Posts
Constant Smiles, de band rond de Amerikaanse muzikant Ben Jones, maakte al meer dan vijftien albums, maar met het deze week verschenen Paragons zet de band een reuzenstap. Paragons is een warm en stemmig album dat perfect kleurt bij herfstbladeren. Ben Jones laat zich inspireren door de zweverige gitaarmuziek uit de jaren 90, maar kan ook uit de voeten met de alt-country uit dit decennium, met de folkrock van een aantal decennia eerder en met de stekelige maar ook onweerstaanbare popsongs van The Go-Betweens. Paragons is een heerlijk maar ook interessant herfstalbum, dat de continue glimlach uit de bandnaam heel snel op je gezicht tovert.
Paragons van Constant Smiles viel me in eerste instantie vooral op door de hoes van het album. Het is een tijdloze albumhoes en het is er bovendien een die perfect past bij het huidige jaargetijde. Uit nieuwsgierigheid heb ik vervolgens ook maar even naar het album zelf geluisterd en dat bleek een zeer aangename verrassing. De muziek van de band uit Brooklyn, New York, klinkt immers al even tijdloos en kleurt bovendien prachtig bij de vallende herfstbladeren.
Ik had nog nooit van Constant Smiles gehoord en omdat op muziekencyclopedie Allmusic.com alleen het deze week verschenen Paragons is te vinden, ging ik even uit van een debuutalbum. Op Spotify staan echter nog drie albums van de Amerikaanse band en op de bandcamp pagina van de band staan er nog veel meer. Constant Smiles is met ruim vijftien albums op haar naam inmiddels een gelouterde band, maar met Paragons moet de band maar eens een stap naar een breder publiek gaan zetten. Dat is zeker geen kansloze missie, want in muzikaal opzicht heeft de band op Paragons een flinke stap gezet.
Constant Smiles is de band rond de Amerikaanse muzikant Ben Jones, die overigens zijn naam is vergeten te vermelden op de bandcamp pagina van het album. Deze Ben Jones deed in het verleden zo ongeveer alles zelf, maar omdat Constant Smiles een contract heeft getekend bij het Sacred Bones label, kon de Amerikaanse muzikant voor Paragons een beroep doen op huisproducer Ben Greenberg en een aantal bevriende gastmuzikanten.
Ik heb natuurlijk ook even geluisterd naar het oudere werk van de band rond Ben Jones, maar dat is een stuk gruiziger en lo-fi dan het prachtig klinkende Paragons. Het nieuwe album van Constant Smiles klinkt zoals gezegd tijdloos. Bij eerste beluistering van het album had ik vooral associaties met de wat zweverigere gitaarbands uit de jaren 90 als Yo La Tengo, Luna en al hun soortgenoten, maar Ben Jones gaat op Paragons ook verder terug in de tijd en kan zijn sfeervolle songs ook voorzien van invloeden uit de jaren 60, 70 en 80.
Uit de eerste twee decennia neemt de Amerikaanse muzikant vooral invloeden uit de folk(rock) en psychedelica mee, maar uit de jaren 80 hoor ik ook wel wat invloeden van de Australische band The Go-Betweens en van de Nieuw-Zeelandse gitaarbands die tegelijkertijd opdoken. Mooi vergelijkingsmateriaal dus.
De songs van Constant Smiles zijn bijzonder sfeervol door de mooie en warme gitaarlijnen en door de wat dromerige zang, maar de songs op Paragons zijn ook zeer melodieus, waardoor ze zich makkelijk en zo nu en dan zelfs genadeloos opdringen. In een aantal songs schuift Constant Smiles wat op richting de folkrock uit de jaren 70, maar het klinkt geen moment oubollig of belegen.
Paragons bevat naast een intro, een outro en een interlude, tien uitstekende popliedjes, die zich op een kille herfstavond als een warme deken om je heen slaan. Het zijn popliedjes die makkelijk verleiden, maar er valt gelukkig ook genoeg bijzonders te ontdekken in de songs van Ben Jones en zijn medemuzikanten. Door het oppikken van dit album heb ik er opeens een interessante band met een flink uit de kluiten gewassen oeuvre bij, maar Paragons steekt er voorlopig nog wel wat bovenuit.
Erwin Zijleman
Je kunt Paragons hier luisteren en bestellen:
https://constantsmiles.bandcamp.com/album/paragons-2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten