7.6.9.6. Spinvis

Die stem van Erik de Jong of Spinvis zal altijd wel een dingetje blijven bij mij. De lijzige manier van zingen is niet echt waar ik normaal gesproken op zit te wachten. Het gevolg was dat ik niet lang naar de platen van Spinvis kon luisteren. Met zijn, nu voorlaatste plaat, 'Trein Vuur Dageraad', zette zich echter een kentering in. Ik kan niet echt uitleggen waarom, maar door de muziek op die plaat werd het luisteren naar de stem niet langer een straf. De nummers waren minder schetsmatig en te fragmentarisch naar mijn mening.

In 2017 zag ik de band live op Bevrijdingspop in Haarlem en was best onder de indruk van het muzikale niveau dat op het podium ten beste werd gegeven. Dat samen maakte dat ik best benieuwd was toen ik las dat er een nieuwe plaat werd aangekondigd. Welke kant zou het kwartje opvallen? Want een kwartje was Spinvis inmiddels wel geworden bij mij.

Getooid met een mysterieuze titel, 7.6.9.6., zette ik de plaat vol verwachting op. Die verwachtingen werden niet beschaamd. Maar eerst die titel. Wat schuilt daar achter? Helemaal niets blijkt, behalve voor mensen voor wie dit toevallig een pincode is, zoals de bio snedig opmerkt. Spreek het uit en je hoort een melodietje: hoog, laag, hoger, laag.

7.6.9.6. is, voor een deel, een coronaplaat. De basis was klaar toen we in intelligente lockdown gingen, maar de details niet. Stukjes muziek en achtergrond zang kwamen naar het e-mailadres van Erik de Jong toe, die alles in elkaar knutselde zoals hij dat bij zijn eerste plaat deed, die ook in splendid isolation tot stand kwam. Met één groot verschil: inmiddels zit iedereen op de nieuwe Spinvis te wachten.

Al diegenen die zich tot de wachtenden rekenden zijn op 2 oktober op hun wenken bediend. Ik zit te luisteren naar een aantal prachtige liedjes waarbinnen niets vanzelfsprekend is. De details buitelen over elkaar heen en maken de mid-tempo liedjes onnoemelijk levendig. De overdaad maakt 7.6.9.6. een genot om naar te luisteren. Er lijkt genoeg te gebeuren om 100 luisterbeurten later nog steeds nieuwe details te kunnen ontdekken. Die op de voorgrond zijn overduidelijk, maar er is zoveel meer.

Met dit werk lijkt De Jong een brug te slaan tussen kleinkunst en pop. Liedjes die in cabaret vrijwel geen andere rol zouden hebben dan een verhaal in een show te ondersteunen, worden hier uitgebouwd tot zelfstandige popnummers met zwierig melancholische arrangementen. De wereld van Spinvis is immers altijd in mineur en afwachtend, beschouwend van aard en sfeer. Tegelijkertijd pakt hij iedereen die hier bevattelijk voor is direct in.

Luisterend naar de nummers, lijkt het vrijwel onbestaanbaar dat er een moment geweest is, waarop Erik de Jong op zijn zolder of oefenruimte zat met alleen een akoestische gitaar en de liedjes die wij nu kunnen horen op 7.6.9.6. daaruit tevoorschijn toverde. Ze zijn zo vol en toch zo ruimtelijk en rijk, dat één man, één gitaar (of keyboard, vooruit) onbestaanbaar lijkt. Een gedachte die ik niet vaak heb, omdat het doorgaans heel bestaanbaar is bij artiesten die in liedjes doen. Sterker, dat ik ze zelf zou kunnen spelen, wat bij veel songs ook het geval is.

Kortom, op 7.6.9.6. gebeurt heel erg veel. Een plaat waar ik nog lang niet klaar mee ben. In de afgelopen dagen heb ik op zijn best eerste indrukken op kunnen doen, die allemaal zeggen: hier gebeurt iets bijzonders. Zelfs die stem past er helemaal bij. Het heeft er alle schijn van dat we elkaar gevonden hebben.

Wo.

Je kunt 7.6.9.6. hier bestellen in een aantal gedaantes, inclusief prentenboek:

https://shop.excelsior-recordings.com/products/spinvis-7-6-9-6

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g