat ik al in de kast heb staan. Ook in Holiday Ennui heeft de Amerikaanse muzikant genoeg aan de essentie. Een tijdloze gitaarriff wordt gecombineerd met spaarzame percussie en wederom maakt de stem van Hayes Waring de muziek van The Moving Pictures melodieus.

In Obliration Room nemen een ritmebox en elektronica het even over van de gitaren en schuift Fake Books even op richting Suicide of Soft Cell om in Crush Box te benevelen met prachtige gitaarlijnen met op de achtergrond wat vocalen. Het tempo gaat nog wat verder omlaag in het instrumentale en bijna folky No Name, waarna het album fraai afsluit met Late Dahlias, dat zeker niet voor de eerste keer invloeden van The Velvet Underground laat horen.

Bij eerste beluistering was ik 30 minuten diep onder de indruk en dat ben ik nog steeds. Wat een weergaloos album en wat is het zonde dat dit album zo weinig aandacht heeft gekregen. Hulde voor Maurice Dielemans, die het album wel oppikte en terecht een ereplaats gaf in zijn jaarlijstje.

Erwin Zijleman