Posts
Ik ontdekte het debuut van de Britse muzikant Johnny Lloyd min of meer bij toeval, maar nog geen twee jaar later heb ik een aardig stapeltje albums van hem in huis. De productiviteit van de Brit kent geen grenzen, maar dat gaat niet ten koste van de kwaliteit. Ook het deze week verschenen La La La (het zevende album in twee jaar tijd) staat weer vol met geweldige songs. Het zijn tijdloos klinkende songs die werkelijk alle kanten op schieten, want zo veelzijdig als op La La La was Johnny Lloyd nog niet. De Britse muzikant lag een jaar of drie geleden nog in de goot, maar laat nog maar eens horen dat hij een zeer getalenteerd songwriter is. Bijzondere kerel.
De Britse muzikant Johnny Lloyd heeft een verleden in een aantal Britse rockbands, waaronder zijn huidige band Tribes, maar de meeste indruk maakte hij wat mij betreft met zijn in 2019 verschenen soloalbum Next Episode Starts In 15 Seconds en met de soloalbums die hij sindsdien uitbracht.
Next Episode Starts In 15 Seconds is een album dat volgde op een aardedonkere en zelfdestructieve periode in het leven van de Britse muzikant en het is een album vol intieme songs, die me af en toe wel wat deden denken aan die van Elliott Smith, met wie het helaas minder goed afliep.
Sinds zijn debuut, dat overigens samenviel met het vaderschap, maakt Johnny Lloyd werkelijk aan de lopende band muziek. In 2019 volgde na het debuutalbum nog de verzameling demo’s Low Fidelity Vol. 1, die in 2020 werd gevolgd door de volgende verzameling demo’s Low Fidelity Vol. 2 en het echte tweede album van Johnny Lloyd, Cheap Medication. In 2020 verscheen ook nog een filmsoundtrack van zijn hand, I Hate Suzie, en ook dit jaar bracht de Britse muzikant al een filmscore uit, Rare Beasts.
De twee soundtracks had ik nog niet opgemerkt, maar vier albums en ruim drieënhalf uur muziek in twee jaar tijd vind ik ook al een hele indrukwekkende score, zeker als je je bedenkt dat bijna alle songs van Johnny Lloyd goed zijn. Deze week verscheen alweer een nieuw album van Johnny Lloyd en ook La La La is weer een geweldig album.
Op het vorig jaar verschenen Cheap Medication schoot de muziek van Johnny Lloyd al alle kanten op, maar op La La La maakt de muzikant uit Londen het nog wat bonter. Het album opent zwoel en soulvol, schakelt vervolgens over naar 80s pop, gaat in de derde track nog twee decennia verder terug in de tijd, om via stemmige 70s singer-songwriter pop en Britse folk uit dezelfde periode terecht te komen bij de donkere postpunk van de vroege jaren 80.
La La La is dan pas op de helft en schakelt op de tweede helft van het album nog wat genres bij, waaronder aan Bob Dylan herinnerende folk, 90s Britpop en een ode aan Ronnie Wood, die uiteraard is gegoten in klanken die herinneren aan The Rolling Stones in veel jongere jaren.
Net als zijn voorgangers klinkt ook La La La weer als een album dat spontaan is opgenomen in een paar dagen tijd, maar ondertussen zijn de songs van Johnny Lloyd weer raak en hoe. De Britse muzikant tovert het ene na het andere briljante popliedje uit de hoge hoed, kleurt ze verrassend trefzeker in, zingt lekker nonchalant en slaagt er ook nog eens in om steeds weer andere invloeden te verwerken in zijn meestal tijdloos klinkende songs.
Net als de vorige albums van Johnny Lloyd is ook La La La weer een album om heel vrolijk van te worden, maar ondertussen raak ik ook steeds meer overtuigd van het enorme talent van de muzikant uit Londen, die er in is geslaagd om in twee jaar tijd een respectabel oeuvre op te bouwen.
Door de wel erg grote variatie leek La La La me op het eerste gehoor net wat minder dan Cheap Medication of Next Episode Starts In 15 Seconds, maar het nieuwe album van Johnny Lloyd staat vol groeibriljanten. Heel veel aandacht krijgen zijn albums tot dusver niet, maar ik kan iedere muziekliefhebber alleen maar adviseren om heel snel aan te haken, voor je het weet zijn er immers nog veel meer albums om in te halen.
Erwin Zijleman
No comments:
Post a Comment